ตอนที่แล้วตอนที่ 46 การติดตาม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 48 ข้อความจากทิศตะวันตก

ตอนที่ 47 บุยผู้ขี้ขลาด


[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 5

[คลาส] ลอร์ด , หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <<Ruler of the Horde>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B - >> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <<Third Impact>> <<สัญชาตญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา II>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

[สัตว์เลี้ยง] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 1) ซินเธีย (เลเวล 1)

[สถานะผิดปกติ] <<เสน่ห์ของนักบุญ>>

◇◆◇

[ก็อบลิน] กิก้า

ก็อบลินที่อาศัยอยู่ผู้นำคนก่อนพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก

[ก็อบลิน] กิกูว

อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาดถ้าเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป

[ก็อบลิน] กิกิ

เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถที่ค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน

[ก็อบลิน] กิโก

ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์

[ก็อบลิน] กิซาร์

ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลม ที่เพิ่งเข้ากลุ่มมา

[ก็อบลิน] กิจิ

ก็อบลินแรร์ที่เลื่อนคลาส (ตอนที่ 37) จากการออกล่ากับกลุ่มของกิก้า

[ก็อบลิน] กิโด

ดรูอิดผู้ใช้เวทย์ลม

[ก็อบลิน] กิจี

ก็อบลินแรร์จากกลุ่มของกิกูว เขามีทักษะ <<ดวงตาที่เปิดกว้าง>> ซึ่งทำให้เขาสามารถเห็นจุดอ่อนของคู่ต่อสู้

[ก็อบลิน] กิด้า

ก็ก็อบลินแรร์จากกลุ่มของกิก้า เขามีทักษะที่โดดเด่นอย่าง <<ความรู้เกี่ยวกับหอก>> และ <<ดื้อรั้นอย่างไม่มีเหตุผล>>

[ก็อบลิน] กิซู

ก็อบลินแรร์ผู้ถูกเทพเจ้าผู้บ้าคลั่ง (ซู โอรุ) คุ้มครอง มีทักษะ << ชMad Dog ช>>

◇◆◇

เมื่อเรากำจัดดับเบิ้ลลิซาร์ด มดยักษ์และพิคเคิ้ลสแนปที่ขวางทาง เราจึงมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตก

“เจ้ารู้เส้นทางของออร์คแล้วรึยัง?”

ดรูอิดกิซาร์พยักหน้าให้กับคำถามของผม

“แน่นอน”

กิซาร์และกิโดถูกจัดตำแหน่งไว้ที่ศูนย์กลางของกลุ่มผู้ใช้เวทมนตร์

แนวหน้าคือกิจีและกิโก ก็อบลินคลาสสูงสุดถัดจากผม โดยมีก็อบลินหลายตัวที่เชี่ยวชาญในการประสานงานเพื่อสนับสนุนพวกเขา

คนที่มาแทนกิก้าซึ่งไม่สามารถเคลื่อนไหวได้คือกิด้าผู้เชี่ยวชาญหอก ตำแหน่งด้านหลังเขาคือผู้ที่ได้รับการคุ้มครองจากเทพเจ้าผู้บ้าคลั่งกิซู

คนที่ผมส่งไปแนวหน้าคือกิกิและกิจิ ต้องขอบคุณการสื่อสารเป็นระยะ ๆ จากพวกเขาที่ทำให้เราสามารถติดตามพวกออร์คได้

“ราชา ผู้ส่งสารจากลอร์ดกิกิมาแล้ว” กิซาร์กล่าว

สิ่งที่ผมเห็นคือร่างของสุนัขตัวใหญ่กว่าก็อบลินที่กำลังวิ่งผ่านทุ่งหญ้ามา

เมื่อผมพยักหน้ารับคำพูดของกิซาร์ ผมก็สั่งให้กองทัพที่ตามมาจากข้างหลังให้หยุด

“ศัตรูดูเหมือน …จะแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม” ลูกน้องของกิกิซึ่งสามารถควบคุมสัตว์อสูรได้เหมือนกันเป็นคนพูด

“เจ้ารู้ไหมว่ามีกี่คน?” ผมถาม

ลูกน้องของกิกิส่ายหัว

"แล้วทิศทางล่ะ? "

ก็อบลินชี้ไปทางทิศตะวันตกและทิศเหนือ

ดังนั้นผมจึงออกคำสั่ง

“กิโก พาสามกลุ่มไปทางเหนือ” ผมสั่ง

“ขอรับ! กิจี เจ้ามากับข้า” กิโกกล่าว

“ทราบ” กิจีพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งไปพร้อมกับกิโกและคนอื่น ๆ

ถ้าเป็นก็อบลินชั้นสูงอย่างกิโก เขาน่าจะมีความแข็งแกร่งพอที่จะจัดการกับออร์คด้วยตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นมีกิจีที่สามารถประสานงานกับกลุ่มได้อย่างเชี่ยวชาญ พวกเขาควรจะจัดการได้แม้แต่ออร์ค 6 ตัว

แน่นอนว่าผมได้นำความกดดันทางจิตใจมาคำนวณด้วย เมื่อพวกมันถูกไล่ล่า

“กิด้าเปลี่ยนไปเป็นกลุ่มนำ กิซูไปป้องกันด้านหลัง เราจะเดินทางต่อ!”

เราจึงไล่ตามออร์คต่อไปโดยสุนัขนำทาง

◇◆◆

เป็นเวลาสองวันแล้วที่เราไล่ตามออร์ค เรากำลังเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ ในค่ำคืนนี้

ความมืดในตอนกลางคืนถือเป็นศัตรูโดยธรรมชาติสำหรับมนุษย์ แต่ดวงตาของก็อบลินที่มองเห็นในที่มืดได้นั้นสะดวกจริง ๆ

เส้นทางที่ออร์คผ่านไม่ใช่เส้นทางที่ซับซ้อน มันเป็นพื้นที่โล่งจึงเคลื่อนไหวได้เร็ว แต่ก็หมายความว่าผู้ไล่ตามก็จะเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้นเช่นกัน

ถ้าพวกมันวิ่งหนีเร็ว พวกเราก็ไล่ตามได้เร็วเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันยังพาออร์คที่บาดเจ็บไปด้วย เรายืนยันจากทุ่งหญ้าเมื่อบ่ายวันนี้ ที่นี่มีเลือดแห้งติดอยู่ตามพื้น ดังนั้นพวกเขาต้องแบกคนบาดเจ็บไปด้วยอย่างแน่นอน

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาไปไกลแค่ไหน แต่ผมต้องการย่นระยะห่างขณะที่เราอยู่เหนือกว่า

ทันใดนั้นเองก็มีกลิ่นฉุนโชยมาที่จมูกทำให้ผมหยุดลง

“กลิ่นเลือด” กิซาร์พึมพำ

ผมพยักหน้าเพื่อยืนยันอย่างเงียบ ๆ

ดวงตาของผมกวาดไปรอบ ๆ เพื่อค้นหาเป้าหมาย กลิ่นนี้ต้องมาจากทิศทางลมข้างหน้า

หมายความว่า …เราตามพวกมันทันแล้ว?

“กิด้า เลือกก็อบลินไปดูว่ามีอะไรอยู่ข้างหน้า”

กิด้าพยักหน้าช้า ๆ แล้วเดินไป แม้ว่าเขาจะให้ความสนใจกับสิ่งรอบตัว แต่เขาก็เคลื่อนไหวอย่างเร็วจนน่าประหลาด

“ราชา มันเป็นศพของออร์ค”

ผมเข้าใกล้ศพนั้นที่เขาเฝ้าระวัง นี่เป็นที่มาของกลิ่น?

เมื่อมองไปอย่างละเอียด ผมเห็นว่ามีรอยแผลอยู่ทั่วทั้งร่างกาย

“มันตายที่นี่เหรอ” ผมพึมพำกับตัวเอง

ผมสั่งให้กิด้าและคนของเขาจัดการกับศพ

“…พวกเราเข้าใกล้แล้ว เราจะตามไปให้ทันภายในวันนี้มั้ย?” หัวหน้าดรูอิดกิซาร์ถามขณะที่เขามองดูศพ

“ถ้าเป็นไปได้ข้าอยากจะทำแบบนั้น แต่…”

หากพวกเขาวิ่งไปเพียงทิศทางเดียว ,มันก็คงจะดี แต่ผมต้องพิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่พวกมันจะซุ่มโจมตีเราด้วย

การที่พวกเขาทิ้งศพไว้ นี่แสดงว่าพวกเขากำลังถูกต้อนจนมุม เพราะพวกเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะจัดการกับศพ

หรือนี่เป็นกับดัก? กับดักที่จะทำให้จมูกของเราอ่อนแอลง?

ผมคิดถึงความเป็นไปได้นั้นเช่นกัน แต่ผมส่ายหัว ไม่เหลือใครเป็นผู้นำออร์คแล้วใช่มั้ย? แต่ถ้าพวกเขามีมัน ผมคงไม่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ในตอนที่ผมกำลังจะตาย

ไม่มีอะไรต้องกลัว

เราจะดำเนินต่อเช่นนี้และไล่ตามออร์คไป

◆◇◇

เนื่องจากพวกเขาเดินทางตลอดทั้งคืน ความเหนื่อยล้าจึงสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน

แต่ความพยายามของพวกเขาก็ได้รับผลตอบแทนเช่นกัน ในที่สุดกิจิก็เจอฝูงออร์ค

ตอนนี้เราไปพบกับกิจิที่กำลังพักผ่อนในป่า

ฝูงออร์คในปัจจุบันมีจำนวน 20 ตัว

มันเยอะกว่าที่ผมคาดไว้ แต่พวกมันก็เหนื่อยล้า เรายังสังเกตออร์คในขณะที่เฝ้าระวังทิศทางของลม

“ออร์คตัวนั้นควบคุมพวกออร์คมานานแล้ว” กิจิกล่าวพลางชี้นิ้ว

ทิศทางที่เขาชี้ไปคือออร์คที่มีขนาดเล็กกว่าตัวอื่น ๆ

"เด็ก? " ผมถาม

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง กิจิก็ส่ายหัว

“ไม่น่าจะเด็กถึงขนาดนั้น แต่ออร์คตัวนี้มีหน้าที่รับผิดชอบในการควบคุมฝูงออร์คเข้าด้วยกัน”

วิธีที่เร็วที่สุดในการชนะ คือจัดการกับหัวหน้า

เมื่อผมหรี่ตาไปที่ฝูงออร์คอีกครั้ง ที่นั่นผมเห็นออร์คตัวใหญ่กว่ากำลังผลักออร์คตัวเล็กออกไป

“ดูเหมือนพวกมันกำลังทะเลาะกัน” ผมแสดงความคิดเห็น

“ขอรับ มันเป็นแบบนี้มาระยะหนึ่งแล้ว” กิจิตอบ

บางทีอาจจะเป็นความไม่พอใจจากการถูกสั่งโดยคนที่อ่อนแอกว่า

“บอกข้าเกี่ยวกับฝูงออร์คที่แยกออกไป”

ผมฟังรายงานของกิจิ ขณะที่พวกออร์คยังคงสู้กัน

มีฝูงออร์คที่แยกตัวออกไปหลังจากสู้กับเจ้าออร์คตัวเล็กนั่น

คนที่นำฝูงคือออร์คตัวเล็ก ดูเหมือนว่ามันจะต้องการถอยอย่างสิ้นเชิง ออร์คตัวนี้อาจจะอยากถอยกลับบ้านให้เร็วที่สุด เนื่องจากกลุ่มที่มันนำไปมีแต่ออร์คที่อ่อนแอ

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือมันเป็นออร์คที่มีสติปัญญาหรืออย่างน้อยมันก็ฉลาดกว่าออร์คที่ผลักมันอย่างไร้จุดหมาย

จากการต่อสู้ของผมกับโกลโกล ทำให้ผมรู้ว่าพวกออร์คสามารถพูดคุยได้

จนถึงตอนนี้ เรายังไม่ได้แบ่งปันการสนทนาใด ๆ นอกเหนือจาก <<คำรามอย่างรุนแรง>> แต่ถ้ามีคนที่มีสติปัญญาอยู่ที่นี่ เราก็อาจจะเจรจาได้ หมายความว่าผมไม่จำเป็นต้องกำจัดพวกออร์คทั้งหมด ไม่มีเหตุผลที่จะต้องว้าวุ่นกับก้อนกรวดสองสามก้อนระหว่างทาง

การฟื้นฟูหมู่บ้านก็ทำไปแล้วครึ่งหนึ่ง ผมไม่ต้องการให้ก็อบลินตกอยู่ในอันตรายโดยไม่จำเป็น

“เจ้าจะเสียเธอไป”

คำพูดของอัลทีเซียสะท้อนอยู่ในใจของผม

ภัยคุกคามจากมนุษย์ที่มาจากตะวันออก แทนที่จะทำลายออร์คทั้งหมด ผมจำเป็นต้องใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อเสริมความแข็งแกร่ง

ผมจมอยู่ในความคิดขณะมองออร์คที่ใหญ่กว่าห้าตัวแยกออกจากฝูงไป

“เราจะทำอย่างไรต่อไป?” กิจิถาม

“โจมตี” ผมตอบอย่างห้วน ๆ

มุมปากของผมบิดขึ้นเป็นรอยยิ้ม หากมีคำถามอะไร …สิ่งแรกที่เราต้องทำก่อนคือการโจมตี

◇◆◆

“ลอร์ดบุย…”

ขณะที่พี่น้องที่บาดเจ็บของผมจ้องมองมา ผมก็เงยหน้าขึ้น

“มาสเตอร์โกลโกลและคนอื่น ๆ …”

เสียงของพวกเขาทั้งหมดสั่นเครือ เพื่อบรรเทาความตื่นตระหนก ผมจึงตอบกลับอย่างชัดเจน

“ข้าให้พวกเขาไปสู้กับก็อบลินน่ะ”

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นการโกหก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะไม่แสดงความอ่อนแอ

ผมโยนพี่น้องที่บาดเจ็บทิ้งไปไม่ได้ เราใช้เวลามากมายในการรวมสหายของเรา ผมไม่คิดว่าตัวเองเลือกผิด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว เหมือนกับว่าพวกก็อบลินกำลังไล่ตามเราทันทีจากตอนที่เราจากไป

ผมหนีออกจากหมู่บ้านก็อบลิน หลังจากการตายของมาสเตอร์โกลโกลพร้อมกับพี่น้องที่บาดเจ็บ เพราะความกลัว

ราชาก็อบลินนั่น

แม้ว่าเขาจะมีร่างกายที่เล็กเหมือนผม แต่ออร่ารอบตัวเขานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

…มันน่ากลัว

ด้วยการใช้ดาบขนาดใหญ่ที่ห่อหุ้มไปด้วยเปลวไฟ ก็อบลินตัวนั้นยืนแลกการโจมตีกับมาสเตอร์โกลโกล ...และได้รับชัยชนะ

...ผมไม่รู้ว่าควรเรียกเหตุการณ์นั้นว่าอะไร แต่มันก็น่าตกใจ

“พักสักหน่อยเถอะ” ผมพูด

ใช่

เราสร้างความเสียหายมากมายให้แก่ก็อบลิน พวกเขาไม่น่าจะไล่ตามเราได้ทัน

ดังนั้นมันคงจะดีกว่า หากเราพักผ่อนสักหน่อยที่นี่และปล่อยให้ทุกคนฟื้นกำลัง

“ได้” คนอื่น ๆ ตอบ

เมื่อเห็นพี่น้องของผมผงกหัว ผมก็นั่งลงเช่นกัน

ดาบและหอกของผมหนักผิดปกติ

ราวกับว่าผมจะทิ้งมันได้ทุกเมื่อ ดังนั้นผมวางพวกมันไว้ที่พื้น

มาสเตอร์โกลโกลไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป

มาสเตอร์โกลโกลและคนอื่น ๆ ที่เป็นรุ่นพี่ของผมทั้งหมด พวกเขาจึงปฏิเสธที่จะฟังคำสั่งของผมและเลือกที่จะลงมือด้วยตัวเอง

ผมรู้ว่านั่นเป็นเพราะผมไม่เข้มแข็งพอ

ผมไม่มีอำนาจที่จะทำให้พวกเขายอมรับ …นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาจากไป

แม้แต่ออร์คที่นี่ก็เช่นกัน เหตุผลเดียวที่พวกเขาทำตามคำสั่งเป็นเพราะว่าอิทธิพลของมาสเตอร์โกลโกลที่ยังหลงเหลืออยู่

ผมต้องการพลัง

สิ่งที่คล้ายกับราชาก็อบลิน

แต่ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากภายในป่า

จมูกของผมขยับเพราะกลิ่นเลือดที่โชยมา มันคือเลือดของพี่น้องของผม! ส่วนระยะทาง ...ไม่ ไม่มีทาง ทำไมมีก็อบลินมากมายอยู่ใกล้ ๆ!?

“ทุกคนลุกขึ้น!”

ผมรีบกวัดแกว่งดาบและโล่อย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่ผมกำลังจะกำหนดเส้นทางหลบหนี ผมก็ตกใจ

ทำไมมีก็อบลินอยู่ตรงหน้าเรา!?

ขณะที่ผมคิดอย่างนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังออกมาจากด้านหลัง

"ก็อบลิน…! "

พวกมันที่น่าจะเป็นเผ่าที่อ่อนแอกว่าพวกเรา แต่ตอนนี้ …สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมคือก็อบลินผิวสีน้ำตาลที่มีแผงคอสีดำ บนหัวและมีเขาทั้งสาม ใบหน้าที่ดุร้ายและร่างกายที่ไม่มีใครเทียบได้ …มันคือเขา

ราชาก็อบลินผู้สังหารมาสเตอร์โกลโกล! เขาไล่ตามเรามา!

“ล - ลอร์ดบุย”

มีคนเรียกผม

ด้วยขาที่สั่นเทา ผมเดินเข้าไปหาราชาแห่งก็อบลิน ใบหน้าของเขากำลังยิ้มกว้าง

…มันน่ากลัว

น่ากลัว! น่ากลัว! น่ากลัว!!

ผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่เบื้องหลังราชาก็อบลินได้ขว้างอะไรบางอย่างมา

“กอย!?”

กอยและออร์คคนอื่น ๆ ที่แยกตัวออกจากฝูง ถูกแยกชิ้นส่วนและโยนลงมาที่เท้าของเรา

“กูรูวววอาาาา!”

เสียงคำรามของก็อบลินทำให้เท้าของผมสั่น

กลัว! กลัว! น่ากลัว!

นี่มันน่ากลัวกว่าแมงมุมยักษ์ซะอีก!!

“ออร์ค”

เสียงของราชาก็อบลินดังขึ้น

ราวกับว่าแค่เสียงของเขาก็เพียงพอแล้วที่จะฆ่าผมได้!

“ข้าจะให้โอกาสเจ้า!”

ขณะที่ผมยืนอยู่ตรงนั้นต่อหน้าพี่น้องของผม ผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากข้างหลังอีกครั้ง

บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ผมรีบมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว

...เราถูกล้อมรอบไปด้วยก็อบลินอย่างสมบูรณ์

“ยอมจำนนภายใต้ข้าซะ! ถ้าปฏิเสธ เจ้าจะต้องตายที่นี่!”

เราจะถูกกิน!

น่ากลัว! น่ากลัว! น่ากลัว!!

“อะ อ๊ะ…”

ผมไม่สามารถกล่าวเป็นคำพูดได้

“ห-ให้ ข-ข้า พ-พูดกับพ-พรรคพวกของข้าสักครู่”

ครู่หนึ่ง ผมรู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าของก็อบลินตัวนี้

“ไม่! ถ้าเจ้าเป็นหัวหน้า เจ้าก็ต้องตัดสินใจเอง!”

มันเป็นไปไม่ได้!

ผมไม่เหมือนมาสเตอร์โกลโกล ผมไม่มีอำนาจที่จะโน้มน้าวพี่น้องของผม เหตุผลเดียวที่ผมพาทุกคนมาที่นี่ได้ก็เพราะอิทธิพลของเขา

สำหรับคนอย่างผม...

“น-นั่นคือ ...”

“ท่านบุย…”

ผมหันหน้าไปทางเสียงที่กรีดร้อง ที่นั่นผมเห็นพี่น้องทุกคนมองมาที่ผม

การจ้องมองของพวกเขาที่ดูเหมือนจะยึดติดกับผม มันทำให้ผมอยากจะร้องไห้

ผมไม่สามารถตอบสนองความคาดหวังของพวกเขาได้! ผมตัวเล็ก ผมอ่อนแอ ผมเป็นแค่เด็กขี้แย

นั่นคือเหตุผลว่าทำไม นี่เป็นทางเลือกเดียวที่ผมทำได้!

“โอ้?”

เสียงนั่นมาจากลูกน้องของราชาก็อบลิน ผมได้ยินเสียงที่ดูเหมือนจะตกใจและชื่นชม

“…เราจะยอมแพ้ต่อราชาก็อบลิน”

“ข้าจะยอมรับเจ้า ราชาออร์ค”

มันไม่ถูกต้อง ผมไม่ใช่ราชาออร์ค นั่นเป็นชื่อเฉพาะของมาสเตอร์โกลโกลเท่านั้น

คนอย่างผม ...คนอย่างผมไม่มีทางเป็นราชาได้

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ส่ายหัวให้กับคำพูดของราชาก็อบลิน

ราชาออร์ค…

เช่นนี้ …เราจึงกลายเป็นลูกน้องของก็อบลิน

◆◆◇◇◆◆◇◇

ราชาออร์คบุย (Lv34) กลายเป็นสัตว์ใต้บังคับบัญชา

หมายเหตุผู้แต่ง: ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถควบคุมเผ่าออร์คได้

ผู้แปล : สัตว์เลี้ยง→สัตว์ใต้บังคับบัญชา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด