ตอนที่ 1 กำเนิดใหม่
ที่นี่ ที่ไหนกัน?
เมื่อลืมตา สิ่งแรกที่ผมเห็นคือความมืดมิดและความรู้สึกหิวกระหายที่กระหน่ำภายในตัว
หิว
นั่นเป็นคำแรกที่ผมพยายามจะพูด แต่สิ่งที่หลุดออกมากลับเป็นเสียงร้องอันแหบแห้ง
ผมพยายามที่จะข่มตาเพื่อหนีจากความเจ็บปวด
“กี๊ กี๊กี๊”
มีเสียงบางอย่างดังจากข้างนอก?
“กี๊”
เสียงนั้นค่อย ๆ ใกล้เข้ามา ก่อนจะมีบางอย่างสัมผัสโดนตัว บางอย่างที่มีสัมผัสอ่อนนุ่มและส่งกลิ่นอันน่าสะอิดสะเอียด
นี่มัน…เนื้อ!
แต่ไม่รู้ทำไม กลิ่นที่อันน่าสะอิดสะเอียดนั่นกลับกระตุ้นความอยากของผม โดยไม่สนใจว่านั่นคือเนื้ออะไร ผมนำเข้าปากทันที
อร่อย! นี่มันโคตรอร่อยเลย
ถึงไม่รู้ว่านี่เป็นเนื้ออะไรก็ตาม แต่มันคือเนื้อที่อร่อยที่สุดในชีวิตผม
“กี๊ กี๊กีกี๊”
ไม่ทันได้รู้ตัว ผมกินพวกมันไปจนหมด
-----มากกว่านี้! ผมต้องการมันมากกว่านี้!
ไม่พอ! ผมต้องการมัน! มาก มากกว่านี้อีก!
ความอยากอันรุนแรงไม่ได้ลดลงเลย ในขณะที่คิดมีบางอย่างคว้ามาที่คอและยกตัวผมขึ้น
“กี๊”
ถ้าผมสามารถมองผ่านความมืดได้ ผมคงเห็นสิ่งมีชีวิตอันน่าเกลียดกำลังอุ้มผมออกไปข้างนอก ไม่นานหลังจากนั้นแสงสว่างก็ค่อย ๆ ส่องเข้ามาในตา
แสบ มันสว่างเกินไป
เหมือนกับเอาดวงอาทิตย์จ่ออยู่ตรงหน้า ผมแทบจะมองอะไรไม่เห็น
ผมคงต้องปล่อยให้ค่อย ๆ ชินกับมัน ผมถึงจะลืมตาได้
......
“กี๊ กี๊”
ในที่สุดผมก็พอมองได้ สิ่งแรกที่เห็นคือป่าหนาทึบ
ผมสงสัยว่ามันนานแค่ไหนกับครั้งสุดท้ายที่โดนอุ้มแบบนี้ …20 ปี? อืม มันคงเป็นตอนที่ผมยังเด็ก
เอ่อ… จริงๆ ที่จะบอกคือตอนที่ยังเป็นมนุษย์น่ะ
ขณะที่สงสัยว่าใครเป็นคนอุ้มผมอยู่ ผมค่อย ๆ หันไปมองเขาอย่างช้า ๆ แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็น …สัตว์ประหลาดตัวสีเขียวขนาดยักษ์
“กี๊”
ไม่ …มันไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าจะจะเรียกมันว่าอะไร นอกจาก…ก็อบลิน ใช่ มันคือก็อบลินแน่นอน ทั้งใบหน้าและผิวสีเขียวที่น่าเกลียดนั่น
ในขณะที่กำลังพึมพำกับตัวเองอยู่ มันค่อย ๆ หันมองมาทางผมช้า ๆ ด้วยใบหน้าที่น่าเกลียดนั่น
…ผมกำลังจะตาย
มอนสเตอร์นี่แทบจะฆ่าผมได้เพียงแค่การจ้องมองด้วยซ้ำ แต่อย่างไรก็ตามผมกลับโล่งใจที่มันทำแค่มอง ก่อนจะพาผมเดินต่อไป
มันพาผมเดินไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ออกจากป่าก่อนจะโยนผมลงไปในทะเลสาบ
“อาหาร จับ ไม่ได้ ตาย”
เจ้านั่นพูดอะไรบางอย่างก่อนจะเดินจากไป ตอนที่มันหันหลัง ผมสังเกตเห็นว่ามันในมือมันมีอาวุธบางอย่างที่ทำมาจากไม้
อาหาร?
มันพูดถึงเนื้อนั่นหรือเปล่า? แต่มันคือเนื้ออะไรล่ะ? ในขณะที่ยังสับสน คงจะดีกว่าถ้าผมทำตัวเองให้สดชื่นขึ้นด้วยน้ำจากทะเลสาบ
น้ำนี่ ถ้าดื่มเข้าไป… คงไม่เป็นไรใช่มั้ย?
ผมก้มไปดื่มน้ำอย่างหิวกระหาย ก่อนจะคิดว่าควรจะทำอะไรต่อ
หาอาหาร? หรือหาทางหนีดี?
ในขณะที่ดื่มน้ำอยู่นั้น ผมเหลือบไปเห็นบางอย่าง
...บางอย่างที่ทำให้ความคิดของผมมันหยุดลงทันที
เอ๊ะ?
ทำไม? ใบหน้ามอนสเตอร์นั่น ถึงสะท้อนอยู่บนผิวน้ำล่ะ?
“กี๊ กี๊”
เอ๊ะ?
สิ่งที่ผมเห็น …ใบหน้าที่น่าเกลียดและผิวสีเขียวนั่น
เอ๊ะ?
มองไปยังเงาสะท้อน …มันเหมือนกับกระจก …
เป็นไปไม่ได้!
ผมพยายามจับไปที่ใบหน้าของตัวเอง การตอบสนองนั่น มันเหมือนกับผมไม่ผิดเพี้ยน
โดยไม่อาจยอมรับ ผมจุ่มมือลงไปในทะเลสาบ ระลอกคลื่นทำให้ภาพสะท้อนกระจายตัว
"กี๊กี๊"
“เกิดใหม่ กี๊กี๊”
ผ - ผม? …ผมกลายเป็นก็อบลิน?
ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับ ผมก้มลงไปมองมือทั้งสองข้าง ... สีผิวเขียวที่น่าเกลียด สัมผัสที่ใบหน้าและมองไปที่ภาพบนผิวน้ำนั่นอีกครั้ง
“จี๊จี๊”
----มอนสเตอร์
ไม่!! ผมหยิกหน้าตัวเอง ดึง บิด หรือทำอะไรก็ได้…เพื่อยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความจริง
“กู๊วววว”
------กู๊วววว กู๊ววว
“เคี๊ยก ๆ ๆ ๆ”
------ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ
ทำได้แค่เพียงหัวเราะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน มีใครสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้บ้าง?
‘ทำไม?’
ผมควรจะมีชีวิตปกติสุขแท้ ๆ …อีกไม่กี่ปีผมก็ได้เริ่มทำงานแล้ว
‘ทำไม ทำไมต้องเกิดกับผม?’
สัตว์ประหลาด? ผมกลายเป็นมอนสเตอร์ไปได้ยังไง? หรือนี่เป็นความฝัน?
เสียงหัวเราะของผมกลายเป็นแหบแห้งและสิ่งที่ปะทุต่อมาคือความโกรธ
ความโกรธที่ไม่มีเหตุผล
ผมละสายตาออกจากผิวน้ำ …ล้มลงไปบนพื้นเพื่อมองดูท้องฟ้า สิ่งที่ลอยอยู่บนนั้นกลับมีขนาดใหญ่กว่าสิ่งที่ผมจำได้ นอกจากนี้ยังมีถึงสองดวง
ผมนึกถึงสิ่งที่เคยอ่านจากนิยาย
…ต่างโลก
ในเรื่องมักมีผู้คนถูกพาตัวออกจากโลกของพวกเขาไปยังอีกโลกหนึ่ง พวกเขาได้รับพลังพิเศษแล้วกลายเป็นวีรบุรุษ ผู้ปราบราชวงศ์ชั่วร้ายหรือราชาปีศาจ ใช่ มันเป็นหนึ่งนิยายที่จบลงอย่างมีความสุข
ผมจำเรื่องราวได้ไม่มาก แต่ ...
แม้แต่ความเป็นมนุษย์ ยังเอามันไปจากผม?
บ้าบอ! ไร้สาระ!
ทำไมผมถึงกลายเป็นมอนสเตอร์ที่น่าเกลียดนี่กัน?
หิว
ในขณะที่ขบคิดถึงเหตุผล สัญชาตญาณกลับสะท้อนความรู้สึกหิวที่ไม่รู้จักพออีกครั้ง
ความหิวที่แทบจะทำให้ร่างกายของผมเป็นอัมพาต
มันมากจนทำให้ผมเริ่มว่ายน้ำไปรอบ ๆ เพื่อมองหาอาหาร…ผมควรจะดื่มน้ำพวกนี้ก่อน
เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันและคำถามที่ว่าผมจะสามารถกลับไปได้มั้ย ค่อยคิดถึงมันภายหลัง
ตอนนี้ความหิวของผมมันสำคัญกว่า
เนื้อ ผมต้องการเนื้อ
กิน
ด้วยวิธีนี้ทำให้ผมสามารถขจัดความโกรธได้บ้าง
