ตอนที่ 395 เขาทำให้ชีวิตตนเองลำบาก

เธอเข้าใจแล้ว แม้ว่าเธอจะมีความรู้สึกต่อเขา ทว่าเธอจะไม่รบกวนเขาอีกต่อไป

เธอตัดสินใจที่จะยอมแพ้แล้ว

ทว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเธอ

มันเจ็บปวดมากเกินไป

เธอรักเขาด้วยใจจริง ราวกับว่าโลกของเธอหมุนรอบตัวเขา มันคงยากจริง ๆ ที่จะยอมแพ้ไปแบบนี้

เธอรู้สึกว่าไม่อาจรักใครได้มากขนาดนี้อีกแล้ว

ตลอดไป.

ผ่านความเจ็บปวดนี้ไปได้สักครั้งคงเพียงพอแล้ว

เธอไม่เคยอยากสัมผัสกับมันอีกเลยในชีวิตนี้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยเสียใจกับการตัดสินใจของเธอ

*

เหมาเยซื่อมาส่งเฉียวเมียนเมียนที่มหาวิทยาลัย

เมื่อรถหยุด เฉียวเมียนเมียนปลดเข็มขัดนิรภัยของตนเองออก ขณะที่เธอจะเปิดประตูเงยหน้าขึ้นมองเหมาเยซื่อยิ้มและพูดว่า “คุณเหมา นี่คือมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ค่ะ ขอโทษที่ต้องรบกวนนะคะและขอบคุณที่มาส่งค่ะ”

เหมาเยซื่อพูดไม่ออก

ทันใดนั้นเขาก็กลายเป็นคุณเหมาคนที่ตามจีบเธออีกครั้ง เธอปฏิบัติต่อเขาอย่างสุภาพเช่นกัน จนเขารู้สึกไม่สบายใจกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้

แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนี้จัดการสิ่งต่าง ๆ ได้ดีทีเดียว

เธอกล่าวว่า ‘คุณเหมา’ ได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ในขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เหมาเยซื่อรู้สึกรำคาญใจ

ดูเหมือนเขาจะเป็นคนเดียวที่ไม่พอใจกับความสัมพันธ์ในปัจจุบันของพวกเขา

“ไม่เป็นไรครับคุณเฉียว” เพราะเขาตกลงที่จะตามจีบเธอไปแล้ว

เหมาเยซื่อจึงต้องรักษาสัญญาของตนเอง แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุขก็ตาม

เมื่อเธอได้ยินเหมาเยซื่อพูดกับเธอว่า ‘คุณเฉียว’ เฉียวเมียนเมียนยิ้มและตอบว่า

“ขอบคุณค่ะ ฉันไปแล้วนะคะ ยังไงค่อยติดต่อกันทางโทรศัพท์นะคะ”

เหมาเยซื่อตอบว่า “เอิ่ม...ให้ผมไปส่งที่หอพักได้ไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เฉียวเมียนเมียนตอบหลังจากคิดถึงเรื่องนี้

“ฉันคิดว่าเราไม่ควรทำตัวให้เป็นที่สนใจจะดีกว่านะคะ”

เหมาเยซื่อกัดฟัน “เราดึงดูดความสนใจมากเกินไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

เฉียวเมียนเมียนตอบตามความเป็นจริงว่า “คุณหล่อเกินไป”

ไม่มีการตอบสนองใด ๆ

“ฉันไปแล้วนะคะ”

แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นท่าทีของเขา แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงความขมขื่นที่เกิดขึ้นกับเขา

ก่อนที่เขาจะพูดอะไร เธอจึงลงจากรถไป

หลังจากที่เธอลงไป เธอเคาะหน้าต่าง ยิ้มให้กับเขาที่ยังคงขมขื่นและพูดว่า “บายบ๊ายค่ะ คุณเหมา”

เหมาเยซื่อมองไปที่ใบหน้างดงามนอกหน้าต่างรถ เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วถามว่า

“คุณจะจากไปทั้งแบบนี้เหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนถามว่า “คะ? แล้วไงคะ”

เหมาเยซื่อทำหน้ามุ่ย เขาถามอย่างไม่พอใจว่า

“คุณจะไม่จูบลาผมเหรอ”

ก่อนหน้านี้พวกเขามักจะจูบกันก่อนที่จะจากกัน

เฉียวเมียนเมียนยิ้มกว้างขึ้น ขณะที่เธอพูดช้า ๆ

“คุณเหมา ฉันยังไม่ได้ตกลงคบกับคุณเลยนะคะ คุณคิดว่าฉันจะจูบลาคุณเหรอ?”

เหมาเยซื่อพูดไม่ออก

“ฉันจะไปแล้วนะคะ”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกยินดีเมื่อเห็นว่าเหมาเยซื่อเสียใจมาก เธอปิดปากเพื่อซ่อนรอยยิ้ม เธอหันกลับมาและโบกมือให้เขาอีกครั้งก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในมหาวิทยาลัย

ในรถ เหมาเยซื่อยังคงอารมณ์เสีย เขาเสียใจอย่างยิ่งที่ตกลงตามจีบเธอ

เขาแค่ทำให้ชีวิตของตนเองยุ่งยาก ลำบากมากขึ้น