ตอนที่ 16 เชฟที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก
#มาเร็วกว่าเมื่อวานอิอิ
<พบเป้าหมาย!!>
<ยินดีด้วยคุณได้รับ ยินดีด้วย คุณได้รับ ‘ความเชี่ยวชาญ ปาจี๋(มวยแปดสุยอด)’>
ชิชิโอะก็เหลือบมองคาตานะที่อยู่บนเอวพนักงานเสิร์ฟสาวคนนี้ซึ่งเขาไม่คาดคิดว่าพนักงานสาวคนนี้จะถูกนับเป็นเป้าหมายด้วย นอกจากนี้รางวัลที่เขาได้นั้นยังสุดยอดด้วยแต่คาตานะที่ติดอยู่บนเอวของเธอนั้นทำให้เขารู้สึกลังเลที่จะเริ่มคุยกับเธอ
แถมชิชิโอะก็คิดว่ามันไม่เหมาะจะมาคุยในตอนนี้และโดยเฉพาะที่เขาสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาจาจิฮิโระด้วย
“ทานให้อร่อยนะคะ”
พนักงานสาวคนนั้นก็โค้งตัวแล้วจึงเดินออกไป
เมื่อพนักงานคนนั้นเดินออกไป ชิชิโอะก็หันหน้าไปจ้องมองพนักงานสาวคนนั้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน
“ชอบพนักงานสาวคนนั้นหรอ?”
ทันใดนั้นจิฮิโระก็ถามออกมาเนื่องจากเธอสังเกตเห็นว่าหลานชายของเธอจ้องมองพนักงานสาวคนนั้นมาตั้งแต่ต้นแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรออกมามากนักแต่เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเมื่อเธอเห็นว่าจู่ๆเด็กหนุ่มน่ารักที่เคยขอเธอแต่งงานในตอนนั้นกลับจ้องมองหญิงสาวคนอื่นต่อหน้าเธออย่างลับๆ
แม้ว่าพนักงานสาวคนนั้นอาจจะไม่ได้สังเกตเห็นสายตาที่ชิชิโอะจ้องมองเธอแต่จิฮิโระนั้นกลับเห็นการกระทำของเขาอย่างชัดเจนเพราะเธอนั้นจ้องมองเขาตั้งแต่ตอนที่พนักงานสาวคนนั้นเดินนำออเดอร์ของพวกเธอมาส่ง
“….”
เมื่อได้ยินคำพูดของจิฮิโระ ชิชิโอะก็รู้สึกพูดอะไรไม่ออกแต่จากนั้นเขาก็พูดออกมาว่า “พี่จิฮิโระ ทำไมคุณต้องมาสนใจด้วยว่าผมชอบคนนั้นหรือเปล่าหน่ะ?”
“แล้วไม่ใช่หรอ?”
“ก็แน่อยู่แล้วสิ แม้เธอคนนั้นจะสวยแต่คุณสวยกว่าตั้งเยอะ แต่สิ่งที่ผมสนใจหน่ะไม่ได้อยู่ตรงนั้นสักหน่อย”ชิชิโอะก็รู้สึกเหนื่อยใจกับจิฮิโระ จากนั้นเขาก็พูดออกมาว่า “นี่คุณไม่เห็นคาตานะนั่นเลยหรอ? พกคาตานะมาทำงานี่มันไม่แปลกเลยงั้นหรอครับ?”
จิฮิโระก็จ้องมองชิชิโอะและรู้สึกว่าหมอนี่มันมีแววเป็นเพลย์บอยตัวพ่อเลย ยิ่งเธอเฝ้าดูเขา เธอก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจว่าหมอนี่อาจจะถูกผู้หญิงแปลกทำอะไรขึ้นมาก็ได้ ถ้าหากมันเกิดขึ้นหล่ะก็ เธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้กับพี่สาวของเธอยังไงดีและเธอก็ไม่อยากให้เขาคบกับผู้หญิงแปลกๆด้วย อย่างไรก็ตาม เธอนั้นยอมรับเลยว่าคำชมของเขาทำให้เธอรู้สึกมีความสุขแม้ว่าเธอจะโดนเขาชมหลายก็ตาม ซึ่งไม่มีผู้หญิงคนใหนไม่มีความสุขหรอกเมื่อพวกเธอถูกชมว่าสวยกว่าคนอื่น
“แล้วคาตานะมันมีอะไรผิดหล่ะ? ก็โลกนี้มันอันตรายจะตาย มันก็ปกติหนิที่ผู้หญิงจะพกของไว้ป้องกันตัวหน่ะ อีกอย่างฉันก็มักจะพกปืนไฟฟ้ากับสเปรย์พริกไทยไว้กับตัวนะ”
เพราะงั้นจิฮิโระจึงเลิกสนใจเรื่องนี้แล้วพูดออกมาว่า “รีบกินเข้าสิ!! ถ้ามันเย็น มันจะไม่อร่อยนะ”
“….”
‘นี่ฉันแปลกหรือโลกใบนี้มันแปลกกัน?’
ชิชิโอะนั้นคิดว่าเขาจะควรจะซื้อหนังสือกฏหมายมาอ่านสักหน่อยซึ่งเขานั้นสงสัยการพกคาตานะติดตัวออกไปที่สาธารณะหรือที่ทำงานนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรอเนื่องจากเขารู้สึกสับสนในเรื่องนี้มากๆ
ชิชิโอะจึงครุ่นคิดสักครู่และจำได้ว่าคนในเกียวโตเองก็มักจะพกคาตานะติดตัวเหมือนกัน
‘งั้นมันน่าจะเป็นเรื่องปกติสำหรับคนในประเทศนี้หล่ะมั้ง?’
ชิชิโอะนั้นรู้สึกว่าความเข้าใจผิดเกี่ยกับโลกนี้กลับด้านไปหมด ซึ่งสุดท้ายแล้ว เขาก็ตัดสินใจเลิกคิดเรื่องนี้แล้วหันมากินอาหารของเขาต่อเนื่องจากเขารู้สึกหิวมากๆ
แม้ว่าพนักงานของร้ายจะค่อนข้างแปลกแต่อาหารที่นี่ก็อร่อยซึ่งชิชิโอะเข้าใจแล้วว่าทำไมร่นอาหารนี้ถึงได้ดังนัก
จิฮิโระนั้นได้สั่งอาหารมากมายซึ่งทำให้พวกเขาต้องจัดการเก็บกวาดอาหารพวกนี้จนหมดจานโดยใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่ง
ในขณะที่ชิชิโอะกำลังกินนั้น เขามองสังเกตแขกที่อยู่รอบๆซึ่งเขาพบว่ามีบางคนที่รู้สึกตื่นเต้นเมื่อพวกเขาได้เห็นสาวสวยที่พกดาบคาตานะ อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักซึ่งสิ่งเดียวที่เขามั่นใจคือ เขาคงต้องแวะกลับมาร้านนี้อีกครั้งแน่ๆ
หลังจากกินเสร็จ ชิชิโอะก็หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากแล้วลุกเดินไปจ่ายเงิน
“พี่จิฮิโระ เดี๋ยวผมจ่ายให้แล้วกัน”
เมื่อได้ยินคำพูดของชิชิโอะ จิฮิโระก็สงสัยว่าทำไมเธอถึงรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังมาเดทกันอยู่ “ไม่ต้องหรอก คิกซะว่ามันเป็นของรางวัลสำหรับที่เธอทำข้อสอบได้ดีแล้วกัน ถ้าหากอยากจะเลี้ยงฉันจริงๆ พาฉันไปที่บาร์จะดีกว่านะ”
“….คุณก็รู้หนิ ผมยังเป็นผู้เยาว์อยู่”
จทางจิฮิโระก็ดูเหมือนจะเมินคำพูดของชิชิโอะ จากนั้นเธอก็เดินไปจ่ายค่าอาหาร
หญิงสาวที่พกดาบคาตานะก็ได้ทำการรวมยอดค่าอาหารของพวกเขาแล้วพูดว่า “ทั้งหมด 2,800เยน จะชำระเป็นเงินสดหรือบัตรค่ะ?”
จิฮิโระนั้นก็เตรียมจะจ่ายเงินแต่ทางชิชิโอะกลับยื่นมือไปจ่ายเงินเอง
“เงินสดครับ”
ชิชิโอะนั้นไม่ได้ขาดแคลนเงินและเขาก็รู้สึกขอบคุณที่จิฮิโระทำอาหารเช้าให้เขากินด้วย ดังนั้นหากเขาไม่ได้จ่าย เขาจะรู้สึกผิดมาก
จากนั้นหญิงสาวที่พกดาบคาตานะก็รับเงินจากชิชิโอะแล้วนำเงินทอนมาให้เขา
“นี่เงินทอนค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค่ะ”
ชิชิโอะก็พยักหน้าแล้วหันมามองจิฮิโระที่กำลังสับสนอยู่ “มีอะไรนงั้นหรอ พี่จิฮิโระ?”
จิฮิโระก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “เปล่าๆ กลับกันเถอะ”เธอรู้สึกว่าหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ เธออาจจะทำผิดกับพี่สาวของเธอก็ได้เพราะเธอรู้สึกเหนื่อยกับการตามหาสามีรวยซึ่งมันอาจจะทำให้เธอเผลอไปจับหลานของตัวเองมาเป็นสามีก็ได้
“เราต้องไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารกันก่อนใหมครับ?”ชิชิโอะก็พูดออกมาเนื่องจากเขาไม่อยากจะออกไปซื้อของในวันพรุ่งนี้
“อ่อ นั่นสินะ!! น้าหล่ะเกือบลืมเลย งั้นไปแวะย่านการค้ากัน!!”
จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกไปจากร้านแล้วเดินไปแวะย่านการค้าเพื่อซื้อของก่อนจะกลับไปหอซากุระโซว
ชิชิโอะนั้นยังไม่รับ ‘ความเชี่ยวชาญในการทำอาหาร’เพราะเขาอยากจะรู้ว่าความสามารถ ‘ความเชี่ยวชาญในการทำอาหารญี่ปุ่น’ของเขานั้นมันจะสุดยอดแค่ใหน
เมื่อพวกเขาไปถึงร้านขายผัก จิฮิโระก็เลือกผักอย่างละเอียด ส่วนชิชิโอะนั้นก็พยายามไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาบนใบหน้าเนื่องจากเขาพบว่าระบบนี้มันสุดยอดมากกว่าที่เขาคิดไว้อีก
<แครอท : น้ำหนัก 258 กรัม สุกเต็มที่ เก็บเมื่อ 3 วันก่อน ความสดเหลืออีก 2 วัน ยาฆ่าแมลง : ไม่มี เกรด : ขาว >
“….”
จากนั้นชิชิโอะก็หยิบอันที่ดีที่สุดแล้วนำมันไปให้คนขายเนื้อ
<เนื้อ : น้ำหนัก 155 กรัม เติบโต : ปานกลาง ประเภท :เนื้อสะโพก เชือดเมื่อ 10 วันก่อน ความสด : เหลืออีก 5 วัน ฮอร์โมน : ไม่มี เกรด : ขาว >
ชิชิโอะก็ตระหนักได้ว่ามันช่วยเขาสามารถหยิบวัตถุดิบที่ดีที่สุดได้อย่างง่ายดาย นอกจากนี้เขายังพบว่าระหว่างเนื้อและผักนั้นมีข้อมูลที่แตกต่างกัน เขาจึงสงสัยว่าทางผลไม้เองก็แตกต่างกันด้วยหรือไม่
ชิชิโอะนั้นรู้ดีว่าที่เขาได้ความสามารถนี้มาก็เพราะ ‘ความเชี่ยวชาญในการทำอาหารญี่ปุ่น’ซึ่งนั่นทำให้เขาสงสัยว่าหากเขากดรับ ‘ความเชี่ยวชาญในการทำอาหาร’มาจะเกิดอะไรขึ้นกีน
“ชิชิโอะ เสร็จแล้วหรอ?”
จิฮิโระนั้นๆไม่แน่ใจเท่าไหร่นักซึ่งเขาสงสัยว่าเด็กคนนี้สามารถบอกความแตกต่างระหว่างวัตถุดิบที่ดีกับไม่ดีได้จริงๆหรือเปล่ากัน ยังไงเสียเขาก็เป็นเด็กผู้ชาย เธอจึงไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารเป็น แม้เขาจะพอทำเป็นบ้าง แต่รสชาติมันก็คงไม่รื่มรมย์เท่าไหร่นัก
“ผมเสร็จแล้วครับ พี่จิฮิโระ งั้นกลับกันเถอะครับ”
จิฮิโระก็พยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
จากนั้นทั้งสองคนก็หิววัตถุดิบสำหรับทำอาหารแล้วเดินออกไปจากซุปเปอร์มาเก็ต
ในระหว่างช็อปปิ้ง จิฮิโระนั้นมักจะไปซื้อวัตถุดิบแย่ๆแต่ชิชิโอะก็รีบเข้าไปห้ามเธอเนื่องจากเขาเห็นว่าคุณภาพของวัตถุดิบที่แธอเลิกนั้นติดลบทั้งสิ้นแถมมันก็ไม่สดแล้วด้วย
จากนั้นชิชิโอะก็หันไปมองรางวัลที่เขายังไม่ได้กดรับซึ่งเขาตระหนักได้ว่าเขาได้รับรางวับมากมายที่ระบบให้เขา เขาคิดเขาคิดว่าหลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ เขาจะกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อกดรับรางวัลทั้งหมดเนื่องจากเขาคาดว่าพรุ่งนี้เขาคงจะว่างทั้งวัน
นอกจากนี้ชิชโอะก็คิดว่าเขาจะหาเวลาไปบริษัทลงทุนของเขาด้วยหลังจากที่จัดการเรื่องต่างๆเสร็จเรียบร้อย
จากนั้นทั้งสองก็เดินทางกลับหอพักซากุระโซวกันไปอย่างช้าๆและเมื่อพวกเขาทั้งสองเดินข้ามแม่น้ำ จิฮิโระก็ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา
“พรุ่งนี้ตอนบ่าย ผลการสอบของเธอจะประกาศหน่ะซึ่งผลการสอบจะถูกส่งไปที่โทรศัพท์ของเธอโดยตรง”
จิฮิโระก็แจ้งเขาเรื่องการส่งผลการสอบ
“โห? โคตรเร็วจัด!!”
ชิชิโอะก็รู้สึกประหลาดใจเนื่องจากเขาไม่คิดว่าเขาจะได้รู้ผลสอบในวันพรุ่งนี้เลย
“ไม่ต้องห่วงหรอก เธอทำแหละน้าว่า”
“อืม ผมเองก็เชื่อว่าผมพอจะทำได้อยู่แหละ”
เมื่อเห็นหลานชายตัวเองที่มั่นอกมั่นใจมาก จิฮิโระก็พูดออกมาว่า “คำถามพวกนั้นหน่ะมาจากคลังคำถามของโรงเรียนเลยนะ ก่อนการสอบจะเริ่ม ไม่มีใครรู้คำถามพวกนั้นแน่นอน แต่ตามผลการเรียนของเธอที่น้ารู้อยู่ น้าคิดว่ามันคงไม่เป็นอะไรหรอก”
จิฮิโระนั้นเคยเห็นใบแสดงผลกาเรียนของชิชิโอะมาก่อน แม้ว่าข้อสอบมันจะยาก แต่เธอก็เชื่อว่าเขาน่าจะสามารถเข้าเรียนที่นี่ได้อย่างสบายๆ แม้จะเป็นแบบนั้นแต่เธอก็รู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเธอได้ยินว่าเขาสามารถตอบคำถามในการสอบได้หมด
ทางชิชิโอะนั้นก็ไม่ได้สนใจคำพูดของจิฮิระมากนักเนื่องจากเขาเชื่อว่าเขาสามารถผ่านการสอบนี้ได้แน่ แม้มันจะฟังดูหยิ่งยโสแต่เขาก็มีความสามารถพอจะหยิ่งยโส
