ตอนที่แล้วตอนที่ 1 ระดับความสามารถของผมต่ำกว่าค่าเฉลี่ย (1)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 3 การปรับตัว

ตอนที่ 2 ระดับความสามารถของผมต่ำกว่าค่าเฉลี่ย (2)


"เชี่ย…."

[นี่คือจุดสิ้นสุดของคำแนะนำ จุดเริ่มต้นจะเปิดเร็ว ๆ นี้ มอนสเตอร์จะโจมตีดังนั้นโปรดระวัง]

"บ้าเอ๊ย…."

ผมไม่สามารถตามมันได้ทัน

เป็นเพราะมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นและผมไม่มีเวลาจะรู้สึกเสียใจกับตัวเองเลยด้วยซ้ำ

เสียงของมอนสเตอร์สามารถได้ยินจากภายนอก

ผู้คนที่หวาดกลัวเริ่มเกาะกำแพงขณะที่คนที่ถืออาวุธพยายามปกป้องตัวเอง

มันเหมือนกันสำหรับผม

อาวุธไม่ได้หายาก

ดังนั้นผมจึงวิ่งตรงไปเพื่อหยิบหอก

ยังคงมีดาบเหลืออยู่ แต่ผมปฏิเสธที่จะต่อสู้กับมอนสเตอร์จากระยะใกล้

'ผมควรทำยังไงดี? '

‘บ้าเอ๊ย จะทำยังไงดี?’

ผมคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่แตกต่างกัน

แน่นอนว่าผมไม่ใช่คนเดียวที่จะลุกลี้ลุกลน

มีเสียงกรีดร้องดังทั่วทุกสถานที่

เสียงร้องของสัตว์ที่อยู่ด้านนอกเมื่อรวมกับพื้นที่ปิดนี้ มันสร้างบรรยากาศที่น่ากลัว

"ช่วยฉันด้วย! "

“ได้โปรดพาฉันออกไปจากที่นี่ ช่วยด้วย….”

“เลิกเล่นได้แล้ว แกเปิดประตูไม่ได้เหรอ? ไม่งั้นฉันจะฟ้องพวกแกทุกคน! ฉันจะฟ้อง! มาเปิดประตู!”

“…ได้โปรดให้ฉันออกไป….”

“ฉันกำลังเรียกตำรวจ! ตำรวจ!”

“หยิบอาวุธของคุณ! คุณไม่ได้ยินเสียงข้างนอกเหรอ? หยิบอาวุธของคุณขึ้นมา!”

“ทำไมคุณไม่ถือมัน! พวกคุณ! ผู้ชายควรถือโล่ เร็วเข้า!”

" คุณต้องการอะไร! คุณสามารถหยุดการล้อเล่นแทนที่จะทำเรื่องแปลก ๆ ได้ไหม?”

“ล้อเล่นเหรอ? คุณไม่เห็นหน้าต่างตรงหน้ารึไง? ไปหยิบอาวุธซะ! เฮ้! คุณคิดว่านี่เป็นเรื่องตลกเหรอ?”

ชายร่างท้วมที่ร้องเสียงดังได้ยกโล่ไม้ขึ้น

มีหลายคนเรียกร้องให้ต่อสู้ แต่ผู้ชายคนนี้ก้าวร้าวกว่าเล็กน้อย

ก่อนที่ผมจะเปิดใช้งาน ข้อมูลของเขาก็ปรากฏขึ้น

[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น ปาร์คด็อกกู]

[ชื่อ: ปาร์คด็อกกู]

[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]

[อายุ: 23]

[อุปนิสัย: กล้ามเนื้อที่กระตือรือร้น]

[คลาส: ไม่มี]

[ค่าสถานะ]

[ความแข็งแกร่ง: 21 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]

[ความคล่องตัว: 16 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]

[พละกำลัง: 21 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]

[ความฉลาด: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]

[ความอดทน: 30 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]

[โชค: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]

[เวทมนตร์: 00 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือสูงกว่า]

[ภาพรวม: โดยรวมแล้วมีความสมดุลดี คุณจะเติบโตเป็นนักรบที่มีศักยภาพในด้านความแข็งแกร่งและความอดทน ศักยภาพในด้านความแข็งแกร่งและความอดทนของคุณนั้นยอดเยี่ยมมาก การมีเวทมนตร์และความคล่องตัวต่ำไม่ใช่เรื่องดีนัก แต่สามารถชดเชยด้วยค่าสถานะอื่น ๆ ได้ เมื่อเทียบกับผู้เล่นลีกียองแล้วคุณมีศักยภาพที่ยอดเยี่ยม]

‘คุณไม่จำเป็นต้องบอกผม….’

ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้อายุ 23 ปี

แม้ว่าเขาจะมีส่วนสูงและน้ำหนักที่มาก แต่เขาก็ไม่ได้ดูอ้วน

มันเหมือนกับว่าร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยกล้ามเนื้อ

“ใช่แล้ว!”

“ตอนนี้มาสู้กัน!”

แน่นอนว่าไม่มีใครคุ้นเคยกับการต่อสู้

แต่ทีละคน พวกเขาเริ่มหยิบดาบขึ้น บางคนรู้สึกเพียงแค่ได้รับอิทธิพลจากบรรยากาศในขณะที่บางคนหยิบอาวุธเพื่อป้องกันตัวเอง

อารมณ์ในห้องก็ค่อย ๆ ดีขึ้น

'ไม่เลว'

นี่ไม่เลวเลย

“ผู้หญิงก็ควรหยิบอาวุธขึ้นมาด้วย”

" อะไรนะ? "

“ฉันไม่ได้บอกว่าคุณควรออกไปสู้ แต่ฉันไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณจำเป็นต้องถืออาวุธเพราะคุณไม่สามารถคาดหวังว่าจะมีคนคอยปกป้องคุณอยู่เสมอ …นั่นคือความจริง”

“โอ้ ใช่ ๆ ….”

ผมรู้ว่าผมกำลังพูดอะไร

ท้ายที่สุดพวกเขาดูไม่มีความสุขในการหยิบอาวุธ แต่นั่นคือทั้งหมด

ยังมีคนอีกจำนวนมากที่ไม่มั่นใจ

แต่ผมไม่สามารถพูดอย่างเปิดเผยตรงนี้ได้ ในที่สุดผมก็กลืนน้ำลายอย่างประหม่าและรอให้ศัตรูมา

‘เราจะชนะได้ไหม?’

มันไม่แน่นอน

แต่อย่างน้อยผมก็มั่นใจว่าผมจะสามารถอยู่รอดได้

จำนวนผู้เสียชีวิตน่าจะสูง แต่สิ่งสำคัญคือต้องรักษาฐานนี้ไว้

‘บทช่วยสอน เธอบอกว่ามันเป็นการสอน '

บรรยากาศที่ดีขึ้นและทุกคนเต็มใจที่จะต่อสู้ ดวงตาของทุกคนเปล่งประกายด้วยความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด

'ฉันทำได้.'

[จุดเริ่มต้นจะเปิดขึ้นในอีกสักครู่ 5, 4, 3, 2, 1]

[จุดเริ่มต้นได้เปิดขึ้น ขอให้ผู้เข้าร่วมทุกท่านโชคดี]

แต่มันเป็นเพียงจินตนาการของผมเท่านั้นที่เราจะสามารถทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้สามารถชนะหรือแค่อดกลั้นไว้โดยคาดหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น

“กรรรรร!”

แทนที่จะอยู่ด้านหน้า ประตูหินเปิดที่ด้านหลังของห้องและมอนสเตอร์คล้ายมนุษย์ก็กัดคอของผู้หญิงขณะที่เธอพยายามวิ่งหนี

เลือดกระเด็นจากด้านหลังมาที่นี่

ก่อนที่ใครจะตามทัน มอนสเตอร์ก็พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง

“อ๊ากกกกก! ช่วยฉันด้วย!”

“หนีไป!”

‘เชี่ย!’

เสียงกรีดร้องดังขึ้นในทันที

มันเป็นเหมือนโรคระบาดอันรุนแรง

แม้แต่ปาร์คด็อกกูที่คอยให้กำลังใจพวกเขาก็ทำได้เพียงแค่เฝ้ามองอย่างเหม่อลอย มันอาจเพราะเขาไม่คิดว่ามอนสเตอร์เหล่านั้นจะเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง

เราเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยถือดาบและไม่คุ้นเคยกับการต่อสู้

ไม่มีทางที่เราจะสู้ได้

มันเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนที่ต้องเผชิญกับความเป็นจริงต่อหน้า

ผมเริ่มพูดคุยกับปาร์คด็อกกูที่จ้องมองไปข้างหน้าด้วยความงุนงง

" นายกำลังทำอะไร? อยากตายเหรอ!?”

“ฉ - ฉัน!”

เขาตัวสั่นไม่ว่าจะเป็นขาหรือมือที่ถืออาวุธ

แต่เขากัดริมฝีปากและเหวี่ยงดาบ

มันแทงร่างของมอนสเตอร์อย่างความแม่นยำ

ก่อนที่ปาร์คด็อกกูจะชูโล่ขึ้นและผลักมอนสเตอร์ออกไป

ไม่นานก่อนที่การก่อตัวจะพังทลายลง

ในช่วงเวลาหนึ่งพวกเราและมอนสเตอร์ก็วิ่งออกไปข้างนอก

‘วิ่ง’

ถ้าผมอยู่ที่นี่ผมจะตาย

‘ความตาย’

ผมจะต้องตายแน่ ๆ

‘ผมกำลังจะตาย’

ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น

"วิ่ง! "

"ฮะ? ฮะ? ฮะ? "

“แกน่ะเจ้าอ้วน! วิ่ง! แกไม่ได้ยินฉันเหรอ!”

ผมเริ่มตะโกนใส่เขา

เสียงของผมดูเหมือนจะปลุกผู้ชายคนนี้ขึ้นมา ในขณะเขาหยิบโล่และหนีไป

ผมก็โยนตัวเองออกจากพื้นที่แคบ ๆ นี้เช่นกัน

'อา! '

ผมจำประเด็นเรื่องอาหารและน้ำได้ขณะเดินทาง

มันเป็นระยะทางที่ค่อนข้างใกล้

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่าที่นี่มีที่พักอื่น ๆ อีกหรือไม่ ดังนั้นเราจึงต้องรักษาสิ่งเหล่านั้นให้ปลอดภัย

“คุณ! คุณกำลังจะไปไหน!”

“ไปหาน้ำซะ!”

เสียงกรีดร้องนั้นดังชัดเจนแม้เราจะผ่านไป

ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกซอมบี้กัดที่ไหล่

“ช – ช่วยฉันด้วย….”

" บ้าเอ๊ย"

ผมรู้สึกหนักใจในทันใด

แต่สองมือที่ถือหอกไม่ได้ขยับเพื่อช่วยเธอ

ผมไม่ได้มองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ในขณะที่ผมหยิบกระเป๋าหนังสองหรือสามใบขึ้นมา ผมก็หันไปมองเห็นมอนสเตอร์วิ่งเข้าใส่เธอ

ต้องขอบคุณเธอที่ผมสามารถจากไปได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่จะแสดงความขอบคุณ

'ผมขอโทษ'

หลังจากที่ผมพึมพำขอโทษแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ ผมก็วิ่งต่อไป

“คุณ!”

ขณะที่ผมหันหน้าไปทางเสียงตะโกนของปาร์คด็อกกู ผมก็เห็นมอนสเตอร์บินมาหาผม

“ชิ….”

พลั่ก!

“กึ๊ก!”

ดาบเล่มหนึ่งพุ่งเข้าใส่หัวของมัน

ไม่รู้ว่าโชคของผมเกี่ยวข้องกับมันหรือไม่ แต่ผมรู้สึกโชคดีอย่างแน่นอน

ผมรู้สึกเหมือนได้สบตากับชายผู้ใช้ดาบอยู่ครู่หนึ่ง แต่ผมไม่มีโอกาสได้ตรวจสอบข้อมูลของเขา

แต่มีสิ่งที่แน่นอนคือความรู้สึกแปลก ๆ ที่ผมได้รับ

'มันคืออะไร? '

ใบหน้าของเขาไม่ได้ตื่นตระหนกและแววตาของเขาไม่ได้หวาดกลัว เขาไม่ได้ดูสิ้นหวังและเขาไม่ได้ถูกขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อย่างการเอาชีวิตรอด

‘เขาคือใคร?’

มันเป็นใบหน้าที่น่าจดจำมาก

ขณะที่ผมเดินผ่านเขาไป ผมเห็นปาร์คด็อกกูที่รอผมพร้อมกับยกโล่ขึ้นมา

“ส่วนคุณได้น้ำมาหรือเปล่า?!”

ผมไม่ได้ยินคำตอบ

แต่การมองไปที่กระเป๋าหนังในมือขวาก็เพียงพอแล้ว

เขาเป็นคนประเภทที่ทำสิ่งที่ถูกสั่งได้ดี

“ฉัน ….ฉันคิดว่ายังมีใครอยู่ข้างใน!”

“หุบปากแล้ววิ่งต่อไปซะ ถ้าไม่อยากถูกทิ้ง! นายไม่เห็นมอนสเตอร์กลับไปที่นั่นเหรอ!”

“ฉ – ฉันเข้าใจ!”

เพียงไม่นานก่อนที่เราจะโผล่ออกมาสู่พื้นที่ห่างไกล

ผมเห็นทั้งคนที่ถูกจับได้ขณะหลบหนีและคนที่ไม่เคยออกไปไหน

เมื่อผมมองย้อนกลับไปและไม่เห็นมอนสเตอร์ตัวใดตามเรามา

พวกมันทั้งหมดจดจ่ออยู่กับเหยื่อภายใน

มีเสียงกรีดร้องเป็นระยะ ๆ แต่ผมไม่อยากได้ยินอะไร ผมจึงปิดหู

“ช – ช่วยฉันด้วย!”

“สู้กลับไป!”

“กึ๊ก!”

“กว๊าาาาา!”

" ช่วยฉันด้วย อั๊ก…ช่วยฉันด้วย อ๊ากกกก….”

“อ๊ายยย!”

เมื่อผมหลับตาลง ผมก็เห็นคนที่ผมทิ้งไว้ข้างหลัง

“อย่ารู้สึกผิด คุณไม่มีทางเลือก”

“ใช่ แต่….”

“คุณไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ….”

มันเป็นสถานการณ์ที่คุณไม่สามารถทำอะไรได้

เขาก็ต้องรู้เช่นกัน

“บ้าเอ๊ย….”

แต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดคำสบถที่ออกมาจากปากของปาร์คด็อกกูได้อยู่ดี

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด