EP 268 สถานที่ลับ!
EP 268 สถานที่ลับ!
By loop
ในช่วงเวลาการดึก
ณ สำนักงานของผู้จัดการ
ผู้หญิงในชุดสูทผู้หญิงถูกมัดไว้กับพื้น โฮ้วซิงจ้องมองผู้ชายสองสามคนตรงหน้าเธออย่างไร้อารมณ์ ลูกเรือและผู้จัดการคนอื่น ๆ ของห้องอาบน้ำไม่ได้อยู่ในสำนักงาน มีผู้ชายเพียงไม่กี่คนในชุดดำอยู่รอบ ๆ และพวกเขาน่าจะเป็นลูกน้องคนสนิทของหม่าเหวินเทา หม่าเหวินเทาและดงซูฐินยืนอยู่ข้างหลังคนเหล่านั้น ดูเหมือนว่าความไว้วางใจของหม่าเหวินเทาที่มีต่อดงซูบินเพิ่มขึ้นมาก
หม่าเหวินเทามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างเย็นชา “ใครเป็นคนส่งเธอมาที่นี่”
“ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดถึงอะไร” หญิงวัยกลางคนตอบ
หม่าเหวินเทาตะคอกใส่ผู้หญิงคนนั้น “หยุดทำให้ฉันเสียเวลาได้แล้ว! เธอมาจากสำนักงานตำรวจใช่ไหม! หรือเธอมาจากหน่วยไหน เธอมาจากสำนักงานจังหวัดหรือป่าว?”
โฮ่วซิงมองไปที่หม่าเหวินเทา “คุณคงเป็นผู้จัดการหม่าสินะ? สำนักงานตำรวจ? ฉันจะมาจากสำนักตำรวจได้อย่างไร? พอดีว่าคืนนี้ฉันเองนอนไม่หลับฉันเลยอยากมาเดินเล่น อีกทั้งฉันเองก็เดินหากับข้าว แต่หาลิฟต์ไม่เจอ ทันใดนั้นฉันก็จำได้ว่าอาคารนี้ไม่มีลิฟต์ เมื่อฉันมองหาบันไดมีผู้ชายสองสามคนเริ่มวิ่งไล่ตามฉัน ผู้จัดการหม่าสิ่งที่ฉันพูดนั้นคือความจริงทั้งหมด”
หม่าเหวินเทายิ้มอย่างเย็นชา “แล้วทำไมเธอถึงวิ่งล่ะ”
โฮ่วซิงตอบ “ก็ฉันเองเป็นผู้หญิงและอยู่ดีๆมีชายฉกรรจ์วิ่งมาหา ฉันเองตกใจฉันก็ต้องวิ่งหนีเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”
หม่าเหวินเทาเริ่มหัวเราะเยาะ “อย่าคิดว่าพวกเราโง่นะ เธอคิดว่าเราจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดอย่างงั้นหรอ” เขาหยุดไปชั่วคราวและขึ้นเสียงของเขา "พูด! ใครส่งเธอมาที่ห้องอาบน้ำฮายปิง? เธอมาทำอะไรที่นี่?! จับคดีค้าประเวณี? การพนัน? นอกจากนี้เธอเคยเข้าห้องไหนบนชั้นสามก่อนหน้านี้? เธอกำลังมองหาอะไรกันแน่? หากเธอสามารถตอบเรื่องพวกนี้ได้ เรายังสามารถเจรจาต่อรองได้ไม่เช่นนั้นเธออาจจะต้องเสียใจ!“โฮ้วซิงตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง” สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง“” เธอวอนเองนะ!“หม่าเหวินเทินก้าวไปข้างหน้าแล้วกระทืบหน้าอกขวา! นั่นคือจุดสำคัญของผู้หญิงและผู้หญิงคนนั้นเกือบจะเป็นลมจากความเจ็บปวด เธอเริ่มไอและหายใจไม่ออก” อ่ะ…ฉัน…ฉันไม่ใช่…ตำรวจ…อ่ะ…” ชายในชุดดำตบโฮ่วซิง!
แปะ! ใบหน้าของโฮ่วซิงบวมและมีรอยมือสีแดงบนใบหน้าซีดของเธอ!
ตบ! โฮ่วชิงโดนตบอีก! เลือดไหลออกจากมุมปากของเธอ
"พูด!"
โฮ่วซิงกัดฟันและพูด “ฉัน…ฉันมาที่นี่เพื่อพักผ่อนเท่านั้น…อ่ะ…พวกนายต้องการให้ฉันพูดอะไร”
“เธอยังไม่อยากยอมรับอีกอย่างงั้นหรอ?!”
หม่าเหวินเทาไม่แปลกใจ ยิ่งผู้หญิงคนนี้ปฏิเสธเขาก็ยิ่งเชื่อว่าเธอเป็นตำรวจ เขาแน่ใจด้วยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มาที่นี่เพื่อตรวจสอบการค้าประเวณีหรือการพนัน เขายืนอยู่เหนือโฮ้วซิงและเหยียบเต้านมอีกข้างของเธอด้วยรองเท้าหนังของเขา มันเจ็บปวดมากที่โฮ้วซิง กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด!”
อร๊ากกก!” โฮ่วซิงงกรีดร้องจนสุดปอดและเป็นลม!
หม่าเหวินเทาโหดเหี้ยมและดงซูบินกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
ชายคนหนึ่งของเขาหยิบขวดน้ำมาเทลงบนศีรษะและใบหน้าของหญิงสาว อ้ะ…อะ…อะ… โฮ้วซิง สำลักน้ำและตื่นขึ้นมา แต่การบาดเจ็บบนร่างกายของเธอทำให้เธออ่อนแอ
หม่าเหวินเทายิ้มอย่างเย็นชา “เธอจะตอบไหม”
หญิงสาวตอบอย่างอ่อนแรง “คุณกำลังเขาใจผิด ฉันไม่ใช่ตำรวจ”
หม่าเหวินเทาพยักหน้าและหยิบท่อนไม้ขึ้นมา
ดงวุบินเห็นมันและแสร้งทำเป็นประหม่า “พี่หม่าถ้าเธอน่าจะมาจากสำนักงานตำรวจจริงๆเรา…. สิ่งที่ทำอยู่มันจะสืบสาวราวเรื่องมาหาเราในภายหลังหรือเปล่า” หม่าเหวินเทาโบกมือ เขารู้ว่าเสี่ยวเซียว กังวลเรื่องอะไรเนื่องจากเขาอาจจะไม่เคยเห็นการกระทำพวกนี้มาก่อนและหม่าเหวินเทา ก็ไม่มีความตั้งใจที่จะบอกเขาในตอนนี้
หนึ่งนาที…
ห้านาที…
แปดนาที…
เสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดดังมาจากห้อง
โฮ่วชิงถูกหม่าเหวินเทาและคนของเขาทำร้ายอย่างรุนแรง ใบหน้าของเธอบวมแดงและมีรอยมือสีแดงส่วนบนและกางเกงของเธอปกคลุมไปด้วยรอยรองเท้า เธอถูกกระทืบและเตะนับครั้งไม่ถ้วนเลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่แขนขาและท้อง แต่เธอยังคงยืนยันว่าเธอไม่ได้มาจากสำนักงานตำรวจ
หม่าเหวินเทาขมวดคิ้ว เขากลัวว่าพวกเขาอาจฆ่าเธอและหยุดการทรมาน “เฝ้าดูเธออย่างใกล้ชิด จนกว่าฉันจะมีคำสั่งจากฉัน!”
หม่าเหวินเทาออกจากห้องและเข้าไปในห้องทำงานอื่นเพื่อโทรออกจากโทรศัพท์มือถือของเขา
"สวัสดี." มันเป็นเสียงของชายวัยกลางคนที่ดูค่อนข้างดุ
หม่าเหวินเทากล่าวอย่างสุภาพ “บอสมีบางอย่างเกิดขึ้นที่ห้องอาบน้ำ”
"เข้าใจแล้ว. ฉันได้ยินมาว่านายจับตำรวจได้ นายได้เรื่องยังไงบ้าง”
“เธอไม่ยอมพูดอะไรเลย” หม่าเหวินเทากล่าวต่อ “ถ้าเธอเป็นคนธรรมดาเธอคงทำทุกอย่างล้นทะลัก ฉันแน่ใจว่าเธอได้รับการฝึกอบรมวิชาชีพและเป็นตำรวจมากอย่างดี”
ชายในสายอีกคนเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า “เสี่ยวหม่ายนายทำงานให้ฉันมาหลายปีแล้ว ทำไมถึงยังผลีผลามเช่นนี้ ตั้งแต่เริ่มสิ่งที่นายทำมันผิด แล้วถ้าเธอเป็นตำรวจล่ะ? จับเธอมาทำไม เธอต้องการที่จะตรวจสอบเราก็แค่ให้เธอตรวจไป สิ่งของต่างๆก็ไม่ได้ถูกเก็บไว้ที่นั่นและไม่ว่าเธอจะสืบสวนด้วยวิธีใดเธอก็จะไม่พบอะไรเลย แต่เมื่อนายจับเธอได้นายกำลังบอกเธอว่านายมีอะไรซ่อนอยู่”
ใบหน้าของหม่าเหวินเทาเปลี่ยนไป “แต่ตำรวจอาจรู้อยู่แล้วมิฉะนั้นพวกเขาจะไม่ส่งคนของพวกเขามาที่นี่ แทนที่จะปล่อยให้เจ้าหน้าที่คนนั้นหลบหนีเราควรหาคำตอบจากเธอว่าตำรวจจะทำอย่างไรต่อไป”
“ถ้าตำรวจรู้เรื่องนี้พวกเขาจะไม่ส่งเธอมาสอบสวนคนเดียว พวกเขาจะมีปฏิบัติการขนาดใหญ่ พวกเขาแค่สงสัยเราและถ้าฉันไม่ผิดคนอื่น ๆ อีกมากมายก็อยู่ในรายชื่อผู้ต้องสงสัย พวกเขาควรจะตรวจสอบทุกคนในรายชื่อตอนนี้ เพราะนายจับเจ้าหน้าที่คนนั้นได้นายจึงตกหลุมพรางของพวกนั้น ตำรวจจะส่งเจ้าหน้าที่มาที่ของนายมากกว่านี้”
หม่าเหวินเทาขอโทษ “ขอโทษครับบอส”
“พูดแบบนั้นคืออะไร? เนื่องจากนายจับเจ้าหน้าที่ได้นายต้องไม่ปล่อยเธอไปเป็นอันขาด”
"ใช่. ตอนนี้เราควรทำอย่างไร? ถ้าตำรวจรู้ว่าเจ้าหน้าที่ของพวกเขาจับเราได้เราก็…”
“ตำรวจจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องอาบน้ำในขณะนี้ นายต้องเปลี่ยนไปที่อื่นโดยเร็วที่สุด ฉันจะจัดเตรียมให้นายและถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนเหตุการณ์ในห้องอาบน้ำนั้น เมื่อเราทำข้อตกลงนี้ในต่างประเทศเสร็จสมบูรณ์เงินที่เราได้รับสามารถอยู่กับเราได้นานห้าถึงหกชั่วอายุคน ธุรกิจนี้ต้องเงียบที่สุด อย่าลืมนำทุกคนที่รู้เรื่องนี้มาด้วยและอย่าปล่อยให้พวกนั้นตกไปอยู่ในมือของตำรวจ”
"ผมเข้าใจแล้ว. รับทราบครับ”
"เอาล่ะ. พาผู้ชายที่รู้วิธีประเมินของโบราณมาด้วย”
“เราควรทำอย่างไรกับเจ้าหน้าที่หญิงคนนั้น”
“…พาเธอไปด้วย หากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทางนายจะมีตัวประกัน”
"ผมรับทราบครับ."
หลังจากวางสายแล้วหม่าเหวินเทาก็โทรอีกสองสามครั้งเพื่อเตรียมพร้อมที่จะหลบหนี หลังจากนั้นเขาก็กลับไปที่สำนักงานและพูดอะไรบางอย่างกับคนของเขา คนของเขาพยักหน้าและพาโฮ่วซิงออกไป
มีเพียงดงซูบินและหม่าเหวินเทา เท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสำนักงาน
ดงซูบินกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้หญิงคนนั้นและเป็นกังวล “พี่หม่า…”
ก่อนที่ดงซูบินจะพูดอะไรหม่าเหวินเทากล่าว “เราต้องย้ายไปที่ที่ปลอดภัยกว่านี้เสี่ยวเซียว ฉันจะแจ้งให้นายทราบทุกอย่างเนื่องจากนายจะต้องรู้เรื่องนี้ในอีกไม่กี่วัน เจ้านายของฉันกำลังเตรียมรับมือกับเรื่องใหญ่และอาจเป็นเรื่องผิดกฎหมาย นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องข้ามน้ำข้ามทะเลไปที่ใหม่ นาย…จะตามฉันไปก่อน หากนายเต็มใจฉันจะจองจุดที่นายจะไปต่างประเทศกับเรา แน่นอนถ้านายไม่เต็มใจฉันจะไม่บังคับคุณ”
ดงซูบินลังเล “ไปต่างประเทศแล้วไม่กลับมาเหรอ”
"ใช่. มีอะไรรั้งนายไว้ที่นี่ไหม”
“ไม่… แต่…”
“หลังจากทำข้อตกลงเสร็จสิ้นนายจะได้รับส่วนแบ่ง ไม่ต้องกังวล”
ดงซูบินแสร้งทำเป็นตื่นเต้นกับข้อเสนอนี้และกล่าวว่า “ผมจะทำตามคำสั่งของบอสครับ!”
"ตกลง!" หม่าเหวินเทาตบไหล่ดงซูบิน“ไปเก็บกระเป๋าของนาย! รถจะมาถึงเร็ว ๆ นี้!”
ดงซูบินรู้ว่าหม่าเหวินเทาอาจพยายามดึงเขามาอยู่ข้างๆ อย่างไรก็ตามหม่าเหวินเทายังคงต้องการทักษะการพิสูจน์ตัวตนแบบโบราณของดงซูบินในอนาคต เขาอาจพยายามทำให้ดงซูบินสงบลงชั่วคราวและวาดภาพที่สวยงามให้กับเขา หลังจากที่พวกเขาไปต่างประเทศหม่าเหวินเทาอาจฆ่าเขาเพื่อปิดปากเขา อย่างไรก็ตามคนกลุ่มนี้จะนำวัตถโบราณที่ถูกขโมยออกนอกประเทศและได้เตรียมการหลบหนีในช่วงไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้วดงซูบินเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว!
กลับมาที่ห้องของเขา ดงซูบินนั่งบนโซฟาและเก็บสัมภาระของเขา
ในความคิดของดงซูบินขากำลังคิดว่าจะฝากข้อความถึงตำรวจอย่างไรและให้พวกเขาติดตามรถที่ออกจากห้องนั่งเล่น รถจะนำพวกเขาไปยังของที่ถูกขโมยและยังช่วยเจ้าหน้าที่หญิงคนนั้นด้วย ดงซูบินต้องส่งข้อความนี้ทันที แต่โทรศัพท์ในห้องโทรออกไม่ได้และไม่มีโทรศัพท์อยู่กับตัว เขาควรเสี่ยงยืมโทรศัพท์จากชั้นสองหรือแอบโทรออกจากสำนักงานแห่งใดแห่งหนึ่งที่นี่?
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
ชายในชุดสูทสีดำเดินเข้ามา “ผู้จัดการหม่าขอให้ฉันมาหานาย”
เอาล่ะ. หัวใจของดงซูบินจมลงในขณะที่เขารู้ว่าเขาไม่มีโอกาสติดต่อกับโลกภายนอก “เอาล่ะ. ไปกันเถอะ.”
เนื่องจากดงซูบินไม่มีทางติดต่อตำรวจได้เขาจึงหยุดคิดถึงเรื่องนี้ นอกจากนี้ถ้าเขาติดต่อตำรวจตอนนี้เขาอาจจะทำให้ทุกอย่างยุ่งเหยิง หากผู้จัดการหม่าและคนของเขาค้นพบตัวตนของเขาดงซูบินจะไม่พบตำแหน่งของวัตถุโบราณที่ถูกขโมยไป ดงซูบิน ควรทำทีละขั้นตอน ชายในชุดสูทสีดำไม่ได้ใช้บันไดด้านหน้าหรือประตูหลัก เขาพาดงซูบินไปที่บันไดแคบ ๆ และออกจากประตูโลหะเล็ก ๆ
“พี่ใหญ่รถอยู่ที่นี่เหรอ” ดงซูบินถาม
ชายคนนั้นพยักหน้า “รถอยู่ข้างหน้า”
“แล้วเจ้าหน้าที่หญิงคนนั้นล่ะ? เราจะทำยังไงกับเธอ”
“เธออยู่ในรถคันอื่น”
ดงซูบินรู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ “ทำไมเธอถึงมากับเรา”
ผู้ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาก็อาจจะไม่รู้คำตอบเช่นกัน
รถคันนี้เป็รถฮอนด้าโอดิสซีคันใหญ่ใหม่เอี่ยมและดงซูบินขึ้นด้านหลัง สองแถวแรกถูกจับจองและเขาต้องนั่งแถวที่สาม เจ้าหน้าที่หญิงและหม่าเหวินเทาไม่ได้อยู่ในรถคันนี้ พวกเขาอาจขึ้นรถคันอื่นและหลังจากนั้นไม่นาน ผู้ดูแลร้าน ก็ขึ้นรถด้วย คนขับได้โทรศัพท์และขับรถออกไปทางประตูหลัง
“ผู้จัดการหม่าต้องการให้ทุกคนสวมแว่นกันแดด”
คนขับหยิบแว่นกันแดดที่เต็มไปด้วยกระเป๋าและส่งให้ผู้โดยสาร
ใส่แว่นกันแดดกลางดึก? ดงซูบิน และ ผู้ดูแลร้านมีความลังเล แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เมื่อทุกคนได้รับแว่นกันแดดพวกเขาก็รู้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่แว่นกันแดด เลนส์ปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งและมองไม่เห็นอะไรเลย มีบางอย่างถูกทาสีทับบนเลนส์และไม่อนุญาตให้มองเห็นอะไรเลย
ลูกเรือขมวดคิ้ว “พี่ซันนี้มันหมายความอย่างไรกัน”
คนขับที่ชื่อว่าพี่ซัน ตอบกลับ “มันเป็นคำสั่งของเจ้านาย แค่ทำตามและอย่าถอดแว่นกันแดดระหว่างทาง”
ผู้ดูแลร้านเงียบหลังจากที่เขาได้ยินว่าเป็นคำสั่งของเจ้านาย
แล้วอีกอย่าง “โอ้พวกนายทุกคนต้องเอาโทรศัพท์ของนายมาให้ฉัน”
โทรศัพท์ของทุกคนถูกมอบให้กับคนขับและเขาก็ปิดเครื่อง ที่สัญญาณไฟจราจรเขาหยิบซิมการ์ดออกมาและโยนออกไปนอกหน้าต่าง
ดงซูบินรู้สึกว่าเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังห้องอาบน้ำฮายปิง ได้เตรียมการมาเป็นอย่างดี แว่นกันแดดมีไว้เพื่อป้องกันไม่ให้มีข่าวรั่วของผู้โดยสารและการใช้แว่นกันแดดจะดีกว่าผ้าปิดตาเพราะจะได้ไม่ต้องสงสัย
เนื่องจาก ดงซูบินมองไม่เห็นอะไรผ่านแว่นเขาจึงเริ่มคิดถึงแผนการของเขา
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ดงซูบินรู้สึกว่ารถหยุดกะทันหันและแสงไฟจากด้านข้างของแว่นก็หายไป รถควรเข้าสู่ที่มืดและมีกลิ่นเหม็นอับ น่าจะเป็นโกดังใหญ่ แบม! มีคนเปิดประตูและเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูด แต่ไม่สามารถระบุสิ่งที่พวกเขากำลังพูดได้
“ทุกคนสามารถลงได้แล้ว” มันเป็นเสียงของคนขับ “ทุกคนสามารถถอดแว่นกันแดดออกได้”
ดงซูบินถอดแว่นกันแดดและเห็นว่าพวกเขาอยู่ในโกดัง
เมื่อทุกคนลงจากรถคนขับขึ้นรถโตโยต้าเอสยูวี และขอให้ทุกคนขึ้นรถ ดงซูบิน ผู้ดูแลร้านและคนอื่น ๆ มองหน้ากันอย่างเงียบ ๆ และขึ้นรถเป็นรถเจ็ดที่นั่งและรถเองแทบจะไม่สามารถจุคนได้ทั้งหมด คนขับเห็นทุกคนขึ้นรถ และสวมแว่นกันแดดอีกครั้งก่อนจะขับออกไป
หนึ่งชั่วโมง…
สองชั่วโมง…
สามชั่วโมง…
ดูเหมือนรถจะเดินทางไปตามถนนสายเล็ก ๆ ตามภูเขาและพวกเขาเปลี่ยนยานพาหนะถึงสามครั้ง!
ดงซูบินรู้สึกเหนื่อยล้าและสามารถมองเห็นแสงแดดจากมุมแว่นได้
รถคันที่สามแล่นมาหยุดอย่างช้าๆ "ตกลง. ทุกคนลงได้แล้ว แต่อย่าถอดแว่นกันแดด ใครบางคนจะพานายเข้าไป”
ดงซูบินได้ยินเสียงประตูรถเปิดออกและเสียงฝีเท้า หลังจากนั้นไม่นานมีคนดึงดงซูบินที่แขนของเขาและพาเขาออกจากรถ ดงซูบิน มองไม่เห็นอะไรเลยและบริเวณโดยรอบก็เงียบ ที่นี่ควรเป็นสถานที่ที่เงียบสงบและได้กลิ่นทะเล ควรอยู่ใกล้แม่น้ำหรือท่าเรือ ดงซูบินไม่คุ้นเคยกับมณฑลเหอเป่ยและแม้ว่าเขาจะมองเห็นเขาก็จะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน นอกจากนี้พวกเขาขับรถไปรอบ ๆ ไม่กี่ชั่วโมงและพวกเขาอาจจะออกจากมณฑลเหอเป่ย
ชายคนนั้นพาดงซูบินลงบันได
ไม่กี่นาทีต่อมาหม่าเหวินเทากล่าว “ถอดแว่นกันแดดออก”
ดงซูบินถอดแว่นกันแดดและพยามลืมตา เขาหรี่ตาและเห็นว่าพวกเขาอยู่ในห้องใต้ดินที่กว้างขวางและมีหลายห้องที่นั่น ในห้องใต้ดินมีคนประมาณ 10 คนและหม่าเหวินเทายืนอยู่ไม่ไกล แต่ดงซูบินไม่เห็นใครที่ดูเหมือนเจ้านายของหม่าเหวินเทา
หม่าเหวินเทามองไปที่พวกเขา “ไม่ใช่ว่าเราจะไม่เชื่อนายทั้งหมด นี่คือการปกป้องตัวเราเอง”
ทุกคนไม่ได้พูดอะไร
หม่าเหวินเทากระแอมในลำคอและพยักหน้า “พวกนายทุกคนไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้บอสอยู่ชั้นบนและเขาสามารถมองเห็นพวกนายทุกคน หากนายทำผลงานได้ดีทุกคนจะได้รับรางวัล มันเป็นกฎเดียวกัน นายทุกคนจะได้รับเงินตามผลงานของคุณ” หม่าเหวินเทากล่าว
ดงซูบินมองไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเจ้าหน้าที่หญิงคนนั้น
ประมาณสิบห้านาทีต่อมาหม่าเหวินเท่า กล่าว “เอาล่ะ. ทุกคนสามารถพักผ่อนในห้องพักที่นี่ได้” หลังจากนั้นก็เดินขึ้นบันไดออกจากห้องใต้ดิน ตงซู่ปิงรู้ว่าจะมีคนคอยเฝ้าทางออกและพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องใต้ดิน
ผู้ดูแลห้องเป็นคนแรกที่เข้าไปในห้อง
คนที่เหลือเห็นเขาและเริ่มเลือกห้องของพวกเขา พวกเขาบางคนที่สนิทกันก็เลือกที่จะพักผ่อนในห้องเดียวกัน
มีห้องว่างมากมายและ ดงซูบินเลือกห้องที่อยู่ไกลที่สุดในชั้นใต้ดิน ห้องนั้นว่างเปล่าและแมลงสาบกำลังคลานไปที่มุมหนึ่ง มีเตียงและโต๊ะ แต่ไม่มีห้องน้ำและมีกลิ่นอับ
ดงซูบินมองไปรอบ ๆ ห้องและนั่งลงบนเตียง
ของที่ที่ถูกขโมยน่าจะอยู่ใกล้ ๆ แต่สิ่งสำคัญที่สุดของ ดงซูบินคือเจ้าหน้าที่หญิง ไม่ว่าของโบราณเหล่านั้นจะล้ำค่าแค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับชีวิตของเจ้าหน้าที่คนนั้น เขาต้องหาทางช่วยผู้หญิงคนนั้นไม่เช่นนั้นเธอจะถูกฆ่า
ดงซูบินจะช่วยเธอได้อย่างไรกัน?
