AC 79: ความน่าเชื่อถือ ฟรี
AC 79: ความน่าเชื่อถือ 1
ปกติแล้วการขโมยเสื้อผ้าจะเป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากในการออกไป แต่ต้องขอบคุณคริสเตียนที่ทุกคนไว้วางใจและการเป็นพยานของเขา ทำให้อันเฟย์รู้สึกผ่อนคลาย เนื่องจากคริสเตียนได้กล่าวแทนเขา ซูซานนา และ นิยา ก็พบว่าตัวเองเชื่อเรื่องของ อันเฟย์ ในทางกลับกันผู้กระทำความผิดที่แท้จริงไม่ได้แสดงความสำนึกผิด ยูนิคอร์นหนุ่มมองไปรอบ ๆ ทุกคนอย่างมีความสุข ยิ่งฉากอึกทึกยิ่งมีความสุขมากขึ้น
อันเฟย์ เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับมันจึงหยิบยูนิคอร์นตัวน้อยขึ้นมา เขายื่นให้คริสเตียนและบอกให้เขาเอาเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิงมาคืน จากนั้นเขาก็วางลงที่ปากถ้ำและเริ่มคิด
ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาสามารถเอาชนะ ชาลลี ด้วยลูกไฟขนาดเล็กและกลายเป็นนักเวทย์ที่แย่ที่สุดอันดับสองของกลุ่มอย่างเป็นทางการ แม้ว่าพลังเวทย์ในการต่อสู้จะอ่อนแอมาก แต่พลังของ อันเฟย์ ก็ทำให้เพื่อนของเขาตกใจ คริสเตียนถึงกับกล่าวว่า อันเฟย์ อาจเป็นอัจฉริยะที่มีพลังธาตุของเขา
พลังธาตุฟังดูเหมือนพลังที่น่าอัศจรรย์ แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่พลังที่มีประโยชน์ ไม่มีใครในประวัติศาสตร์ที่สามารถบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้โดยอาศัยพลังธาตุเพียงอย่างเดียว มีผู้กล้าชื่อดังที่มีพลัง แต่สิ่งที่เขาทำได้มากที่สุดคือการเรียกธาตุไฟและใช้มันในรูปแบบดาบ แน่นอนเขาไม่ใช่ผู้กล้าเพราะเขาสามารถเรียกดาบหรือใช้มันเพื่อเอาชนะใครก็ได้ เป็นเพราะเขาเสียสละตัวเองเพื่อมนุษยชาติและกลายเป็นสายลับของมนุษย์ท่ามกลางสัตว์เวทย์ เขาได้รับความไว้วางใจอย่างช้าๆและกลายเป็นผู้นำในหมู่พวกเขาด้วยซ้ำ ในท้ายที่สุดเขาได้นำกลุ่มสัตว์เวทย์ชั้นสูงเข้าสู่การซุ่มโจมตีโดยมนุษย์
ในตอนแรกอันเฟย์รู้สึกดีใจมากเมื่อได้ยินคำชมของคริสเตียน แต่หลังจากอธิบายอย่างละเอียดแล้วเขาก็รู้สึกผิดหวัง เขาลืมเรื่องนี้เป็นส่วนใหญ่ แต่เขาได้สูญเสียดาบยาวในการต่อสู้ก่อนหน้านั้นในวันนี้และหางของมันติคอร์ยังคงเป็นอาวุธที่ไม่คุ้นเคย เขาไม่มีอาวุธในขณะนั้นและจำเรื่องราวเกี่ยวกับดาบเพลิงได้เพียงแค่นั้น
พวกเขาเก็บดาบสำรองไว้ในห้องเก็บของในถ้ำ แต่พวกเขาพบดาบเหล่านั้นบนเรือและ อันเฟย์ ไม่ไว้วางใจคุณภาพของมัน
อันเฟย์ คิดว่าบางทีเขาอาจเรียนรู้ที่จะเชี่ยวชาญทักษะการทำดาบไฟได้ เขายังต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับความสามารถนี้ หากเขาสามารถสร้างดาบจากมันได้เขาก็อาจจะคิดหาวิธีสร้างสิ่งอื่น ๆ ได้เช่นกัน
ลูกบอลไฟขนาดเล็กปรากฏขึ้นลอยอยู่เหนือมือของเขาและร่วงลงกลางอากาศตามความประสงค์ของเขา เช่นเคยเขารู้สึกอบอุ่นและเชื่อฟังเท่านั้นและไม่ได้ถูกคุกคามเลย
ในทางทฤษฎีเวทมนตร์จะกลายเป็นอันตรายทันทีที่มันถูกปล่อยออกมา มันไม่ฉลาดและไม่สามารถแยกแยะระหว่างเพื่อนกับศัตรูได้ มีประวัติมากมายเกี่ยวกับเวทมนตร์ที่ทำร้ายฝ่ายผิดหรือทำร้ายคนที่ปล่อยออกมาในตอนแรก ในทางตรงกันข้ามคนอย่าง อันเฟย์ ที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้อย่างอิสระนั้นหายาก
ภายใต้การควบคุมของเขา ลูกไฟจะกระเด้งขึ้นและลงต่อหน้าเขาอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ และเสกลูกบอลแห่งเปลวไฟอีกลูก อย่างช้าๆ อันเฟย์ รู้สึกว่าตัวเองคุ้นเคยกับการควบคุมไฟมากขึ้น เขารวมลูกไฟทั้งสองและสังเกตอย่างระมัดระวัง
หลังจากลูกไฟทั้งสองรวมกันสีของมันก็สว่างขึ้นและขนาดก็เพิ่มขึ้น หลังจากนั้นไม่กี่นาทีโดยไม่มีกิจกรรมแปลก ๆ อันเฟย์ ก็รวมลูกไฟที่ใหญ่กว่าเข้ากับลูกไฟขนาดเล็กอีกสามลูก
ลูกไฟทั้งห้ารวมกันกลายเป็นเวทมนตร์ที่มีขนาดเล็กกว่าลูกไฟขนาดใหญ่เล็กน้อย ลูกไฟลอยอยู่เหนือฝ่ามือของ อันเฟย์ เพียงไม่กี่นิ้วและเมื่อเขาตรวจสอบพลังเขาก็ไม่รู้สึกอะไรนอกจากความอบอุ่นและการเชื่อฟัง
อันเฟย์ใช้พลังทั้งหมดของเขาเพื่อควบคุมลูกไฟ เขาพยายามดึงลูกไฟและพยายามยืดมัน สิ่งนี้ใช้เวลาและพลังงานส่วนใหญ่ของเขาเนื่องจากเขายังคงต้องทำงานกับความเข้มแข็งทางจิตใจ บ่อยครั้งที่เขาลืมเรื่องหนึ่งในขณะที่ทำงานกับอีกสิ่งหนึ่ง สิ่งนี้ทำให้ลูกไฟบิดและเปลี่ยนรูปร่างเหมือนต้นไม้ในลมแรง หลังจากสิ่งที่ดูแปลกไป หน้าผากของ อันเฟย์ ก็เต็มไปด้วยเหงื่อและมีแท่งยาวประมาณสองฟุตปรากฏในมือ
อันเฟย์ ต้องการดาบในตอนแรกและรู้สึกผิดหวังที่มันเป็นเพียงไม้ เขามองไปที่มือของเขาและไม่รู้สึกแสบร้อนหรือเจ็บปวด ไฟจากไม้ฟาดฟันแขนเสื้อของเขา แต่ไม่ได้ทำให้พวกเขาเสียหาย
เขาสำรวจพุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ กับมันและเห็นใบไม้ที่ม้วนงอและเป็นสีดำภายใต้แสงจันทร์ จากนั้นด้วยประกายไฟเล็ก ๆ พุ่มไม้ก็เริ่มปล่อยควัน
อันเฟย์ครุ่นคิดและแตะปลายแท่งเข้ากับเสื้อของตัวเอง เสื้อไม่เสียหาย เขารู้สึกว่าองค์ประกอบนั้นตั้งใจปกป้องเขา เขาตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแนวการกระทำและนำความก้าวร้าวไปสู่สิ่งอื่น เขาแตะเสื้อของเขาอีกครั้งและมันก็ลุกเป็นไฟ
เขารีบดับไฟและตระหนักว่าพลังของไฟขึ้นอยู่กับคำสั่งของเขาอย่างหมดจด ถ้าเขาต้องการให้มันโจมตีมันก็จะทำ
สำหรับคนปกติมันจะยากมากที่จะควบคุมจิตใจของตัวเอง ตัวอย่างเช่นบางครั้งยิ่งใครอยากลืมก็ยิ่งยากที่จะลืม เมื่อใครสักคนมุ่งความสนใจไปที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งมันจะใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการคิดของพวกเขาที่จะไปที่อื่น หัวใจของคนเป็นเหมือนสัตว์ป่า พวกเขายากที่จะเชื่องและควบคุม เช่นเดียวกับมีหลายวิธีในการจับสัตว์ป่าผู้คนคิดค้นวิธีต่างๆมากมายเพื่อควบคุมจิตใจของตัวเอง สำหรับคนอย่าง อันเฟย์ การควบคุมจิตใจของเขาไม่ใช่งานหนัก
หากคนปกติเห็นเสื้อของพวกเขาถูกไฟไหม้พวกเขาอาจประหลาดใจและจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากไฟไหม้ทำร้ายพวกเขา จากนั้นบางทีไฟอาจทำร้ายพวกเขาได้จริงๆ การจินตนาการถึงไฟที่ทำร้ายตัวเองจะเป็นการบอกใบ้ว่าไฟอาจทำอันตรายพวกเขาได้ อย่างไรก็ตามเมื่อมนุษย์สามารถควบคุมจิตใจของตนเองได้ไฟก็จะอบอุ่นและเชื่อฟัง
อันเฟย์ เดินไปที่ต้นไม้และเฉือนไม้ไปที่ลำต้นของมัน แท่งไม้ละลายเป็นชิ้นเล็ก ๆ หลายพันชิ้นและหายไปในเวลากลางคืนไม่เหลือรอยไหม้เล็ก ๆ บนต้นไม้
อันเฟย์ตกใจกับความเปราะบางของแท่งไม้ คริสเตียนเคยบอกเขาว่าผู้กล้าสามารถต่อสู้ด้วยดาบไฟของเขาได้ กล่าวตามหลักเหตุผลมันไม่ควรอ่อนแอถึงขนาดตัดต้นไม้ไม่ได้ เขาทำอะไรผิด?
อันเฟย์นั่งลงบนผืนหญ้าและเริ่มทำตามขั้นตอนที่เขาทำเพื่อสร้างไม้นั้น จากนั้นเขาก็เริ่มนั่งสมาธิเพื่อเติมเต็มเวทมนตร์ของเขา แม้ว่าเขาจะค่อยๆก้าวไปสู่การเป็นนักเวทย์ แต่เขาก็ยังไม่ได้เป็นนักเวทย์ฝึกหัดด้วยซ้ำและลูกไฟลูกเล็ก ๆ ก็ทำให้เขาหมดพลังไปกับเวทมนตร์ของเขา
เขาผ่านการทำสมาธิและการทดลองหลายรอบเพื่อหาคำตอบ ครั้งหนึ่งเขาใช้ลูกไฟแปดลูกในเวลาเดียวกัน แต่มันไม่แรงไปกว่าห้าลูกและแตกกระทบกับต้นไม้
ดวงจันทร์อยู่สูงบนท้องฟ้าและเกือบจะถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะต้องเดินต่อไป อันเฟย์ หยุดการทดลองของเขา งานของเขาในคืนนี้ผลักดันให้เขาเข้าใกล้การเป็นนักเวทย์ แต่เขาไม่พอใจและรู้สึกพ่ายแพ้เล็กน้อย
“เจ้าไม่ได้นอนหรือ” เฟลเลอร์ผู้เฝ้าระวังในคืนนั้นถามขณะที่อันเฟย์เดินเข้าไปในถ้ำอย่างหมดแรง
“ไม่เหนื่อย” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับส่ายหัว “เฟลเลอร์บอกซูซานนาและนำดาบมาให้ข้าจากห้องเก็บของ”
“ได้เลย” เฟลเลอร์กล่าว เขาหายเข้าไปในห้องหนึ่งทางด้านหลังของถ้ำ
อันเฟย์เข้าหาคริสเตียน เขาแตะคริสเตียนที่ไหล่และตบบ่า ริสกะ ทั้งสองลุกขึ้นนั่งขยี้ตา
"ได้เวลา?"
“ใช่” อันเฟย์ กล่าว “คริสเตียนข้าจะให้ ริสกะ และ ซูซานนา ก่อน พาคนอื่นมาด้วยในภายหลัง เราจะทิ้งรอยไว้ระหว่างทาง ถ้าเจ้าเจอออร์คพยายามอย่ายุ่งกับพวกมันและหาเราก่อน”
“เอาล่ะ” คริสเตียนกล่าว “อันเฟย์ทำไมเจ้าไม่พาซานเต้กับซูบินไปด้วยล่ะ? มันอันตรายเกินไปสำหรับเจ้าสามคน”
“เราแค่สอดแนม ถ้าเรามีปัญหาก็จะง่ายกว่าเมื่อมีคนจำนวนน้อย”
"ถ้าเจ้ากล่าวเช่นนั้น."
“ระวังตัวเองด้วย”
“เจ้าเช่นกัน”
AC 79: ความน่าเชื่อถือ 2
ชั่วโมงก่อนรุ่งสางมักจะมืดที่สุดและเงียบที่สุดในป่า ทั้งสิ่งมีชีวิตที่ออกหากินเวลากลางคืนและสิ่งมีชีวิตประจำวันจะนอนหลับในช่วงเวลานี้
กระรอกตัวเดียวที่มีหางยาวสีแดงเพลิงโผล่หัวออกมาจากรูเล็ก ๆ บนพื้นดิน มันจ้องมองไปทางทิศตะวันออกราวกับว่ามันเป็นความกระตือรือร้นที่จ้องมองไปที่เทพเจ้าของเขารอให้ดวงอาทิตย์ขึ้น ค้างคาวตัวใหญ่สองสามตัวบินอยู่เหนือต้นไม้และกระรอกก็รีบกลับไปที่ซ่อนของมัน อย่างไรก็ตามค้างคาวดูเหมือนจะไม่พุ่งใส่กระรอก แต่อย่างใด พวกมันจำเป็นต้องกลับไปที่รังของพวกมันก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น
มีสัตว์หลายชนิดอาศัยอยู่ในป่า สัตว์เวทย์ และบางครั้งสัตว์ชนิดเดียวกันก็แตกแขนงออกเป็นสายพันธุ์ที่แตกต่างกัน ยกตัวอย่างเช่นแมงมุม ในป่ามีแมงมุมหลายพันตัวบางตัวใหญ่เท่าวงล้อบางตัวเล็กเท่าเล็บมือ บางตัวอาศัยอยู่ในพุ่มไม้บางตัวอาจทำใยยาวได้หลายสิบฟุต ตัวอื่น ๆ ไม่ได้พึ่งพาใย แต่เป็นการกระโดดที่เหนือกว่าและเขี้ยวพิษเพื่อล่าสัตว์ เมื่อถึงรุ่งเช้าแมงมุมเหล่านี้จะหนีออกจากสถานที่ล่าสัตว์ในเวลากลางคืนและกลับไปยังที่หลบซ่อนในตอนกลางวัน มีนกฮัมมิงเบิร์ดชนิดหนึ่งอาศัยอยู่ในป่า พวกมันเป็นนักล่าของแมงมุมทุกชนิดและชอบระบายของเหลวในร่างกายของแมงมุม หากแมงมุมยังคงออกมาหลังจากพระอาทิตย์ขึ้นพวกมันก็ดีเหมือนตาย
หมาป่าสองสามตัวตัดหน้าอันเฟย์ผ่านมาและหายเข้าไปในป่าด้วยความพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด มนุษย์มักมองหมาป่าว่าโหดร้าย แต่มักลืมไปว่าหมาป่าไม่ต้องการอาหารและที่พักพิงมากไป ขณะที่ความโลภของมนุษย์นั้นไร้ขีด จำกัด แน่นอนอารยธรรมเจริญรุ่งเรืองเพราะความโลภและไม่ผิดที่จะกล่าวว่าความปรารถนาขับเคลื่อนมนุษยชาติ
อันเฟย์หลับตาสูดกลิ่นแป้งหอมจากอากาศ ซูซานนา และ ริสกะ อยู่ใกล้ ๆ เขาเตือนถึงอันตรายที่อาจอยู่ใกล้
อันเฟย์รู้ดีว่าตราบใดที่ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงและคนที่เขาติดตามไม่ได้เข้าไปในพื้นที่ปิดผนึกอย่างสมบูรณ์เขาก็จะพบพวกเขา
ซูซานนา จ้องมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนและมีความตระหนักในฉับพลัน ยูนิคอร์นตัวน้อยไม่เพียง แต่มีความสามารถในการหลีกเลี่ยงความชั่วร้ายและทุกสิ่งที่เลวร้าย อันเฟย์ ก็ทำเช่นกัน มีแมลงหลายพันตัววนเวียนอยู่รอบ ๆ พวกมัน แต่ไม่มีสักตัวเดียวที่กล้าลงพื้น มันต้องเป็นพลังของน้ำตาแห่งดวงดาว ซูซานนา ต้องการถาม อันเฟย์ ว่าเขารู้สึกได้ถึงความแตกต่างหรือไม่ แต่แล้วนางก็จำได้ว่า อันเฟย์ เคยบอกนางว่ายิ่งนางรู้เรื่อง น้ำตาแห่งดวงดาว น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น ตอนที่ ริสกะ อยู่ที่นี่นางไม่ต้องการกล่าวถึงเรื่องนี้
การตัดผ่านป่าเป็นเรื่องง่าย แต่การติดตามศัตรูนั้นอันตรายกว่ามาก ระหว่างทางพวกเขาสามารถใช้เวทมนตร์และพลังต่อสู้เพื่อป้องกันตัวเองได้ การใช้พลังเหล่านั้นในการติดตามศัตรูจะเป็นการเตือนศัตรู อย่างไรก็ตาม ซูซานนา ยังคงกังวลเกี่ยวกับการถูกแมลงโจมตี
"วิธีนี้" อันเฟย์ กล่าวชี้ออกไป
“ได้เลย” ริสกะ และ ซูซานนา พยักหน้าพร้อมกัน
“ริสกะ พาข้าขึ้นไปด้วยการลอยตัว ซูซานนา ยังคงอยู่บนพื้นดิน เรายังห่างไกลจากออร์ค ไม่น่ามีอะไรต้องกังวล”
ซูซานนา และ ริสกะ ไม่รู้ว่า อันเฟย์ รู้ได้อย่างไรว่าออร์คอยู่ห่างไกล แต่พวกเขาไม่ต้องการถาม อันเฟย์ เป็นชายลึกลับเพราะเขาต้องการความลึกลับเพื่อการปกป้อง
ทั้งสามตัดผ่านป่าอย่างรวดเร็วทุกครั้งที่ อันเฟย์ จะหยุดและมองหากลิ่นที่เหลืออยู่ หลังจากผ่านไปสักพัก ทั้งสามก็มาถึงริมหนองน้ำ อันเฟย์ รู้สึกได้ถึงกลิ่นของแป้งที่เข้มข้นขึ้นและบอกให้ ริสกะ ร่อนลงบนเนินเขาที่อยู่ใกล้ ๆ ซูซานนา ตามทัน ทั้งสามยืนอยู่บนเนินเขาและสังเกตสภาพแวดล้อมของพวกเขา
ฮิปโปโปเตมัสกลายพันธุ์สองสามตัวปีนขึ้นฝั่งอย่างช้าๆและเดินไปที่ถ้ำของพวกมันร่างใหญ่ของพวกมันขยับไปมา พวกเขาดูไร้ที่พึ่งและไม่จำเป็นที่พวกเขาจะต้องตั้งรับ ฮิปโปโปเตมัสนั้นอ่อนมาก แต่เนื่องจากเนื้อของพวกมันมีสารเคมีแปลก ๆ ที่ทำให้มันมีรสเปรี้ยวมาก พวกมันจึงสามารถอยู่ได้โดยปราศจากสัตว์นักล่า แม้แต่สัตว์เวทย์ที่มีอาหารหลากหลายก็ไม่สามารถกินเนื้อของมันได้โดยไม่ป่วย
ฮิปโปโปเตมัสนั้นไร้ประโยชน์ดังนั้นสัตว์เวทย์ตัวอื่น ๆ จะดีกว่าเพียงแค่ปล่อยให้พวกมันอยู่ตามลำพัง ไม่มีสัตว์เวทย์ใดที่จะพยายามโจมตีซึ่งกันและกันและพวกมันก็อยู่อย่างสงบสุข สำหรับสัตว์เวทย์อื่น ๆ ป่าเป็นสถานที่อันตรายและท้าทาย อย่างไรก็ตามสำหรับฮิปโปโปเตมัสมันเป็นสถานที่ที่สะดวกสบายในการกลับบ้าน
พุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ เกิดเสียงกรอบแกรบและจระเข้ไฟก็ปรากฏตัวขึ้น มันเดินตรงผ่านฮิปโปโปเตมัสโดยไม่ได้หันไปมอง บางทีอาจเป็นเพราะบรรพบุรุษของมันเคยกินมันโดยบังเอิญครั้งหนึ่งและสอนลูก ๆ ของมันทุกคนซึ่งจะสอนลูก ๆ ของมันไม่ให้เข้าใกล้สิ่งเหล่านั้น
เสือดาวประกายแสงปรากฏตัวขึ้นจากพุ่มไม้บนยอดเขา มันมองไปที่มนุษย์และดูเหมือนจะน่ากลัว หลังที่สวยงามของมันโค้งและส่งเสียงคำรามลึกก่อนที่จะวิ่งลงเขา
จระเข้ได้ยินคำรามของเสือดาว แต่ไม่เห็นการเคลื่อนไหวของมัน มันเลี้ยวและมุ่งตรงไปที่เนินเขา ดูเหมือนว่ามันจะอดอยากเกินไปที่จะสนใจว่ามันช้าเกินไปที่จะจับเสือดาวประกายแสงได้
จระเข้มาถึงยอดเขาและแทนที่จะเป็นเสือดาวประกายแสงมันพบมนุษย์สามตัว ดวงตาเล็ก ๆ ที่โหดร้ายของมันสว่างขึ้นและมันเริ่มบิดตัวและเหยียบลงบนพื้น จากนั้นมันก็มุ่งตรงไปที่ ซูซานนา ซึ่งถือว่าอ่อนแอที่สุด สัตว์เวทย์ต่างก็มีข้อดีในตัวเอง เสือดาวประกายแสงมีความรวดเร็วและไวต่อสภาพแวดล้อมในขณะที่จระเข้ไฟมีผิวหนังหนาและยากที่จะฆ่า
ดวงตาของ ซูซานนา เต็มไปด้วยความรังเกียจ นางเตะจระเข้ที่ขากรรไกรส่งให้มันล้มลงจากเนินเขา
จระเข้อีกสองสามตัวที่รวมตัวกันกลับไปที่ซ่อนของพวกเขาในขณะที่จระเข้ที่พยายามโจมตีพวกมันนอนอยู่บนพื้น มันบิดไปมาด้วยความเจ็บปวดและส่งเสียงดัง ซูซานนา หักกรามของมันและอีกไม่กี่วันมันก็จะอดตาย
“ริสกะ เจ้าพร้อมหรือยัง” อันเฟย์ ถาม
ริสกะ พยักหน้า เขากระซิบคาถาและใช้ตาท้องฟ้า
อันเฟย์ ชอบเวทมนตร์นี้มากขึ้นเรื่อย ๆ มันเป็นเหมือนดาวเทียมสอดแนม หลังจากใช้งานไปสองสามครั้ง อันเฟย์ คิดว่าเขาสามารถหาสมาชิกระดับปานกลางของกลุ่มได้สองสามคนและให้พวกเขาจดจ่อกับเวทมนตร์นี้
ริสกะ เปลี่ยนพิกัดเล็กน้อย แต่ไม่สำเร็จ เขามองไปที่ อันเฟย์ และส่ายหัว
“ที่นั่น” อันเฟย์ กล่าว เขาชี้ไปที่ที่เขาได้กลิ่นแป้งอย่างชัดเจน
ริสกะ เรียกเวทมนตร์ของเขาและเริ่มมองหาอีกครั้ง หลังจากเปลี่ยนพิกัดหลายสิบครั้งก็ยังไม่มีเบาะแส เขากำลังจะคุยกับ อันเฟย์ เมื่อมีออร์คหลายสิบตัวปรากฏขึ้นในมุมมองของเขา
“ดูสิ” ริสกะ เรียก อันเฟย์
“จับตาดูพวกเขา” อันเฟย์ บอกเขา
การเฝ้าดูออร์คที่เคลื่อนที่ผ่านป่าเป็นเรื่องยากมากและ ริสกะ ต้องทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่งานนี้ เพื่อที่จะติดตามทุกครั้งที่ออร์คเดินเข้าไปในที่ร่มเขาต้องหาพิกัดใกล้ ๆ ทันทีและค้นหาอย่างระมัดระวัง
หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเวทมนตร์ของ ริสกะ ถูกใช้จนเกือบหมดออร์คก็หายเข้าไปในป่าใกล้ภูเขาลูกเล็ก ๆ
ริสกะ รออีกสักครู่และหยุดเวทมนตร์ เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากและกล่าวว่า“นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าทำได้”
“พักสมอง” อันเฟย์ กล่าว “ข้ารู้สึกเหมือนว่านั่นคือที่ซ่อนของออร์ค ซูซานนา เจ้าคิดยังไง?”
ซูซานนา ไม่ตอบกลับ อันเฟย์ หันไปรอบ ๆ และพบ ซูซานนา ยืนอยู่ที่นั่น นางดูตื่นเต้นและดวงตาของนางจ้องมองไปที่ภูเขาในระยะไกล
“ซูซานนา? เกิดอะไรขึ้น?” อันเฟย์ ถาม
“ไม่มีอะไร” ซูซานนาตอบราวกับตื่นจากความฝัน “ไม่มีอะไร. เพิ่งนึกถึงบางสิ่งในอดีต”
"จริงๆ?"
ซูซานนากัดริมฝีปากของนางและหันไปมองอันเฟย์ คนหลังจ้องมองไปที่จระเข้ที่อยู่บนเนินเขาราวกับว่ามันน่าสนใจเกินกว่าที่เขาจะละสายตาไป
ดวงตาของ ซูซานนา เต็มไปด้วยอารมณ์ราวกับว่านางกำลังตัดสินใจเรื่องยาก ๆ หลังจากนั้นครู่หนึ่งนางก็เดินมากระซิบกับอันเฟย์ว่า“เจ้าจำแผนที่ที่ข้าเคยกล่าวถึงได้ไหม”
"แน่นอน. เจ้ากล่าวถึงในวันนั้น…” อันเฟย์หยุดประโยคของเขากลางเสียง มีความทรงจำบางอย่างที่ไม่มีใครเต็มใจที่จะกล่าวถึง
“ถ้าข้าจำไม่ผิดนี่คือสถานที่บนแผนที่”
"ข้าจะได้เห็นมัน?" อันเฟย์ ถาม “ไม่ต้องกังวลข้าจะไม่รับมัน ข้ารู้ว่ามันมีความหมายกับเจ้ามากแค่ไหน ข้าแค่อยากช่วย”
ซูซานนา พยักหน้า “เอาล่ะ” นางกล่าว“ข้าเชื่อใจเจ้า” เมื่อนางกล่าวถึงแผนที่เป็นครั้งแรกนางรู้แล้วว่านางจะไม่พบสมบัติทั้งหมดด้วยตัวเอง นางต้องการความช่วยเหลือและ อันเฟย์ เป็นทางเลือกเดียวของนาง นางไม่ชอบเขาและคิดไม่ดีกับเขา แต่อย่างน้อยนางก็ไม่ต้องกังวลว่า อันเฟย์ จะเอาสมบัติไปให้ตัวเองหลังจากที่พวกเขาพบแล้ว หลังจากทำงานร่วมกันมาระยะหนึ่ง ซูซานนา ก็มั่นใจในตัวเอง
นางชักดาบออกมาและหยิบเศษกระดาษที่ขาดรุ่งริ่งและเปื้อนออกจากฝัก นางยื่นมันให้ อันเฟย์ และกล่าวว่า "อย่าทำให้มันเสียหาย!"
อันเฟย์ยิ้มและเปิดกระดาษ มันเป็นแผนที่ แต่มีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น อีกครึ่งหนึ่งถูกฉีกออกและขาดหายไปเหลือ แต่ขอบหยัก ดูเหมือนว่าแผนที่จะมีเรื่องราวบางอย่างด้วยเช่นกัน
“เจ้าเห็นภูเขาที่นั่นไหม? มันเป็นสิ่งที่อยู่ตรงนั้น” ซูซานนา กล่าวพร้อมกับชี้จากแผนที่ไปยังภูเขาที่นางมองก่อนหน้านี้
ภูเขาที่ปรากฏในสายตาของ ริสกะ บนท้องฟ้ามียอดแบนราวกับว่าครั้งหนึ่งเคยถูกเทพเจ้าโค่นลง ภูเขาบนแผนที่ก็มียอดแบนเช่นกัน มีเส้นหยักลากติดกับภูเขาและมีป้ายกำกับว่า "บึงคลาร์ม"
มันเป็นหนองน้ำและภูเขาเดียวกัน ความเป็นไปได้ของสมบัติที่ซ่อนอยู่ในนั้นสูงมาก สูงพอที่พวกเขาจะมองเข้าไป
“อีกครึ่งหนึ่งอยู่ที่ไหน” อันเฟย์ ถาม
“มันถูกพรากไปจากข้า” ซูซานนากล่าว นางส่ายหัวและดูเหมือนจะจำความทรงจำที่ไม่พึงประสงค์ได้
“ไม่เป็นไร” อันเฟย์ ให้ความมั่นใจกับนาง “เราจะพบมัน”
“อีกครึ่งหนึ่งมีคาถาเพื่อเปิดทุกอย่างที่มีสมบัติ” ซูซานนากล่าวพร้อมกับส่ายหัว “ถ้าไม่มีเราก็เปิดผนึกไม่ได้”
“ลำบากขนาดนั้นเลยหรือ”
“ใช่” ซูซานนากล่าวพร้อมกับพยักหน้า “เจ้าไม่อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ในสมบัตินั้นหรือ” นางถามหลังจากเหลือบมองเขาสักครู่ “เจ้าไม่สนใจหรือ”
“ทำไมข้าถึงเป็น” อันเฟย์ ถาม เขาจำบทสนทนาของเขากับ ซูซานนา ได้ ถ้านางต้องการบอกเขาเกี่ยวกับทุกสิ่งเขาจะให้ความช่วยเหลือแก่นาง ถ้านางเลือกที่จะเป็นความลับก็ไม่ใช่ที่ที่เขาจะเข้าไปแทรกแซง ทุกอย่างมีราคาและจะไม่มีสมบัติใด ๆ หากปราศจากความเสี่ยง
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นผู้ชายแบบไหน” ซูซานนากล่าวพร้อมกับส่ายหัว คนปกติจะสนใจมากหลังจากได้ยินเรื่องสมบัติ คนอย่าง อันเฟย์ แปลกมากสำหรับนาง
“ข้าเป็นคนซื่อสัตย์” อันเฟย์ กล่าว “ข้าจะไม่แสวงหาสิ่งที่ไม่ใช่ของข้า สิ่งที่เป็นของข้าจะไม่เป็นของคนอื่น”
“ซื่อสัตย์?” ซูซานนากลอกตา "นี่เรื่องตลกหรือเปล่าเนี่ย?"
“เรื่องตลก?” ริสกะ เพิ่งตื่นจากการทำสมาธิลึก ๆ และเนื่องจากเขาไม่สามารถสัมผัสกับโลกภายนอกได้เลยเมื่อเขากำลังนั่งสมาธิเขาจึงได้ยินเพียงประโยคสุดท้ายเท่านั้น
“อันเฟย์ล้อเล่น” ซูซานนากล่าว นางหยิบแผนที่จาก อันเฟย์ และส่งคืนไปที่ช่องลับในฝักของนาง
“หืม” เมื่อเห็นว่า ซูซานนา ไม่ต้องการกล่าวถึงเรื่องนี้ ริสกะ จึงยักไหล่และหันไปหา อันเฟย์ “เราจะทำอะไรต่อไป? เราจะรอที่นี่ต่อไปหรือไม่”
“เจ้าบอกได้ไหมว่าออร์คอยู่ไกลแค่ไหน?”
“ข้ามีพิกัด” ริสกะ บอกเขา “มันประมาณแปดไมล์”
“เจ้ามีแผนหรือไม่” ซูซานนา ถาม “ออร์คไม่ใช่เป้าหมายง่ายๆ เราไม่รู้ว่ามีนักรบกี่ตัวและนักสู้มีกี่ตัว เราไม่รู้ว่าพวกเขามีนักเวทย์แบบออบซิเดียนหรือนักเวทย์วิญญาณหรือไม่ ถ้าพวกเขามีนักเวทย์ออบซิเดียนจริงๆพวกเขาสามารถตรวจจับการปรากฏตัวของเราที่อยู่ห่างออกไปหลายไมล์” ซูซานนา รู้สึกว่ามีหลายสิ่งที่ อันเฟย์ ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้นางจึงรู้สึกว่าจำเป็นต้องคุยกับเขาในกรณีที่เขาตัดสินใจอย่างเร่งรีบ หลังจากใช้เวลากับพวกเขา ซูซานนา ไม่ต้องการเห็นใครเจ็บปวด
แน่นอนว่านางเห็นด้วยกับการตัดสินใจของ อันเฟย์ หากพวกออร์คโจมตีนางโดยไม่ได้พยายามเจรจาพวกมันจะโจมตีทุกคน พวกเขาจำเป็นต้องโจมตีอย่างรวดเร็วเพื่อกำจัดภัยคุกคาม
“คริสเตียนเคยกล่าวถึงนักเวทย์วิญญาณมาก่อน พวกเขาคืออะไร”
“นักเวทย์ออบซิเดียนก็เหมือนกับนักเวทย์ของมนุษย์และนักเวทย์วิญญาณก็เหมือนกับจอมเวทย์ของมนุษย์ แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้มีพลังเท่ามนุษย์ แต่ก็ไม่ควรถูกมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยเช่นกัน” ซูซานนากล่าวช้าๆ “ถ้าเผ่าออร์คมี นักเวทย์ออบซิเดียน ความแข็งแกร่งของพวกมันจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก พวกมันสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของออร์คแต่ละตัวเพิ่มการโจมตีความเร็วพลังป้องกันและพลังชีวิตของออร์ค ถ้าเผ่านั้นมีนักเวทย์วิญญาณก็คงจะน่ากลัวยิ่งกว่านี้ ความแข็งแกร่งของออร์คจะขึ้นอยู่กับพลังศรัทธาของนักเวทย์และพลังศรัทธาของนักเวทย์วิญญาณนั้นแข็งแกร่งกว่านักเวทย์ออบซิเดียนมาก นักเวทย์วิญญาณสามารถเรียกพระจันทร์สีเลือดซึ่งจะเปลี่ยนออร์คให้กลายเป็นเครื่องจักรต่อสู้ที่น่ากลัวความแข็งแกร่งของพวกมันเพิ่มขึ้นสิบเท่า ในสงครามศักดิ์สิทธิ์นักเวทย์วิญญาณได้เรียกพระจันทร์สีเลือดออกมาเป็นมนุษย์หมาป่าสามร้อยตัว ผู้ซึ่งเอาชนะกองทหารชั้นยอดจำนวนสี่หมื่นคน เรียกว่าปาฏิหาริย์ครั้งยิ่งใหญ่ของสงคราม”
“ถ้านักรบวิญญาณสัตว์อยู่ภายใต้ดวงจันทร์สีเลือดมันจะสู้กับเทพเจ้าได้หรือไม่? และ อาชดิไบจัน นั้นจะเป็นอย่างไรถ้าเขาอยู่ภายใต้ดวงจันทร์นั้น?” อันเฟย์ ถาม
“ในความเป็นจริงแล้วในบรรดาสิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึกสายเลือดโดยตรงจากสัตว์เวทย์โบราณนั้นหายากมาก แต่พวกมันได้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียมกันเนื่องจากความแข็งแกร่งที่น่าทึ่งของพวกมัน นักเวทย์วิญญาณผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหมดถูกฆ่าตายในสงครามศักดิ์สิทธิ์ ผู้ที่สามารถเรียกพระจันทร์สีเลือดนั้นไม่มีชีวิตอีกต่อไป ผู้ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังถูกบังคับให้ทำงานกับคนป่าเถื่อนเช่นออร์ค”
