ตอนที่แล้วตอนที่ 443 หล่อนทำลายพวกเรา
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 445 เจ้าชายสุดหล่อคือหนึ่งเดียว

ตอนที่ 444 ไม่ได้ให้ช่อดอกไม้ก่อนหน้านั้น


“เฉียวเมียนเมียน เธอน่ะใจแคบเกินไปแล้ว เราจะคอยดู”

ไปเสี่ยวพูดด้วยฟันที่ขบและหันกลับออกไป

“เฉียวเมียนเมียน เธอจะใจร้ายจริง ๆ เหรอ” จางอี้เว่ยถามคำถามสุดท้ายก่อนที่จะออกจากห้องเรียนตามหลังไป่เสี่ยวไป

กลุ่มนักศึกษาค่อย ๆ สลายตัวอย่างช้า ๆ เมื่อพวกเขารู้ว่าเรื่องจบลงแล้ว

ทันใดนั้นห้องเรียนดูแออัดไปเสียหมด

เฉียวเมียนเมียนยืนนิ่งอยู่กับที่ เธอขมวดคิ้วจากนั้นค่อย ๆ เดินออกไป

“บ้าชะมัด ฉันล่ะอยากจะชกหน้าไป่เสี่ยวเสียจริง! หล่อนกล้าดียังไงมาบอกว่าจะแฉเธอ สมองคงผิดเพี้ยนไปแล้วล่ะมั้ง” เจียงหลัวลี่รู้สึกไม่พอใจแทนเฉียวเมียนเมียน

เฉียวเมียนเมียนยิ้ม “ปล่อยให้พวกเขาทำเถอะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ ดังนั้นฉันไม่กลัวหรอก”

“ฉันแค่คิดว่าเธอไร้ยางอายเกินไป”

พวกเขาออกจากห้องเรียน

เจียงหลัวลี่ยังคงพึมพำอย่างไม่มีความสุข

“พูดตามตรงนะ พวกเขาสมควรแล้วที่จะถูกไล่ออก เราอยู่มหาวิทยาลัยและคณะเดียวกับคนที่รังเกียจแบบนี้ ถ้าพวกนั้นออกไปซะ เราจะได้ไม่ต้องเจอพวกนั้นบ่อย ๆ”

“ฉันล่ะ รำคาญชะมัด”

เจียงหลัวลี่ดูเหมือนจะเกลียดชังพวกเขามากกว่าที่เฉียวเมียนเมียน ทำให้เธอไม่สามารถหยุดบ่นเกี่ยวกับพวกนั้นได้

เฉียวเมียนเมียนฟังเธออย่างเงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

“พวกเขานิสัยแย่ก็จริง ฉันไม่ยกโทษให้พวกนั้นหรอก แต่การไล่เขาออก มันไม่มากไปหน่อยเหรอ?”

เจียงหลัวลี่เบิกตากว้าง “เมียนเมียน นี่เธอเป็นแม่พระหรือไง”

เฉียวเมียนเมียนกล่าวว่า “...ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”

“ดีแล้วล่ะ.” เจียงหลัวลี่กล่าวว่า “อย่าทำตัวดีเกินไปกับพวกนั้นเลย แค่คิดถึงสิ่งที่พวกนั้นทำกับเธอ หากไม่มีหลักฐานและถูกขู่ว่าจะไล่ออกน่ะนะ เธอคิดเหรอว่าพวกนั้นจะมาขอโทษเธอ”

“เธอไม่เห็นเหรอว่าไป่เสี่ยวนะ ไม่จริงใจแค่ไหน?”

“คนอย่างพวกนั้น ไม่รู้สึกขอบคุณเธอแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าเธอจะยอมปล่อยพวกนั้นไปก็ตาม”

“เธอก็รู้ พวกเขาอาจไม่พอใจเธอมากขึ้นกว่าเดิมและหาโอกาสอื่น ๆ ที่จะกลับมาทำร้ายเธออีก”

“เพราะพวกนั้นไม่เคยเห็นคุณค่าความเมตตาของเธอ เธอก็ไม่ต้องดีต่อพวกเขาด้วยเช่นกัน”

เฉียวเมียนเมียนเงียบไปชั่วขณะ “ฉันรู้ แต่ฉันรู้สึกว่าจางอี้เว่ย ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

คนที่แสดงความคิดเห็นส่วนใหญ่เกี่ยวกับเธอคือไป่เสี่ยว

จางอี้เว่ยเข้ามามีส่วนร่วมด้วยก็จริง แต่สิ่งที่เธอทำไม่ได้ครึ่งของไป่เสี่ยวเลยด้วยซ้ำ

“จางอี้เว่ยดีกว่าหน่อยหนึ่ง เธอจะพิจารณาคำอ้อนวอนของเธอก็ได้ แต่สำหรับไป่เสี่ยว ฉันไม่คิดว่าเธอต้องไปใส่ใจอีกต่อไป”

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน โทรศัพท์ของเฉียวเมียนเมียนดังขึ้น

เธอเห็นเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก จึงหยิบขึ้นมา ปลายสายเป็นเสียงของผู้ชาย “ฮัลโล คุณเฉียวเมียนเมียนใช่ไหมครับ”

“ค่ะ ฉันเอง”

“ผมเป็นคนจากร้านดอกไม้รักตลอดชีวิต มีคนสั่งดอกให้กับคุณครับ ผมขอทราบว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน สะดวกให้ผมเข้าไปส่งดอกไม้ให้ไหมครับ”

เฉียวเมียนเมียนวางสาย

ครู่ต่อมา

เธอลูบขมับของตนเองด้วยความสับสนเล็กน้อย

ทำไมเหมาเยซื่อถึงส่งดอกไม้ให้เธออีกล่ะ?

วันนั้นเขาเพิ่งให้ช่อดอกไม้กับเธอไปไม่ใช่เหรอ?

แม้ว่าเธอจะชอบดอกไม้ แต่การได้รับวันละสองสามครั้งก็มากเกินไป

ดอกไม้นั้นกินไม่ได้และใช้งานไม่ได้ มันเป็นการสูญเงินเปล่ามากเกินไปที่จะปล่อยให้มันเหี่ยวเฉาอยู่ในห้องของเธอ

“ทำไมเหรอ? ใครโทรมา” เจียงหลัวลี่ถามด้วยความสงสัย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด