ตอนที่ 50 เจ้าหญิงแห่งกันระ

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 5

[คลาส] ลอร์ด , หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B - >> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <> <<สัญชาตญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา II>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 20) ซินเธีย (เลเวล 20) บุย (Lv36)

◇◆◇

[ก็อบลิน] กิก้า

ก็อบลินที่อาศัยอยู่ผู้นำคนก่อนพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก

[ก็อบลิน] กิกูว

อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาดถ้าเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป

[ก็อบลิน] กิกิ

เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถที่ค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน

[ก็อบลิน] กิโก

ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์

[ก็อบลิน] กิซาร์

ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลม ที่เพิ่งเข้ากลุ่มมา

[ก็อบลิน] กิจิ

ก็อบลินแรร์ที่เลื่อนคลาส (ตอนที่ 37) จากการออกล่ากับกลุ่มของกิก้า

[ก็อบลิน] กิโด

ดรูอิดผู้ใช้เวทย์ลม

[ก็อบลิน] กิจี

ก็อบลินแรร์จากกลุ่มของกิกูว เขามีทักษะ <<ดวงตาที่เปิดกว้าง>> ซึ่งทำให้เขาสามารถเห็นจุดอ่อนของคู่ต่อสู้

[ก็อบลิน] กิด้า

ก็ก็อบลินแรร์จากกลุ่มของกิก้า เขามีทักษะที่โดดเด่นอย่าง <<ความรู้เกี่ยวกับหอก>> และ <<ดื้อรั้นอย่างไม่มีเหตุผล>>

[ก็อบลิน] กิซู

ก็อบลินแรร์ผู้ถูกเทพเจ้าผู้บ้าคลั่ง (ซู โอรุ) คุ้มครอง มีทักษะ<< Mad Dog >>

◇◆◇

ในวันเดินทาง คนที่นำหน้าคือคนเดียวกับผู้ส่งสาร รา กิลมิ เขาปรากฏตัวขึ้นและแต่งตัวเหมือนมนุษย์โดยที่มีคันธนูเล็กๆ อยู่ในมือ ทำให้สภาพของเขาไม่แตกต่างจากนักล่าที่เป็นมนุษย์

ที่เดินพร้อมกับผู้ส่งสารจากกันระคือผู้ฝึกสัตว์กิกิและกิจิผู้ลอบเร้น

หน้าที่ของพวกเขาคือสอดแนมศัตรูที่อยู่ข้างหน้า

ความยากของการต่อสู้ที่จะมาถึง จะถูกตัดสินจากพวกเขา ว่าจะสามารถสอดแนมศัตรูข้างหน้าได้หรือไม่

กองกำลังหลักได้แก่กิซู ผู้ที่ได้รับการคุ้มครองจากเทพผู้บ้าคลั่ง กิซาร์ หัวหน้าดรูอิด กิโก อะมัทสึกิผู้ได้รับการคุ้มครองจากเทพดาบและกิโด ดรูอิดแห่งสายลม

นี่เป็นกองกำลังหลักในการกำจัดศัตรูที่มองเห็น

การเฝ้าระวังด้านหลังคือกิกูว เวอร์เบนาและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขากิจี ผู้มีดวงตาเปิดกว้าง

ก็อบลินทั้งสองตัวได้รับมอบหมายให้จำเส้นทางจากหมู่บ้านของพวกชนเผ่าไปยังหมู่บ้านกิ

ในกรณีที่มีคนพยายามขัดขวาง มันก็จะเป็นหน้าที่ของพวกเขา…

สำหรับก็อบลินที่ถูกทิ้งไว้ในหมู่บ้านมีกิก้า แรกซ์ ดรูอิดน้ำ กิโซและผู้ใช้หอก กิด้า เดิมทีผมไม่ต้องการละทิ้งความแข็งแกร่งที่มีอยู่ของเรา แต่ร่างกายของกิก้าได้รับบาดเจ็บเกินกว่าจะต่อสู้ เพื่อที่จะสนับสนุนเขา ผมต้องทิ้งกิโซและกิด้าไว้ข้างหลัง รวมถึงผู้ฝึกสัตว์กิเดะเพื่อให้สามารถสื่อสารกับโคโบลได้

ผมทิ้งก็อบลินธรรมดาไว้อีกอย่างละสองชุด

จากนั้นผมก็พาพวกก็อบลินไปทั้งหมด 48 ตัว

ในวันที่ผ่านมา ผมตัดสินใจหาทรัพยากรเพื่อซ่อมแซมหมู่บ้านและอาหารที่จะถนอมมัน

ถ้าเราออกล่าระหว่างทาง เราคงไม่ก้าวไปไหนภายในหนึ่งวัน แต่ถ้าเรามุ่งเน้นเวลาไปที่การเดินทางเพียงอย่างเดียว เราก็น่าจะไปถึงจุดหมายได้เร็วขึ้น

“กิก้า ข้าฝากทุกอย่างให้เจ้าดูแลด้วย”

กิก้าถือหอกแทนไม้เท้า เขามาเพื่อส่งผม

“ราชาก็เช่นกัน…ข้าขอให้ท่านปลอดภัย”

คำจากลานั้นไม่มีอะไรมากมาย ผมจึงหันหลังออกจากหมู่บ้านไป

มันจะจบลงด้วยคำพูดที่ไม่จำเป็น หากผมอยู่นานกว่านั้น

"เดินทาง! " ผมสั่งด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ป่าต้องสั่นสะเทือน

◇◆◆

เป็นเวลาสามวันแล้วที่เราเดินผ่านจากที่อยู่ของออร์ค

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มอนสเตอร์ที่เราเผชิญหน้าก็เปลี่ยนไป

ในทุ่งหญ้าที่แกว่งไปมา มีมอนสเตอร์หลายตัวปรากฏขึ้น หนึ่งในนั้นดูเหมือนจะเป็นม้าลายสวมชุดเกราะ “อาร์เมอสตริป” เสือที่มีเขี้ยวดาบ “เซเบอร์ไทเกอร์” หรือหนูที่เดินสองขาและถือหอกในมือ “แรทแมน”

เราปราบมอนสเตอร์เหล่านั้น ก่อนจะเดินทางต่อไป

คนแรกที่พบศัตรูมักจะเป็นสัตว์เลี้ยงของกิกิ มันเป็นเพราะเขาขี่ดับเบิ้ลเฮดและสุนัขป่า ที่มีจมูกดีกว่าก็อบลินมาก

ทันทีที่เราพบมอนสเตอร์ ลูกศรของรา กิลมิจะถูกปล่อยไปทันที

ด้วยนิ้วที่ว่องไว เขาจะดึงสายธนูรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวแล้วปล่อย ราวกับเขาสามารถทำนายเหยื่อที่จะปรากฏตัวขึ้น

แต่สัตว์อสูรบางตัวไม่สามารถโค่นได้ด้วยลูกศรของกิลมิเพียงอย่างเดียว

จากนั้นสัตว์อสูรจะโจมตีด้วยความโกรธแค้น แต่กิจิที่ซ่อนอยู่ในเงามืดจะปรากฏตัวขึ้นพร้อมเพื่อกำจัดสัตว์อสูรด้วยดาบยาวของเขา

สัตว์อสูรส่วนใหญ่จะตายลงทันที แต่ก็ยังมีสัตว์บางตัวที่รอดชีวิต

ดังนั้นกิโดจะร่ายเวทย์ลมเพื่อขัดขวางการเคลื่อนไหวของมัน

เมื่อสัตว์อสูรไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ก็อบลินปกติจะโจมตีอย่างอิสระแก่สัตว์อสูรที่ทำอะไรไม่ถูก

รูปแบบการต่อสู้นี้ เป็นสิ่งที่เราฝึกฝนกันมาอย่างต่อเนื่อง

ก็อบลินจะวิวัฒนาการจากก็อบลินปกติไปเป็นก็อบลินแรร์ แล้วจากก็อบลินแรร์ไปสู่ก็อบลินชั้นสูง

ยิ่งผมใช้ก็อบลินที่อ่อนแอมากเท่าไหร่ ประสบการณ์ที่ได้รับจะมากขึ้นเท่านั้น

ผมสามารถบอกได้ว่าทั้งสี่เผ่าแข็งแกร่งแค่ไหนผ่านผู้ส่งสารของกันระ

แต่ตอนนี้ชนเผ่ากันระกำลังถูกครอบงำ

โดยเผ่าเกิร์ดการ์ที่มีความแข็งแกร่งในระดับสัตว์ประหลาด

หากพวกเขาเป็นศัตรูที่น่าหนักใจยิ่งกว่าออร์ค ผมจะต้องเสริมกำลังในกองทัพของเรา

เมื่อเราเดินทางผ่านทุ่งหญ้าไปได้สามวัน เราก็เข้าสู่ป่าทึบอีกครั้ง

“ต่อจากนี้ไปคือดินแดนของเรา แม้แต่ออร์คก็ไม่สามารถผ่านจุดนี้ได้” รา กิลมิกล่าวพร้อมกับผายมือออก

รา กิลมิเดินต่อไป แต่คนข้างหน้าเขาหยุดลง

กิลมิยกนิ้วขึ้นเพื่อถามกับความเงียบ กิจิผู้ลอบเร้นเตรียมพร้อมจู่โจม กิกิสั่งให้สัตว์เลี้ยงของเขาเงียบและผมสั่งให้กองกำลังหลักกระจายตัวในแนวข้าง

บางสิ่งบางอย่างกำลังจะมา

เสียงกรอบแกรบ …ดังออกมาจากส่วนลึกเข้าไปในป่า

กิลมิรั้งตัวเองไว้

จากนั้นในชั่วพริบตาต่อมาเขาก็ถอนลมหายใจ เมื่อเห็นก็อบลินออกมาจากทางเดิน

“หัวหน้า!?” เขาอุทาน

“กิลมิ!?” ก็อบลินตัวนั้นอุทานกลับ

นั่นเป็นก็อบลินอีกตัวที่ถือคันธนู ตอนนั้นเองที่กิจิฟาดดาบยาวของเขาออกมา พวกเขาแลกเปลี่ยนการโจมตีซึ่งกันและกัน ... กองกำลังของผมและก็อบลินที่ไม่รู้จัก

ไม่ พวกเขารู้จักกันและรา กิลมิเรียกก็อบลินตัวนั้นว่า 'หัวหน้า'

“ถอนดาบของเจ้าออก กิจิ” ผมสั่ง “สงบสัตว์อสูรของเจ้าด้วย กิกิ”

พวกเขาน่าจะเป็นคนจากเผ่ากันระ

จากนั้นหัวหน้าที่กิลมิเรียกก็สั่ง

“วางคันธนูลง พวกเขาไม่ใช่ศัตรูของเรา” ก็อบลินพูด

“โอ้? ผู้หญิงที่เป็นก็อบลินแรร์ …มันช่างน่าแปลกใจ” กิซาร์พึมพำและเฝ้าดูอย่างใจเย็น

จากคำพูดของกิซาร์ ผมมองไปที่ก็อบลินอีกครั้งด้วยความอยากรู้อยากเห็น

นั่นเป็นสิ่งที่หมู่บ้านของผมไม่มี ไม่คิดเลยว่านั่นจะเป็นก็อบลินตัวเมียจริง ๆ

ไม่มีความแตกต่างกันมากนักระหว่างก็อบลินชายปกติกับก็อบลินตัวเมียทั่วไป แม้ผมจะตัดสินพวกเขาจากมุมมองของมนุษย์

แต่ก็อบลินแรร์ตรงหน้าต่างออกไป เธอดูเหมือนมนุษย์

ผิวหนังสีแดง เขาโดดเดี่ยวที่งอกออกมาจากหน้าผากและผมสีเขียวที่ดูเหมือนจะบอกได้ว่าเธอเป็นพันธมิตรกับป่า เธอสูงกว่าก็อบลินทั่วไปและสามารถเรียกเธอว่าสวยงามได้เมื่อเทียบกับมนุษย์

แต่ถึงอย่างนั้น ... เธอก็ยังคงดูเป็นเด็กสาว

ใบหน้าของเธอดูแข็งกร้าวสำหรับมนุษย์ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่งดงาม ด้วยผ้าขาวพันรอบหน้าอกและเอว ทำให้ภาพลักษณ์ของเธอดูคล้ายกับนักล่าอยู่บ้าง

“มีเรื่องอะไรเกิดรึเปล่า? ท่านไม่ได้วางแผนที่จะรอในหมู่บ้านเหรอ?” กิลมิถาม

คำถามของกิลมิทำให้ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว

“เป็นเพราะพวกสารเลวจากเกิร์ดการ์ พวกมันโจมตีเราทั้งหมดในคราเดียว แม้พวกเราจะหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย แต่ตอนนี้หมู่บ้านไม่มีอยู่อีกต่อไปแล้ว” หัวหน้าเผ่าดูเหมือนจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่ออดทนต่อความเจ็บปวด

จากนั้นเธอก็ส่งสายตามาที่ผม

"…แล้วนี่คือ? " เธอถาม

“นี่คือผู้นำก็อบลินจากฝั่งตะวันออก ข้าขอให้เขานำกำลังมาเพื่อช่วยเหลือกันระ” กิมลิตอบอย่างภาคภูมิใจ

หัวหน้าเผ่ากันระมองมาที่ผม

“ข้าเป็นบุตรของกิแลน รา นาร์ซา ข้าเป็นหัวหน้าเผ่ากันระ”

เต็มไปด้วยศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจ การปรากฏตัวของเธอดูเหมือนกับผู้นำอย่างแท้จริง

“ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องมาที่นี่ แต่ข้าต้องขอให้เจ้าออกไป ตอนนี้ไม่มีหมู่บ้านให้ปกป้องอีกต่อไปแล้ว”

ในขณะที่เธอพูดคำเหล่านั้น เธอพยายามที่จะเดินผ่านผมไป แต่กิโกก็ดึงดาบของเขาออกมา ดาบโค้งที่สวมอยู่ที่เอวเมื่อครู่ไหลวนเหมือนกับสายน้ำไปยังคอของนาร์ซา

“ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร!?” เธอถาม

ก็อบลินของกันระเตรียมพร้อมที่จะโจมตีและดวงตาของกิโกก็หรี่ลง

“การดูหมิ่นราชาจะไม่ได้รับการให้อภัย” กิโกกล่าว

“ท่านอะมัทสึกิโปรดรอสักครู่” กิลมิพูด

แต่ใบมีดโค้งของกิโกไม่แม้แต่จะสั่นตามคำร้องขอของกิลมิ

อย่างไรก็ตาม นาร์ซาดูจะไม่ได้ใส่ใจกับดาบที่คอ ในความเป็นจริงเธอดูเหมือนจะยั่วโมโหกิโกด้วยซ้ำ

ผู้หญิงก้าวร้าวงั้นเหรอ?

“ถ้าเจ้าพูดอย่างนั้น ลอร์ดกิลมิ หากเรากลับไปตอนนี้ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับรางวัลที่ตกลงไว้” กิซาร์ถามขณะที่เขายิ้มอย่างซุกซน

“…นั่นสินะ…”

กิลมิไม่สามารถตอบได้ในทันที

ท้ายที่สุดเขาจะไม่จ่ายมันอย่างแน่นอน

“ถ้าเป็นเช่นนั้น มันคงเป็นเรื่องที่น่าหนักใจ ท้ายที่สุดเราได้ระดมคนของเรามาแล้ว” กิซาร์กล่าว

กิซาร์ส่งสายตามาที่ผมอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนมันกำลังบอกว่าให้ฝากงานนี้ไว้กับเขาเอง

“แต่นั่นคือ –––”

“ขึ้นอยู่กับดุลพินิจของท่าน ว่าท่านต้องการความช่วยเหลือของเราหรือไม่ แต่ถ้าเราไม่ได้รับสิ่งตอบแทนในการมาที่นี่แล้ว ท่านคงเข้าใจสิ่งที่ข้าพูดหรือไม่ ลอร์ดกิลมิ?”

ผมเฝ้าดูการแลกเปลี่ยนของพวกเขาอย่างใจเย็นพร้อมกับกอดอก

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในท้ายที่สุดทั้งสี่เผ่าก็จะต้องจำนนจ่อผม

ถ้าเป็นเช่นนั้นผมอาจใช้โอกาสนี้เพื่อดูว่ากิซาร์จะทำอย่างไรในการต่อรอง นอกจากนั้น …เขายังสนุกกับมันด้วยไม่ใช่เหรอ?

“คุณสัญญาอะไรกิลมิ?” นาร์ซาถามอย่างประหม่า

“เจ้าหญิงเอลฟ์” กิลมิตอบ

“เจ้าบ้า!” นาร์ซาถ่มน้ำลายลงพื้น

กิลมิเริ่มโต้ตอบกับเธอ

“แต่…” กิลมิพยายามพูด แต่นาร์ซาตัดบทสนทนา

“ที่นี่ไม่มีอะไรให้พวกเจ้าทำอีกต่อไป” นาร์ซาพูดใส่ผม

“ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกข้าคงรู้สึกลำบากใจ” กิซาร์กล่าว

“เจ้าหญิง…” กิลมิพยายามทำให้นาร์ซาสงบลง

"แสดงความเคารพซะ! " กิโกตะโกนอีกครั้ง

เธอลืมไปแล้วว่าดาบของกิโกกำลังพาดอยู่ที่คอของเธอหรือเปล่า?

ดูเหมือนว่าอารมณ์ของหัวหน้าเผ่ากันระจะไม่ได้ดีขึ้นในเร็ว ๆ นี้

“การสนทนาในตอนนี้ไม่มีอะไรเลย อย่างไรก็ตามลอร์ดกิลมิ ไม่ใช่ว่าเราสนใจเจ้าหญิงของท่านมากขนาดนั้น แต่ด้วยข้อตกลงนี้ ท่านคิดว่าลอร์ดนาร์ซาจะเป็นยังไง?” กิซาร์แนะนำ

ดูเหมือนเขาจะชินกับการเล่นบทคนเลว

เดี๋ยวก่อน…ผมไม่ได้เห็นฉากคล้าย ๆ กันมาก่อนเหรอ?

“นั่น…ยอมรับไม่ได้!” กิลมิตอบทันที

“เชอะ …เป็นดังคาด ก็อบลินนอกเผ่าต่างเป็นเหมือนสัตว์ร้ายจริง ๆ …” นาร์ซาพูด แต่ในตอนนั้นเอง

กิซาร์จ้องมองไปที่กิโก เขาจึงดันดาบเข้าไปที่คอของนาร์ซามากขึ้น จนคำพูดที่เธอพึมพำดูเหมือนจะไม่มีพลังอีกต่อไป

ผมอยากสนุกกับเหตุการณ์ที่ตึงเครียดมากกว่านี้สักหน่อย แต่ดูเหมือนสุนัขป่าของกิกิจะร้องขึ้น ในตอนนี้เองผมจึงต้องเคลื่อนไหว

“…หมดเวลาเล่นแล้วกิซาร์” ผมพูด

ขณะที่กิซาร์ยักไหล่ ผมเดินผ่านเขาไปและถือไอเอิร์นเซคั่น

“โปรดรอสักครู่ผู้นำแห่งตะวันออก!”

กิลมิยืนอยู่ตรงหน้านาร์ซาเพื่อขวางผม แต่ผมไม่มีเวลามายุ่งกับเขา

“กิกิ มีกี่คน?”

“ประมาณยี่สิบขอรับ” เขาตอบทันที

ดี ต่างจากกิซาร์ที่เล่นอยู่รอบ ๆ เขาคอยเฝ้าดูสภาพแวดล้อมอย่างใจเย็น

“กิโก ข้าจะปล่อยให้เจ้าโจมตี!”

“ขอรับ”

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ กิโกจึงไม่มีทางเลือกอื่น ก็อบลินด้านหลังเขาจึงหยิบดาบออกมา

“กิโดสนับสนุนแนวหน้า กิซาร์จะโจมตีทางขวา!”

"นี่พวกท่านจะ…! "

ผู้ใต้บังคับบัญชาของผมกระจัดกระจายไปในพริบตาตามคำสั่ง

ในขณะที่พวกเขาพาก็อบลินไปด้วย พวกเขาก็วิ่งผ่านป่าไปอย่างรวดเร็ว

“กิกิ กิจิ กิซู ดูแลด้านซ้าย”

"ทราบ"

ก็อบลินแรร์สามตัวจากเข้าไปในป่าลึก

“กิกูว กิจิ พวกเจ้าทั้งสองคนเตรียมพร้อม”

หลังจากที่ผมออกคำสั่งเสร็จแล้ว ผมก็มองกลับไปที่กิลมิ

“ผู้ส่งสารของเผ่ากันระ อย่างที่เราคุยกันไว้ ข้าจะช่วยหมู่บ้านของเจ้า!” ผมประกาศ

“ข - ขอบคุณ!” เขาอุทานหลังจากหยุดลงชั่วขณะ

“แต่ …เงื่อนไขจากนี้ไปคือ เผ่ากันระจะต้องต่อสู้ภายใต้คำสั่งของข้า”

นาร์ซามองกิลมิอย่างตกตะลึง

ผมไม่สนใจความโกรธของเธอ ตอนนี้ผมมองไปที่กิลมิเท่านั้น

"…ได้ ข้าจะไปชักชวนคนอื่น ๆ ” เขาตอบ

“กิลมิ!” นาร์ซาตะโกนอย่างไม่อยากเชื่อ

“…งั้นก็ตัดสินใจแล้ว” ผมพูด

ผมจับดาบใหญ่พาดไว้เหนือไหล่ของตัวเอง

ด้วยเหตุนี้ …เผ่าหนึ่งจึงล่มสลาย

ทีนี้ …เผ่าไหนจะเป็นรายต่อไป

◆◇◇◆◆◇◇◆

หมายเหตุผู้แต่ง:

ในที่สุดก็อบลินแรร์หญิงที่ขอมานานได้ปรากฏตัวแล้ว