บาปรักอนันตกาล ... ตอนที่ 3. ผู้เพาะเมล็ดพันธุ์แห่งแรงปรารถนา (Part 1)

​Infinity Sin : บาปรักอนันตกาล

ตอนที่ 3. ผู้เพาะเมล็ดพันธุ์แห่งแรงปรารถนา (Part 1)

ชัดตื่นขึ้นมาด้วยลมหายใจแผ่วเบา นึกเสียใจที่ไม่ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด ความเจ็บชาเเล่นจากส่วนล่างลามถึงเอวจนขยับตัวไม่ได้ เจ้ายักษ์นั่งอยู่ข้างๆด้วยหน้าตาสำนึกผิด เขาสวมใส่ผ้าเตี่ยวแล้ว ความเจ็บปวดยังคงอยู่

“เจ้า” ชัดเอ่ยปาก “สมใจแล้วสินะ ทำไมไม่ฆ่าข้าไปด้วยเลยล่ะ”

เจ้ายักษ์ไม่ตอบ มันหยิบอาหารและน้ำมาให้ ชัดสำรวจว่านี่คือน้ำจริงๆก่อนที่จะซดลงคออย่างหิวกระหาย

“ค่อยๆ” เจ้ายักษ์บอก “ค่อยๆ”

“อย่ามาแตะต้องตัวข้า” ชัดปัดป้อง

“ใจเย็นๆนะเด็กน้อย” เจ้ายักษ์ไปเคาะที่กรงขัง ไม่นานมันก็กลับมาพร้อมน้ำดื่ม

“เจ้าให้ข้ากินตาน้ำเจ้าทำไม ในเมื่อเจ้าขอน้ำเพิ่มอีกได้”

“ข้าแค่...” เจ้ายักษ์ไม่ตอบ “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าสลบไปตั้งห้าวัน”

“เจ้าว่ากระไรนะ”

“เจ้าสลบไปห้าวัน” เจ้ายักษ์รู้กลางวันกลางคืนจากพวกทหารเฝ้ายาม “เจ้ามีไข้ ตัวสั่น เพ้อตลอดเวลา”

“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นมิใช่รึ ในเมื่อข้าถูกเจ้า...” ชัดชะงัก ภาพตาน้ำใหญ่คับคาช่องรักยังติดอยู่ “หันไป”

เจ้ายักษ์มีใบหน้างุนงง “ข้าบอกให้หันไป” ชัดตะโกนสุดเสียง เขาก้มสำรวจเรือนร่างของตัวเองอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวยาวแตะที่รูเล็กอย่างแผ่วเบา “อ๊ะ” ความเจ็บเล่นงานอย่างรุนแรงแม้เขาจะแตะต้องมันอย่างแผ่วเบา ชัดทรุดตัวลงไปนอนอย่างอ่อนแรง

“ข้าขอโทษ ที่ทำให้เจ้าเป็นหนักขนาดนี้” เจ้ายักษ์พูดทั้งที่ยังหันหลังอยู่

“เจ้ามันคนชั่วช้า” ชัดปิดตาตัวเองอย่างอดสู น้ำตาไหลพรากด้วยความสมเพชในชะตากรรม บ้านถูกปล้นสะดม ลูกและเมียถูกจับตัวไป ตัวเองยังถูกขืนใจอย่างสาหัส

“เด็กน้อย”

“อย่าเข้ามา” ชัดตะโกนลั่น ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบอย่างมิเขินอาย

“ยกโทษให้ข้านะ ยกโทษให้ข้านะ” เจ้ายักษ์สวมกอดร่างเล็กอย่างไม่ฟังเสียงทัดทาน ความรู้สึกผิดเสียดแทงจิตใจอย่างร้ายกาจ

“ถ้าเจ้าพาข้าออกไปจากที่นี่ได้ ข้าถึงจะอภัยให้ แต่ถ้าทำไม่ได้ ชาตินี้เจ้าก็อย่าหวังที่จะได้รับการให้อภัยจากข้า”

ชัดสะอื้นไห้ ความโศกเศร้าเสียใจปะปนกับความอดสูน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาที่เล่นตลกกับชีวิตเขาอย่ายิ่งยวด

​

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&