EP 265 สายลับจำเป็น!

EP 265 สายลับจำเป็น!

By loop

ในช่วงเย็น.

เมืองหลู่อัน.

ท้องฟ้ามืดและถนนมีผู้คนพลุกพล่าน

ดงซูบินเองไม่ได้ขับรถของเขามาเอง เขานั่งรถบัสมายังเมืองที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้แทน เขามองดูคนแปลกหน้าที่เดินผ่านไปและไปที่แผงขายหนังสือพิมพ์เพื่อซื้อแผนที่และคู่มือท่องเที่ยว หลังจากนั้นเขาก็นั่งที่ม้านั่งและเริ่มทำความคุ้นเคยกับถนนและสถานที่สำคัญของเมือง ดงซูบินพยายามจดจำทุกอย่างก่อนขึ้นรถแท็กซี่

“สวัสดีพาฉันไปที่ห้องอาบน้ำฮายปินหน่อย ขอบคุณ.” ดงซูบินนั่งที่เบาะผู้โดยสารด้านหลัง

คนขับรถหันมาและมองไปที่ดงซูบิน “พ่อหนุ่มนายคงไม่ใช่คนท้องถิ่นสินะ? สำเนียงของนายดูเหมือนไม่ได้มาจากที่นี่”

"ใช่. เกิดอะไรขึ้น”

“สถานที่แห่งนั้นมีเบื้องหลังที่ซับซ้อนและไม่ 'สะอาด'” คนขับรถกล่าวต่อ “ถ้านายอยากสนุกคุณควรไปที่ห้องอาบน้ำทะเลกว้าง อยู่ไม่ไกลจากที่นี่”

ดงซูบินถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “ทำไมสถานที่นั้นไม่สะอาด? บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อย” คนขับรถเองก็เป็นคนช่างพูดและอธิบายกับ ดงซิบนขณะขับรถ ห้องอาบน้ำส่วนใหญ่ไม่ 'สะอาด' เนื่องจากส่วนใหญ่มีบริการค้าประเวณี แต่คนขับไม่ได้อ้างถึงบริการดังกล่าว เขาหมายความว่าห้องอาบน้ำฮายปิง มีรีดไถเงิน ฯลฯ บ่อยครั้งและมีชื่อเสียงที่ไม่ดีและยังได้รับการสนับสนุนจากพวกมือที่สามด้วย ข้อดีประการเดียวของการไปที่นั่นคือลูกค้าไม่ต้องกังวลเรื่องตำรวจ เจ้าของห้องอาบน้ำแห่งนั้นมีเส้นสายกับตำรวจ ดงซูบินคาดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นอยู่แล้ว

เป็นการเสี่ยงโชคสำหรับดงซูบินที่จะมาที่เมืองหลู่อัน

ดงซูบินไม่รู้ว่าข้อมูลของ sasasa668 ถูกต้องหรือไม่ แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าของที่ถูกขโมยไปยังอยู่กับเจ้าของห้องอาบน้ำฮายปิงหรือไม่ นั่นเป็นเหตุผลที่ดงซูบินไม่รายงานข้อมูลต่อพวกผู้บริหารสูงหรือใครก็ตาม ประการแรกข้อมูลนี้ไม่สามารถตรวจสอบได้และประการที่สองหากข้อมูลไม่ถูกต้องจะเป็นการเสียหน้า หากสำนักงานความมั่นคงสาธารณะประจำจังหวัดส่งคนไปจับกุมผู้คนที่ห้องอาบน้ำฮายปิงและไม่พบอะไร ดงซูบินอาจถูกลงโทษฐานให้ข้อมูลเท็จ

นี่คือเหตุผลที่ดงซูบินตัดสินใจเข้ามาสอบสวนด้วยตัวเอง

ใช่. ดงซูบินกำลังจะแทรกซึมเข้าไปในห้องอาบน้ำฮายปิง ในฐานะสายลับ อย่างไรก็ตามเขามีเวลาหยุดงานหนึ่งสัปดาห์

เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกเปิดเผย ดงซูบินได้ทิ้งบัตรประจำตัวนาฬิกาจี้หยกรถและแม้แต่เปลี่ยนเสื้อผ้า เขาสวมเสื้อผ้าริมถนนราคาถูกและก่อนที่เขาจะมาเขาได้โทรหาคนหลายคนเพื่อบอกพวกเขาว่าเขาจะไปพักร้อน เขาโกหกด้วยซ้ำว่าเขาจะไปปีนเขาบนภูเขาและโทรศัพท์ของเขาก็จะดับ อีกสิบวันข้างหน้าจะไม่มีใครมองหาเขา

ย่านใจกลางเมือง ณ ถนนทางทิศเหนือ

ดงซูบินลงจากรถแท็กซี่และมองไปที่ป้ายฝั่งตรงข้าม

ดงซูบินไม่ได้เข้าไปในร้านในทันทีและเดินไปรอบ ๆ

หลังจากที่ดงซูบินคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมแล้วเขาก็จัดเสื้อและเน็คไท ก่อนที่เขาจะออกจากเขตเหยียนไท่เขาไปตัดผมและดูแตกต่างไปจากเดิมมากเพราะเขากลัวว่าจะมีคนจำเขาได้ แม้ว่าผู้คนในเมืองหลู่อันจะไม่อ่านหนังสือพิมพ์ของเมืองหยานไท่ แต่ ดงซูบินก็เคยปรากฏตัวในหนังสือพิมพ์ของจังหวัด ภาพที่เผยแพร่ในเอกสารไม่ใช่ภาพล่าสุดและไม่ชัดเจน แต่เขาต้องระวังไม่ให้ถูกเปิดเผย

ตกลง!

ทุกอย่างพร้อมแล้ว!

ดงซูบิน รั้งตัวเองและก้าวยาว ๆ ไปที่ทางเข้า

พนักงานสองคนที่ประตูเห็น ดงซูบินแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาถูก แต่พวกเขายังคงยิ้มและโค้งคำนับให้เขา

“ยินดีต้อนรับ”

“ยินดีต้อนรับ”

พื้นของล็อบบี้เป็นหินอ่อนและเป็นสีแดง หลายคนกำลังลงทะเบียนที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าและ ดงซูบิน มองไปรอบ ๆ เขาเห็นพนักงานในวัยสามสิบต้น ๆ และเดินผ่านไป

“ที่นี้รับสมัครงานหรือเปล่า”ดงซูบินถาม

คนที่ดูแลร้านมองไปที่ดงซูบิน“นายกำลังหางาน? นายมีความสามารถอะไรบ้าง?”

ดงซูบินตอบ “ผมรู้เรื่องทุกอย่างแต่อย่างละเล็กๆละน้อย”

“นวดด้วยเหรอ? นายมีใบอนุญาตนวดหรือป่าว?”

"ฮะ? ไม่ครับ”

คนดูแลร้าน “นั่นหมายความว่าคุณไม่รู้อะไรเลย ออกไป.” ห้องอาบน้ำไม่ขาดแคลนคนงานทั่วไปและพนักงานต้อนรับ สิ่งที่พวกเขาขาดคือหมอนวดมืออาชีพที่มีใบอนุญาต ไม่ใช่ลูกค้าทุกคนที่กำลังมองหาโสเภณี พวกเขาส่วนใหญ่กำลังมองหาการนวดที่แท้จริง ผู้คนสามารถเรียนรู้การนวดได้อย่างรวดเร็ว แต่ไม่ใช่มืออาชีพ หมอนวดมืออาชีพมีใบอนุญาตและมีไม่กี่คนที่เต็มใจที่จะทำงานในสถานที่ดังกล่าว

ดงซูบินขบริมฝีปากของเขา “แม้ว่าผมจะไม่มีใบอนุญาต แต่ฉันก็เข้มแรงนะ ดูสิ…”

คนดูแลร้านส่ายหัว “เราไม่ต้องการคนงานทั่วไป”

“ผมไม่สนใจเรื่องเงินเดือน แค่ให้เงินพอซื้อข้าวทานและให้ที่พักก็เพียงพอแล้ว”

คนดูแลร้านส่ายหัวและโบกมือให้ดงซูบินออกไป

ดงซูบินเองก็รู้สึกหงุดหงิด ฉันเป็นถึงรองหัวหน้าสำนักและฉันสามารถต่อสู้และเก่งเรื่องการยิงปืน เหตุใดฉันจึงไม่สามารถรับงานของคนงานทั่วไปตามความสามารถของฉันได้? เขาโมโหและรู้สึกเหมือนอยากจะตบคนดูแลร้านคนนั้น! อย่างไรก็ตามดงซูบินจะไม่จากไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่เชื่อว่าจะถูกปฏิเสธจากการสมัครงาน เขารบเล้าผู้ชายคนนั้นนานกว่ายี่สิบนาที!

คนดูแลร้านเริ่มหงุดหงิดและต้องการเรียกการ์ดเพื่อมาไล่ดงซูบินออกไป

ดงซูบินคิดหาข้ออ้างทันที “ฉันเคยทำงานให้กับพี่บ่าวที่ล้างรถและซ่อมเครื่องยนต์ได้เล็กๆน้อย”

คนดูแลร้านเรือหยุดชั่ววินาทีแล้วถาม “พี่บ่าวคนไหน”

ดงซูบิน ตอบ “พี่บ่าวจากเมืองเฟินโจว”

เทศมณฑลหยานไท่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของเมืองเฟินโจวและดงซูบินเคยอ่านเกี่ยวกับคนชื่อเฒ่าเปาจากแฟ้มคดีเก่า โอบ่าว ซึ่งมีชื่อเล่นว่า พี่บ่าว เป็นเจ้าของโรงไฟฟ้า แม้ว่าธุรกิจของเขาจะไม่มีความสำคัญ แต่เขาก็เป็นที่รู้จักกันดีในกลุ่มธุรกิจ แม้ว่าเมืองเฟินโจวจะอยู่ห่างจากเมืองหลู่อัน แต่ห้องอาบน้ำฮายปิง นั้นค่อนข้างมีเครือข่ายที่กว้างพวกเขาก็น่าจะเคยได้ยินชื่อพี่บ่าวอยู่บ้าง

ดงซูบินเดาถูก คนดูแลร้านถาม “ทำไมคุณไม่ให้ผมทำงานเป็นช่างดูล่ะ”

“เฮ้อ…ไม่ต้องพูดถึงว่า” ดงซูบินพูดต่อ “ตอนนั้นมันเป็นงานที่หนักและฉันทำงานเกือบยี่สิบชั่วโมงทุกวัน”

“นายสนใจที่จะทำงานที่นี่ไหม” ผู้ชายคนนั้นมองไปที่ดงซูบิน “งานที่นี่ก็เหนื่อยเหมือนกัน”

ดงซูบินพยักหน้าทันที

คนดูแลร้านคิดสักพักแล้วพูด “แผนกแม่บ้านต้องการคนซักผ้าขนหนูสองสามคน 600 หยวนต่อเดือนและจะมีอาหารและที่พักให้ หากคุณเห็นด้วยคุณสามารถเริ่มได้ตั้งแต่วันนี้”

ดงซูบินแสร้งทำเป็นกังวล “600 …คุณเพิ่มเป็น 800 ได้ไหม”

คนดูแลร้านตะคอกไปที่ดงซูบิน “600! จะเอาก็เอา ไม่เอาก็ออกไป!”

“ตกลง… 600.”

คนดูแลร้านได้โทรแจ้งแผนกทำความสะอาดเกี่ยวกับดงซูบิน และพาดงซูบินเดินไปรอบ ๆ สถานที่ เขาแสดงพื้นที่อาบน้ำห้องที่ถูกปูด้วยกระเบื้องสุดหรูและสันทนาการห้องรับรองแขก ฯลฯดงซูบิน จดจำเค้าโครงในขณะที่เขาถูกพาเข้าไปในสำนักงาน ทันใดนั้นชายลูกเรือก็ถามดงซูบินเกี่ยวกับบัตรประจำตัวของเขา

ดงซูบินตอบด้วยใบหน้าที่ร้องไห้ "ฉันทำมันหาย."

คนดูแลร้านเรือขมวดคิ้ว “นายจะเริ่มงานโดยไม่มีบัตรประจำตัวได้อย่างไร? ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณมาจากไหน”

“ได้โปรด…ผมทำบัตรประจำตัวประชาชนหายจริงๆ”

คนดูแลร้านเคยพบเจอคนมามายมายเช่น ดงซูบินเขาไม่เชื่อว่าดงซูบินทำบัตรประชาชนหาย คนส่วนใหญ่เช่น ดงซูบินเป็นคนที่ตำรวจต้องการตัวในข้อหาลักเล็กขโมยน้อยหรือปล้น นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาหวาดระแวงว่าจะมีคนอื่นมองบัตรประจำตัวของพวกเขา เขาคิดสักพักและไม่พูดอะไร ท้ายที่สุดแล้วห้องอาบน้ำของพวกเขาก็ทำกิจกรรมที่ผิดกฎหมายเช่นกัน เขาบอก ดงซูบิน เกี่ยวกับกฎบางอย่างและขอให้ชายคนหนึ่งของเขาพา ดงซูบินไปที่แผนกแม่บ้าน

ด้านหลังของชั้นสอง

ด้านหลังประตูเล็ก ๆ แตกต่างกันมากเหมือนพึงทำการบูรณะครั้งใหญ่ด้านนอกอย่างมาก แถวของห้องเล็ก ๆ เรียงรายไปตามทางเดินและฉากกั้นทำจากวัสดุที่ด้อยคุณภาพ นี่คือไตรมาสของคนงาน ดงซูบินได้บอกให้เขาไปพักที่ห้องที่หก เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปก็มีกลิ่นผงซักฟอกรุนแรงและชายหนุ่มสองคนในวัยยี่สิบของพวกเขากำลังซักผ้าอยู่ด้านใน ห้องมีขนาดเล็ก แต่สามารถใส่เตียงสองชั้นได้สี่เตียง

ดงซูบิน ไม่พอใจกับสภาพแวดล้อม แต่เขาไม่ได้แสดงให้เห็นบนใบหน้าของเขา

หัวหน้างานพาตัวดงซูบินมาแนะนำตัว “นี่คือเด็กใหม่ บอกเขาเกี่ยวกับกฎและข้อบังคับของเราและแจ้งให้เขาทราบว่าพื้นที่ใดอยู่นอกขอบเขต”

หลังจากหัวหน้างานออกไปดงซูบินก็แนะนำตัวเอง “ฉันชื่อซิงเห่า”

ชายหนุ่มทั้งสองแนะนำตัวและบอก ดงซูบิน เกี่ยวกับขั้นตอนการทำงานที่นั่น พวกเขายังทำงานในแผนกแม่บ้านและยังทำงานซักผ้าขนหนูอีกด้วย ข้อกำหนดสำหรับงานของพวกเขาคือการซักผ้าขนหนูให้สะอาด พวกเขาสี่คนจะเข้ากะกลางวันและสี่คนจะเป็นกะกลางคืน พวกเขาทั้งแปดคนพักอยู่ในห้องเดียวกัน ดงซูบินไม่สนใจงานนี้และเริ่มรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าของร้าน ของ ห้องอาบน้ำฮายปิง

เพื่อนคนงานสองสามคนส่ายหัว พวกเขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจ้านายเนื่องจากพวกเขามีหน้าที่ซักผ้าขนหนูทั้งกลางวันและกลางคืน

บุคคลที่มีอันดับสูงสุดที่พวกเขาสามารถติดต่อได้คือผู้จัดการหม่าเหวินเทา เขาเป็นผู้รับผิดชอบงานโดนรวมของที่นี้ และ ดงซูบิน รู้สึกว่าไม่มีจุดหมายที่จะถามคำถามพวกเขาอีก ตอนนี้เขาได้แทรกซึมเข้าไปในห้องอาบน้ำฮายปิง เรียบร้อยแล้วและจำเป็นต้องทำความคุ้นเคยกับสถานที่นั้นก่อนที่เขาจะสามารถเริ่มการสืบสวนได้

22.00 น.

สำนักงานของห้องอาบน้ำฮายปิง

หม่าเหวินเทากำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่หลังโต๊ะทำงานและมีเจ้าหน้าที่ตัดหน้าและหัวหน้างานอีกสองสามคนยืนอยู่ตรงหน้าเขา

หลังจากนั้นไม่นานหม่าเหวินเทาในวัยสี่สิบของเขาก็ถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “วันนี้มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

ไม่กี่วันที่ผ่านมาผู้จัดการหม่าถามคำถามเดิมทุกวัน ทุกคนทราบดีว่ามีการปราบปรามอย่างต่อเนื่องและต้องระมัดระวัง ผู้หญิงคนหนึ่งตอบ “ล็อบบี้เป็นเรื่องปกติ”

"ห้องพักปกติ"

“ห้องด้านหลังเป็นเรื่องปกติ”

หม่าเหวินเทาขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันไม่ได้ถามว่ามีใครพยายามสร้างปัญหาที่นี่หรือไม่ ฉันกำลังถามว่ามีแขกที่น่าสงสัยหรือป่าว?!”

ผู้หญิงคนนั้นตอบ “ไม่ ทุกคนลงทะเบียนด้วยเข้ามาด้วยบัตรประจำตัวประชาชน”

หม่าเหวินเทากล่าว “มีการปราบปรามเกิดขึ้น ทุกท่านต้องระวังและผู้ที่ไม่มีบัตรประจำตัวจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่”

"ใช่." เจ้าของร้านตอบ

หลังจากคิดสักพักหม่าเหวินเทาก็ยังคงกังวล “แขกทุกคนต้องลงทะเบียน แม้แต่ขาประจำของเราก็ต้องทำเช่นเดียวกัน ทุกท่านต้องทราบและตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราจะหยุดจ้าง ซึ่งรวมถึงผู้หญิงด้วย เราจะใช้รับผู้หญิงตามปกติเพื่อให้บริการแขกของเราและจะไม่ใช้ใครแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการแนะนำจากคนที่เรารู้จักก็ตาม”

หญิงสาวลังเล “ผู้จัดการหม่านี่…”

หม่าเหวินเทาโบกมือ “ทำตามที่ฉันพูดและอย่าถามคำถามใด ๆ”

ลูกเรือลังเลอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า “ผู้จัดการฉันจ้างคนมาก่อนหน้านี้และพาเขาไปที่แผนกแม่บ้าน”

"เขาอายุเท่าไหร่?" หม่าเหวินเทาขมวดคิ้ว

“เขาน่าจะอายุยี่สิบต้น ๆ”

“นายเก็บบัตรประจำตัวของเขาไว้หรือเปล่า”

ลูกน้องของเขา ตอบกลับ “เขาอ้างว่าเขาทำบัตรประจำตัวประชาชนหาย แต่เขาบอกว่าเขาเคยทำงานให้กับพี่บ่าวที่เมืองเฟินโจวในเวิร์คช็อปมาก่อน”

หม่าเหวินเทาคิดสักพักแล้วพูดว่า “นายไปพาหมอนั้นมา!”

หลังจากนั้นไม่นานคนดูแลร้าน ก็พาดงซูบินไปที่สำนักงาน หัวหน้างานออกไปแล้วและมีผู้ชายในชุดสูทเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ในสำนักงาน ผู้ชายหน้าตาดุและทุกคนที่เห็นก็จะรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนดี หัวใจของดงซูบิน เริ่มเต้นแรงและรู้ว่าเขากำลังถูกสงสัย แต่ในขณะเดียวกันเขาก็มีความสุขเพราะข้อมูลอาจจะถูกต้อง!

“ผู้จัดการ” ดงซูบินแสร้งทำเป็นประหม่า

ผู้ดูแลร้านตะโนกใส่ดงซูบิน “หยุดเล่นลิ้นและควักบัตรประจำตัวของคุณ!”

"ผมทำมันหายจริงๆ. ถ้าคุณไม่เชื่อผมคุณสามารถตรวจสอบกระเป๋าของผมได้“ดงซูบิน หยิบกระเป๋าเงินของเขาออกมา” ฉันกำลังรอทำบัตรใหม่”

หม่าเหวินเทาจ้องเข้าไปในดวงตาของดงซูบิน“อย่าพยายามเล่นกลต่อหน้าฉัน! นายรู้หรือป่าวว่าสถานที่แห่งนี้ที่ไหน” เขาหยุดชั่ววินาทีและถามอย่างเย็นชา “นายบอกว่านายเคยทำงานให้กับพี่บ่าวใช่หรือไม่? อู่เกี่ยวกับรถยนต์ของพี่บ่าวปิดไปแล้วเมื่อครึ่งปีที่แล้ว! นายทำงานที่นั่นเมื่อไหร่”

ปิด? ดงซูบินไม่แน่ใจในขณะที่เขาพูดคำโกหกนี้ในขณะนั้น

ดงซูบินตอบอย่างใจเย็น “ผมเคยทำงานที่นั่นก่อนที่อู่ปจะปิดและผมก็ลาออกไปเพราะงานมันหนักเอามากๆ”

ใบหน้าของหม่าเหวินเทาเย็นลงและยังคงจ้องมองไปที่ตงซู่ปิง “ฉันเคยพบพี่บ่าว สองสามครั้งและค่อนข้างสนิทกับผู้ติดตามของเขาต้าซู่ นายอยู่ในการดูแลต้าซู่หรือนายทำงานให้กับเสี่ยวเฉิน?”

ดงซูบินได้ยินสิ่งที่หม่าเหวินเทาพูดและรู้ว่าเขาต้องเป็นเพื่อนกับคน ๆ นั้นที่ชื่อต้าซู่ “ผมทำงานกับพี่เฉิน”

หม่าเหวินเทาพยักหน้าและกระแทกโต๊ะอย่างกะทันหัน “ไอเวรนี้! จับมันไว้!”

ดงซูบินตกตะลึงเมื่อชายสองคนกดเขาลงบนพื้น

หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบินอย่างเย็นชา “แกเป็นใคร? ใครส่งแกมาที่นี่”

ดงซูบินงตื่นตระหนก แต่เขาก็พยายามเถียง “ผู้จัดการหม่าคุณกำลังจะทำอะไร? ผมมาที่นี่เพื่อหางาน”

คนดูแลร้านกระทืบศีรษะของดงซูบิน "หยุดโกหก! อู่ของพี่บ่าวยังเปิดดำเนินการ! คิดว่าหลอกเราได้เหรอ! แกบอกว่าแกทำงานอยู่กับพี่เฉิน? พี่บ่าวและพี่เขยมีจ้านายคนเดียวและมีลูกน้อง! ต้าซุย? พี่เฉิน? ชื่อทั้งหมดนี้ถูกสร้างขึ้น!”

เวรล่ะ!

ดงซูบินรู้ตัวว่าโดนหลอก!

ดงซูบินไม่เคยเป็นสายลับมาก่อนและไม่ได้รับการฝึกฝนมา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงโดนหม่าเหวินเทาหลอกได้ง่ายๆ

เวรเอ๋ย! หม่าเหวินเทาเจ้าเล่ห์มากๆ!

ถ้าอย่างงั้น. ย้อนกลับไปหนึ่งนาที!

ฉากเปลี่ยนแปลงไป!

ความเจ็บปวดของดงซูบินหายไปและเขายืนอยู่ หลังของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น

“อย่าพยายามเล่นกลต่อหน้าฉัน! นายรู้หรือไม่ว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน” เขาหยุดชั่ววินาทีและถามอย่างเย็นชา “นายบอกว่านายเคยทำงานให้พี่บ่าว? อู่รถยนต์ของพี่บ่าวปิดไปแล้วเมื่อครึ่งปีที่แล้ว! นายทำงานที่นั่นเมื่อไหร่”

ดงซูบินแสร้งทำเป็นสับสน “ผมยังทำงานที่นั่นเมื่อเดือนที่แล้วอยู่ มันยังไม่ปิดไม่ใช่หรอครับ”

หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบินและพูดต่อ “ฉันเคยพบพี่บ่าว สองสามครั้งและค่อนข้างสนิทกับผู้ติดตามของเขาต้าซู่ นายอยู่นการดูแลของต้าซู่ที่หรือนายเป็นลูกน้องของเสี่ยวเฉิน?”

ดงซูบิน'ดู' งงงวยมากขึ้น “คนงานทุกคนก็เหมือนผมและฉันจำชื่อทุกคนไม่ได้ แต่ผมไม่คิดว่าจะมีใครที่ชื่อต้าซู้ มีเพียงคนงานคนเดียวที่มีนามสกุลเฉิน แต่เขาไม่ได้เป็นหัวหน้างานที่นั่น เมื่อพี่บ่าวไม่อยู่พี่เขยก็เป็นคนดูแลแทน”

หม่าเหวินเทาเงียบและไม่ขมวดคิ้วอีกต่อไป

คนดูแลร้านเห็นว่าดงซูบินรู้เรื่องเกี่ยวกับอู่นั้นจริงๆและเริ่มเชื่อใจเขามากขึ้น “ ผู้จัดการหม่าเรายอมเขา

ได้ไหม…“หม่าเหวินเทาเคลียร์ข้อสงสัยของเขาเกี่ยวกับดงซูบิน เนื่องจากดงซูบินเคยทำงานให้กับพี่บ่าวมาก่อนเขาก็น่าจะไม่มีปัญหา” เอาล่ะ. ให้เขากลับไปทำงาน”

คนดูแลร้านพยักหน้าและพาดงซูบินออกจากห้องทำงาน

ที่ทางเดินดงซูบินแกล้งถาม “อู่รถยนต์ของพี่บ่าวปิดไปแล้วหรอ? จริงหรือเปล่า?”

คนดูแลร้านผลักดงซูบินไป “หยุดถามคำถามมากมายแล้วกลับไปทำงาน!”

ดงซูบินพยักหน้าและเดินขึ้นบันได ในขณะที่เขาหันหลังให้กับผู้ดูแลร้านรอยยิ้มเย็นเยียบก็ปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของเขา เอาล่ะ! แกทุกคนคิดว่าฉันจะตกหลุมพรางของแกสินะ?!

แต่…ก่อนหน้านี้ฉันโกหกได้อย่างแนบเนียนเลยล่ะ!