ตอนที่ 414 คุณคะ คุณถูกเฉียวเมียนเมียนหลอกแล้วล่ะ

​​​​​​​สาว ๆ ต่างอิจฉาและนินทาเธอด้วยความรังเกียจ

ทว่าทั้งเฉียวเมียนเมียนและเหมาเยซื่ออยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกล ทำให้พวกเขาไม่ได้ยินที่สาว ๆ เหล่านั้นกำลังนินทา

เหมาเยซื่อสังเกตเห็นว่าดอกไม้นั้นหนักเกินไปสำหรับเฉียวเมียนเมียน จึงเสนอตัวช่วยเธอถือ “ผมจะเอามันไปไว้ในรถให้นะ”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกขอบคุณสำหรับท่าทางของเขา

ดอกไม้นั้นหนักเกินไปสำหรับเธอจริง ๆ แขนของเธอเริ่มปวดหลังจากที่ถือมันไว้เพียงชั่วครู่

ทั้งสองคนเดินทอดน่องไปที่รถพร้อมกัน

เหมาเยซื่อกดปลดล็อกรถและเปิดประตูรถ เขาวางดอกไม้ไว้ที่เบาะหลัง

หลังจากนั้นเขาเดินไปด้านข้างและเปิดประตูรถให้กับเธอ เขายิ้มและพูดว่า “คุณเฉียวครับ เชิญครับ”

พฤติกรรมที่เป็นสุภาพบุรุษของเหมาเยซื่อดึงดูดความสนใจของกลุ่มสาว ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ

เด็กผู้หญิงหลายคนถูกดึงดูดเข้าหาสุภาพบุรุษอย่างเขา

ผู้หญิงมักจะถูกดึงดูดมากขึ้น หากสุภาพบุรุษเหล่านั้นทั้งร่ำรวยและหล่อเหลา

เฉียวเมียนเมียนเดินไป ในขณะที่คนอื่น ๆ จ้องมองมายังเธอ

ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปนั่งในรถ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังลอดมาจากทางด้านหลัง

“คุณคะ คุณถูกเฉียวเมียนเมียนหลอกค่ะ เธอไม่ใช่คนอย่างที่เธอกำลังเสแสร้งให้ตัวเองเป็น”

เฉียวเมียนเมียนตกใจกับสิ่งที่เธอพูด และหันกลับมา

นั่นคือไป่เสี้ยวและจางอี้เว่ย พวกเขากำลังเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกัน เสียงที่พูดขึ้นในตอนนี้เป็นของไป่เสี้ยว

นี่เป็นครั้งที่สองที่ไป่เสี่ยวได้พบกันเหมาเยซื่อ เธอรู้สึกตื่นเต้น

แม้ว่าเธอจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะซ่อนมันไว้ แต่การแสดงออกของเธอยังดูตื่นเต้น

เหมาเยซื่อหรี่ตาและจ้องมองเธออย่างเย็นชา

เมื่อเธอได้พบกับสายตาที่เย็นชาของเขา ไป่เสี้ยวรู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นเร็วขึ้น เธอรู้สึกประหม่า ตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

เธอเดินเข้าไปหาเหมาเยซื่ออย่างรวดเร็วและกำหมัดแน่น เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “คุณค่ะ เราเคยพบกันมาก่อน ฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องของเฉียวเมียนเมียน”

ในขณะที่เขามองดูผู้หญิงตรงหน้า เหมาเยซื่อขมวดคิ้วและตอบอย่างเย็นชาว่า “คุณครับ ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเป็นใคร โปรดหยุดทำตัวราวกับว่าเรารู้จักกันสักที”

ไป่เสี้ยวขมวดคิ้ว เมื่อถูกทำให้อับอายต่อหน้าสาธารณชน

สาว ๆ ที่ยื่นอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินและเริ่มซุบซิบกันสนุกปาก “ฮ่า ๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เธอจะพูดแบบนั้นโดยไม่รู้ตัวเองได้ยังไง”

“ใช่ ทำไมเขาถึงต้องจำเธอได้ด้วย เธอคิดว่าตัวเองสวยตายล่ะ”

“เธอรู้ไหมว่าสายตาของหล่อนเป็นประกายขนาดไหนเมื่อหล่อนเห็นเขาน่ะ? หล่อนพยายามจะแย่งผู้ชายคนนั้นจากเพื่อนร่วมห้องของหล่อนเหรอ?”

“แต่ผู้ชายคนนั้นยอดเยี่ยมมากเลยล่ะแก เขาปฏิเสธว่ารู้จักหล่อนในทันที ฮ่าๆๆๆๆ เขาทำให้หล่อนขายหน้าล่ะ”

“พวกเธอคิดมากเกินไป เขาไม่ได้พยายามทำให้หล่อนลำบากใจสักหน่อย เขาแค่ไม่รู้จักหล่อนจริง ๆ แต่หล่อนคงรู้สึกมั่นหน้ามากจนคิดว่าเขาจะจำหล่อนได้น่ะสิ”

เสียงของสาว ๆ ไม่นุ่มนวลเอาเสียเลย

ไป่เสี้ยวได้ยินทุกคำพูด

ในขณะนั้นเธอรู้สึกอับอายและเสียใจ

แต่เธอจำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ที่น่ารักและดีต่อหน้าเหมาเยซื่อ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถแสดงอารมณ์โกรธออกมาได้

เธอกัดริมฝีปากและระงับความโกรธ หลังจากนั้นเธอยิ้มและพูดว่า “คุณค่ะ ฉันชื่อไป่เสี้ยว ฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องของเฉียวเมียนเมียนมา 3 ปีแล้วค่ะ เราเคยสนิทกันจริง ๆ แต่เพราะความเข้าใจผิด...”