ตอนที่แล้วตอนที่ 44 เทพเจ้าผู้บ้าคลั่ง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 46 การติดตาม

ตอนที่ 45 เสียสละ


[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 5

[คลาส] ลอร์ด , หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <<Ruler of the Horde>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B - >> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <<Third Impact>> <<สัญชาตญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา II>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

[สัตว์เลี้ยง] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 1) ซินเธีย (เลเวล 1)

[สถานะผิดปกติ] <<เสน่ห์ของนักบุญ>>

◇◆◇

[ก็อบลิน] กิก้า

ก็อบลินที่อาศัยอยู่ผู้นำคนก่อนพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก

[ก็อบลิน] กิกูว

อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาดถ้าเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป

[ก็อบลิน] กิกิ

เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถที่ค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน

[ก็อบลิน] กิโก

ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์

[ก็อบลิน] กิซาร์

ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลม ที่เพิ่งเข้ากลุ่มมา

[ก็อบลิน] กิจิ

ก็อบลินแรร์ที่เลื่อนคลาส (ตอนที่ 37) จากการออกล่ากับกลุ่มของกิก้า

◇◆◇

หลังจากเดินออกจากหมู่บ้าน ผมก็เข้าไปในป่าได้ระยะหนึ่ง

“ต่อไปจะไม่เป็นไร”

ผมได้เผชิญหน้ากับก็อบลินแรร์ที่เทพเจ้าผู้บ้าคลั่งหลงใหล

“อา ราชา…”

เมื่อผมสบตากับเขา มีความสับสนไปมาระหว่างอารมณ์เชิงลบต่าง ๆ ซึ่งวนเวียนอยู่กับความเป็นปฏิปักษ์

“ข้าไม่รู้เกี่ยวกับเทพเจ้าองค์นั้น แต่ข้าต้องสงบสติอารมณ์ของเจ้าก่อน!”

“กรรูวววอาาา รูอาารู!”

เสียงคำรามหลุดออกมาจากปากของก็อบลินตัวนั้น

บาดแผลล่าสุดของเขาเปิดออก ทำให้เลือดไหลท่วมและร่างกายของเขาก็ชักกระตุก

เรเชียกล่าวว่าเทพเจ้าผู้บ้าคลั่งถือกำเนิดในช่วงสงคราม เดิมทีเขาเป็นเทพเจ้าผู้มีเมตตา แต่หลังจากที่เพื่อนของเขาตายไปในสนามรบ ความโกรธแค้นทำให้เขาพังทลายและกลายเป็นเทพเจ้าผู้บ้าคลั่ง

“อ - อ๊ากกก หัวหน้า … ท - ทำไมกัน?”

จิตใจของก็อบลินยังคงถูกกัดกร่อนโดยเทพเจ้าผู้บ้าคลั่ง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะต้องการพูดอะไรกับผม

“ลอร์ด กิ กิ กิก้าาา อ๊ากกก!”

กิก้า …?

ความเกลียดชังที่มากเกินไปสำหรับก็อบลินตัวนี้ มันพิสูจน์ให้เห็นจากก็อบลินที่กำลังเหวี่ยงหมัดเข้ามา

“อ้าาาาาา!”

กำปั้นที่ขับเคลื่อนด้วยอารมณ์ฉีกกระชากอากาศ

แต่ผมจะทิ้งคำพูดของเขาไว้ไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้นกับกิก้า!?”

ผมหลบหมัดนั้น

“ทำไมเขาถึงต้องทำขนาดนี้เพื่อท่าน!?”

กำปั้นที่ชกลงมาบดขยี้พื้นดิน

“อ้าาาาาาาาาา!”

ขณะที่กำปั้นของเขายังคงกระแทกพื้น ก็อบลินก็กางเขี้ยวออกขณะที่เขาพยายามกัดที่คอผม

เกิดอะไรขึ้นกับกิก้า!?

ครู่หนึ่งหลังจากความว่างเปล่า ผมก็จำได้ว่ามีเสียงร้องเรียกขณะที่ผมต่อสู้กับราชาออร์ค

นั่นคือเสียงของกิก้า?

ความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดปรากฏขึ้นในใจ

จากนั้นผมก็คิดสับสนกับตัวเอง กำปั้นของก็อบลินอันบ้าคลั่งปะทะเข้ามาที่ใบหน้าของผม

ผมรู้ว่าเขากำลังยืมพลังของเทพเจ้าผู้บ้าคลั่ง แต่ใครจะคิดว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้

พลังที่สามารถข้ามผ่านความแตกต่างคลาส 2 ระดับ ทำให้ผมสงสัยในความเป็นไปได้

แต่!

“กี๋ กี๋ กี๋กี๋!”

อดทนกับหมัดของก็อบลินตัวนั้น ผมได้ยินเสียงกัดฟัน …เขากำลังขาดสติ

“เกิดอะไรขึ้นกับกิก้า!?”

ผมค่อย ๆ ดันหมัดของก็อบลินตัวนั้นกลับไป

“อ๊าาาาาา!”

ในขณะที่หมัดของก็อบลินถูกผลักไปข้างหลัง มันก็เหวี่ยงหัวของตัวเองอย่างดุเดือดและพยายามที่จะชนเข้ากับผม

ผมทำได้แค่ตำหนิความตื้นเขินของตัวเอง

หากก็อบลินตัวนี้เป็นศัตรูจริง มันคงไม่เป็นปัญหาสำหรับผม แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการฆ่า การต่อสู้จึงเป็นไปอย่างยากลำบาก

ความแข็งแกร่งและความคล่องตัวที่ได้รับพลังจากพระเจ้า ก็อบลินผู้บ้าคลั่งที่ปรารถนาจะทำลายศัตรูตรงหน้าและสิ่งต่าง ๆ แย่ลงผมไม่สามารถโฟกัสกับมันได้เพราะเรื่องของกิก้า

----------ไม่ดีแน่!

เพราะผมไม่มีสมาธิผมจึงมีช่องว่าง ทำให้แขนถูกจับไว้และเขาจึงโจมตีผมได้

การโจมตีครั้งนี้หนักกว่าที่คาดไว้มาก แต่ผมปล่อยมันไป

“ชิ”

“อ๊าาาาาาา!”

ต้องสงบสติก็อบลินตัวนี้ก่อน

ก็อบลินที่เหมือนสัตว์อสูรกำลังจ้องมองมาที่ผม

“ขอโทษ …ยกโทษให้กับข้าด้วย”

ผมรู้ว่าก็อบลินตัวนี้กำลังรวบรวมพลังจากแขนและขาของเขา ผมจึงใช้ประโยชน์จากการช่องว่างเปิดใช้งาน <<คำรามอย่างรุนแรง>>

“กูรูวววอาาา!”

ถึงมันไม่มีผลกับเขาที่เปิดใช้งาน <> แต่ผมรู้ว่า

สุนัขคลั่งตัวนี้จะไม่นิ่งเฉยหลังจากได้ยินเสียงคำรามที่รุนแรง …มันเป็นไปตามที่คาดไว้

“กี๋ กี๋กูรูวอาา!”

เสียงคำรามที่สร้างความกดดันแม้กระทั่งจิตวิญญาณ เขาจึงร้องขณะพุ่งเข้ามาหาผม

ผมหลบหลีกด้วยการเคลื่อนไหวน้อยที่สุดไปด้านข้าง จากนั้นผมก็ฟาดไปที่หลังคอของก็อบลินด้วยความตั้งใจที่จะสงบเขาลง

ผมรู้ว่าความเสียหายจะลดลง 40% จากทักษะ <> แต่ถ้าผมกะพลังผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว มันอาจจะฆ่าก็อบลินตัวนี้แทน

แต่โชคดีที่การโจมตีของผมทำให้ก็อบลินตัวนี้สลบลงได้สำเร็จ

ผมจึงแบกร่างของก็อบลินกลับไปที่หมู่บ้าน

สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดได้ฉายผ่านความคิดของผม

กิก้า! เจ้าต้องปลอดภัย!

◆◇◇

หลังจากสงคราม ผมยังไม่ได้เข้าไปในบ้านของเรเชียเพื่อดูผู้บาดเจ็บ แต่ตอนนี้ผมเดินเข้าไปพร้อมกับก็อบลินในอ้อมแขน

สิ่งที่เห็นทำให้ผมพูดไม่ออก

“กิก้า …”

เมื่อเขาได้ยินเสียงพึมพำ กิก้าก็ลืมตาขึ้น …แขนขวาของเขาขาดออกจากร่างกาย ขาของเขาหายออกไปจากเข่าซ้ายซึ่งสวมผ้าพันแผลเปื้อนเลือดสีน้ำเงิน

“ราชา …โชคดีที่ท่านยังปลอดภัย”

“ใช่ …ข้าไม่เป็นไร! ข้าไม่เป็นไร!”

ในขณะที่ผมวางก็อบลินในอ้อมแขน ผมก็รีบวิ่งไปที่ด้านข้างของกิก้า ก็อบลินตัวอื่น ๆ ก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน พวกเขากำลังมองมา แต่ผมไม่สามารถพูดอะไรกลับไปได้

“งั้น…ก็ดีแล้ว”

กิก้าหลับตาลงอย่างโล่งใจ

“…ใช่ …จากนี้ไปข้ามีงานมากมายให้เจ้าทำ! ที่นี่ไม่ใช่ที่ตายของเจ้า”

กิก้ายิ้ม แต่แก้มของเขามีเพียงข้างเดียว

“ราชา …ท่านเข้มงวดจังนะ”

"…แน่นอน ศัตรูที่เราจะเผชิญนับจากนี้มีแต่จะแข็งแกร่งและจำนวนที่มากขึ้น ถ้าตอนนั้นเจ้าไม่อยู่แล้ว ใครจะอยู่ข้างข้าล่ะ”

“ข้ามีความสุขเมื่อได้ฟังคำเหล่านั้น”

ผมพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

“ราชาได้โปรด…”

“มันคืออะไร?”

“แสดงความยินดีกับคนเหล่านี้ด้วย”

อีกด้านหนึ่งของสายตาเขาคือก็อบลินที่มองมาที่เรา

“ได้แน่นอน”

ด้วยขาที่สั่นเทา ผมยืนขึ้นเพื่อเดินไปหาก็อบลินแต่ละตัว

บางคนต้องสูญเสียขา บางคนสูญเสียแขนไป บางคนมีบาดแผลที่สาหัสจนน่าประหลาดใจว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ผมเดินไปหาก็อบลินเหล่านั้นทุกตัว เมื่อผมสบตาพวกก็อบลินและตบไหล่พวกเขา ผมขอบคุณสำหรับการต่อสู้ที่ยากลำบาก

จากนั้นผมก็กลับไปหากิก้าอีกครั้ง

“กิก้า” ผมสั่งเขา “เจ้าต้องทำ”

“แต่ร่างกายของข้า…”

‘ไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป’ นี่คือสิ่งที่เขากำลังจะพูด

“ข้าจะคิดหาวิธี ดังนั้น …จงยืนหยัดอีกครั้งและสู้ร่วมกับข้า!”

"ราชา…"

◇◆◇

"… แขนขาพวกนั้น มันหมดหวังแล้วใช่มั้ย?” ผมถามเรเชีย เมื่อเดินออกไป

เธอคงพยายามอย่างหนักขณะเอนหลังพิงกำแพงและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

“ใช่ …ฉันไม่สามารถฟื้นฟูแขนขาที่สูญเสียไปได้”

"ข้าเข้าใจ"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมก็จากไป

ไฟที่ลุกโชนอยู่ในอกของผมไม่สามารถดับลงได้

ผมก็เลยวิ่งวิ่งและวิ่งตลอดทางจากหมู่บ้านไปยังทะเลสาบ

เมื่อไปถึงที่นั่น ผมก็คำราม

“กูรูวววอาาาา!!”

อยากจะกรีดมันออกมา!

เขาสู้ไม่ได้! พวกเขาไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป! นักรบที่มีชีวิตอยู่เพื่อต่อสู้แต่ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถต่อสู้ได้!

ผมอยากจะตะโกน! ผมอยากที่จะร้องคำรามเพื่อส่งความเจ็บปวดออกมา!

เรเชียไม่สามารถฟื้นฟูแขนขาได้ แม้ว่าเธอจะใช้พลังทั้งหมดของตัวเอง มันเป็นไปไม่ได้!

แน่นอน ผมคิดว่ามันต้องเกิดขึ้นสักวัน

และผมก็ควรจะเตรียมพร้อมสำหรับมันเช่นกัน

แต่ …บางครั้งผมก็หันหน้าหนี

ผมมึนเมากับการต่อสู้ที่ดุเดือด ผมดีใจในการเอาชนะคู่ต่อสู้ที่คู่ควรโดยไม่คิดถึงผลลัพธ์

หากผมคิดเพียงเล็กน้อย ผมคงจะเข้าใจ ...

ความหมายของการเสียสละ...

และน้ำหนักของมัน...

ผม …ผม…

ผมไม่เข้าใจ! ผมไม่เข้าใจเลย!

น้ำหนักของชีวิตก็อบลินทั้ง 20 ตัวที่จากไป!

ดังนั้นผมต้องไม่ลืม ผมต้องไม่ยอมให้ตัวเองลืมความเจ็บปวดนี้!

ผมจะไม่วิ่งหนี! ผมจะเผชิญหน้าความเจ็บปวดนี้!

“กูรูวววอาาาาาาา!”

ใจกลางทะเลสาบอันเงียบสงบ มีสัตว์ร้ายตัวหนึ่งกำลังร้องคำราม

◆◇◇◆◆◇◇◆

หมายเหตุผู้แต่ง:

เขาอาจไม่ได้เป็นตัวเอก แต่ผมจะไม่ปล่อยให้เขาตาย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด