GE582 หัวใจของนางเปรียบดั่งต้นไผ่ที่เฝ้ารอผู้เป็นนาย ไม่รู้ยามใดได้พบพาน
สายลมพัดแผ่ว ใบไผ่ลู่ลมส่งเสียง ดวงตะวันเคลื่อนคล้อยหลบหลังภูเขา เห็นเพียงขอบเล็กน้อยโผล่พ้น ชิงไต้นำหนิงฝานเดินทอดน่องไปในป่าไผ่ เขาไม่ได้กล่าวถามถึงรายละเอียดอาจารย์ของนาง เพราะเขาสัมผัสได้ถึงความเศร้า ความคณึงหาที่ปกคลุมไปทั่วทั้งผืนป่า เดิมตั้งแต่เข้าสู่ป่าไผ่มา หนิงฝานรู้สึกราวกับถูกจับตา แต่เ...
