ระบบย่อยสลายขั้นเทพ บทที่ 4 เพียงแค่หยิบก้อนอิฐ เขาก็รอด

บทที่ 4 เพียงแค่หยิบก้อนอิฐ เขาก็รอด

นักเลงทั้งสามคนหันไปหาต้นเสียงในทันทีด้วยความตกใจเพราะมีคนเห็นเหตุการณ์

แต่เมื่อพวกมันหันไปเห็นว่าเป็นเพียงเด็กนักเรียนคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์

หนึ่งในพวกมันก็ได้แสดงสีหน้ายิ้มเยาะออกมา มันจ้องมองไปยังเจียงฮ่าวอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันกลับไปมองยังซ่งหว่านเอ๋ออีกครั้ง

"โอ้ะโอ เด็กน้อยอยากเป็นฮีโร่แฮะ นี่แกอยากเล่นบทเป็นพระเอกช่วยสาวงามสินะ"

ในตอนนี้เอง ซ่งหว่านเอ๋อ รู้สึกมีความสุขขึ้นมาในทันทีที่มีใครบางคนเข้ามาช่วยเธอในที่สุด

"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยเถอะนะ"

เธอฮึดตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

แต่เมื่อเธอได้เห็นว่าคนที่มาช่วยเธอนั้นกลับกลายเป็นนักเรียนจากโรงเรียนเดียวกันที่ดูผอมกะหร่อง มันทำให้เธอได้รับความรู้สึกราวกับถูกผลักจากสวรรค์ตรงดิ่งสู่ขุมนรกในทันที

“คนแบบนี้จะไปช่วยเราไหวได้ยังไงกัน วันนี้ฉันคงถึงคราวเคระห์แล้วสินะ”

ใบหน้าของซ่งหว่านเอ๋อที่ก่อนหน้านี้ได้ตกใจกลัวจนซีดเซียวอยู่แล้วก็ได้ร้องไห้ออกมาในทันทีเพราะเธอรู้สึกได้ว่าหมดสิ้นซึ่งความหวังแล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกดีที่ชายคนนี้กล้าที่จะเข้ามาช่วยเธอในช่วงเวลาแบบนี้ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดที่ต้องมาลากให้ชายคนนี้มาลงเหวไปกับเธอด้วยเหมือนกัน

ในตอนนี้เอง นักเลงคนหนึ่งที่ชื่อว่าหวางเหมา ได้ล้วงเข้าไปหยิบมีดพับออกมาจากกระเป๋ากางเกง เมื่อมันกางออก ใบมีดของมันมีความยาวกว่ายี่สิบเมตร

มันได้ทำการควงมีดไปมาจนสะท้านแสงวิบวับในมืออย่างช่ำชอง ก่อนที่จะจับมีดของตัวเองอย่างมั่นคงก่อนที่จะใช้มีดของตัวเองสะท้อนแสงแดดไปยังหลังมือข้างหนึ่งหลังมือของเจียงฮ่าวไปมาราวกับจะเยาะเย้ยเจียงฮ่าว

“ไอ้เด็กเวร รีบๆไสหัวไปซะแล้วฉันจะทำเป็นไม่เห็นแกซะ ไม่อย่างนั้น....” “หึหึหึหึ”

เจียงฮ่าวที่ได้ยินก็อดที่จะใจเต้นไม่เป็นส่ำเสียไม่ได้ เขาจ้องมองยังมีดในมือของหวางเหมาอย่างตาไม่กระพริบ ตัวเขานั้นแต่ให้เป็นเด็กผลการเรียนเหลวแหลกขนาดไหนแต่ก็ไม่เคยที่จะมีเรื่องสักครั้งในชีวิต พอมาเจอเรื่องแบบนี้กับตัวก็อดไม่ได้ที่จะหวาดๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้ยินคำพูดของไอ้นักเลงหัวไม้ตรงหน้าเขาที่พูดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เขาเชื่อได้ในทันทีว่าหากวันนี้เขายอมรามือ เขาคงจะต้องฝันร้ายไปตลอดชีวิตของตน

ในตอนนี้เขาทำได้เพียงมองไปที่พื้นรอบๆเพื่อลองหาอะไรก็ตามที่พอจะเป็นอาวุธได้ อะไรก็ได้ที่พอจะสูสีกับมีดพับของไอ้สถุลตรงหน้า

อย่างไรก็ตาม หลังจากมองไปปราดหนึ่ง เขานั้นเจอเพียงเศษก้อนอิฐที่อยู่ตรงหลายเท้าของตน นอกนั้นแล้วไม่มีอะไรที่เขาพอจะใช้ได้อีก

ในเมื่อไม่มีทางเลือก เขาจึงได้ก้มลงไปหยิบเศษก้อนอิฐที่เท้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อหวางเหมาได้เห็นเศษอิฐในมือของเจียงฮ่าวก็อดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มอย่างดูถูก

“ติ้ง...ตรวจพบแมงมุม ท่านต้องการย่อยสลายและสังเคราะห์หรือไม่”

ทันทีที่เสียงของระบบดังขึ้นในจิตสำนึกของเจียงฮ่าว

เจียงฮ่าวลอบตกใจเล็กน้อยก๋อนที่จะตอบรับระบบในทันที แต่เขาจะเอาซากแมงมุมไปทำอะไรได้กัน

หรือจะได้

เจียงฮ่าวได้ชำเลืองมองไปยังเศษก้อนอิฐในมือ อย่างที่เขาคิด แมงมุมตัวเล็กๆได้ตกตายโดยเขาในทันที

เจียงฮ่าวที่เห็นรู้สึกยินดีและไม่รังเกลียดที่จะตอบระบบออกมา

“แน่นอน”

“ติ้งงงง การย่อยสลายแมงมุมเสร็จสมบูรณ์ ท่านได้รับทักษะสัมผัสภยันตราย ได้รับค่าทักษะ 0.7 หน่วย ได้รับค่าประสบการณ์ 0.7 หน่วย”

“การย่อยสลายและสังเคราะห์เสร็จสมบูรณ์ ท่านต้องการหลอมรวมหรือไม่”

ทันทีที่บอลแสงได้ปรากฎอยู่ในห้วงจิตสำนึก เจี่ยงฮ่าวได้แบ่งแยกสติลอบเข้าไปในห้วงจิตสำนึกของตนอย่างรวดเร็ว

-สัมผัสภยันตราย ระดับ 1 (0/1) มอบสัมผัสที่หกให้แก่ผู้ครอบครองทักษะเพื่อใช้ในการตรวจจับภยันตรายที่เกิดขึ้นโดยรอบ ทันทีที่รับสัมผัสได้ ค่าความเร็วเพิ่มขึ้น 1 หน่วย ค่าพลังวิญญาณเพิ่มขึ้น 0.6 หน่วย-

ทันทีที่เจียงฮ่าวเห็นข้อมูล เขาได้รีบตอบตกลงที่จะหลอมรวมในทันที และทันทีที่ตอบตกลงไป บอลแสงก็ค่อยๆสลายรวมกับจิตสำนึกของเจียงฮ่าว

ในตอนนี้เจียงฮ่าวรู้สึกได้ว่าการมองเห็นของตนกระจ่างชัด ราวกับว่าทุกสิ่งรอบตัวนั้นชัดขึ้นกว่าแต่ก่อนมากนัก

ร่างกายของเขาในตอนนี้ทั้งรู้สึกผ่อนคลายและแข็งแกร่ง

อย่างไรก็ตาม ตัวเขาในตอนนี้หากมองจากภายนอกไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย

ในตอนนี้ หวางเหมา เมื่อเห็นว่า เจียงฮ่าว ไม่ได้มีท่าทีจะจากไป แถมยังหยิบเศษอิฐมาไว้ในมือ นี่ทำให้มันโกรธจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว

“ไอ้หนู แกหาเรื่องเองนะ”

เมื่อพูดจบ สีหน้าของหวางเหมา ได้แสดงออกมาถึงความเหี้ยมเกรียม มันตวัดมีดพับของตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เจียงฮ่าวก่อนที่จะฟันมีดลงไปบนมือที่มันสะท้อนแสงใส่ไปก่อนหน้านี้