ตอนที่ 161 ไปเพื่อให้รู้
ตอนที่ 161 ไปเพื่อให้รู้
ไนเรลลอยตัวนิ่งอยู่เหนือแม่น้ำปีกที่หลังขยับขึ้นลงอย่างช้า ๆ เพื่อพยุ่งร่างของเขาให้ลอยตัวอยู่ได้ ในฉับพลันนั้นความสามารถ [คำบัญชาเผ่าพันธุ์] ที่เป็นระดับ C ก็พัฒนาเป็นระดับ B กองทัพทั้งหมดของสมาพันธ์นักล่าผู้ซึ่งทำสัญญากับคำบัญชาเผ่าพันธุ์ของไนเรลก็รับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นเช่นกัน
เสียงโห่ร้องด้วยพลังที่ฮึกเหิมต่างดังออกมาไม่หยุดกองกำลังหมาป่าเป็นกองกำลังที่ยังไม่ได้ออกไปสู้ตั้งแต่แรกจึงเตรียมพร้อมอยู่นานแล้วต่างก็โผลตัววิ่งผ่านแม่น้ำที่แข็งจากพลังของเอียนข้ามฝั่งไล่ล่าสังหารฝูงซอมบี้ที่แตกแถวไม่ได้ตกตายไปในแม่น้ำด้วย
กองกำลังอื่น ๆ ก็ไล่ตามหลังไปโดยย้ำเท้าบนแม่น้ำที่ด้านล่างเต็มไปด้วยซากศพซอมบี้ที่กำลังโดนสัตว์น้ำกลายพันธุ์กัดกินแย่งชิงกันอยู่อย่างโหดเหี้ยม
กองกำลังผู้พิทักษ์ยังคงยึดมั่นแนวกำแพงเหมือนกับว่าชีวิตของพวกเขาคือพิทักษ์เมืองซานติเกีย ไม่สิต้องบอกว่าชีวิตของพวกเขาอยู่เพื่อนพิทักษ์สมาพันธ์นักล่า พิทักษ์อาโรเดีย
กองกำลังหมาป่าขี่ม้ายักษ์วิ่งผ่านแนวแผ่นดินที่เสียหายตั้งแต่ครั้งไนเรลสู้กับอารอน จากนั้นก็เข้าเขตแนวป่าไล่จัดการซอมบี้ทุกตัว ยิ่งซอมบี้สติปัญญาไม่ว่าจะระดับสูงต่ำจะตกเป็นเป้าหมายหลักทันทีเพราะนี่คือสิ่งที่ไนเรลต้องการ
ด้านหลังกองกำลังพยัคฆ์ไม่ได้ตามไปเข้าร่วม แต่ที่พวกเขาตามหลังมาเพราะยังมีงานอีกอย่างนั้นคือทำลายสิ่งที่อยู่ด้านหน้าสร้างเป็นเส้นทาง
พวกเขาใช้พลังจัดการแผ่นดินที่เกะกะ ทำลายต้นไม้ขนาดยังที่ขวางทาง ด้านหลังมีเมสันที่พากำลังคนและคนงานตามมาพร้อมด้วยเครื่องมือจำนวนมากปรับสภาพพื้นที่ทั้งหมด
เมสันให้คนงานจัดการต้นไม้ยักษ์ที่แข็งแกร่งเข้าเครื่องที่ตัดขนาดโคตรใหญ่ที่เตรียมไว้ จากนั้นวางเหล็กที่สร้างไว้อยู่ก่อนเริ่มวางเส้นทางรถไฟ ตามแผ่นที่ว่างไว้
เพราะการจะยึดเมืองหลวงไทกีล่าคืนไม่ใช่แค่กองกำลังที่ต่อสู้ได้จะสำคัญเท่านั้น แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือการสนับสนุน จากที่คาดการอาจจะใช้เวลากวาดล้างซอมบี้ทั้งหมดนานหลายเดือนดังนั้นเส้นทางนี้จะเป็นท่อลำเลียงของกองกำลังและเมื่องซานติเกีย
ไนเรลกลับไปที่กำแพงเมืองซานติเกีย ไม่ได้สนใจเรื่องการตัดทางไปที่เมืองหลวงไทกีล่า เขาเอาแต่มองจุดที่ผู้ส่งสารหายไป
“คุ้มกันฉันด้วย” ไนเรลหันไปบอกกับเอวา
เอวาเหมือนจะเข้าใจไนเรล ไม่ได้ถามอะไรเพียงยืนอยู่ด้านข้างเท่านั้น
ทันใดนั้นร่างจิตจากความสามารถ [จิตเคลื่อนย้าย A] ของเขาก็พุ่งออกมาและตรงไปตามสถานที่ที่ซึ่งผู้ส่งสารอยู่ ตามจริงแล้วไนเรลใช้ความสามารถจิตเคลื่อนย้ายล๊อคเป้าหมายไปที่ผู้ส่งสารตลอดเวลานั้นจึงเป็นที่มาว่าทำไมเขามองมันไม่ห่าง เพราะต้องการมันกลับไปยังเมืองหลวงไทกีล่า เขาอยากจะเห็นที่เมืองหลวงไทกีล่าก่อนที่จะบุกเข้าไป เขาอยากจะรู้กำลังของซอมบี้สติปัญญาที่ควบคุมซอมบี้นับร้อยล้านตัวในเมืองหลวง
..........
ณ เมืองหลวงไทกีล่า ภายในเต็มไปด้วยซอมบี้จำนวนมหาศาลขนาดที่ว่ามองตาเปล่าก็ไม่สามารถเห็นจุดสิ้นสุดของฝูงซอมบี้ได้ พวกมันยืนตัวเบียดตัวกันในทุกตอกซอกซอย ตามผนังกำแพงของอาคารมีทั้งเลือดและเศษเนื้อที่ติดแห้งจนดำอยู่เต็มไปหมด
กลิ่นเน่าเหม็นจนขนาดที่ว่าคนธรรมดาสูดดมไปเพียงครั้งก็ถึงกับอ้วกได้เลย แต่ในเมืองหลวงไทกีล่ายังมีสถานที่หนึ่ง ซึ่งยังคงมนุษย์อยู่เช่นกัน
มนุษย์ที่มีชีวิตอยู่ในเมืองหลวงไทกีล่าถูกเลี้ยงไว้เพื่อเป็นอาหารให้กับซอมบี้สติปัญญาระดับสูง พวกเขาจะมีเขตหนึ่งที่มีซอมบี้สติปัญญาระดับ 5 ตัวอ้วนซึ่งถูกเรียกว่า มาดาม เป็นคนคอยดูแลมนุษย์ที่ถูกจับมา ส่วนใหญ่แล้วพวกมันจะแบ่งคุณภาพของมนุษย์ออกเป็นหลายระดับด้วยกัน
แต่ที่นิยมในหมู่ซอมบี้สติปัญญาระดับสูงคือ เด็กอายุไม่เกิน 16 ปีที่ยังคงความบริสุทธิ์ไว้อย่าง เมื่อเป็นที่ต้องการแน่นอนว่าซอมบี้ที่เจอมักจะจับพวกมันมาเป็น ๆ และนำมาดูแลอย่างดีราวกับเธอเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายจากนั้นเมื่อถึงเวลาจะถูกพาตัวไป
แต่ในวันนี้มนุษย์อายุประมาณ 30 กว่าผู้มีร่างกายที่สมบูรณ์จนขนาดที่ว่าถ้าโลกนี้ยังคงเป็นปกติพวกเขาก็สามารถเป็นนายแบบได้สบายอย่างนอน
“ปล่อยข้าไป ข้าไม่อยากตาย ปล่อยข้าไป” ชายหนุ่มรูปหล่อร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวจนสุดเสียง แต่ก็เท่านั้นเพราะไม่ว่าจะร้องดังแค่ไหนก็ไม่มีใครมาช่วยเขาได้ ส่วนมนุษย์คนอื่น ๆ ต่างพากันหลบอยู่ในกรงขังด้วยความหวั่นกลัวว่าตัวเองจะเป็นจานต่อไป
ชายหนุ่มคนนั้นถูกจับมือมีมัดเท้า โดมมีมาดามพาตัวไปยังสถานที่ซึ่งเป็นเหมือนกับราชวังที่สร้างด้วยกระดูกมนุษย์และทองคำหลอมรวมกัน ภายในมีเหล่าซอมบี้สติปัญญาระดับ 5 ไม่ต่ำกว่าครึ่งร้อยกำลังกินเนื้อมนุษย์กันอย่างป่าเถื่อน แต่ชายหนุ่มไม่ใช่อาหารของพวกมัน
แต่กลับเป็นของซอมบี้ฝาแฝดที่นั่งอยู่บนบัลลังก์กระดูกสีทอง ซอมบี้ฝาแฝดทั้งสองที่แม้รูปร่างจะเป็นเด็ก แต่กลับมีพลังและความบ้าคลั่งที่น่ากลัวอัดอั้นไว้อยู่ภายใน จนแม้แต่ซอมบี้รอบ ๆ ยังคงเกรงกลัว
ในช่วงเวลานั้นเองผู้ส่งสารก็เข้ามาด้านในหยุดต่อหน้าซอมบี้ฝาแฝดทั้งสอง
“พวกเจ้าจะเอาแต่กัดกินเนื้อเน่าเหม็นพวกนี้ไปถึงเมื่อไหร่” ผู้ส่งสารไร้ซึ่งความเกร่งใจ ยืนถามออกไปตรง ๆ
“เจ้าถึงจะเป็นผู้ส่งสารของนายท่าน แต่ไม่มีสิทธิมาสั่งให้ข้าว่าต้องทำอะไรตอนไหน” เสียงของหญิงสาวบนบัลลังก์กระดูกดังขึ้น แต่ไม่ใช่หนึ่งแต่กลับเป็นสองเสียงที่พร้อมกันราวกับทั้งสองคือร่างเดียวกัน
“นำมันขึ้นมา” เสียงของซอมบี้แฝดที่พูดพร้อมกันบอกให้มาดามร่างอ้วนฉุพาชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมา
ชายหนุ่มผู้นั้นพยายามดิ้นด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ไม่สามารถขัดขื่นแรงของมาดามได้
“องค์หญิงทั้งสอง ข้าขอให้ทานชิมชายคนนี้ทีละส่วนเพื่อรสชาติที่ล้ำเลิศ โดยเริ่มจาก...” มาดามยกมือขึ้นก็มีกรรไกรเหล็กขนาดใหญ่ตัดไปที่แขนทั้งสองข้างหล่นลงและส่งให้กับเด็กสาวฝาแฝดบนบัลลังก์กระดูก
“ข้าชอบที่สีหน้าของเจ้าเหมือนกับชาย ผู้ให้กำเนิดข้าตอนเป็นมนุษย์ ขารู้สึกกลับไปอยู่ใกล้ชิดกับเขาอีกครั้งในวันที่ได้กินเขาทั้งเป็น” เสียงของซอมบี้แฝดพูดออกมาพร้อมกัน หลังจากนั้นก็ลงมือกินแขนคนละข้างด้วยปากเล็ก ๆ ราวกับต้องการรักษามารยาทบนโต๊ะอาหาร
ผู้สงสารมองภาพตรงหน้าแล้วก็รู้สึกไม่ชอบใจอีกครั้ง “พวกเจ้าคือผู้ปกครองซอมบี้ เมืองหลวงแห่งความตายไทกีล่า แต่กลับมากินอาหารชั้นต่ำแบบนี้”
“ข้าชอบแบบนี้” ทั้งสองตอบพร้อมกัน
“นายท่านสั่งการมาแล้ว พวกเจ้าต้องลงมือกวาดล้างมนุษย์ในเขตนี้ทั้งหมดได้แล้ว ก่อนที่พวกมันจะแข็งแกร่งเกินไป ตอนนี้มีมนุษย์คนหนึ่งที่ทรงพลังมากกำลังจะมาที่นี่พร้อมกองทัพ”
“ถ้างั้นก็ถือว่าเป็นข่าวดี พระมันจะกลายเป็นอาหารของพวกเรา” เสียงของซอมบี้สติปัญญาระดับ 5 ในห้องโถงต่างพากันพูดออกมาอย่างดูถูกมนุษย์ และพากันหัวเราะที่อาหารกำลังจะเดินทางมาให้พวกมันกิน
“หุบปาก พวกเจ้าทุกตัวอย่าได้ประมาทมนุษย์”
“เจ้าต่างหากที่หุบปาก พวกเราคือสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุด ถือกำเนิดจากความตาย...” แต่ก่อนที่ซอมบี้พวกนั้นจะพูดจบ ผู้ส่งสารก็พุดขัดขึ้นมาก่อน พร้อมกับแรงกดดันที่ซอมบี้สติปัญญาระดับ ต้นพวกนี้ต้องสั่นกลัว
“อย่าได้ลืม ข้าคือผู้ส่งสารของนายท่านและคนที่ช่วยให้พวกเจ้าพัฒนาจากพวกระดับต่ำนั้นก็คือของขวัญที่มอบจากนายท่าน (จักรพรรดิซอมบี้) ตอนนี้นายท่านต้องการร่างและเลือดเนื้อของมนุษย์ที่ทรงพลังอย่างด่วน ตอนนี้พวกเจ้าก็จงทำตามที่นายท่านประสงค์ไว้ซะไม่งั้น ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งสองและหาซอมบี้ตนอื่นขึ้นมาแทน” แต่สิ้นสุดคำพูดนั้นอยู่ ๆ ซอมบี้ฝาแฝดบนบังลังก์กระดูกที่กำลังกินแขนของชายหนุ่มเมื่อสักครู่อยู่ก็ยืนขึ้นซัดหมัดเข้าหาผู้ส่งสาร
ตูม!
วังกระดูกทั้งหลังสั่นไหวจากนั้นก็มีบางส่วนเริ่มพังทลายลง หลังจากผ่านไปสองสามวิทุกอย่างก็หยุดลงและกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ผู้สงสารยังยืนอยู่ที่เดิม แต่ด้านหลังของเขาเกิดหลุมลึกกว่า 10 เมตร
ทุกคนหันกลับไปมองไม่เว้นแม้แต่ผู้ส่งสารเอง
“เจ้า”
ทุกคนถึงกลับอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน มันคือร่างจิตของไนเรลที่ล๊อคเป้าผู้สงสารไว้และมาโผล่อยู่ที่นี่
ร่างจิตของเขายืนอยู่เหนือหลุมมองดูซอมบี้ภายในห้องอย่างเย็นชา จิตใจของไนเรลมั่นคงมากไม่แม้แต่จะหวั่นไหวเมื่อมองดูร่างและชิ้นส่วนเลือดเนื้อเครื่องในมนุษย์ที่ยังคงกินเหลือไว้อยู่ แม้แต่มนุษย์เป็น ๆ ก็ยังคงมีพวกมันร้องโหยหวน แต่กลับกันซอมบี้สติปัญญาทั้งหมดกลับนิ่งเงียบ
ทันใดนั้นซอมบี้ฝาแฝดบนบัลลังก์กระดูกก็พากันจับมือที่เปื้อนเลือดลุกพรวดขึ้นหายตัวมาหยุดอยู่หน้าร่างจิตของไนเรล
“พี่ชายในที่สุดก็กลับมา มาเล่นกับพวกข้าไหม รับรองท่านต้องชอบอย่างแน่นอน” เด็กสาวทั้งสองพุดออกมาในสภาพที่เลือดเต็มปาก
ไนเรลมองไปที่เด็กสาวฝาแฝดก็รู้สึกคุ้นเคย “แกคือซอมบี้สติปัญญาลูกสาวของโจ”
“ใช่ แน่นอนแต่ข้ากินเขาไปแล้ว” ทั้งสองพูดออกมาราวกับมันควรจะเป็นอย่างนั้น
“ฮ่า ๆ ๆ” ไนเรลหัวเราะอย่างบ้าครั้งเขาช่างโง่เง่าที่ปล่อยโอกาสในการฆ่าทั้งสองหลุดมือไป
“สิ่งที่ไม่สำควรมีอยู่ดูเหมือนทุกอย่างจะวิ่งอยู่รอบตัวของฉันตั้งแต่ย้อนกลับมาที่โลกใบนี้สินะ ไม่นึกเลยว่าซอมบี้ที่กวาดล้างไทกีล่าจะเป็นซอมบี้ฝาแฝดทั้งสอง” ไนเรลมองดูซอมบี้สติปัญญาฝาแฝดด้วยสายตาเย็นชา
“รอข้าก่อนนะ ข้าจะตามหาพี่ชายให้พบ ข้าอยากกินท่านมาตั้งแต่วันนั้นแล้ว” ซอมบี้ฝาแฝดเดินหายกลับไปที่บัลลังก์กระดูกอีกครั้งจากนั้นก็ในพริบตาหัวของชายหนุ่มที่ถูกมาดามพาตัวมาก็ถูกกระชากออกด้วยซอมบี้ฝาแฝดผู้พี่และซอมฝบี้ฝาแฝดผู้น้องก็ควักหัวใจออกมาขณะที่มันยังเต้นอยู่
หลังจากนั้นก็เริ่มกัดกินไม่สนใจไนเรลดูเหมือนทั้งสองจะรู้ว่าไนเรลในตอนนี้ไม่ใช่ไนเรลเป็นเพียงร่างจิตจากความสามารถของมนุษย์ชั้นสูง
ผู้ส่งสารเองก็มองไนเรลด้วยความอาฆาตต่างจากก่อนหน้าที่เมืองซานติเกียพอสมควร มันรู้แล้วว่าที่ไนเรลปล่อยมันกลับมาเพราะต้องการมาทีที่ “เจ้าคือสิ่งที่น่ารังเกียจ คือเชื้อโรคของโลกใบนี้”
“พวกแกก็เช่นกัน” ไนเรลพูดสวนกลับผู้ส่งสารไป เขามองดูซอมบี้สติปัญญาทั้งหมดที่ร่วมกันอยู่ในที่นี้ ก่อนที่ร่างจิตของเขาจะค่อย ๆ หายไป
......
ขณะเดียวกันที่กำแพงเมืองซานติเกียไนเรลลืมตาขึ้นด้วยความเหนื่อยล้าเพราะใช้ความสามารถ [จิตเคลื่อนย้าย A] ด้วยการส่งร่างจิตไปไกลขนาดนั้น เขาต้องการมองดูศัตรูให้ชัด ๆ ตอนนี้เขารู้แล้ว พวกมันมีกันมากกว่า 50 ตัว
โดยเฉพาะซอมบี้สติปัญญาฝาแฝดนั้น ไนเรลรับรู้ได้พลังที่แข็งแกร่งมาก แม้จะไม่ใช่ระดับ 6 แต่ก็ใกล้มากแล้วเช่นกัน ถ้าเขาสู้คงรับมือได้ แต่อีก 50 ตัวที่เหลือคงจะลำบากบ้าง พวกมันเติบโตอย่างรวดเร็วจนหน้ากลัว “บางทีโลกใบนี้อาจจะเปลี่ยนแปลงไปเพื่อพวกมัน ส่วนเรามนุษย์คือสิ่งที่ต้องตาย แต่แล้วยังไงในเมื่อข้าอยู่ที่นี่ สิ่งนี้ก็อยู่ข้างข้า สักวันข้าจะออกไปจากที่นี่”
ไนเรลพูดพึมพำออกมาโดยมีแค่เอวาคนเดียวที่ได้ยิน จากนั้นสีหน้าของเขากลับมาเป็นปกติ
ในตอนนั้นเองเอวาก็พูดขึ้นมาว่า “ไนเรลคนจากรัฐบาลไทกีล่าต้องการพบนาย เพื่อขอเจรจา”
“ใคร” ไนเรลพูดอย่างแปบกใจ
“รัฐมนตรีอาวุโสซามูแอล”
“ประธานซานะเหรอ” ไนเรลถามเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง
“ใช่”
“ไปพบเขากัน” ไนเรลเดินออกไปจากกำแพงเมืองซานติเกียทันที
