บทที่ 343

แขนขวารู้สึกปวดชาชั่วขณะ เนี่ยฟงรีบก้มตัวหลบหมัดขวาที่พุ่งเข้ามาเขารีบม้วนตัวไปข้างหน้าถีบเท้าพุ่งหลบปราณดาบสีทองสองเล่ม เปรี้ยง ตูม พื้นดินแยกออกมาเพราะปราณดาบฝุ่นฟุ้งกระจาย เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วเพราะตอนนี้เขาหาเก่อมู่ไป๋ไม่พบถึงแม้จะแผ่ลมปราณออกมาตรวจสอบก็ตาม ครึ่งลมหายใจขนทั่วร่างตั้งชูชันพลังปราณจำนวนมหาศาลกดทับลงมาเขารีบถีบเท้าขวาถอยหลบหนี ตูม ปราณดาบสีทองพุ่งลงมาปะทะเสียงดังสนั่น เมื่อเหยียบถึงพื้นเขาต้องเร่งโคจรลมปราณไปที่มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาสกัดกั้นหมัดขวาที่ต่อยเข้ามา เปรี้ยง เนี่ยฟงกระเด็นออกไปอีกครั้งเขารีบหมุนตัวยกแขนทั้งสองต้านรับเท้าขวาที่เตะออกมาอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง แขนทั้งสองสั่นสะท้านเลือดสีแดงกระอักออกมา เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณรักษาอาหารบาดเจ็บ

“ชายผู้นั้นช่างรวดเร็วนัก”

“ใจเย็นๆไอ้หนู ชายผู้นั้นใช้ทักษะจิตแห่งเทพได้อย่างช่ำชองแล้ว”

เนี่ยฟงยืนนิ่งไม่ไหวติงแผ่ลมปราณตรวจสอบอีกครั้ง ตอนนี้เขาหาได้แผ่ออกไปมากมายเพียงแค่จำกัดขอบเขตให้แคบเพียงแค่หนึ่งจั้ง เก่อมู่ไป๋แสยะยิ้มเอ่ยวาจาออกมา

“น่าเสียดายเด็กหนุ่มเช่นเจ้า แต่เอาเถอะหากสังหารเจ้าเสร็จสิ้นข้าจะส่งชาวบ้านที่เหลือในเมืองติดตามเจ้าไปเอง”

เก่อมู่ไป๋ถีบเท้าพุ่งทะยานปราณสีทองแผ่ออกมาจากหมัดขวา เนี่ยฟงยกมือทั้งสองตั้งท่าก้าวเท้าซ้ายหมุนตัวใช้มือซ้ายฟาดลงพื้นปัดป้องหมัดขวา ก้าวถอยเท้าซ้ายก้มหลบฝ่ามือซ้ายที่ซัดเข้ามา หมุนตัวกลับเอียงตัวหลบหมัดขวาที่ต่อยออกมา ซัดฝ่ามือขวาออกไปต้านรับฝ่ามือซ้าย เปรี้ยง เก่อมู่ไป๋ถึงกับขมวดคิ้วทันใดนั้นเองตัวเขาก็หยุดนิ่งไม่ครึ่งลมหายใจ เมื่อรู้สึกตัวความเจ็บปวดแล่นผ่านขึ้นสมองชายโครงด้านขวาปวดชาไปชั่วขณะ เนี่ยฟงใช้แรงผลักฝ่ามือซ้ายเสริมแรงพร้อมกับใช้ทักษะจิตแห่งเทพมังกรออกมาต่อยหมัดขวาออกไป เปรี้ยง เก่อมู่ไป๋ถีบเท้าถอยออกมาชนกับบางอย่าง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาสกัดกั้น ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากมือขวา เปลิวไฟพุ่งออกมาจากมือซ้าย ลมหายใจถูกสูดเข้าเต็มปอดกระหน่ำต่อยหมัดทั้งสอง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงกระดูกแตกดังลั่นเลือดสีแดงกระอักออกมาจากปาก

เก่อมู่ไป๋ระเบิดพลังปราณออกมาอย่างสุดกำลัง ตูม เนี่ยฟงต้องถีบเท้าพุ่งถอยออกมาจากแรงปะทะ เสียงหัวเราะดังลั่นออกมาพร้อมกับปราณสีทองปกคลุมร่างกาย ตูม เก่อมู่ไป๋กลายเป็นชายหนุ่มรูปงามจ้องมองชายหนุ่มตาบอดด้วยดวงตาสีทอง นิ้วมือทั้งดังลั่นออกมาเนี่ยฟงรีบตั้งท่าอีกครั้งเมื่อรับรู้ว่าเก่อมู่ไป๋หายตัวไปอีกครั้ง ไม่ถึงครึ่งลมหายใจเก่อมู่ไป๋ก็เข้ามาในวงปราณที่เนี่ยฟงแผ่ออกมา เปรี้ยง หมัดขวาต่อยเข้าที่ใบหน้าอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง หมัดซ้ายต่อยเข้าที่หน้าท้องเลือดสีแดงกระอักออกมาพร้อมกับเสียงแตกดังลั่นของกระดูก เปรี้ยง เก่อมู่ไป๋ประสานมือทั้งสองฟาดหวดไปที่หลังของชายหนุ่มตาบอดร่วงลงพื้น เท้าขวาถูกยกมากระทืบที่แขนซ้ายเสียงกระดูกแขนแตกเนี่ยฟงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เก่อมู่ไป๋แสยะยิ้มเตะเท้าขวาอัดเข้าไปที่หน้าท้องอย่างจัง เปรี้ยง กระเด็นออกไปนอนแน่นิ่ง

เก่อมู่ไป๋ถีบเท้าพุ่งทะยานเข้าไปในเมือง ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากมือขวาวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าที่พื้นส่องแสงสว่างเถาวัลย์สีฟ้าสี่เส้นพุ่งออกมารัดขาขวาของเก่อมู่ไป๋พร้อมกับกระชากลงพื้น ตูม เถาวัลย์สีฟ้าสลายหายไป เนี่ยฟงถึงกับตื่นตกใจเมื่อรู้สึกตัวเก่อมู่ไป๋ก็พุ่งเข้ามาประชิดใช้มือขวาหิ้วตัวชายหนุ่มตาบอดพร้อมกับกระชากผ้าปิดในหน้าออกมาเขาถึงกับตื่นตกใจพร้อมกับสบถออกมา

“เหตุใดไอ้หนูนี่ถึงหน้าตาคล้ายเนี่ยเทียนยิ่งนัก”

เขายืนจ้องมองชายหนุ่มตาบอดอยู่นานเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าคงไม่ใช่เด็กในคำทำนายหรอกนะ”

ปราณสีทองปรากฏที่มือซ้ายเขาจ้วงแทงมือซ้ายไปที่จุดตัดเถียน ทันใดนั้นมีมือขวาของใครบางคนคว้าจับแขนซ้ายเอาไว้เมื่อหันไปมองก็หาได้พบเจอผู้ใด เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวามีดสั้นทั้งสามสิบเล่มสั่นสะท้านพุ่งเข้าหาเก่อมู่ไป๋อย่างรวดเร็วแต่ก็ถูกสกัดด้วยพลังปราณสีทองที่แผ่ออกมาร่วงลงพื้น

“เจ้าทำให้ข้าคิดถึงใครบางคน คนที่ข้าเคราพรักแต่ทว่าตัวบัดซบนั้นได้กลับหักหลังข้าและเผ่าเทพ”

สิ้นเสียงกล่าวเก่อมู่ไป๋ก็จ้วงแทงมือซ้ายออกไป เนี่ยฟงรีบเอียงตัวหลบปราณสีทองที่มือซ้ายวาดผ่านด้านข้าง เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดเนี่ยฟงเหวี่ยงตัวหมุนเตะเท้าขวาไปที่มือขวา เปรี้ยง กระเด็นร่วงลงพื้นเขารีบซัดฝ่ามือขวาลงพื้น เปรี้ยง วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าส่องแสงสว่างเถาวัลย์หกเส้นพุ่งรัดตัวเก่อมู่ไป๋ เนี่ยฟงรีบถีบเท้าถอยออกมาสะบัดมือขวารีบนำขวดยาออกมารีบเปิดจุกขวดยาเทเม็ดยาลงท้องนับสิบเม็ดพร้อมกับเร่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บ เก่อมู่ไป๋ใช้มือทั้งสองจับไปที่เถาวัลย์สีฟ้าปราณสีทองเผาทำลายเถาวัลย์จนสลายหายไป

“เจ้าช่างมือฝีมือนัก น่าเสียดายที่อยู่ผิดฝั่งกับคุณชายเวิ่นเทียน”

สิ้นเสียงกล่าวเขาก็สะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่นพุ่งเข้าหาชายหนุ่มตาบอดเมื่อเข้ามาในระยะเขาฟาดฟันดาบในมืออย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงเองก็หาได้น้อยหน้าสะบัดมือขวาเก็บขวดยากำชับดาบเล่มใหญ่ยกต้านรับ เคร้ง ดาบและเนี่ยฟงกระเด็นออกไปด้านหลังร่วงลงพื้นทั้งคนและดาบ เก่อมู่ไป๋ฟาดฟันดาบออกไปปราณดาบสีทองพุ่งทะยาน เกราะสายฟ้าแปดอันปรากฏออกมาต้านรับ เปรี้ยง เกราะสายฟ้าถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงระเบิดพลังปราณออกมาสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่นเปลิวไฟและสายฟ้าพุ่งออกมาจากดาบฟาดฟันออกไปด้วยทักษะผ่าธรณี ปราณดาบสีฟ้าและแดงพุ่งเข้าปะทะ เปรี้ยง ตูม เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งเข้าประชิดตวัดดาบในมือ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบปะทะดังลั่น ฝุ่นควันพุ่งกระจายจากแรงปะทะเป็นวงกว้าง

เกือบสามสิบลมหายใจ เคร้ง ดาบในมือเนี่ยฟงหักกระเด็นร่วงลงพื้น เขาเองรับรู้อยู่แล้วรีบสะบัดมือขวาโยนดาบหักทิ้งสะบัดมือขวาออกไป กงล้อสะท้านฟ้าทั้งสองพุ่งออกไป ดาบในมือเก่อมู่ไป๋ถูกทำลายหักเป็นสองท่อนร่วงลงพื้น ส่วนกงล้ออีกอันเฉือนไปที่หัวไหล่ซ้ายเลือดพุ่งกระฉูดออกมา เก่อมู่ไป๋ยกเท้าขวาถีบเนี่ยฟงรีบใช้มือขวากระแทกหลบหนีออกมา เสียงหอบเหนื่อยดังแว่วออกมาจากทั้งสอง เก่อมู่ไป๋หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นสะบัดมือขวากำชับดาบในมือพุ่งเข้าประชิดอีกครั้ง เกราะสายฟ้านับสิบถูกทำลายลงจากการฟาดฟันเพียงครั้งเดียว เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งหลบหนี แต่ก็ถูกเก่อมู่ไป๋พุ่งมาดักด้านหน้าตวัดดาบ แขนซ้ายขาดกระเด็นเลือดสีแดงพุ่งกระฉูด เท้าขวาถูกจ้วงแทงด้วยดาบปักตรึงอยู่กับพื้น เนี่ยฟงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เขากัดฟันสะบัดมือขวาดาบเล่มใหญ่สั่นสะท้านพุ่งทะยานพุ่งเสียบด้านหลังแต่ทว่าถูกสกัดกั้นด้วยม่านพลังสีทอง เก่อมู่ไป๋ซัดฝ่ามือขวาไปที่หน้าอกของเนี่ยฟง เปรี้ยง กงล้อสะท้านฟ้าทั้งสองหมุนวนพุ่งเข้ามาทำลายม่านพลังสีทอง ปลายดาบเสียบตัดกระดูกสันหลังทะลุออกมาหน้าท้องเก่อมู่ไป๋ทำได้เพียงมองปลายดาบที่ทะลุออกมาก่อนสิ้นลมหายใจ เนี่ยฟงเองก็ร่วงลงไปนอนด้านล่างลมหายใจรวยริน

ทันใดนั้นเองมีชายฉกรรจ์สามคนสวมชุดสีดำพร้อมกับผ้าคลุมสีดำปกปิดใบหน้าพุ่งทะยานออกมาจากเมือง ชายผู้หนึ่งรีบดึงดาบออกมาส่วนอีกคนจี้สกัดจุดห้ามเลือด คนที่สามรีบเข้าไปหยิบแขนซ้ายที่ร่วงลงพื้นพร้อมกับคว้าดาบที่ร่วงลงพื้นตัดศีรษะของเก่อมู่ไป๋และปลดแหวนในมือขวา เมื่อทุกอย่างสิ้นทั้งสามก็แบกร่างเนี่ยฟงพุ่งทะยานออกไปจากเมืองอย่างเร่งรีบ เกือบครึ่งชั่วยามก็พบกับกระโจมขนาดใหญ่ตั้งอยู่รอบด้านมีชายฉกรรจ์สวมชุดสีดำนับสิบยืนเฝ้ายามอยู่ด้านหน้า ชายฉกรรจ์ทั้งสามรีบพุ่งหายเข้าไปด้านในกระโจม พบหญิงสาวผู้หนึ่งรูปร่างสวยงามมีส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนผิวขาวตัดกับผมสีดำที่ยาวถึงกลางหลังสวมชุดสีขาวในมือถือคัมภีร์เล่มหนึ่งยืนอยู่

“นำเขาไปที่เตียง”

เสื้อผ้าที่สวมใส่ถูกตัดขาดเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่านอนอยู่บนเตียงไม้ เข็มเงินปักตรึงไปทั่วทั้งร่างกาย หญิงสาวกำลังนั่งรักษาแขนซ้ายที่ขาด ไม่นานแสงอาทิตย์ก็เริ่มลาลับขอบฟ้า ชั่วน้ำเดือดมีเสียงเอ่ยวาจาดังแว่วเข้ามาจากด้านนอกกระโจม ตอนนี้เนี่ยฟงถูกนำตัวมานอนแช่ในถังน้ำสมุนไพร หญิงสาวก้าวเดินออกมาจากกระโจมรีบก้มศีรษะคารวะคนผู้หนึ่งที่ยืนหันหลังอยู่

“คุณชายท่านนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”

“ข้ารักษาจนปลอดภัยแล้ว”

“ดี เช่นนั้นเราออกเดินทางเถอะ เสียเวลามากแล้ว”