ตอนที่ 120 เสียมารยาท

ตอนที่ 120 เสียมารยาท

มู่หรงเหยียนรู้สึกโกรธมากจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาคุณลุง ทันทีที่สามารถเชื่อมต่อสายได้เธอก็ร้องไห้ทันทีพร้อมกับฟ้องว่ามีคนรังแกตนเอง ทั้งยังกล่าวว่าคนผู้นั้นดูถูกคุณลุงของเธอด้วย

หลังจากได้รับคำตอบจากคุณลุงแล้วมู่หรงเหยียนก็ยิ้มอย่างมีชัย ไม่ว่าหยางซือเหมยจะทรงพลังมากเพียงใด เด็กสาวตัวแค่นี้ก็ไม่มีทางเทียบกับคุณลุงของเธอได้อย่างแน่นอน!

ผู้หญิงคนนี้คงไม่รู้สินะว่าคุณลุงของเธอยิงปืนแม่นขนาดไหน?

หยางซือเหมยนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่ากอดอก เนื่องจากอยากจะเห็นว่าคุณลุงของมู่หรงเหยียนจะทำอะไรตนเองได้!

ไม่นานหลังจากนั้นก็มีผู้คนเป็นโขยงในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกสวมทับด้วยชุดสูทสีดำเดินเข้ามาอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยอาวุธครบมือ ทำให้ทุกคนทราบว่า ผู้คนเหล่านี้เตรียมตัวมาอย่างดี

เมื่อเห็นมีใครบางคนกำลังมา มู่หรงเหยียนก็รู้สึกดีใจมากจนอดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนใส่หยางซือเหมย

"ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ!"

ตอนนี้สายตาของคนมากกว่าสิบคนหันไปที่หยางซือเหมยด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความประหลาดใจ เนื่องจากไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพวกเขาจะต้องปะทะกับผู้หญิงคนนี้

“ลุงของเธอคนไหน?”

หยางซือเหมยขมวดคิ้วขึ้นพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าของทุกคน ทำให้ผู้คนเหล่านั้นรู้สึกอับอายราวกับว่าใบหน้าของพวกเขาถูกข่วนด้วยใบมีดที่แหลมคม เพราะตลอดหลายปีที่อยู่ในสายนักเลงมา พวกเขาไม่เคยรุมทำร้ายผู้หญิงมาก่อนเลย

“ฮ่าฮ่า...คุณลุงของฉันคงไม่ต้องการจัดการกับคนอย่างเธอด้วยตัวเอง” มู่หรงเหยียนยิ้มอย่างภาคภูมิใจและเยาะเย้ยอีกว่า

“จะคอยดูสิว่า คราวนี้เธอจะอวดเก่งไปได้อีกนานแค่ไหน?!”

"รอดูตอนจบก็แล้วกัน!"

ดวงตาของหยางซือเหมยกะพริบไปที่ผู้คนเหล่านั้นด้วยประกายแห่งความเชื่อมั่น แต่ก่อนที่ทุกคนจะตอบสนอง เธอได้เพ่งพลังจิตพุ่งตรงไปในฝูงชนโดยไม่ได้ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย...

ขณะที่ทุกคนได้ยินเพียงเสียงร้องโอดโอยของผู้คนเหล่านั้นที่ล้มลงนอนกองกับพื้นจากนั้นก็จับจ้องเด็กสาวที่เดินกลับไปนั่งที่เดิมพร้อมดื่มน้ำหนึ่งแก้วในมือของเธอ แต่ผู้คนอีกหลายสิบคนกำลังนอนขดตัวอยู่บนพื้นและร้องครวญครางเหมือนหมูที่กำลังถูกเชือด ...

เกิดอะไรขึ้น?

ผู้หญิงคนนี้ทำได้ยังไง?

มู่หรงเยียนจ้องมองไปที่ดวงตาของเด็กสาวด้วยอาการตื่นตระหนกเนื่องจากเธอมองเห็นภาพเหตุการณ์เหล่านั้นอย่างชัดเจนว่า หยางซือเหมยทำแค่ยืนจ้องมองแต่สามารถทำให้ผู้ชายหลายสิบคนที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดของคุณลุงโดยล้มลงอย่างหมดหนทางต่อสู้

หยางซือเหมยคนนี้คือใครกันแน่?

ตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากจึงรีบโทรไปหาคุณลุงของเธออีกครั้ง:

"คุณลุงคะ คนที่คุณลุงส่งมาถูกทำร้ายทั้งหมดแล้ว หนูว่าคุณลุงควรรีบมาด้วยตัวเองจะเป็นการดีที่สุด"

"จริงเหรอ? โอเค! เดี๋ยวลุงจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง!"

น้ำเสียงของเขาที่ดังออกมาจากโทรศัพท์มีความประหลาดใจซ่อนเร้นอยู่ เนื่องจากลูกน้องที่เขาส่งไปช่วยหลายสาวในครั้งนี้มีแต่ยอดฝีมือที่เขาเลือกสรรมาด้วยตัวเองทั้งสิ้น โดยพวกเขาแต่ละคนสามารถล้มคู่ต่อสู้ได้เป็นร้อยในการต่อสู้ แล้วคนคนนั้นเป็นใครถึงสามารถล้มคนเหล่านี้ได้?

มันเป็นใครวะ?

ทันใดนั้นก็มีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งวาบขึ้นมาในมโนนึกของเขาด้วยดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อย เขาจึงรีบลุกขึ้นเพื่อขับรถออกไป ...

เมื่อใบหน้าอันงดงามของมู่หรงเหยียนเห็นร่างมู่หรงหยุนชิงปรากฏที่บริเวณประตูทางเข้า เธอก็รู้สึกตื่นเต้นระคนดีใจเป็นอย่างมากราวกับว่า เธอได้พบการสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดขณะที่จับแขนของเขาพร้อมกับบ่นพึมพำ

"คุณลุงคะ ผู้หญิงคนนั้นไงที่รังแกหนู แล้วยังทำร้ายลูกน้องของคุณลุงด้วย"

มู่หรงหยุนชิงไม่ได้สนใจคำกล่าวของหลานสาว เนื่องจากเขากำลังกวาดสายตามองหาหญิงสาวเรือนร่างบอบบางที่มีดวงตาเป็นประกายไม่เหมือนใคร

มันคือเธอจริง ๆ ด้วย!

เธอสามารถล้มผู้ชายหลายสิบคนได้อย่างง่ายดายในคราวเดียว เห็นได้ชัดว่าความสามารถของเธอมันช่างเหนือจินตนาการของเขา

เมื่อหยางซือเหมยเห็นมู่หรงหยุนชิง เธอก็เลิกคิ้วขึ้น

สงสัยมาตั้งนานว่าคนที่มู่หรงเหยียนกล่าวถึงเป็นใคร? ที่แท้ก็มู่หรงหยุนชิงนั่นเอง

มู่หรงหยุนชิงจับมือของหลานสาวออกจากแขนตัวเอง และเดินตรงไปข้างหน้าหยางซือเหมย แต่มู่หรงเหยียนยังคงตามมาและยั่วโมโหหยางซือเหมยด้วยอาการสะใจ

“หยางซือเหมย! ถึงเวลาตายของเธอแล้ว!”

"ฮ่าฮ่าฮ่า..."

หยางซือเหมยหัวเราะเบา ๆ และเงยหน้าขึ้นมองมู่หรงเหยียนพร้อมกับกล่าวว่า

"ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นหลานสาวของคุณเหรอ?"

มู่หรงหยุนชิงพยักหน้า

“แล้วคุณคิดว่าเธอทำตัวเหมาะสมแล้วหรือ?” ดวงตาที่เฉยเมยของหยางซือเหมยกลายเป็นเย็นชา

มู่หรงหยุนชิงเหลือบมองกลับไปที่มู่หรงเหยียน

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

มู่หรงเหยียนรู้สึกว่าตอนนี้บรรยากาศเริ่มผิดปกติ แต่คุณลุงรักเธอเสมอและไม่เคยปล่อยให้ใครมารังแกหลานสาวคนนี้ เธอจึงกล่าวอย่างหงุดหงิดต่อไป

“คุณลุงคะ ผู้หญิงคนนี้รังแกหนูและตบหนูตอนอยู่ที่โรงเรียน คุณลุงจะต้องสั่งสอนมันนะคะ?”

หยางซือเหมยยิ้มมุมปากด้วยความชื่นชมอีกครั้ง เพราะความสามารถของมู่หรงเหยียนในการเปลี่ยนขาวให้เป็นดำนั้นไม่เป็นสองรองใครจริง ๆ

“เสียมารยาท?!” มู่หรงเหยียนตะคอกอย่างแรง

มู่หรงเหยียนที่ไม่เคยเห็นอารมณ์ฉุนเฉียวของคุณลุงมาก่อนจึงรู้สึกตกใจมาก และคิดว่าเขากำลังดุหยางซือเหมยอยู่ จึงแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้าพร้อมกับพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

"ใช่ค่ะคุณลุง! เธอเป็นคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ... "

“เธอต่างหากที่เสียมารยาท!” มู่หรงหยุนชิงหันไปดุมู่หรงเหยียนอีกว่า

"ฉันผิดหวังในตัวเธอมาก ฉันเคยคิดว่าเธอฉลาดและรู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำตัวเหมือนเด็กปัญญาอ่อนแบบนี้ รีบขอโทษอาจารย์เร็วเข้า!"

มู่หรงเหยียนจ้องมองไปที่มู่หรงหยุนชิงอย่างว่างเปล่า! เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเข้าข้างคนอื่น?

น้ำตาของหลานสาวกลิ้งอยู่ในดวงตากลมโตของเธอทำให้ดูช่างน่าสงสาร แต่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับคนกำลังสำลัก:

"คุณลุง...คุณลุง ... ทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้นะ! คุณลุงกลัวผู้หญิงคนนี้เหรอ?"

"ทำไมฉันจะทำไม่ได้! เพราะฉันเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอ!" มู่หรงหยุนชิงกล่าวอย่างเคร่งเครียดอีกว่า

"ยังไม่ขอโทษคุณซือเหมยอีก?"