ตอนที่ 2 ร่างของทาสไร้ค่า

ตอนที่สอง

ร่างของทาสไร้ค่า

หลิงเฉินที่นั่งอยู่ที่พื้นถึงกับขมวดคิ้วพลันแสดงใบหน้าที่ไม่พอใจออกมาเขาเป็นถึงผู้ที่เหล่าผู้คนทั่วทั้งใต้หล้ากล่าวว่าเป็นจักรพรรดิแห่งอักขระผู้ใดมันถึงกล้าเรียกเขาว่าสวะเช่นนี้

เจ้าของเสียงทุ้มต่ำที่กล่าวออกมาด้วยถ้อยคำอันสกปรกคือชายร่างกายใหญ่โตที่ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้าม คนผู้นั้นเดินเข้ามาหาหลิงเฉินพร้อมกับมองต่ำลงไปที่เขา

หลิงเฉินถึงกับผงะ เหตุใดเขาถึงรู้สึกว่าชายผู้นี้มีร่างกายสูงใหญ่กว่าเขานัก โดยปกติแล้วความสูงของชายผู้นี้ก็ไม่น่าจะแตกต่างจากเขาสักเท่าไหร่จริงอยู่ที่เขานั่งอยู่แต่เหตุใดมันถึงรู้สึกว่าแตกต่างกันเช่นนี้

หลิงเฉินนั้นอาจจะยังไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวของเขานั้นมาอยู่ในร่างของเด็กน้อยที่มีนามเดียวกับว่าหลิงเฉิน โดยเด็กน้อยผู้นี้เป็นทาสที่แสนจะอ่อนแอที่ทำงานอยู่ภายในคอกม้าของราชวงศ์

ในขนาดที่หลิงเฉินกำลังตกใจอยู่นั้นเองชายร่างยักษ์คนนั้นก็ได้ใช้มือที่สามารถกำแขนเล็กๆของเขาเอาไว้ได้ทั้งหมดจับเข้าที่แขนข้างขวาของหลิงเฉินพลางกับยกร่างของเขาขึ้นราวกับตัวเขามิมีน้ำหนัก

หลิงเฉินที่ถูกยกร่างกายเล็กๆขึ้นมาเขาได้แต่ตกใจแม้ว่าจะรู้สึกเจ็บอยู่บ้างแต่จักรพรรดิอักขระเยี่ยงเขามิมีทางจะส่งเสียงร้องออกมาด้วยเรื่องแค่นี้อย่างแน่นอน

“เจ้าสวะหลิงเฉินสายขนาดนี้แล้วยังไม่ตื่นอีกขี้เกียจสันหลังยาวจริงๆนะ สงสัยข้าจะต้องสั่งสอนเจ้าสักหน่อยแล้ว” ชายผู้ที่มีร่างกายใหญ่โตที่กำลังยกร่างของเขาขึ้นได้กล่าวออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโส

หลิงเฉินที่ได้ยินเช่นนั้นเขาแทบจะหลุดหัวเราะออกมา คนอย่างเจ้านี่น่ะเหรอจะสามารถทำร้ายผู้ที่เป็นถึงจักรพรรดิแห่งอักขระเช่นเขาได้ หลิงเฉินใช้นิ้มมืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกจับเอาไว้เริ่มตั้งสมาธิขีดเขียนอักขระอีกครั้ง แต่เขาก็ตระหนกได้ทันทีหลังจากที่เริ่มวาดอักขระไปได้เพียงนิด ว่าเขานั้นไม่สามารถขีดเขียนอักขระได้

ในขณะนั้นชายร่างกายสูงใหญ่ที่กำลังยกร่างของเขาอยู่นั้นได้พาร่างของเขาเดินไปที่ไหนสักแห่ง หลังจากที่มิสามารถใช้งานอักขระได้สิ่งที่หลิงเฉินทำได้ก็คือการที่ดิ้นรนด้วยแรงอันน้อยนิด แต่ด้วยร่างกายอันอ่อนแอเช่นนี้ก็มิสามารถดิ้นหลุดจากมืออันใหญ่โตของชายผู้นี้ได้

สถานที่ที่ชายร่างกายใหญ่โตผู้นี้พาหลิงเฉินไปคือบ่อน้ำแห่งหนึ่งที่มีต้นไม้ขนาดใหญ่อยู่ข้างๆ สิ่งที่ชายผู้นั้นกระทำก็คือโยนร่างกายอันอ่อนแอของหลิงเฉินลงไปภายในบ่อน้ำเล็กๆ

ตูม!!! ร่างกายอันผอมแห้งถูกโยนลงไปภายในบ่อนน้ำจนเกิดเสียงดังลั่น หลิงเฉินกระเสือกกระสนขึ้นมาจากน้ำหลังจากที่ตั้งสติได้แล้วยืนขึ้นภายในบ่อมันก็มีความลึกถึงเพียงเอวเท่านั้น

“ฮ่าๆๆๆ” ชายคนนั้นได้ยืนหัวเราะอยู่ด้านบนพลันกับใช้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหยามเหยียดมองลงไปที่เขา

หลิงเฉินกัดฟันแน่นภายในใจเต็มไปด้วยความแค้นก่อนที่ดวงตาทั้งสองข้างจะมองต่ำลงไปที่ผิวน้ำ หลิงเฉินสังเกตุเห็นว่าเงาที่กำลังสะท้อนบนผิวน้ำมิใช้เงาของเขา มันเป็นเงาของเด็กหนุ่มที่หน้าที่ถิอว่าดีแต่ซีดเซียวแถมยัง และยังสวมใส่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่ย

เขานิ่งไปพักหนึ่งหลิงเฉินกำลังเฝ้าถามตนเองในใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากับเขา หลิงเฉินใช้เวลาไปอีกประมาณสิบวินาทีก่อนที่จะยืนยันได้ว่านี่คงจะเป็นผลของการเขียนอักขระนั้นเป็นแน่ๆ

“ขึ้นมาซะไอ้ลูกหมาได้เวลาไปทำงานแล้ว!!!” น้ำเสียงโทนต่ำของชายร่างกายสูงใหญ่ผู้นั้นดังขึ้นมาอีกครั้งพาให้เขามองตรงขึ้นไปที่ร่างของมัน

ตอนนี้ร่างกายของเขามิมีแม้แต่พลังวิญญาณเลยสักนิดแถมร่างกายยังอ่อนแอเช่นนี้อีกถ้าจะใช้สู้กับชายร่างยักษ์ผู้นี้คงจะยาก หลิงเฉินฉลาดพอเขารู้ดีว่าสถานการณ์เช่นนี้เขาต้องปฏิบัติตัวเช่นไรหลิงเฉินได้ทำตามที่ชายผู้นั้นสั่งไปอย่างจำใจ

ตลอดทั้งวันเขาถูกใช้เยี่ยงทาสในโรงเลี้ยงม้าของราชวงศ์ หลิงเฉินมิเคยถูกใช้งานเช่นนี้มาก่อนเลยตลอดทั้งชีวิตแต่งานนั้นก็ไม่ได้หนักหนามากเกินไปเมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเคยผ่านมา แต่สิ่งที่มันน่าเจ็บใจสำหรับหลิงเฉินมากที่สุดก็คือการที่ต้องถูกใช้งานในฐานะทาสที่โรงเลี้ยงม้าเช่นนี้

เขาคือคนที่ถูกเรียกว่าจักรพรรดิแห่งอักขระ ผู้คนนับถือเขาสูงส่งราวกับสวรรค์ ทั้งชีวิตเขาท้าทายอำนาจฟ้ามาตลอดโดยมุ่งขีดเขียนอักขระที่ฝืนชะตาของฟ้าขึ้นมาหลายต่อหลายอย่างจนถึงตอนนี้

หลังจากที่ทำงานในฐานะทาสของโรงเลี้ยงม้ามาทั้งวันหลิงเฉินก็ต้องกลับมาที่โรงเลี้ยงม้าเก่าๆเช่นเดิม เมื่อได้ทำงานในฐานะทาส มาทั้งวันทำให้เขาได้รู้อันใดหลายๆอย่าง โดยปกติแล้วบ่าวไพร่ของทาสภายในวังจะมีโรงพักให้หลับนอนแต่ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างนี้ก่อนที่เขาจะเข้ามาอยู่ในร่างนี้จะไปทำความผิดอันใดอะไรสักอย่างมาจึงทำให้โดนไล่มาหลับนอนที่โรงเลี้ยงม้าเก่าๆแห่งนี้

หลิงเฉินยืนอยู่กลางโรงเลี้ยงม้าเก่าๆที่มีแสงอาทิตย์อัสดงสีส้มอมแดงส่องลอดผ่านรูไม้ที่ผุพังเข้ามาด้านใน ดวงตาตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“สวรรค์บัดซบเจ้าเห็นข้าท้าทายอำนาจของเจ้ามาตลอดงั้นหรือเลยคิดจะลงโทษข้าเช่นนี้!!!!” หลิงเฉินเปล่งเสียงออกมาจากลำคอดังลั่น ใบหน้าที่ผอมแห้งของหลิงเฉินในร่างใหม่ขมวดคิ้วแน่นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

สวรรค์กำลังกลั่นแกล้งเขาแต่ว่าเพียงแค่นี้มันไม่ได้ทำให้เขายอมรับในโชคชะตาครั้งนี้ที่สวรรค์เลือกให้เลย มันกับเป็นเชื้อเพลิงให้เขาในการกลับไปท้าทายสวรรค์อีกครั้ง ในก่อนที่เขาจะถูกเรียกว่าจักรพรรดิแห่งอักขระเขาผ่านอะไรมามากมายเพียงแค่นี้งั้นหรือจะสามารถหยุดเขาได้

“เจ้าค่อยดูเถอะสวรรค์!!! ข้าจะกลับไปยืนอยู่จุดเดิมแล้วท้าทายเจ้าอีกครั้ง” หลิงเฉินกล่าวด้วยเสียงดังลั่นพร้อมกับสลักถ้อยคำที่เขากล่าวออกมาลงไปภายในจิตใจของตนเอง

จบบท