ตอนที่แล้วตอนที่ 3 ช่วยชีวิตเธอ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 5 โฮสต์อันดับหนึ่ง!

ตอนที่ 4 จีหมานชิง คนเจ้าเล่ห์?


จีหมานชิงยืนเผชิญหน้ากับฉีโย่ว พยายามปกป้องเธอจากฝูงชนที่โกรธแค้น “ได้โปรดอย่าพูดแบบนั้นเลย โย่วโย่วก็แค่ล้อเล่นกับฉัน”

เอาเลย! เสียงหัวเราะเหยียดหยามดังขึ้นในใจของฉีโย่ว

เธอโง่เกินไปที่จะรู้ว่าจีหมานชิงเป็นคนเจ้าเล่ห์เพียงใด?

เพื่อร่วมงานของเธอทั้งในกลุ่มของเธอหรืออย่างอื่นต่างก็อยู่เคียงข้างจีหมานชิง และเพียงไม่กี่นาทีต่อมาก็มีชายคนหนึ่งเข้าร่วมด้วย

ฉีโย่วเหลือบมองไปเห็นผู้ชายคนนั้นคือหลี่ซือเฉิง สายตาของเขาที่จีหมานชิงและเขากระซิบเมื่อเห็นจีหมานชิงมองด้วยความเสียใจเล็กน้อย “หมานชิงเกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไร เราแค่ล้อเล่น..”

จีหมานชิงกล่าวกับทุกคนด้วยรอยยิ้ม แต่ถูกเพื่อนร่วมงานขัดจังหวะว่า “ไม่ได้ล้อเล่น เราทุกคนได้ยินว่าฉีโย่วขอให้จีหมานชิงสละตำแหน่งหัวหน้าผู้ดูแลให้กับเขา!”

จากมุมหางตาของเธอ จีหมานชิง เห็นใบหน้าของหลี่ซือเฉิงแย่ลง เธอดึงแขนเสื้อของเขาและกระซิบว่า “อาเฉิง อย่าจริงจังกับคำพูดของเธอหน่อยเลย เธอพูดแบบนั้นด้วยความโกรธ เพราะ..”

น้ำเสียงแผ่วเบา การเล่นละครของจีหมานชิงทำให้เธอหยุดความรู้สึกเบื่อหน่ายไม่ได้ ฉีโย่วพูดอย่างเย็นชา “เธอบอกว่าเธอรู้สึกเสียใจกับฉัน ทำไมเธอไม่เต็มใจทำในสิ่งที่ฉันบอกไปล่ะ?”

“โย่วโย่ว อย่าทำอย่างนั้น”

หลี่ซือเฉิงทำหน้ามุ่ยดึงตัวจีหมานชิงเข้าไว้กับตัวเอง กล่าวอย่างเย็นชาว่า “หมานชิงได้รับตำแหน่งหัวหน้าผู้ดูแลด้วยความยุติธรรม และฉันก็คบกับเธอ หลังจากที่เราเลิกกันแล้ว โปรดอย่าดูถูกเธอเพราะเราเลิกกันแล้ว ท้ายที่สุด เราเป็นเพื่อนร่วมงานและต้องพบกันทุกวัน”

“คุณเลิกกับฉันเหรอ?”

ฉีโย่วเยาะเย้ยเข้ามาใกล้หลี่ซือเฉิง ขณะที่ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“หลี่ซือเฉิง คุณบอกฉันเมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้”

ฉีโย่วไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมแฟนของเธอถึงกลายเป็นเด็กอายุ 6 ขวบแบบนี้!

“โย่วโย่ว” จีหมานชิงพูดกับหลี่ซือเฉิง “อาเฉิงบอกเธอแล้ว แต่เธอไม่ยอมรับและทำเป็นเฉย...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฉีโย่วก้กัดลิ้นของตนเอง จ้องไปที่จีหมานชิงอย่างหนัก น่าสนใจดีนี่! นี่คือเพื่อนสนิทของเธอที่แทงข้างหลังเป็นการตอบแทน!

“เอิ่ม เธอชนะ!” ฉีโย่วโค้งงอริมฝีปากของเธอและเย้ยหยัน

ทุกคนรู้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ยกเว้นเธอคนงี่เง่า!

“ฉันขอให้พวกคุณรักกันตลอดไปและมีลูกเต็มบ้าน”

ขณะที่ฉีโย่วหันจากไป ทันใดเธอก็ได้ยินเสียงเสียดสีในฝูงชน

“จะว่าไปแล้ว แม่ของฉินฉีโย่วก็เป็นเมียน้อย แม่ของเธอพยายามแต่งงานกับคนตระกูลฉินล่ะ แต่ถูกเมียหลวงหยุดไว้ แม้ว่าเธอจะเกิดมาแล้วก็ตาม”

ทันใดนั้นฝูงชนก็เงียบลงพร้อมกับมองไปที่ด้านหลังของฉีโย่ว

เมื่อยืนหันหลังให้พวกเขา ฉีโย่วไม่รู้ว่าเธอพยายามอดทนแค่ไหน เล็บของเธอทิ่มเข้าที่ฝ่ามือทำให้เกิดอาการปวดเสียด

ในเวลานี้เสียงฝีเท้าเรียบร้อยแผ่วเบาดังมาจากนอกประตู

และเสียงร้อง ‘เจ้านายกำลังมา’ จากฝูงชนทำให้ห้องทำงานที่มีเสียงดังเงียบลง ทุกคนยืนสองข้างในท่าคำนับมาตรฐานพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อย

ฉีโย่วคลายฝ่ามือที่เจ็บปวดของเธอและยืนอยู่ในฝูงชน จากที่ที่เธออยู่ เธอเห็นเพียงรองเท้าหนังขัดเงาชานคนหนึ่งที่เดินด้วยความตั้งใจและขาที่เรียวและพอดี

“ผู้จัดการที่เดินนำหน้าคนนั้นเป็นใคร? เขาดูดีตั้งแต่ขาของเขา” เธอหลงคิดไปสองสามวิยาทีจนกระทั่งรองเท้าคู่นั้นหยุดอยู่ใต้ดวงตาของเธอ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงอันไพเราะ

“คุณเสียงดังในที่ทำงานอยู่เสมอเหรอ?”

เสียงที่ทุ้มและน่าดึงดูดทำให้เธอหันมา และที่สำคัญกว่านั้น เสียงนี้ฟังดูคุ้นเคย

ใครบางคนที่อยู่ข้างหลังเขา ยิ้มอย่างเชื่องช้า “บางทีพวกเขาอาจจะเหนื่อยเกินไปจากการทำงานบนเครื่องบิน และอาจจะพูดมากขึ้น เออยู่กับเพื่อร่วมงานในบริษัทอย่างเลี่ยงไม่ได้”

ฉีโย่วจำได้จากเสียงที่รองประธานพูด แต่เขาจะพูดด้วยความระมัดระวังอย่างนี้ได้อย่างไร?

ยิ่งอยากรู้อยากเห็น ฉีโย่วอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น และเห็นชายขายาวในชุดสูท เมื่อเธออยากมองหน้าเขา ชายคนนั้นก็หันหลัง เดินไปหาเพื่อนร่วมงานที่พูดมากที่สุด

“ฉันได้ยินเรื่องที่คุณพูดตลอดเวลาจากด้านนอก มันตลกไหม?”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด