ตอนที่แล้วตอนที่ 16 สั่นสะเทือน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 18 เสน่ห์ของนักบุญ

ตอนที่ 17 สัตว์เลี้ยง


[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 11

[คลาส] ดยุค , หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <<สั่งการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

◇◆◇

[ทักษะ] <<นักรบคลั่ง>> ทำงาน

สายตาของผมถูกย้อมไปด้วยสีแดง ก่อนจะหลบหอกในระยะประชิด

"กูรูวววอาาา! "

ผมฟันดาบไปยังออร์คตัวแรก เลือดและเศษเนื้อกระจัดกระจายไปทั่วขณะที่สายฝนโลหิตลงมาตามตัว

“--- ฮ่าฮ่าฮ่า ตาย ตาย ตายยยยยซะ!”

ฝนจากเลือดพร้อมกับเสียงหัวเราะเหมือนฉากในหนังสยองขวัญ

--- ผมกำลัง …ทำอะไร?

มองไปที่ภาพตรงหน้า แต่ปากของผมกลับบิดเบี้ยวด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยม

"กูรูอารูวววว! "

ผมฟันดาบลง …โดยมีเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดตามมา …ออร์คตัวที่สองล้มลง ก่อนที่ผมจะเหยียบไปที่หัวและเตะมันทิ้งไป

…หันไปหาออร์คตัวสุดท้าย

เมื่อผมเดินเข้าไปในระยะประชิด ผมตัดขาของมันออก จากนั้นก็ฟันไปที่ไหล่ …ทำให้น้ำพุโลหิตไหลไปตามพื้น

สุดท้าย …ผมใช้มือบีบเพื่อบดขยี้ศีรษะของมัน

[ทักษะ] <<กบฏ>> ทำงาน

ผลกระทบทางจิตใจจากทักษะ<<นักรบคลั่ง>> ลดลง

---- ผมทำอะไรลงไป!?

◆◇◇

เมื่อสติของผมกลับมา ผมก็มองไปรอบ ๆ ตัว

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น …หลังจากผมอาละวาด

“น่าอายชะมัด”

เมื่อมองไปที่พื้น ผมทำยังไงกับซากศพเหล่านี้ดี? …สำหรับอาหาร พวกเราได้มันมามากพอแล้ว แต่เรื่องที่ควรจะจัดการก่อนหน้านั้น

ผมไปที่น้ำตกเพื่อล้างคราบเลือดออกจากร่างกาย

--------ได้แต่ถอนหายใจ ผมตระหนักดีว่าควรจะรับผิดชอบเรื่องนี้ …แต่จะบ่นอะไรได้เมื่อผมได้ทำมันลงไปแล้ว ผมควรจะใช้ประโยชน์จากมันให้เต็มที่

ผมไม่สามารถนำเนื้อทั้งหมดกลับไปได้ ผมจึงรวบรวมเนื้อบางส่วนเพื่อใช้เป็นเหยื่อล่อ

ผมซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ใกล้ ๆ รอหลายชั่วโมงผ่านไป ผมที่เริ่มกังวลว่าจะเสียเวลาเปล่าจึงกำลังจะกลับ …แต่โชคดีที่มีเหยื่อมาติดกับ

ใบหน้าของมอนสเตอร์ที่คล้ายสุนัข ในมือของเขามีหอกขนาดเล็ก มันยืนด้วยขาทั้งสองขาคล้ายมนุษย์และด้านหลังมันมีหางสีน้ำตาล ความสูงของมันต่ำกว่าก็อบลินธรรมดาเพียงเล็กน้อย

ผมคิดว่าเคยเห็นพวกมันที่ไหนมาก่อน พวกมัน…น่าจะเป็นโคโบล

เท่าที่ฟังจากก็อบลินอาวุโส พวกมันอ่อนแอกว่าก็อบลิน …แต่ดูเหมือนมันจะมีสติปัญญาอยู่บ้าง

ผมเข้าไปจับตัวโคโบลมาหนึ่งตัว

"แกพูดได้มั้ย? " ผมถาม

ด้วยการตกอยู่ภายใต้เงื้อมมือของผม มันแสดงท่าทีหวาดกลัว

บางทีมันอาจจะไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น

ผมตัดชิ้นเนื้อออร์คส่วนหนึ่งและยัดมันเข้าไปในปากของมัน ….ไร้ประโยชน์ เพราะมันทำแค่เคี้ยว

เมื่อคิดว่าเสียเวลาเปล่า ผมจึงโยนโคโบลทิ้งไป

หลังจากเดินทางไปได้สักพัก เมื่อผมมองกลับไปด้านหลัง ตรงนั้นผมเห็นโคโบลตัวเดิมเดินตามมาห่าง ๆ

"อูว อูว" มันทำหน้าเหมือนกับต้องการอะไรสักอย่าง

น้ำลายที่ไหลออกมาราวกับบอกว่า "ฉันหิว" มันมองไปที่เนื้อของออร์คแล้วมองไปที่ผมสลับกัน นี่เป็นการจ้องที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

"อูวว ~ อู" มันส่งเสียงร้องอีกครั้ง

โคโบลที่ร้องขออาหารตอนนี้และไอ้โคโบลที่ร้องอย่างหวาดกลัวก่อนหน้า …มันเป็นตัวเดียวกันใช่มั้ย?

ในกรณีนี้ผมจะไล่มันกลับไปก็ได้ …แต่ผมเลือกที่จะโยนเนื้อไปให้มันแทน

เหมือนสุนัขที่ผ่านการฝึก มันวิ่งไปหาเนื้อและทันทีที่ได้รับ มันก็วิ่งกลับไปด้านหลัง

แล้วแกต้องการอะไรอีก?

มันดูจะเป็นปัญหา ผมจึงกวักมือไล่มันกลับไป

แต่ดูเหมือนมันจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับสัญลักษณ์มือ มันพยักหน้าให้ผมด้วยแก้มที่เต็มไปด้วยอาหาร ผมควรจะโยนมันทิ้งไปตั้งแต่แรก เป็นเรื่องลำบากหากมันยังตามผมอยู่แบบนี้ไปเรื่อย ๆ ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะเดินทางกลับ

.

.

.

.

แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอื่นนอกจากผมเสียงสะท้อนมาจากในป่า

เมื่อผมหันกลับไป ผมเห็นโคโบลตัวเดิมกำลังมองมาที่ผม มันแสดงท่าทีอยากรู้อยากเห็นและหันศีรษะไปข้างหลังของมัน

"เจ้าตามข้ามาทำไม? " ผมถาม

มันเอียงศีรษะ …ทำไมมันถึงทำหน้าแปลก ๆ?

"แข็งแกร่ง" โคโบลชี้มาที่ผม

"ติดตาม" คราวนี้มันชี้ไปที่ตัวเอง

ด้วยความเหนื่อยล้าและไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร ผมจึงเดินกลับไปยังหมู่บ้านทั้งอย่างนั้น

◇◆◆◇

พวกก็อบลินและมนุษย์ในหมู่บ้านจ้องมองมาที่ผม ไม่สิ ต้องบอกว่าพวกเขามองไปยังโคโบลข้างหลัง …แต่โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ถามอะไร

"โอ้ว ดูเหมือนคุณจะพาสิ่งที่น่าสนใจกลับมาด้วย" เรเชียแสดงท่าสนใจเมื่อเห็นโคโบล

เหมือนจะมีเหตุผลบางอย่าง เธอจ้องมองอย่างไม่พอใจมาที่ผมสลับกับโคโบล โดยมันกำลังสั่นหางขณะนั่งอยู่ข้าง ๆ

"มีอะไรรึเปล่า? " ผมตอบอย่างเหนื่อยหน่าย มันช่างเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบาย

"ฉันก็อยากได้สัตว์เลี้ยงเหมือนกันนะคะ" เรเชียกล่าว

"เจ้าจะเอาโคโบลไปทำอะไรล่ะ"

เรเชียคงคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอไปแล้ว …เธอไม่แยกความแตกต่างระหว่างพวกผมกับมอนสเตอร์ตัวอื่น ๆ นี่เป็นหัวข้อบทสนทนาที่เราใช้เวลาพูดคุยกันนานเกือบหนึ่งชั่วโมง

ในช่วงเวลานั้นโคโบลก็เหยียดตัวลงนอน มันก็ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านของมัน

"นี่ แกจะอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ!! "

◇◆◆◇◇◆◆◇

โคโบลได้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณ

เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น

[เลเวล] 11 → 12

หมายเหตุของผู้เขียน:

ดูเหมือนจะมีตำนานที่กล่าวว่าโคโบลและก็อบลินเป็นสิ่งเดียวกัน อย่างไรก็ตามผมตั้งใจจะเขียนให้พวกมันเป็นมอนสเตอร์คนละประเภท

แต่ถ้าคุณพบมันในชีวิตจริง คุณอาจจะหลงเสน่ห์ของมันก็ได้นะ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด