03 WORRIED

03

WORRIED

การเดินทางไปเรียนในเช้าวันนี้ค่อนข้างยากลำบากกว่าทุกๆวัน สามเพื่อนซี้ต้องเดินจากหอมาที่มหาลัยเพราะเพื่อนที่มีรถเพียงคนเดียวอย่างเบบี๋ดันทำรถเสีย ยังโชคดีที่มหาลัยมีรถลางจากหน้า ม. ไปจนถึงคณะ ไม่อย่างนั้นได้เดินกันขาลากก่อนถึงคลาสเรียนแน่นอน

เบบี๋ส่งยิ้มแห้งๆให้เพื่อนทั้งสองกลบเกลื่อนสายตาอาคาดแค้น

"ไม่ได้ตั้งใจให้รถพังสักหน่อย"

"แล้วทำไมมึงไม่หัดดูรถ" ปอนด์ว่าพร้อมปาดเหงื่อที่หน้า

"ใครจะรู้เล่าว่าน้ำมันจะแห้ง"

"หรออออ!!"

"ใช่ๆ"

"มึงไถ่โทษเลยนะไอบี๋ ไปเลยไปจัดน้ำมาเส้นพวกกูสองคน"

"ครับเพื่อนปอนด์กับเพื่อนอ้อม" เบบี๋ก้มหัวคำนับล้อเลียนเพื่อนทั้งสอง

ร่างบางเดินออกจากโต๊ะใต้ต้นไม้ไปร้านกาแฟคาเฟ่เล็กๆในมหาลัยเลือกซื้อน้ำให้เพื่อนเป็นการขอโทษที่ทำให้ต้องลำบากเดินกันมาเรียน

กริ่ง~

เสียงกระดิ่งประตูร้านบงบอกว่ามีบุคคลใหม่เดินเข้ามา ดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองรอบๆ คิ้วเรียวขมวดชนกัน ทำไมวันนี้คนเยอะผิดปกติหรือที่ร้านมีส่วนลดโดยที่เขาไม่รู้ แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะทุกร้านในมหาลัยร้านไหนมีส่วนลดเขาจะต้องรู้ก่อนเสมอ

คนตัวเล็กตัดสินใจเดินไปหน้าเคาร์เตอร์เพื่อสอบถามเพื่อนต่างคณะอย่าง ตังเม

"ทำไมคนเยอะจังวันนี้" สาวน้อยหน้าแบ้วเงยหน้าจากแก้วกาแฟส่งยิ้มหวานให้เพื่อนชายหน้าหวานก่อนจะตอบคำถามชวนงง "ก็พวกพี่น้องไตรวิทย์สกุลมาร้านนี้ครบเลยไงเบบี๋"

"ไม่รู้จัก" คิ้วเรียวขมวดหนักกว่าเก่า เขาไม่รู้จักพวกไตรวิทย์อะไรนั้นเลยสักนิด พอทราบอยู่ว่ามีคนดังแต่ก็ไม่คิดว่าจะดังจนทำให้ร้านมีคนอัดแน่นมากมายขนาดนี้ อย่างว่านั้นแหละเขาไม่ค่อยเล่นโซเชี่ยล เล่นแต่ละทีก็มักจะสั่งซื้อของออนไลน์เท่านั้นอย่างพวกเพจมหา'ลัยที่ชอบเอารูปเขาไปลงถ้าไม่แท็กมาเขาก็ไม่รู้

"แกนี้เชยจัง"

"เชยอะไร ก็ไม่รู้จักจริงนี้"

"แน่ใจว่าไม่รู้จัก" เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูดังอยู่ด้านหลัง คนตัวเล็กหันกลับเพื่อมอง จมูกน้อยชนเข้ากับแผงอกกว้างของคนตรงหน้า "อ่ะ!"

"หือ! ทำอะไรไม่เคยระวัง" ดินตกใจเล็กน้อยจับคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นดู จมูกเชิดรั้นเกิดรอยแดงจ่างๆ

"เจ็บไหม" มือหนาลูบเบาๆ

"นิดหน่อย..."

"ซุ่มซ่าม" อดไม่ได้ที่จะต่อว่าเล็กน้อย "ใครซุ่มซ่าม ดินมายืนใกล้เองนะ"

"เถียงเก่งจังนะ"

"ไม่อยากคุยด้วยแล้ว" เบบี๋สบัดหน้าหนี "ตังเมเราเอาโกโก้สองแก้ว นมกล้วยหนึ่งแก้ว"

หญิงสาวหน้าแบ้วพยักหน้ารับออเดอร์หน้าตาเขินๆ อมยิ้มเล็กน้อย ก็แหม๋! คนหนึ่งตัวใหญ่ร่างหมีลุกเจ้าพ่อ ส่วนอีกคนตัวเล็กหน้าหวานนิสัยนุ่มนิ่ม ช่างเหมาะเป็นฟิคนิยายเอาใจสาววายชัดๆ และไหนจะสายตาพ่อหมีที่มองเบบี๋นั้นอีก ชัดเจนสะเหลือเกิ๊นนนนนนน

"ขนมอร่อย" คนตัวเล็กเอี้ยวตัวมองดิน คุยกับใครเป็นไบโพล่าหรือป่าวจู่ๆก็พูดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ชมขนมในร้านหรือขนมที่เขาให้เมื่อคืนกัน "บอกว่าขนมอร่อย"

"บอกใครไม่ระบุชื่อจะรู้ไหมล้ะ"

"ฉันคุยกับเธออยู่?"

"ป่าวสักหน่อย เราเลิกคุยกันตั้งนานแล้ว" เอากับเขาสิ เห็นแบบนี้สกิลการกวนประสาทไม่ได้น้อยหน้าเลยนะ "ขนมของคุณอร่อยครับคุณเบบี๋"

"รู้อยู่แล้วไม่ต้องชม" มือเล็กรับแก้วน้ำจากเพื่อนสาวที่ได้พอดิบพอดีก่อนจะสบัดหน้าเดินหนีออกไปจากร้าน

ร้ายนัก!

ดินมองตามคนตัวเล็กจนหายไปลับตา กวนประสาทใช่ย่อย ซุ่มซ่ามเป็นที่หนึ่ง แต่เป็นแบบนี้ก็น่ารักดีอีกแบบยิ่งน่าแกล้งทุกวัน หน้าคมโหดคลี่ยิ้มออกมาสะดื้อๆ ทุกครั้งที่เจอตัวเล็กเขาหลุดยิ้มตลอดเวลาเลย ควบคุมตัวเองลำบากอยู่เรื่อย เขาไม่ได้เห็นคนตัวเล็กตั้งแต่แรกถ้าไม่ใช่เพราะไอ้น้ำมันใช้ให้เขาเดินมาเอาน้ำเขาคงไม่ได้ยินบทสนทนาของสองเพื่อน

ตังเมส่งแก้วกาแฟให้กับดินพร้อมกับรอยยิ้มเพ้อฝันตามภาษาสาวชอบอ่านนิยาย ดินรับน้ำจากมือแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะเดิมสายตาคมกวาดมองไปรอบร้านเห็นคนมากมายแอบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปพวกเขา มันคงเป็นเรื่องชินสำหรับพวกน้องๆแต่ไม่ใช่กับเขา เพราะเขานั้นไม่ชอบให้คนมาลุกล่ำความเป็นส่วนตัว

"ไปนานจังว่ะเฮีย"

"คนเยอะ" เจ้าตัวตอบออกไปแบบปัดๆไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดให้มากนัก

"แน่ใจหรอครับเฮียว่าคนเยอะ ไม่ใช่ไปแอบจีบใครบางคนอยู่หรอ"

"ใครว่ะไอ้เมฆ" ต้อมเผือกของตะวันทำงานทันที รวมไปถึงเฮียทั้งสองอีกด้วย

ไอ้น้องเล็กคนจุดประเด็นเผ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา "เจ้าของขนมหวานหอมอร่อยที่พวกเรากินอยู่นี้งะ-"

"หุบปากมึงก่อนที่กูจะกระโดดเตะมันแตก เอามาให้แดกแล้วไม่ต้องเสือกพูด"

"อะไรว่ะเฮีย! มีความลับกับน้อง" ตะวันพูดแทรก

"ใช่ๆ" ทะเลเสริมต่อ

"แดกไปก่อนที่จะไม่ได้แดก"

ทำเป็นโหดใส่น้องกลบความเขินในใจทั้งที่ตอนนี้หัวใจกลับยิ้มแฉ่งที่ได้เห็นเบบี๋สุดเชิด แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็งอนเดินหนีสบัดก้นหนีแล้ว อยู่ไกลๆจะจับตีบให้ขึ้นแนว โทษฐานชอบเถียงผู้ใหญ่อย่างเขา

ที่บอกว่าผู้ใหญ่เพราะเขาไม่ใช่เด็กปีสามที่อายุยี่สิบต้นๆ เขาน่ะ! ยี่สิบสี่แล้วแก่กว่าน้องเล็กเกือบเจ็ดปีได้

"เอ๊ะ?" เสียงอุทานเบาๆของน้องสองอย่างน้ำเรียกความสนใจจากทุกคนในโต๊ะอย่างมาก

"มีไรว่ะ?"

"เฮียมึงรู้จักพี่เบบี๋ได้ยังไง แล้วเมื่อกี้คุยอะไรกัน"

คนหน้าโหดขมวดคิ้วชนกัน เมื่อเห็นรูปที่น้ำส่งให้ดูผ่านจอมือถือ รูปภาพตอนที่เขาเอามือจับจมูกเล็กๆของอีกฝ่าย

ใครมันมือไวกดถ่ายไว้ว่ะ!

"เฮียทุกคนรอคำตอบ"

"ไม่มีไร"

"ไม่เชื่อ!" ทั้งสี่คนตอบออกมาพร้อมๆกัน

ถ้าเป็นคนอื่นคงจะเชื่อแต่ไม่ใช่กับพวกเขา อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก นายเมทธีระคนนี้มันเคยแตะตัวใครสุ่มสี่สุ่มห้าที่ไหน มันห่วงตัวยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนสะอีก แถมในรูปภาพสายตาของมันยังอ่อนโยนกว่าตอนที่มันมองพวกเขาเป็นไหนๆ ยิ่งมันตอบว่าไม่มีอะไรมันน่ามีพิรุธมากกว่ามันบอกว่าชอบอีกเท่าตัว

ทั้งสี่จ้องมองเฮียใหญ่ส่งสายตาคาดคั้นมาให้ ยังไงวันนี้พวกเขาต้องรู้คำตอบให้ได้

"เฮียตอบมามึงไปรู้จักเบบี๋ได้ไง" น้ำถาม

"พวกมึงยังรู้จักแล้วทำไมกูจะไม่รู้จัก"

"ทำไมน่ะหรอ? เพราะเฮียไม่สนใจคนรอบข้างไงครับผม เป็นไปไม่ได้แน่นอนถ้าเฮียจะรู้จักพี่เบบี๋ถึงขั้นจับจมูกของเขาแบบนี้" ตะวันคาดคั้นต่อ

"จากหลักการ น่าจะเจอกันตอนไปส่งไอ้เมฆ แต่ก็ไม่น่าจะสนิทมากขนาดนี้" คนหัวสมองฉลาดล้ำอย่างทะเลเอ่ยขึ้นจากหลักการที่น่าเป็นไปได้

"เฮียยยยย!! มึงชอบเขาหรอ?" ตะวันเสริมทัพอีกคน

"พอเลยพวกมึงชักจะไร้สาระ กูแค่เจอ เขา รถเสียอยู่รินถนนกูเลยไปช่วย" จำใจและจำยอมต้องอธิบายให้น้องๆฟังเพื่อให้พวกมันเลิกถามเซ้าซี้สักที

"แล้วไป"

"เดี๋ยวว่ะ!! เมื่อกี๊มึงเรียกเบบี๋ว่าไรเฮีย"

"เขา?"

"มึงชอบเขา!!" เอาสิสี่คนตอบออกมาพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมายอีกรอบ

ชั่วชีวิตตั้งเกิดมาไม่ได้เคยได้ยินไอ้คุณเมทธีระเรียกแทนใครว่าเขาเลย ขนาดพ่อแม่มันยังเรียกว่าท่าน แม่นมมันก็เรียกนม อาจารย์ที่สอนมันอยู่ทุกวันนี้มันยังไม่เรียกแทนว่าเขาเลย ส่วนใหญ่จะใช้คำว่ามันเป็นหลักไม่มีหรอกเขาอะไรที่อ่อนโยนแบบนี้ ไม่ผิดแน่มันชอบเบบี๋ชัวร์

"กูบอกให้พอไอ้พวกส้นตีนเอ้ย!!" เขาไม่ได้โง่ขนาดไม่รูว่าตัวเองรู้สึกยังไงแค่ไม่อยากแสดงออกไปมากจนออกนอกหน้า ขื่นคนตัวเล็กแสนดื้อไม่ชอบขึ้นมาเขาไม่หน้าแตกพอดีหรือไง

ดินเลิกสนใจคำพูดล้อเรียนสอบถามต่างๆของน้อง ลุกออกจากร้านกาแฟเดินตรงไปลานจอดรถหวังจะกลับบ้านเพราะช่วยบ่ายวันนี้ไม่มีเรียนเลยสักวิชาแต่ก็ต้องยกยิ้มมุมปากออกมานิดๆ เขาเจอเบบี๋อีกแล้วยืนหน้ามุ้ยกดมือถือไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ถ้าเขาเป็นโจรคงจับอุ้มขึ้นรถได้สบายโดยไม่ต้องโป๊ะยาสลบเลยสักนิด

ดินเดินเขาไปซ้อนหลังเบบี๋แบบเงียบๆ ก้มมองว่าอีกคนนั้นกดอะไรในมือถือ ดีหน่อยที่เขาได้ส่วนสูงมามากเลยไม่ต้องชะเง่อให้คอเคล็ด สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือคงไม่พ้นรูปของเขากับอีกฝ่ายที่พึ่งถูกแอบถ่ายไปเมื่อกี๊

"นายดินต้องไม่ชอบใจแน่เลย" เสียงหวานพึมพำออกมา เจ้าของชื่อได้ยินแล้วยิ้มหนักกว่าเก่า เบบี๋กำลังเป็นห่วงเขา

"ขอบใจที่เป็นห่วง"

เหวอ!! เบบี๋ตกใจสะดุ้งเฮือกหันกลับมาจมูกชนเขากับแผงอกกว้างอีกรอบ "อ่ะ!"

"อีกแล้ว" ภาพเดิมย้อนกลับมาดินประคองหน้าหวานขึ้น ลูบจมูกเบาๆจนมันหายแดง สายตาของอีกฝ่ายจ้องมองการกระทำของเขาแล้วพาลใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก

"ทำไมชอบซุ่มซ่าม" คนหน้าดุถามเสียงเข้ม

"แล้วทำไมชอบมายืนด้านหลังล้ะ"

"เธอเหม่อเก่งนะเบบี๋ ฉันมายืนนานแล้วเธอยังไม่รู้สึกตัวเลย"

"ก็มาเงียบๆใครจะไปรู้ แล้วอีกอย่างนะนานตัวสูงเราถึงชน เราไม่ได้ซุ่มซ่าม" เบบี๋เอ่ยปากเถียงฉอดๆ ดินได้ตามองคนตัวเล็กแต่เถียงเก่งโววายหน้าแดงเป็นแมวโกรธ "ไม่ต้องยิ้ม!!"

"โอเคไม่ยิ้มแล้ว เธอมีอะไร"

"ป่าว" ตอนแรกก็นึกห่วงว่าไอ้คนตัวโตจะคิดมากกับภาพถ่ายพวกนี้ อุสาห์เดินมาเพื่อจะขอโทษแต่กลับโดนคำพูดกวนประสาทจนไม่มีอารมณ์จะขอโทษแล้วตอนนี้ "บอกหน่อยอยากรู้"

"ไม่!" เบบี๋เตรียมสบัดหน้าหนี กลับถูกดินรวมแขนเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวสะก่อน "ถ้าไม่บอกก็ไม่ต้องไปไหน"

"อย่ามาบังคับ"

"ฉันไม่ได้บังคับเธอเลือกได้ว่าจะตอบหรือไม"

"เผด็จการ..."

"ฉันได้ยินนะเบบี๋" ดินกดเสียงต่ำอีกรอบ "จะบอกไหม"

"บอกแล้วอย่าโหดสิกลัวนะ"

"มาหามีอะไร"

"ป่าว..."

"เบบี๋"

"ยังพูดไม่จบเลย! เราแค่กลัวนายจะคิดมาเรื่องรูปถ่าย ก็แค่มาจะมาขอโทษ"

"ขอโทษเรื่องอะไร เธอทำอะไรผิดถึงต้องขอโทษ"

"ก็ทำให้มีรูปถ่ายไง อีกอย่างเราเป็นผู้ชายเหมือนกันกลัวนายจะคิดมากเอา คนอื่นก็จะมองนายไม่ดีด้วย เห็นคนเขาบอกนายเป็นลูกนักธุรกิจ จะดูไม่ดีเอานะ"

"เธอนั้นแหละคิดมากฉันไม่ได้สนใจรูปพวกนั่น อีกอย่างบ้านฉันไม่สนใจเรื่องรักร่วมเพศนะอยากให้เธอรู้เพราะฉนั้นไม่ต้องขอโทษฉัน"

ดินอธิบายออกไปตามความจริง บ้านเขาไม่สนใจเรื่องรักร่วมเพศยุคสมัยใหม่แน่นอนว่าป๊าของเขาเปิดกว้างมากพอ ท่านเลี้ยงเขาให้เป็นคนดีไม่ใช่ให้เป็นคนของเขา ที่จะต้องสั่งอะไรแล้วต้องน้อมรับคำสั่ง แต่ถึงยังไงก็ยังมีเรื่องที่ป๊ากำชับทุกครั้งคือ

เป็นคนดี...

คนเป็นนักเลงจริงๆจะทำร้ายคนที่มาทำร้ายเราเท่านั้น ส่วนคนที่ไล่กัดเขาไปทั่วคือหมาไม่ใช่นักเลง

"ก็ดีแล้ว จะได้กลับบ้าน"

"เดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่เป็นไร เรากลับกะเพื่อนนายกลับไปเถอะ"

"แน่ใจ"

"แน่ใจสิ อยู่หอแค่นี้ เราไปแล้วขับรถดีๆล้ะ" คนตัวเล็กบอกลาก่อนจะเดินออกห่างไป

ดินมองตาคนตัวเล็กและยิ้มออกมา นี้หรือป่าวที่เขาเรียกว่าเป็นห่วง อุสาห์จำรถได้แถมยังเดินมาหาอีก น่ารักแบบนี้ปล่อยผ่านไม่ได้สะแล้วมั้ง