บทที่ 341

เสียงตะโกนเอ่ยราคาดังสนั่นต่อเนื่องนานนับสามสิบลมหายใจ หยวนอันหลงกำหมัดทั้งสองแน่นด้วยความตื่นตกใจ เนี่ยฟงแสยะยิ้มคิดคำนวณก้อนทองที่จะได้รับจากการประมูลดาบทั้งแปดอย่างอารมณ์ดี

“ไอ้หนู ยอดฝีมือพุ่งมาที่นี่สองคน”

ชั่วน้ำเดือดประตูด้านหน้าหอการค้าจือซีถูกพังทลายเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เศษไม้กระเด็นพุ่งเสียบแทงชาวบ้านหลายสิบคน เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังลั่น ชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดงเดินเข้ามาด้านในอย่างช้าๆหันมองไปมารอบทิศทาง เหล่ายอดฝีมือต่างจ้องมองชายฉกรรจ์อย่างไม่วางตา คนรับใช้หอการค้าจือซีนับสิบคนกำชับอาวุธเข้าปะทะ แต่ยังไม่ทันได้ถึงตัวก็ถูกสังหารตกตายลงทั้งหมด หลายคนยืนตัวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว ชายหนุ่มผู้หนึ่งหน้าตาหล่อเหล่ารูปร่างสมส่วน มัดผมหางม้า ผิวขาว ในมือถือดาบเล่มหนึ่งมีเลือดไหลหยดลงพื้น ชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดงเอ่ยวาจาออกมา

“ข้ามาตามหาลิงเหลืองตัวหนึ่งที่มาจากเมืองซันหลู”

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งบริเวณหาได้มีผู้ใดกล่าวตอบ ชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดงแสยะยิ้มเอ่ยวาจาออกมาอีกครั้ง

“จ้าวหลี่สังหารลิงเหลืองพวกนี้ซะ”

ชายหนุ่มผิวขาวด้านหน้าแสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งเข้าสังหารชาวบ้านด้านหน้าประดุจพยัคฆ์ในฝูงแกะ เลือดสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่วเช่นเดียวกับชิ้นส่วนที่ขาดกระเด็น เสียงสะบัดมือดังแว่วเหล่ายอดฝีมือที่อยู่ในหอการค้าต่างพุ่งทะยานเข้าปะทะ เคร้ง เคร้ง เคร้ง ไม่ถึงยี่สิบลมหายใจผู้คนที่เหลือต่างสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัวต่อมัจจุราชผิวขาวด้านหน้า เลือดสีแดงไหลนองเต็มพื้นพร้อมกับเศษชิ้นส่วนมนุษย์ ชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดงแสยะยิ้มจางหายไปอย่างรวดเร็ว ประตูทางเข้าที่เหลือต่างถูกเปิดออก ผู้คนพุ่งทะยานหลบหนีอย่างไม่คิดชีวิต เนี่ยฟงยังคงดูท่าทีของกลุ่มคนในห้องทั้งแปด ไม่ถึงสามลมหายใจห้องที่สามก็เริ่มเคลื่อนไหว ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งใช้ดาบในมือขวาฟาดฟันฉากกั้นพุ่งทะยานลงไปด้านล่าง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบปะทะกันดังลั่น หยวนอันหลงหันไปจ้องมองเนี่ยฟงที่ยังคงนั่งนิ่ง

“เจ้าคิดว่าชายผู้นั้นมาตามหาผู้ใด”

“ชายผู้นั้นเป็นข้าเองพี่ชายหยวนอันหลง นามของเขาคือเก่อมู่ไป๋เป็นเทพมาที่นี่เพื่อสังหารกลุ่มคนที่คิดจะร่วมชิงดาบดับอสูร ก่อนออกจากเมืองข้าได้เข้าปะทะกับสือตี้จงคนของสุขาวดีฟ้าดินที่ตระกูลชิง พวกเขาทั้งสองร่วมมือกัน”

หยวนอันหลงขมวดคิ้วจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา

“ตอนนี้เรายังพอหลบหนีออกไปจากที่นี่ได้ ข้าจะพาเจ้าแอบออกไป”

“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าขออยู่รอดูบางอย่างก่อน”

“ได้ เช่นนั้นข้าจะรอเป็นเพื่อนเจ้า”

เนี่ยฟงส่ายศีรษะ

“ไม่เป็นไรพี่ชายหยวนอันหลง ท่านรีบหาทางแอบหลบออกไปก่อนข้ามีบางอย่างจะไหว้วานท่าน”

“สิ่งใดน้องชาย”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวายื่นแผ่นหยกให้แก่หยวนอันหลง

“พี่ชายหยวนอันหลงนำแผ่นหยกติดตัวเอาไว้อย่าเก็บไว้ในแหวนนะขอรับ แล้วรีบออกไปจากเมืองให้ไกลที่สุด ท่านนำแผ่นหยกแอบไว้ใต้ต้นไม้ให้ข้าได้หรือไม่”

“ได้ ไม่มีปัญหา”

หยวนอันหลงรีบหยิบแผ่นหยกมาซ่อนไว้ที่ช่องลับในแขนเสื้อด้านซ้าย

“เช่นนั้นข้าไปก่อนน้องชาย รักษาตัวด้วย”

กล่าวสิ้นเสียงหยวนอันหลงก็แอบออกไปจากห้องหมายเลขเก้า ชั่วน้ำเดือดเคอฟู่ซางก็เข้ามาหาเนี่ยฟงในห้อง

“คุณชายเรื่องงานประมูล”

เนี่ยฟงยกมือขวาขึ้นห้ามพร้อมกับสะบัดมือขวานำแหวนออกมาหนึ่งวง

“ดาบทั้งหมดแปดท่านเก็บเอาไว้เถอะ เมื่อมีการประมูลครั้งต่อไปหวังว่ามันจะไม่เป็นเช่นนี้ ส่วนนี้เป็นเงินสองร้อยก้อนทองจากที่ประมูลแผ่นหิน”

เคอฟู่ซางยกยิ้มสะบัดมือขวายื่นแหวนหนึ่งวงให้เนี่ยฟงเช่นกัน

“คุณชายจะออกไปจากที่นี่หรือไม่ ข้ามีทางลับ”

“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าขออยู่อีกสักพัก ตอนนี้ข้าให้ชายหยวนอันหลงแอบออกไปแล้ว”

เคอฟู่ซางพยักหน้าตอบรับหลังจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องเพื่อเชิญกลุ่มคนที่เหลือบนชั้นสี่ ชั่วน้ำเดือดเสียงร้องโหยหวนดังลั่นมาจากด้านล่าง ชายฉกรรจ์ที่พุ่งลงจากห้องที่สามแขนซ้ายขาดกระเด็นถีบเท้าถอยออกมา ชายฉกรรจ์ที่เหลือในห้องพุ่งลงไปช่วยเหลือพร้อมกับยอดฝีมือที่เหลืออยู่ เสียงการปะทะยังคงดังต่อเนื่องกลุ่มคนนับสี่สิบคนผลัดกันเข้าปะทะชายหนุ่มนามจ้าวหลี่ เนี่ยฟงยังคงไม่ไปไหนแผ่ลมปราณออกมาตรวจสอบอยู่ตลอดเวลา ไม่นานกลุ่มคนในห้องที่เหลือก็พากันหลบหนีจนหมด เขาเดินลงมาจากชั้นสี่ตามทางเดินปกติ มีหลายคนเหลือบมองเห็นชายหนุ่มตาบอดผู้หนึ่งก้าวเดินลงมาพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา จ้าวหลี่เองก็มองเห็นเขาแสยะยิ้มเตะเท้าขวาออกไปที่ดาบเล่มหนึ่งที่ร่วงลงพื้น ฟิ้ว ดาบเล่มนั้นพุ่งทะยานเข้าหาชายหนุ่มตาบอดอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงแสร้งทำเป็นเหยียบพื้นลื่นล้มลงไปหลบดาบที่พุ่งเข้ามา หลายคนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เนี่ยฟงรีบลุกขึ้นมาก้าวเดินลงมาต่อ จ้าวหลี่ขมวดคิ้วเขาใช้ดาบต้านรับพวกที่เหลือพอมีจังหวะก็แอบเตะดาบที่ร่วงบนพื้นเข้าหาชายหนุ่มตาบอดหลายครั้ง แต่ทุกครั้งชายหนุ่มตาบอดก็หลบได้เสมอเป็นที่น่าแปลกใจไม่น้อย เมื่อชายหนุ่มตาบอดลงมาถึงด้านล่าง จ้าวหลี่ระเบิดพลังปราณออกมาถีบเท้าพุ่งเข้าหาชายหนุ่มตาบอดหวังสังหารเพื่อล้างอาย เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวากำชับมีดสั้นในมืออีกทั้งยังมีมีดสั้นอีกสี่เล่มลอยแอบอยู่ข้างกาย เขาโยกตัวหลบไปทางซ้ายด้านหน้าดาบฟาดฟันไปที่ผนังไม้ มีดสั้นในมือถูกตวัดคมมีดเฉือนไปที่ข้อมือขวา เนี่ยฟงก้าวเท้าขวาก้มตัวจ้วงแทงมีดสั้นในมือไปตามจุดลมปราณตามร่างกายนับสิบแผล จ้าวหลี่ตื่นตกใจที่เสียท่าให้แก่ชายหนุ่มตาบอดกัดฟันทันถีบเท้าถอย เนี่ยฟงรีบจ้วงแทงมีดสั้นไปที่หัวไหล่ด้านขวาพร้อมกับสะบัดมือขวาซัดมีดสั้นสี่เล่มออกไปแทงตามร่างกายของจ้าวหลี่ เนี่ยฟงแสยะยิ้มถีบเท้าขวาพุ่งถอยออกไปทางหนังที่ถูกทำลาย

หลายคนถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าเกิดสิ่งใดขึ้นเพียงเห็นจ้างหลี่พุ่งเข้าหาชายหนุ่มตาบอดไม่ถึงสามลมหายใจก็กระเด็นถอยออกมา คนที่เหลือเมื่อเห็นจ้าวหลี่กระเด็นออกมาก็รีบพุ่งเข้าสังหาร เสียงดาบปะทะกันอีกครั้ง ชั่วน้ำเดือด ตูม เสียงระเบิดดังสนั่นจ้าวหลี่พุ่งทะยานหลบหนีออกมาร่างกายมีแต่บาดแผลแขนขวาขาดแขนซ้ายห้อยลงข้างกายพร้อมกับเลือดไหลออกมาตามบาดแผล สายตาจับจ้องมองหาชายหนุ่มตาบอดผู้หนึ่ง ทันใดนั้นเองเขาก็ร่วงลงไปนอนกับพื้น มีดสั้นสี่เล่มที่แทงตามร่างกายสั่นสะท้านหมุนควงบาดแผลทะลุออกมาด้านหลัง เนี่ยฟงที่แอบอยู่ด้านข้างหอการค้าสะบัดมือขวาบังคับมีดสั้นทั้งสี่เล่ม เคอฟู่ซางปรากฏตัวออกมา เขาสะบัดมือขวานำดาบออกมาเล่มหนึ่งฟาดฟันไปที่จ้าวหลี่ ปราณดาบสีแดงธาตุไฟพุ่งเข้าปะทะ เปรี้ยง ตูม เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่วเปลิวไฟเผาทำลายร่าง แต่ทว่าจ้าวหลี่ยังไม่ตกตายค่อยๆลุกขึ้นมาหันไปมองชายหนุ่มตาบอดที่แอบอยู่ข้างหอการค้า พุ่งทะยานมาอย่างรวดเร็ว เคอฟู่ซางซัดดาบในมือออกไป เนี่ยฟงรีบยกมือขวาขึ้นรับดาบหมุนตัวฟาดฟันไปที่ร่างของจ้าวหลี่ ฉับ คมดาบผ่าร่างจ้าวหลี่แยกออกเป็นสองส่วนร่วงลงพื้น เนี่ยฟงรีบก้มคารวะเคอฟู่ซางพร้อมกับยื่นดาบในมือคืน

“ขอบคุณท่านเคอฟู่ซางที่มอบดาบเล่มนี้ให้แก่ข้า”

เคอฟู่ซางพยักหน้าตอบรับ หยิบดาบขึ้นมาพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดังลั่น

“ข้าเคอฟู่ซางขออภัยในเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ครอบครัวผู้ที่ตกตายไปข้ายินดีมอบเงินชดใช้ให้คนละสามสิบก้อนทอง ส่วนคนที่ได้รับบาดเจ็บข้ายินดีชดใช้ให้ยี่สิบก้อนทอง ส่วนการประมูลในวันนี้ผู้ได้รับสินค้าสามารถมาสอบถามได้ในวันพรุ่งนี้ ส่วนสิ่งของที่เหลือวันนี่คือดาบอีกแปดเล่มข้าจะนำมาประมูลในพรุ่งนี้ยามอิ่วที่ด้านหน้าหอการค้า”

เคอฟู่ซางหันมามองเนี่ยฟงที่ยืนอยู่

“เชิญคุณชายพักที่บ้านของข้าก่อน ส่วนคุณชายหยวนอันหลงข้าจะส่งคนออกไปตามหาให้ก็แล้วกัน”

“รบกวนท่านแล้วขอรับ”

เคอฟู่ซางตะโกนสั่งการคนรับใช้ให้เก็บกวาดทำความสะอาดด้านในหอการค้าและให้ดูแลผู้ได้รับบาดเจ็บ หลังจากนั้นเขาก็นำทางเนี่ยฟงเดินไปทางด้านหลังเพื่อไปยังบ้านพัก