บทที่ 332
ทั้งสองจ้องมองกันอย่างไม่วางตาปราณสีทองแผ่ออกมาจากร่างชายฉกรรจ์อย่างเห็นได้ชัดเช่นเดียวกับเนี่ยฟงที่มีปราณสีฟ้าแผ่ออกมาจากร่างเช่นกันต่างออกไปที่เขามีประกายสายฟ้าพุ่งออกมาด้วย ชายฉกรรจ์ร้องคำรามพุ่งทะยานเข้าประชิดต่อยหมัดขวาออกไป เนี่ยฟงก้าวเท้าซ้ายออกไปยกแขนซ้ายตั้งฉากซัดฝ่ามือขวาลอดช่องแขนซ้าย เปรี้ยง กระแทกหมัดขวากระเด็นออกไปทันใดนั้นหมัดซ้ายก็พุ่งเข้ามาเนี่ยฟงหมุนตัวไปทางซ้ายฟาดหวดท่อนแขนทั้งสองลง เปรี้ยง หมัดซ้ายถูกปัดประเด็นชายฉกรรจ์ขมวดคิ้วเตะเท้าซ้ายออกมา เนี่ยฟงใช้ความเร็วก้มตัวหลบซัดฝ่ามือซ้ายปัดเท้าซ้ายชายฉกรรจ์เสียจังหวะกำลังจะล้ม เนี่ยฟงกระทืบเท้าซ้ายกระโดดเตะไปที่ชายโครงด้านซ้ายถนัดถนี่ เปรี้ยง ชายฉกรรจ์ถลำไปด้านหน้าเนี่ยฟงเหยียบเกราะสายฟ้ากระโดดขึ้นไปด้านบนตอกส้นเท้าขวาไปที่ศีรษะเสียงดังสนั่น เปรี้ยง ชายฉกรรจ์ศีรษะกระแทกลงพื้นดิน ตูม พื้นดินยุบตัวลง
เมื่อถึงพื้นเนี่ยฟงยืนนิ่งเร่งโคจรลมปราณทั่วร่างเตรียมพร้อม ชายฉกรรจ์ค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ เลือดสีแดงไหลอาบเต็มใบหน้าเสียงสะบัดมือดังแว่วดาบเล่มใหญ่ปรากฏขึ้นที่มือขวา ชายฉกรรจ์ถีบเท้าพุ่งทะยานฟาดฟันดาบในมือ ปราณดาบสีทองพุ่งทะยานเนี่ยฟงทำได้เพียงพุ่งหลบไปมาเท่านั้น มีบางจังหวะต่อยหมัดทั้งสองต้านรับ เปรี้ยง เปรี้ยง ผ่านไปเกือบครึ่งเค่อที่เนี่ยฟงพุ่งหลบไปมา ไม่นานเขาก็แสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งถอยพร้อมกับโยกตัวหลบ เขาถอยมาจนถึงจุดที่สร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้กระทืบเท้าขวาลงพื้น เปรี้ยง วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าส่องแสงชายฉกรรจ์หาได้สนใจฟาดฟันดาบในมือขวา เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาด้วยเช่นกันพร้อมกับต่อยออกไปด้วยทักษะฝ่าธรณี เปรี้ยง ดาบหักสะบั้นกระเด็นออกไปเนี่ยฟงกระโดดใช้มือซ้ายคว้าจับตวัดลงมา คมดาบกรีดผ่านหน้าอกเป็นแผลยาวเลือดสีแดงพุ่งกระฉูด เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมาจากพื้นรัดขาและมือทั้งสองเอาไว้จนแน่น
ชายฉกรรจ์ร้องคำรามระเบิดพลังออกมา ตูม แต่ทว่ากลับถูกเถาวัลย์สีฟ้าดูดพลังไปจนหมดอีกทั้งยังรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม
“บัดซบเจ้าเป็นใครกัน”
เนี่ยฟงแสยะยิ้มโยนดาบหักในมือซ้ายขึ้น เขากระโดดหมุนตัวถีบเท้าขวาออกไปโค่นดาบที่หัก ปลายดาบพุ่งเสียบไปที่ลำคอทะลุออกไปด้านหลัง เนี่ยฟงยืนตัวสั่นสะท้านกระอักเลือดออกมาหลังจากนั้นก็รีบปลดแหวนของชายฉกรรจ์ กระโดดขึ้นหลังกิเลนอัสนีมุ่งหน้าลงใต้ ขวดยาสีขาวนวลปรากฏเนี่ยฟงรีบเทเม็ดยาสีทองออกมาสองเม็ดเขารีบกลืนลงท้องอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาก็นำแหวนที่ปล้นมาจากพวกเทพมาตรวจสอบ เกือบชั่วยามกิเลนอัสนีพุ่งผ่านกลุ่มของฉีจิงคุน
“คุณชายท่านจะติดตามกลุ่มด้านล่างไปหรือไม่ขอรับ”
“ไม่ต้องพี่ชายหลินฉี พาข้าออกไปจากเขตนี้ได้เลย”
ทันใดนั้นเองเขาก็พบจดหมายบางอย่างในแหวนของชายฉกรรจ์ เมื่อนำออกมาอ่านเขาถึงกับแสยะยิ้ม
“มีสิ่งใดรึไอ้หนู”
“เป้าหมายต่อไปของพวกเทพอยู่ที่ตระกูลชิง เห็นที่ข้าต้องไปเยี่ยมตัวบัดซบชิงมู่ถังเสียแล้ว”
กิเลนอัสนีพุ่งผ่านข้ามเขาสามลูกออกจากเขตพื้นที่เผ่ายักษ์ผ่านไปสามวันเขาก็พบกลุ่มขบวนด้านหน้า กิเลนอัสนีพุ่งทะยานลงพื้นดินเนี่ยฟงเดินเท้าติดตามกลุ่มขบวนไปโดยทิ้งระยะห่างสามลี้ สภาพอากาศยังคงมีลมหนาวพัดมาเป็นระยะๆ แสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าเขาใช้ก้อนหินใหญ่บังทิศทางลมนั่งโคจรลมปราณยามค่ำคืน ผ่านไปสองวันเขาก็พบเมืองขนาดใหญ่ด้านหน้าก่อนทางเข้าเมืองมีตลาดสินค้าขนาดใหญ่ตั้งอยู่ มีผู้คนมากมายเดินเลือกซื้อสิ่งของ เนี่ยฟงเดินเข้าไปในตลาดแน่นอนมีผู้คนมากมายหันมาจ้องมองชายหนุ่มผู้หนึ่งที่ตาบอดก้าวเดินในตลาดเช่นคนปกติ ไม่นานเนี่ยฟงก็หยุดอยู่ที่แผงขายสมุนไพรเขาหยุดยืนอยู่นานนับสิบลมหายใจก็ชี้มือขวาไปที่สมุนไพรกองหนึ่งมีช่อสีม่วง
“สมุนไพรกองนี้ราคาเท่าไรขอรับ”
ชายชราแสยะยิ้มกล่าววาจาตอบ
“สองก้อนทอง”
เนี่ยฟงก้มหน้าครุ่นคิดพร้อมกับชี้มือที่ไปกองสมุนไพรช่อสีขาวอีกกองด้านข้าง
“ข้าให้ท่านสามก้อนทองรวมสมุนไพรกองนี้เข้าไปด้วย”
“ได้”
เนี่ยฟงยกยิ้มยกมือซ้ายวาดผ่านสมุนไพรทั้งสองกองพร้อมกับก้อนทองสามก้อนวางแทนที หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากแผงสมุนไพรเขาหยุดยืนเลือกซื้อสมุนไพรอีกหลายร้านจนร้านสุดท้ายเขาก็เอ่ยวาจาสอบถามบางอย่าง
“ข้าขอสอบถามท่านบางได้หรือไม่ขอรับ”
หญิงชรากล่าววาจาตอบ
“ท่านต้องการรู้สิ่งใดรึคุณชาย”
“ที่นี่มีโรงตีเหล็กหรือที่ขายอาวุธหรือไม่”
“เจ้าตาบอดเหตุใดถึงสอบถามถึงอาวุธกัน”
“ข้าเพียงแค่ต้องการหาสิ่งของไปมอบให้แก่คุณชายตระกูลชิงขอรับ มีครั้งหนึ่งคุณชายได้ช่วยเหลือข้าเอาไว้ ตอนนี้ข้าพอมีฐานะจึงคิดจะหาสิ่งของตอบแทนเท่านั้น”
หญิงชราพยักหน้าตอบรับไม่นานก็กล่าววาจาออกมา
“ทันทีที่คุณชายเข้าไปในเมืองให้แจ้งทหารด้านหน้าว่า หญิงชราแซ่ฟางให้พาไปที่ร้านขายอาวุธฟางจวิ้น”
เนี่ยฟงยกยิ้มก้มศีรษะคารวะหลังจากนั้นก็เดินออกจากแผงสมุนไพร เขาเดินลัดตลาดเข้าไปด้านใน เมื่อมาถึงด้านหน้าเมืองเขาก็เอ่ยวาจาแจ้งต่อทหารที่เข้ามาตรวจสอบ หลังจากนั้นก็มีทหารนายหนึ่งเดินนำทางเนี่ยฟงไปที่ร้านอาวุธฟางจวิ้น เป็นตึกขนาดใหญ่มีสองชั้นด้านหน้ามีอาวุธมากมายกองอยู่บนกระบะไม้ มองเข้าไปด้านในมีอาวุธหลากหลายแบบตั้งวางอยู่ มีชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวเดินออกมาจากตึก
“คุณชายฟางซุนหวิน แม่เฒ่าฟางแจ้งมาว่าให้พาคุณชายท่านนี้มาที่ร้านอาวุธขอรับ”
“เหอะ ท่านย่าคงไม่ให้ท่านปู่รับชายหนุ่มตาบอดผู้นี้ทำงานหรอกนะ”
เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมา
“เรียนคุณชายข้ามาที่นี่เพื่อซื้ออาวุธ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า คนตาบอดเช่นเจ้าหรอกนะมาซื้ออาวุธ เหตุใดเจ้าไม่ถามหาไม้นำทางเล่า”
เนี่ยฟงหันไปทางซ้ายมือ
“พี่ชายมีร้านขายอาวุธในเมืองนี้อีกหรือไม่ขอรับ”
“ยังมีอีกร้านน้องชาย”
“เช่นนั้นได้โปรดพี่ชายช่วยพาข้าไปที่นั่นทีขอรับ ที่นี่หาได้มีคนต้อนรับคนตาบอดเช่นข้า”
ในจังหวะนั้นเองได้มีชายชราผู้หนึ่งก้าวเดินออกมาจากตึก
“เกิดสิ่งใดลูกชุนหวิน”
“ไม่มีสิ่งใดขอรับ มีเพียงชายหนุ่มตาบอดผู้หนึ่งต้องการซื้ออาวุธ ตอนนี้ข้าไล่มันออกไปแล้ว”
ในจังหวะนั้นเองได้มีคนรับใช้เดินเข้ามาหาชายชราพร้อมกับเอ่ยวาจาบางอย่าง ชายชราถึงกับตื่นตกใจรีบตะโกนเสียงดังลั่น
“ฟางซุนหวินรีบไปตามชายหนุ่มตาบอดนั้นกลับมาที่นี่ หาไม่เช่นนั้นแล้วเจ้าไม่ต้องกลับมา”
ฟางซุนหวินถึงกับตื่นตกใจหวาดกลัวจ้องมองผู้เป็นปู่ที่โกรธจนตัวสั่น เขารีบพุ่งติดตามชายหนุ่มตาบอดอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสามสิบลมหายใจเขาก็ติดตามมาทัน
“หยุดก่อน”
ทหารที่เดินนำหน้าหยุดฝีเท้าเนี่ยฟงเองก็หยุดฝีเท้าเช่นกันเมื่อหันมามองก็พบว่าเป็นฟางซุนหวินพุ่งติดตามมา
“เกิดสิ่งใดขึ้นกันคุณชาย”
“ท่านปู่ข้าให้มาตามกลับไป”
เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมา
“พี่ชายท่านช่วยพาขาไปอีกร้านหนึ่งเถอะขอรับ”
“ไม่ได้ เจ้าต้องติดตามข้ากลับไป”
“เมื่อครู่เป็นท่านเองไม่ใช่รึ ที่ไล่ข้าออกมา พี่ชายทหารท่านนี้ก็แจ้งต่อท่านแล้วว่าแม่เฒ่าฟางแนะนำข้ามา แล้วเหตุใดตอนนี้ท่านถึงต้องการให้ข้ากลับไป”
ฟางซุนหวินโกรธจนตัวสั่น
“ข้าบอกให้เจ้ากลับไปก็ต้องกลับไป หรือเจ้าต้องการให้ข้าลากตัวเจ้ากลับไป”
“หากคุณชายคิดจะลงมือกับคนตาบอดเช่นข้า เชิญท่านลงมือเถอะ”
แน่นอนฟางซุนหวินคิดลงมือจริงเพียงแต่ว่าตอนนี้มีผู้คนมากมายหนุดยืนจ้องมองบ้างแล้วเนี่ยฟงแสยะยิ้ม
“หากไม่มีสิ่งใดแล้วข้าขอตัว”
เนี่ยฟงหันหลังกลับไปก้าวเดินออกไปสามก้าวฟางซุนหวินก็พุ่งทะยานเข้ามาจากด้านหลัง เขาใช้มือขวาคว้ารับไปที่หัวไหล่ซ้ายเนี่ยฟงใช้มือขวาคว้าจับบีดลงด้านล่างหันหลังกลับมาเตะเท้าซ้ายออกไปที่หัวเข่าของฟางซุนหวิน เปรี้ยง เปรี้ยง ฟางซุนหวินคุกเข่าลงกับพื้น
“ในเมื่อท่านคุกเข่าขอร้องข้าเช่นนี้ เห็นทีที่ข้าคงต้องกลับไปเสียแล้ว”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็ปล่อยมือขวาฟางซุนหวินถึงกับร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวดหัวไหล่และข้อมือปูดบวม
“พี่ชายรีบไปเถอะ”
เนี่ยฟงก้าวเดินกลับไปที่ร้านขายอาวุธฟางจวิ้น เมื่อมาถึงก็พบชายชราผู้หนึ่งก้าวเดินออกมาต้อนรับ
“คุณชายต้องการอาวุธแบบไหนเป็นของกำนัลขอรับ”
“ข้าต้องการดาบชั้นเลิศและมีดสั้นจำนวนมาก”
“เช่นนั้นเชิญที่ชั้นสอง”
