ตอนที่ 52.66 หนึ่งคนผู้เลือกดาบ
[ชื่อ] ลิลลี่ ออร์เรีย
[เผ่าพันธุ์] มนุษย์
[เลเวล] 56
[อาชีพ] นักผจญภัย
[ทักษะ] <<ความชำนาญการใช้ดาบ C+>> << ดวงตาแห่งจิตใจ >> << Three Stage Slash >> << พรสวรรค์โดยกำเนิด >> << คำสาบานของอัศวิน >> << Counter >> << Echo Steps >>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพดาบ,เทพเจ้าแห่งไฟ
[คุณลักษณะ] ไฟ
[สถานะผิดปกติ] เนื่องจากจากความพ่ายแพ้ คุณได้รับความทุกข์ทรมานจากคำสาปของอัลทีเซีย << พรสวรรค์โดยกำเนิด >>และ<< ดวงตาแห่งจิตใจ >> จะถูกปิดผนึก จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ลดลง 40%
◇◆◇
"ได้โปรด! "
ลิลลี่พูดขณะที่เธอก้มลงต่อหน้าเรเชีย
" คุณลิลลี่!?”
สำหรับใครบางคนเช่นลิลลี่ที่ทำงานเป็นนักผจญภัย งานที่ทั้งอันตรายและไม่เหมาะสมกับผู้หญิง ความภาคภูมิใจของเธอจึงสูงส่งโดยเป็นธรรมชาติ
เป็นเพราะเรเชียรู้ดี เธอจึงอดที่จะประหลาดใจไม่ได้เมื่อเห็นลิลลี่กระทำเช่นนั้น
“มีเรื่องอะไรกัน? ไม่ว่ายังไงก็ตามบอกรายละเอียดฉันมาก่อน”
ในที่สุดลิลลี่ก็เงยหน้าขึ้นพูด
“ในอดีตฉันได้อ่านนิทานมากมาย ด้วยเหตุนี้ฉันจึงใฝ่ฝันที่จะเป็นอัศวิน ตอนนี้ฉันเพิ่งจะจำหนึ่งในเรื่องหนึ่งได้”
ลิลลี่ดูสิ้นหวังในขณะที่เธอแตะกับความสกปรกของพื้นดิน เรเชียจึงฟังเธออย่างเงียบ ๆ
“อัศวินแขนเหล็ก ริทเซอร์เจล”
เขาสูญเสียแขนขวาไปในการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงใช้แขนโลหะแทนแขนที่หายไปและตระเวนไปทั่วประเทศ เขาได้รับความสำเร็จมากมายตลอดการเดินทางและในที่สุดเขาก็กลายเป็นผู้บัญชาการอัศวินอันยิ่งใหญ่
“หอคอยงาช้างรู้วิธีทำขาเทียมใช่ไหม? ได้โปรดสอนฉันที!”
หอคอยงาช้างเป็นขุมทรัพย์แห่งความรู้
และดูเหมือนจะมีขุนนางชั้นสูงหรือนักรบที่มีชื่อเสียงจำนวนมากจะสามารถต่อสู้ต่อไปโดยใช้ขาเทียม ลิลลี่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่
ประสบการณ์ของเธอในฐานะนักผจญภัยยังตื้นเขินและก่อนที่เธอจะใช้เวลาเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้ เธอกลับถูกจับเป็นเชลยเสียก่อน
แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคนประเภทนั้น
ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้ว่าความเป็นไปนั้นได้นั้นยากเพียงใด
เนื่องจากความรู้เกี่ยวกับหอคอยงาช้างคู่ควรกับทองคำนับพันเหรียญ
นั่นเป็นสามัญสำนึก แม้แต่ในหมู่นักผจญภัย
“คุณจะทำอะไรหลังจากที่เรียนรู้มันแล้ว”
“ฉันจะสร้างมันและมอบให้กิก้า”
“นั่นเป็นสิ่งที่ถูกต้องในฐานะนักผจญภัยเหรอคะ? หรือนั่นคือ……ความต้องการของคุณเอง?”
นักผจญภัยคือผู้ที่ยืนหยัดต่อสู้กับมอนสเตอร์ ด้วยพลังอันยิ่งใหญ่พวกเขาจะกำจัดสัตว์อสูรทั่วโลก พวกเขาคือกองหน้าที่มีไว้เพื่อจุดประสงค์นั้น
ขณะที่เรเชียตั้งคำถามกับลิลลี่ ออร่าที่เธอแสดงออกมานั้นไม่ใช่ของเด็กสาวธรรมดา แต่มันเป็นออร่าของนักบุญ
“ฉันไม่รู้” ลิลลี่กล่าว “แต่ฉันสาบานกับดาบของตัวเองไว้แล้วว่าจะท้าดวลกับลอร์ดกิก้าอย่างยุติธรรม”
ลิลลี่จับดาบของเธอไว้แน่นขณะพูด
“การได้เห็นลอร์ดกิก้าเหวี่ยงหอกของเขาโดยไม่มีแขนหรือขา มันทำให้ฉันรู้สึกพ่ายแพ้ ฉันไม่สามารถกลับไปเป็นนักผจญภัยได้ทั้งที่ยังมีความคิดแบบนี้”
นั่นคือกำแพง
ถ้าเธอไม่ทำลายกำแพงแห่งความพ่ายแพ้นี้ เธอจะไม่สามารถก้าวต่อไปได้
“ฉันขอร้องล่ะ ท่านเรเชีย …ฉันไม่อยากแพ้!”
มีความแตกต่างอย่างมากระหว่างการสูญเสียทางจิตใจและการสูญเสียทักษะ
ลิลลี่ต้องการท้าทายกิก้า …และตัวเธอเอง
“…ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” เรเชียพยักหน้า “แต่ฉันมีเงื่อนไข”
" นั่นคืออะไร? "
“คุณต้องชนะนะคะ” เรเชียยิ้มหวาน
"ได้! " ลิลลี่พยักหน้าอย่างแรง
◇◆◇
เขาล้มลงบนพื้นและมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
เขานึกย้อนไปถึงวันที่ลิลลี่แวะมาในช่วงบ่าย ตอนที่เธอท้าดวลกับเขา
ถึงแม้มันจะดูแปลกไปหน่อย แต่เขาก็ไม่รู้สึกถึงเจตนาร้ายจากเธอเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นสายตาที่เธอมองกลับมาดูเหมือนจะหลั่งน้ำตาได้ทุกเมื่อ
โดยปกติในสายตาของมนุษย์ที่เขาเห็น มักจะเป็นการดูถูกหรือเหยียดหยาม...
ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว แต่ถึงแม้จะเหลือเวลาอีกไม่นาน แต่ร่างกายของกิก้าก็ยังมีบาดแผลไปทั่ว เขาฝึกซ้อมอย่างหนักและด้วยขาเพียงข้างเดียวจนไม่สามารถยืนขึ้นได้
เขาสงสัยว่าทำไม
มันเป็นหอกแบบเดียวกับที่เขาใช้มาตลอด ทำไมเขาถึงรู้สึกลำบากหลังจากที่เสียขาไปเพียงข้างเดียว ก่อนที่เขาจะกลายเป็นก็อบลินแรร์และได้รับความสนใจจากราชา…ก่อนที่หมู่บ้านจะถูกโจมตีโดยผู้นำออร์ค …เขาก็มักจะใช้มันในการต่อสู้
มันเป็นความรู้สึกที่ไร้สาระ ราวกับว่าสิ่งที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดกลับห่างไกลออกไป
"แกไม่มีความสุขเพียงเพราะข้าสูญเสียแขนและขาไป? "
คำพูดเหล่านั้นถูกถามไปยังหอกที่แทงลงไปที่พื้น แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา
แน่นอน
หอกไม่สามารถพูดได้ มันทำได้เพียงแค่ก้มหน้าและแสดงความแข็งแกร่งของตัวเอง
นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็น
“ฉันไม่มีความสุข”
กิก้ากระโดดขึ้นพร้อมกับการตอบสนองที่ไม่คาดคิด
"อะไรกัน!? "
“ฉันไม่พอใจอย่างมาก”
เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่หอกที่แทงลงไปที่พื้น ใครจะรู้ว่ามันจะพูดคุยกับเขาได้จริง?
“หอกพูด…?”
"คุณกำลังหมายถึงอะไร? "
เขาเงยหน้าขึ้นมอง ที่นั่นเขาเห็นลิลลี่
เมื่อเขาเห็นเธอ ใบหน้าของเขาก็บูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด
“ยังมีเวลาอีกวัน จนกว่าเราจะดวลกัน” กิก้ากล่าว
“ถูกต้อง” ลิลลี่พยักหน้าขณะที่เธอเอาท่อนไม้ออกมา
"นี่คืออะไร? "
“ขาใหม่ของคุณ”
กิก้าเอียงศีรษะราวกับถามว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่? มันไม่สามารถเป็นไปได้ ...
ในขณะที่เขากำลังคิดอย่างนั้น ลิลลี่ก็คุกเข่าลงและติดตั้งท่อนไม้เข้ากับขาที่หายไป เธอเสริมด้วยเข็มขัดหนังปรับขนาดให้เข้ากับความยาวขาอีกข้างของกิก้า แล้วพันเข็มขัดไว้รอบๆ
“นี่อาจจะเจ็บสักหน่อย”
ภาพที่ลิลลี่จ้องมองเขาอย่างหนักแน่นขณะเงยหน้าขึ้น แสดงว่ามันน่าจะเป็นความจริง กิก้าจึงกัดฟัน
“กี๋กู!?”
ด้วยความรู้สึกของบางสิ่งบางอย่างที่ขุดเข้าไปในเนื้อของเขาควบคู่ไปกับความเจ็บปวด …แต่มันทำให้เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“ลองยืนสิ” ลิลลี่แนะนำ
ขณะที่ลิลลี่ช่วยให้กิก้าลุกขึ้น …นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสามารถยืนด้วยขาทั้งสองข้างโดยไม่ที่ต้องมีหอก
ขณะที่กิก้าก้าวไปได้สองสามก้าว เสียงอันมึนงงและประหลาดใจก็ดังออกมา
“โอ้ ...”
เขาเดินได้
ความรู้สึกเหมือนมีอะไรขุดเข้าไปในเนื้อของเขา มันแปลกประหลาด แต่ขาเทียมข้างนี้สามารถรองรับร่างกายของเขาได้อย่างแน่นอน
"…ทำไม? ทำไมเจ้าถึงให้สิ่งนี้กับข้า? สิ่งนี้จะไม่ทำให้เจ้าเสียเปรียบหรือ?”
กิก้าหยุดเดินและหันกลับมาเผชิญหน้ากับลิลลี่
“การดวลต้องเป็นไปอย่างยุติธรรม” ลิลลี่กล่าว
การจ้องมองอย่างตรงไปตรงมาของเธอพิสูจน์ให้เห็นว่าไม่มีเหตุผลอื่นใดนอกจากนั้น
“ข้า…ขอบคุณ” กิก้ากล่าว
“ยังเร็วเกินไปสำหรับคำนั้น ให้ฉันฟังพวกมันหลังการดวล”
"ข้ารู้"
ขณะที่กิก้าโค้งคำนับ ลิลลี่ก็หันหลังให้เขาและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ขณะที่กิก้าเฝ้ามองแผ่นหลังของเธอหายไป เขาก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
“ราชา…ข้ายังสู้ได้!”
เขาอยากจะพบกับราชาเร็ว ๆ
◆◇◇
การเผชิญหน้ากันระหว่างผู้หญิงหนึ่งคนและมอนสเตอร์หนึ่งตัว บริเวณโดยรอบนั้นเงียบสงบ
วันนี้เป็นวันแห่งสัญญา
กิก้าและลิลลี่เผชิญหน้ากันที่ลานกลางหมู่บ้าน เสียงของดาบยาวที่ถูกดึงออกมาจากฝักดังก้องขณะที่ลิลลี่ชักอาวุธ ตรงข้ามกันกับกิก้าที่ยืนอย่างมั่นคง เขาปล่อยให้ปลายหอกต่ำลงมาในขณะที่เขาถืออาวุธในท่าทางที่ต่ำกว่าปกติ
"มา! " กิก้าตะโกน
อัศวินผู้สาบานกับชัยชนะตอบกลับ
“มา!” เธอพูดกลับมา
ดังนั้นการดวลภายในหมู่บ้านที่ไร้ราชาจึงเริ่มขึ้น
◇◇◆
ปลายหอกของกิก้าโผล่ขึ้นมาเหมือนส่วนหัวของงู ทันใดนั้นหอกของเขาก็แทงออกมาราวกับมันกำลังกัดไปที่ลำคอของศัตรู
หอกเหล็กถูกขัดปลายจนมนแล้ว แต่การโจมตีของกิก้ายังรุนแรงพอที่จะสังหารหากรับมันโดยตรง
แต่ลิลลี่ก็สามารถหลบผ่านการโจมตีนั้นได้
ดาบของเธอแทงออกมาจากด้านล่างต่ำกว่าหอกที่โจมตีมา ในเวลาเดียวกันเธอเปิดใช้งาน <<Echo Steps>> และเร่งความเร็วขึ้น
ภายใต้โรงเรียนซไวล์ สิ่งแรกที่ลิลลี่ต้องเรียนรู้เพื่อพิสูจน์ถึงความสามารถคือทักษะนี้
ดาบเร่งความเร็วของลิลลี่โจมตีไปที่ร่างกายของกิก้า ปลายหอกสะบัดลงมาปัดดาบมาจากอีกมุมหนึ่ง
โดยปกติสัตว์อสูรที่เติบโตขึ้นในป่าจะมีสัญชาตญาณที่ถูกขัดเกลา เมื่อเขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง กิก้ารีบคว้าหอกแล้วฟาดออกมา จากนั้นเขาก็กระโดดถอยหลัง
ดาบยาวของลิลลี่ชนเข้ากับหอกของเขา แต่แขนเรียวเล็กของลิลลี่ไม่มีแรงมากพอที่จะปะทะ
กิก้าเว้นระยะห่างออกไป และให้ความสนใจอย่างระมัดระวังว่าลิลลี่จะโจมตีไปที่ใด
ในการต่อสู้ระหว่างหอกและดาบ ปัจจัยความได้เปรียบของเขาคือระยะทาง
กิก้ายังพอมีความรู้อยู่บ้าง
“ขาเทียมนี้ค่อนข้างดี” เขากล่าว
ลิลลี่ใช้ดาบยาวพาดบ่าขณะยืนนิ่ง
“ความพิการของการมีแขนเพียงข้างเดียวนั้นก็เพียงพอ” กิก้าหัวเราะอย่างดุเดือด
ลิลลี่ยิ้มตอบกลับ
"มาต่อกันเถอะ! " เธอตะโกน
"มา! " กิก้าท้าทาย
คนที่โจมตีก่อนคือลิลลี่ เธอเร่งความเร็วด้วยการใช้ << Echo Steps >> และเหวี่ยงมันลงบนไหล่
กิก้าฟาดหอกของเขาออกไปเพื่อป้องกัน แต่ความเร็วของดาบนั้นมากกว่าที่เขาคาดไว้
ตั้งแต่เธอมาที่นี่ เธอไม่เคยเอาจริงมาก่อน!
แต่มันก็สายเกินไป
ช่วงเวลาที่กิก้าพยายามดึงหอกของเขากลับมา ลิลลี่เร่งการโจมตีอีกครั้งเพื่อพิสูจน์ว่าดาบของเธอเร็วกว่าหอกของกิก้า เขาจึงกระโดดถอยหลัง แต่ไม่เหมือนกับครั้งก่อนดาบที่ฟันลงมาแยกออกเป็นสามทางคล้ายกับฝนที่ตกลงมาเหนือกิก้า
การฟาดฟันทั้งสามครั้งทำให้พื้นดินถูกฟันทะลุจนกลายเป็นโพรง มีฝุ่นฟุ้งปกคลุมนักรบทั้งสอง แต่เมื่อม่านฝุ่นพัดไปจะเห็นเพียงลิลลี่
"…ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร? " กิก้าถาม
" ราชาของคุณไม่ใช่คนเดียวที่สามารถใช้ทักษะได้ มนุษย์ก็มีทักษะของตัวเองเช่นกัน”
ในขณะที่เธอกวาดฝุ่นที่เท้าด้วยดาบของเธอ
“ครั้งนี้ ฉันจะให้คุณลิ้มรสความสามารถของเพลงดาบสไตล์ซไวล์!”
