ตอนที่ 37.4 - เนื้อพันมัตสุทาเกะ (ฟรี)
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
--------------------------------------------------------------------------------------------
ชายวัยกลางคนคนนั้นดูไม่ค่อยดีใจซะเท่าไหร่. ตอนนี้เขาคงหมดหวังแล้วว่าจะมีคนกล้ามาซื้อของ.
เขาชำเลืองตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าคนที่อยู่ด้านหน้าเขาเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ. เขารู้ได้เพราะดูจากความสูงและคางที่ยังกลมมนอยู่. ความคาดหวังของเขายิ่งน้อยลงไปอีกจากนั้นก็พูดว่า “ต้องเอาเห็ดหลิงจือน้ำแข็ง500ปีมาแลกนะ มีมั้ยล่ะ?”
“ค่ะ” ชิยูรีบเอากล่องออกมาจากมิติลับของเธอ จากนั้นก็พยายามมองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบดันกล่องนั่นไปในมือชายคนนั้น “เร็วสิๆ เอาของมาเอาของมาได้แล้ว! ถ้าพ่อหนูมาเห็นจะซวยเอานะ”
เขาเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็พยายามคุมอารมณ์ไว้แล้วพูด “รอก่อนสิแม่หนู ชั้นขอตรวจดูก่อน”
“เร็วๆหน่อยสิคะ!” ชิยูพยายามสะบัดมือไปมาขณะที่มองซ้ายมองขวาอยู่. เธอแสดงท่าทางของเด็กผู้หญิงเอาแต่ใจที่ขโมยเห็ดหลิงจือน้ำแข็งมาได้เหมือนมากๆ.
ผ่านไปครู่เดียว ชายวัยกลางคนคนนั้นก็ส่งบัตรเชิญให้ทันทีโดยไม่พูดอะไรเลย. แม้ในหัวของเขาจะยังไม่มั่นใจนักแต่เขาก็รีบยื่นของใส่มือเธอให้.
ชิยูไม่อยากจะทำตัวเด่นขึ้นไปอีกจึงรีบรับของมาแล้วรีบจากไป. จนภายหลังคนที่ตลาดพากันซุบซิบกันเรื่องเด็กผู้หญิงเอาแต่ใจคนนั้น.
ชิยูรีบเดินออกจากย่านการค้านั่นไป เธอเลี้ยวซ้ายแล้วเลี้ยวขวา พยายามไปสถานที่แปลกๆเพื่อจะหลอกคนที่อาจจะกำลังตามเธอมาอยู่. พอมาถึงตรอกนึงเธอก็ถอนชุดคลุมออกแล้วโยนมันเข้ามิติไป. เธอถอดหน้ากากหน้าคนของเธอออกแล้วก็กลับไปเดินที่ถนนเหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ.
ตอนนี้เธอมีบัตรเชิญแล้ว เธอก็สามารถเข้าไปดูสิ่งต่างๆในงานเลี้ยงได้ซะที. เหตุผลที่ชิยูอยากจะเข้าไปในงานเลี้ยงที่วังหลวงก็เพราะเธออยากจะไปลองชิมอาหารอร่อยๆของโลกนี้. ในฐานะที่เป็นคนมั่นใจในฝีมือการทำอาหารมาก ความมั่นใจของเธอถูกทำลายย่อยยับไปตอนที่เธอย่างเนื้อให้พ่อของหลินฟ่านแล้วเขาก็บอกว่ายังสู้ของที่เมืองหลวงไม่ได้.
(ในตอนแรกๆผมแปลเป็นเมืองตี๋โต่ว เพราะต้นฉบับคนละเว็บกัน ฉะนั้นขอเปลี่ยนจากเมืองตี๋โต่วเป็นเมืองหลวงนะครับ)
เธอจะไม่อยากรู้ได้ยังไงว่าพวกสุดยอดของสุดยอดเชฟจะทำอะไรให้กินที่งานเลี้ยงบ้าง? ในนิยายต้นฉบับนั้นหลินฟ่านไม่เคยได้เข้าร่วมสมาคมเทพอาหารเลย เขาก้าวข้ามขีดจำกัดได้ด้วยตัวเองแล้วก็รีบขึ้นไปที่ภพด้านบน.
อีกหลายวันกว่าจะถึงวันงาน ชิยูจึงคิดว่าจะใช้เวลานี้ไปเลือกชุดและพวกเครื่องประดับที่จะใส่ไปงาน. โอ้ยปวดหัวจริงๆ เธอจะใส่อะไรไปงานดีนะ~
ในที่สุดวันงานเลี้ยงก็มาถึง.
ถ้าอยากจะเข้าไปในวังหลวงที่อยู่หลังเมฆนั่นล่ะก็ จะต้องเดินขึ้นบันไดทั้งหมด999ขั้นซะก่อน. พวกคนที่อยู่ในยุทธภพย่อมมีวิชายุทธอยู่แล้ว เรื่องบันไดจึงไม่เป็นปัญหา.
ชิยูเลือกชุดลู่ฉิน* สีชมพูแขนเสื้อสีขาวทำจากผ้าฝ้ายไปงานเลี้ยงพร้อมกับหยกก้อนโตเหน็บไว้ที่คอเสื้อของเธอ. ชุดกะโปรงยาวสีชมพูของเธอนั้นดูน่ารักมากเหมาะกับเด็กผู้หญิงจริงๆ.
รูปร่างของเธอตอนนี้ยังเด็กมากๆ ดังนั้นเธอจึงพยายามแต่งตัวให้ง่ายๆเข้าไว้. เธอทำผมทรงเกล้าสูงแล้วก็เลือกปื่นสีชมพูอ่อนที่ทำจากอัญมณีสีกุหลาบ. พอแต่งแบบนี้แล้วต่อให้เธอไม่สวยขนาดจะสยบฟ้าถล่มดินแต่ก็ดูสง่างามอยู่.
ความจริงแล้วชิยูรู้สึกว่าตัวเองก็มีพรสวรรค์ด้านการแต่งตัวอยู่เหมือนกันนะเนี่ย.
แต่ก่อนที่จะขึ้นบันได999ขั้นไปได้นั้น คนที่จะมาเข้าวังจะต้องผ่านด่านตรวจซะก่อน. บัตรเชิญของชิยูถูกอนุมัติแล้วว่าเป็นของจริงแล้วในที่สุดเธอก็มาถึงที่ตีนบันไดซักที. เธอมองยอดด้านบนแทบจะไม่เห็นเลย มีแต่เมฆบัง. ขั้นบันไดนั้นมันกว้างพอจะให้คนหลายๆคนเดินขึ้นไปพร้อมกันได้เลย. พอมองไปรอบๆก็เห็นคนกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งเดินขึ้นบันไดไปอย่างสง่างามราวกับหงส์.
จู่ๆชิยูก็รู้สึกว้าเหว่ขึ้นมา. มันเป็นความเหงาท่ามกลางกลุ่มคนอื่นๆ. มีคนหลายคนเดินผ่านเธอไปแต่เธอก็ไม่รู้จักใครซักคน. ความรู้สึกคิดถึงบ้านก็ผุดขึ้นมาในหัวเธอแล้วเธอก็เริ่มสงสัยว่าคนที่เธอจากมา ณ เมืองชิงฉานนั้นจะเป็นยังไงกันบ้าง. เสี่ยวฉีกับเล่าเอ๋อจะยังเล่าเรียนอยู่ที่สำนักหลินอยู่รึป่าวนะ? เสี่ยววูกับเสี่ยวหลิวจะคุมร้านได้ดีเหมือนเดิมรึป่าว? คงไม่เป็นไรหรอกมั้งคุณตาก็ช่วยดูแลอยู่นี่นะ? เขาเคยเป็นบัณฑิตมาก่อนนี่นา.
จากผู้แปล: ตอนนี้ก็แปลมาแบบแปลกๆอีกแล้วครับ ปวดหัวมาก เปิดฟรีให้ดีกว่าครับแล้วก็ชุดลู่ฉิน (Ru Qun) ผมไม่มั่นใจว่าอ่านว่าลู่ฉินไหมนะครับ แต่เป็นชุดที่เห็นกันได้บ่อยๆในหนังจีนกำลังภายใน.
