ตอนที่ 10 บริษัทฉันต้องไม่มีใครโกง

หรงติ่ง  มาสัมภาษณ์งานในวันนี้

ในความคิดของ จางซินหราน เจียงเป่ยเฉิน ที่เป็นทหารมาสมัครที่ หรงติ่ง เขาจะทำงานอะไรได้? ส่วนใหญ่มาสมัคร รปภ! เจียงเป่ยเฉินขมวดคิ้วเขาไม่อยากพูดอะไรกับจางซินหราน และเดินตรงไปที่อาคารทันที

เมื่อเห็นแบบนั้นจางซินหรานก็ก้าวขึ้นไปด้วยรองเท้าส้นสูงอย่างรวดเร็วตามเขามา “นายไม่ได้ยินหรอ ที่จอดรถที่ยายเพิ่งไปจอดมันเป็นที่จอดรถของประธาน นายมาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์เพราะงั้นนายควรรีบเอารถซานทาน่าของนายออกไป!”

เธอไม่ได้ตั้งใจเตือนเขาเธอแค่ต้องการจะตอกย้ำเขาด้วยคำว่า "ซานทาน่า"

ในขณะเดียวกันเธอก็ได้แอบส่งข้อความไปยังกลุ่ม WeChat ของเพื่อนร่วมชั้น

ในตอนเช้ากลุ่มเพื่อนร่วมชั้นมีชีวิตชีวาขึ้นทันที

"ฮ่า ๆ นี่มันเกินไปนะ"

"คนแบบนี้ยังไปสัมภาษณ์หรงติ่ง เขากล้า?"

"นี่มันเป็นเรื่องน่าอายสำหรับคนของชั้นเรา!"

หนึ่งผ่านสิบสิบผ่านร้อย ตอนนี้นักเรียนรู้แล้วว่า อาจารย์เจียง ขับรถ ซสนทาน่า และจอดในที่จอดรถของประธานาธิบดี หรงติ่ง  เหตุการณ์นี้สามารถที่จะหัวเราะในกลุ่มได้ทั้งวัน

เจียงเป่ยเฉิน ไม่รู้การกระทำของ จางซินหราน เลยและทั้งสองก็ตรงมาที่ลิฟต์

“เป่ยเฉินเมื่อวานนายทำเกินไป Li Dafang ไม่เอาเรื่องนายไม่งั้นนายได้ขึ้นศาลแน่ เราทุกคนไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะ!”

เมื่อลิฟต์ขึ้นไปจางซินหรานก็พูดกับเขา คำดูเหมือนจะเตือนสติ แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอนั้นหัวเราะเยาะเขาอยู่

"รับทราบขอบคุณสำหรับความหวังดี!"

เจียงเป่ยเฉิน กล่าวอย่างว่างเปล่า

"อ้อ อีกอย่างฉันจะช่วยแนะนำนายกับแฟนฉันเมื่อเจอกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่จ้างรปภ. แต่ก็อาจจะรับพนักงานทำความสะอาดก็ได้!"

"ไม่เป็นไรขอบคุณ!"

"นายไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉัน แฟนของฉันเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลและหัวหน้างานรับผิดชอบการสัมภาษณ์ เขากำหนดตำแหน่งของฉันโดยไม่สัมภาษณ์ด้วยซ้ำ!"

จางซินหรานยกมือขึ้นเพื่อดูเล็บที่เธอเพิ่งทำมาและพูดอย่างภาคภูมิใจ

"อ๋อ? คุณได้รับตำแหน่งโดยไม่สัมภาษณ์งั้นหรอ? "

เจียงเป่ยเฉิน ถาม

"ใช่สิ มันเป็นเรื่องธรรมดามาก และก็นะฉันไม่ต้องมาทำงานทุกวันก็ได้ ยังไงเขาก็จะจ่ายเงินเดือนให้ฉันเดือนละมากกว่า 10,000 หยวนสะอีก เป็นไงแปลกใจไหมละ?”

จางซินหรานกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“สุดยอด!”

เจียงเป่ยเฉิน พยักหน้าและชมเชยอย่างไร้ร่องรอย

เธอสามารถมีเงินได้ 10,000 หยวนโดนไม่ต้องทำงาน! ในเวลานี้ประตูลิฟต์เปิดออกจางซินหรานเดินออกไปก่อนก้าวหนึ่งและชายหนุ่มรูปงามในชุดหลวมก็เข้ามาทักทายเธออย่างรวดเร็ว

"ที่รัก!"

“ซินหรานคุณมาแล้ว เร็วๆ ผมจะพาคุณไปรับตำแหน่งที่ฝ่ายบุคคล!”

ชายคนนั้นเหลือบมองนาฬิกาของเขาและพูดอย่างกระตือรือร้น

"โอ้ตกลง อ่ะนี่คือเพื่อนร่วมชั้นของฉัน เจียงเป่ยเฉิน คุณยังรับสมัครพนักงานทำความสะอาดอยู่หรือเปล่า? คุณช่วยจัดการได้หรือเปล่า? เงินเดือนสัก สองถึงสามพัน ต่อเดือนก็ได้! "

จางซินหรานรีบชี้ไปที่เจียงเป่ยเฉินและกล่าวว่า

“ทำความสะอาดเหรอ?”

หวังเล่ยมองไปที่เจียงเป่ยเฉินด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม “ได้เดียวฉันจัดการให้ ไปรอฉันตรงนั้นก่อน!”

ในตอนนี้เจียงเป่ยเฉินได้ก้าวเท้าแล้วเดินไปที่ห้องประชุม

"เฮ้นายกำลังทำอะไร นายไม่เข้าใจกฎหรอไม่ผู้สัมภาษณ์อยู่ชั้นล่าง ห้ามเดินไปไหนมาไหน!"

หวังเล่ยตกตะลึงและอดไม่ได้ที่จะตะโกนทันที แต่เจียงเป่ยเฉินยังคงเดินเข้าไปข้างในโดยไม่หันกลับมามอง

"เพื่อนร่วมชั้นของเธอเป็นโรคประสาทหรอ"

หวังเล่ยโกรธทันทีและเขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธจางซินหรานไปด้วย

"คุณจะทำอะไร! คุณไม่รู้หรอ เมื่อเขามาถึงที่นี่เขาจอดรถซานตาน่าที่ช่องจอดรถของประธาน คุณคิดว่ามันงี่เง่าไหมละ? "

"ว่าไงนะ! และเธอให้ฉันรับคนแบบนี้นะหรอ? พนักงานทำความสะอาดของเราก็ไม่ควรที่จะโง่แบบนี้! "

หวังเล่ย ได้แต่สาปแช่ง

เจียงเป่ยเฉินยังไม่ได้ไปไหนไกลเขาจึงได้ยินมันอย่างชัดเจน แต่แค่มดสองตัวมันไม่คุ้มที่เขาจะหันหลังกลับไป

"ประธาน!"

หลังจากเดินไปสักพัก จางเหมี่ยว ก็ยืนรอเขาอยู่ที่ประตูห้องประชุมแล้ว ภายใต้การนำของ จางเหมี่ยว เจียงเป่ยเฉิน เดินตรงเข้าไปในห้องประชุม

ทุกคนที่อยู่ที่นี่คือผู้จัดการ กรรมการบริหารระดังสูงของ หรงติ่ง เมื่อเขาเห็นประธานคนใหม่พวกาเขาก็อดที่จะกังวลใจไม่ได้ แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็เก็บความกังวลใจเหล่านั้นไปทันที เพราะมันไม่คุ้มที่จะไปขัดใจประธานของพวกเขา

"นั่งลงได้!"

ห้านาทีต่อมาทุกคนก็มาถึงห้องประชุมครบแล้ว

หวังเล่ยผู้จัดการฝ่ายบุคคลคนมาเป็นคนสุดท้ายเขารีบมาหลังจากที่สัมภาษณ์คนสุดท้ายเสร็จหวังเล่ยลดศีรษะลงไปที่เบาะและค่อยๆที่จะเงยหน้าขึ้นมอง ที่เก้าอี้ล้อเลื่อนที่ด้านหน้าของเขา ชายหนุ่มนั่งหันหลังให้เขา ชายหนุ่มหันหน้าไปทางหน้าต่างคนนั้นจะต้องเป็นประธานคนใหม่แน่นอน ดูเด็กมากจากการมองจากข้างหลัง! หวังเล่ยแอบดีใจเพราะคนหนุ่มสาวมักสื่อสารกันได้ดีซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา

"ท่านประธานทุกคนมาครบแล้ว เราควรเริ่มการประชุมของเราเริ่มได้แล้ว!"

จางเหมี่ยว ยืนอยู่ข้างๆและกล่าวด้วยความเคารพ

จากนั้นชายหนุ่มก็ค่อยๆหันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่สง่างามซึ่งบังเอิญหันหน้าไปทางหวังเล่ยซึ่งอยู่ในตำแหน่งสุดท้าย หวังเล่ยที่นั่งอยู่แทบจะฉี่ราดด้วยความตกใจ ทุกคนอึ้งไปทันที พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหวังเล่ยนี่เขากลัวประธานคนใหม่ขนาดนี้เลยหรอ?

หวังเล่ยเหงื่อตก เขาจำเจียงเป่ยเฉินได้ เมื่อกี้เขาถึงกับด่าว่าประธานโง่ และกังวลว่าาประธานจะได้ยินหรือเปล่า เขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นด้วยความหวาดกลัว

“ผมให้โอกาสคุณสารภาพผิด!”

เจียงเป่ยเฉิน ยิ้มเล็กน้อยและดูเข้าถึงได้ง่ายมาก

"ผะ ผะ ... ผมไม่ควรด่าคุณประธานผมรู้ว่าผมผิด!"

หวังเล่ยกำลังจะร้องไห้

“นี่นายยังคิดไม่ได้อีกหรอ”

เจียงเป่ยเฉิน ส่ายหัวและเตือนเขาอีกครั้ง

หวังเล่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและทันใดนั้นก็แสดงท่าทางสับสน เขาไม่รู้ว่าเขาทำให้เจ้านายคนใหม่ขุ่นเคืองตรงไหนยกเว้นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

“ถ้านายจำไม่ได้ฉันจะบอกให้!”

เจียงเป่ยเฉิน ส่ายหัวและพูดตรงๆ: "นายต้องการจัดตำแหน่งให้แฟนนายได้เงินโดยไม่ทำงานใช้ไหม?"

"ว่าไงนะ!" ทั้งห้องประชุมเดือดทันที

หวังเล่ย คนนี้กล้าที่จะให้แฟนของเขามาที่ หรงติ่ง เพื่อจ่ายเงินเดือนฟรีหรอ?

เรื่องนี้ร้ายแรงกว่าด่าประธานอีก! มันอาจถึงขั้นฟ้องกันเลย! หวังเล่ยลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ "ท่านประธานฟังผมอธิบายก่อน"

"ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ไล่เขาออกไปทันทีและดำเนินคดีตามกฏหมายด้วย!"

เจียงเป่ยเฉิน โบกมือและเจ้าหน้าสองคนก็จัดการลากหวังเล่ยออกไป

"และตรวจสอบด้วยว่าเขามีการยักยอกเงินบริษัทด้วยมั้ย!"

เจียงเป่ยเฉิน สั่ง จางเหมี่ยว อยู่ข้างๆเขา

“รับทราบฉันจะให้คนตรวจสอบโดยทันที!”

จางเหมี่ยว พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เจียงเป่ยเฉิน มองไปรอบ ๆ และพูดอย่างเย็นชา: "บริษัท ต้องไม่มีคนที่โกง หวังว่าพวกนายคงเห็นตัวอย่างแล้ว!"

ทุกคนมองหน้ากันตัวสั่น

เดิมทีเขาคิดว่าประธานคนใหม่อายุน้อยมากและเป็นคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวยที่ออกมาหาประสบการณ์ แต่ประธารคนใหม่ก็ทำหน้าที่ได้อย่างเข้มงวดและเฉียบขาด

สำหรับการประชุมคณะกรรมการในครั้งนี้ทำให้ เจียงเป่ยเฉิน ได้รู้จักกับคนของเขาและอีกอย่างเขาต้องการทราบรายละเอียดการประมูลโครงการ ชิวชุน เพราะหลังจากนี้บริษัททั้ง 2 บริษัท ของตระกูล หวัง ก็เข้าร่วมการประมูลในครั้งนี้และภรรยาของเขาก็มาร่วมประมูลด้วย

ในอีกด้านหนึ่ง หลิวฮาว ก็มาที่อาคาร หรงติ่ง เพื่อติดต่อกับ จางซินหราน ซึ่งกำลังจะจากไปหลังจากเสร็จสิ้นการประชุมในตอนการเข้า

"หลิวฮาว นายมาทำอะไรที่ หรงติ่ง ?"

จางซินหราน ขมวดคิ้วถาม

"โอ้ ซินหรานเธอก็อยู่ที่นี่หรอ ฉันมาที่นี่เพื่อเซ็นสัญญากับพี่ชายเจียง!"

หลิวฮาว ยิ้มและกล่าวถ้าเขาไม่ได้เห็น หลี่ลี่เว่ย คุกเข่าด้วยตาของตัวเองเมื่อวานนี้เขาคงรู้สึกว่ามันเป็นฝันแน่ๆ

“มาหาเจียงเป่ยเฉินเพื่อเซ็นสัญญา?”

จางซินหรานรู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินเขาพูด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในทันที“เมื่อวานนายดื่มมากไปใช่ไหม เขามาเป็นพนักงานทำความสะอาด เขาจะให้นายเซ็นสัญญาอะไรได้”

"ฉันไม่ได้ดื่มมากไป ที่ฉันพูดเป็นความจริงพี่เจียงตอนนี้ ... "

"คุณหลิวใช่มั้ย ประธานเจียงขอให้ฉันมาหาคุณเพื่อเซ็นสัญญา โปรดมากับฉันด้วย! "

ในเวลานี้ จางเหมี่ยว รีบมารับหน้าทันที่ เมื่อวานเจ้านายของเธอได้อธิบายเรื่องนี้กับเธอแล้วและมอบหมายให้เธอจัดการเรื่องนี้ด้วย

"ดีโอเคครับ!"

หลิวฮาว มีความสุขมากและรีบตามไปทำสัญญาทันที

ตอนนี้ถึงคราวที่จางซินหรานต้องตะลึงแล้ว นี่มันยังไงกันแน่เนี้ย?

ประธานเจียง?

เจียงเป่ยเฉิน?

"ไม่นี่เป็นไปไม่ได้!"

จางซินหรานส่ายหัวอย่างแรง

เธอรู้สึกว่าเธอต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ประธานเจียงต้องเป็นคนอื่นแน่ๆ

“จางซินหราน!”

ในนั้นก็มีเสียงที่โกรธเกรี้ยวดังขึ้นมา

เธอเห็นแฟนหนุ่มของเธอ หวังเล่ย เดินออกมาจากอาคารพร้อมกับกล่องเก็บของ

"สามีคุณประชุมเสร็จแล้วเฮ้คุณมีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะ ... "

ป๊าบ! ก่อนที่จะพูดจบก็ถูก หวังเล่ย ตบเขาทันที: "อี...นี่ถ้าไม่ใช่เพราะแก กูคงไม่ต้องออกจากงานของกูแบบนี้ แถมกูยังถูกฟ้องอีก มึงมันเป็นดาวไม้กวาดจริงๆ"