ตอนที่ 391 วันนี้ดูคุณเปลี่ยนไปนะ

​​​​​​​หลังจากอาบน้ำล้างตัวเสร็จแล้ว เฉียวเมียนเมียนเปลี่ยนชุดแล้วลงไปชั้นล่าง

เล่ยเอินทักทายเธอ “สวัสดีตอนเช้าครับคุณผู้หญิง”

เฉียวเมียนเมียนยิ้มและกล่าวทักทายตอบ “สวัสดีตอนเช้าคะ พ่อบ้านเล่ย”

“นายน้อยกำลังรอคุณอยู่ที่ห้องอาหาร”

เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าและมุ่งหน้าไปที่นั่น

ที่ห้องอาหารเธอรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เหมาเยซื่อที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะดูเปลี่ยนไป

วิธีที่เขาถือแก้วกาแฟด้วยนิ้วเรียวเหล่านั้น ทำให้เขาดูเหมือนงานศิลปะแต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก

ประเด็นคือ เหมาเยซื่ออยู่ในเสื้อเชิ้ตสีม่วงเข้ม

โดยปกติเขาจะสวมเสื้อสีดำ หรือไม่ก็สีขาวเท่านั้น สีขาวทำให้เขาดูเย็นชาและดูห่างเหิน ในขณะที่สีดำทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่และจริงจัง

เฉียวเมียนเมียนไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเขาจะมีเสื้อผ้าสีอื่น

เขาดูดีมากและดูคม นุ่มลึก เมื่อมองแวบแรกเขาดูเหมือนแวมไพร์เล็กน้อย

ด้วยโทนสีผิว ใบหน้าที่หล่อเหลา รูปร่างที่สันทัดสมบูรณ์แบบของเขา ทำให้เขาดูดีไม่ว่าจะสวมใส่ชุดไหน

เฉียวเมียนเมียนไม่เคยเห็นเหมาเยซื่อในชุดสีม่วงเข้มมาก่อน

เขาดูดีมากเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้

มีความรู้สึกที่แตกต่างกันมากเกี่ยวกับตัวเขา

เฉียวเมียนเมียนเบิกตากว้าง จ้องมองเขาชั่วครู่

“คุณยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น มาทานข้าวกับผมสิ”

เธอเพียงแค่งุนงง เมื่อเขาเรียกเธอ

เธอกะพริบตาสองสามครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด

เมื่อเธอแน่ใจว่าเป็นเหมาเยซื่อในเสื้อเชิ้ตสีม่วง เธอต่อ ๆ เดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เขา

เหมาเยซื่อส่งนมอุ่น ๆ ให้เธอ

เฉียวเมียนเมียนดื่มนมเล็กน้อยแล้วมองไปที่เขาอย่างสงสัย

เหมาเยซื่อหันกลับมาและหยิกแก้วของเธอเบา ๆ “มองอะไร หึ?”

เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมที่เขาสวมอยู่และถามว่า

“วันนี้ คุณเปลี่ยนสไตล์แล้วเหรอคะ?”

“อืม?” เหมาเยซื่อเลิกคิ้ว

“นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นคุณใส่เสื้อสีแบบนี้” เฉียวเมียนเมียนมองเขาอีกสองสามวินาที จากนั้นแก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้น

“ฉันคิดว่าตู้เสื้อผ้าของคุณเต็มไปด้วยเสื้อผ้าสีดำและสีขาวเพียงเท่านั้น”

วันนี้เขาดูหล่อเหนือจินตนาการและมีเสน่ห์เป็นพิเศษ เธอไม่กล้าสบตาเขาเลยจริง ๆ

เหมาเยซื่อพูดไม่ออก

เคยเป็นเช่นนั้นมาแล้ว

ตู้เสื้อผ้าของเขาประกอบด้วยสองสีเท่านั้น คือสีดำและสีขาว

เล่ยเอินซื้อเสื้อผ้าสีอื่นเมื่อวันก่อน เขาได้สั่งให้เล่ยอินไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้เขา

เล่ยเอินเป็นคนที่ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ เขาซื้อทั้งเสื้อและกางเกงมาแขวนเตรียมไว้ให้เต็มตู้เสื้อผ้า

เสื้อที่เขาใส่ก็ถูกซื้อโดยเล่ยเอินเมื่อวันก่อนเช่นกัน

เหมาเยซื่อครุ่นคิดสักพักก่อนที่จะถามว่า “คุณคิดว่ายังไง?”

“อา?”

เขาไอเบา ๆ และถามว่า “ผมดูแปลก ๆ ไหม”

“ไม่! เลยค่ะ” เฉียวเมียนเมียนกล่าวอย่างรวดเร็ว

“ดูดีเหมาะกับคุณมาก”

ชายคนนั้นผงะเล็กน้อย จากนั้นริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้น ขณะที่เขาถามอีกครั้งว่า

“ผมดูดีจริง ๆ เหรอ?”

“อืม จริงสิคะ!” เฉียวเมียนเมียนยื่นนิ้วสามนิ้วออก เพื่อแสดงว่าเธอกำลังพูดความจริงอย่างแท้จริง

“คุณดูดีมาก มันเหมาะกับคุณมากค่ะ อันที่จริง ฉันรู้สึกว่าคุณน่าจะลองสไตล์อื่น ๆ บ้าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสีขาวกับสีดำ ไม่ดีนะคะ มันก็แค่...”