ตอนที่ 6 ถอนพิษ

ตอนที่ 6 ถอนพิษ

ในใจของฟางหลิงหยานยังคงกังวล แต่เวลานี้นางทำได้เพียงแค่รับปากเท่านั้น "หากเจ้าสามารถช่วยท่านแม่ได้ เจ้าจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ"

รอยยิ้มตรงมุมปากเซียวอี้กว้างขึ้น ถึงแม้ฟางหลิงหยานจะโหดเหี้ยมและทารุนกับเขา แต่นางก็ยังเป็นคนซื่อสัตย์

ผู้คนมักจะมีจุดอ่อนบางอย่างซึ่งมันง่ายที่จะใช้ควบคุม

"สิ่งที่เจ้ากล่าวมานับว่ามีค่าอย่างยิ่ง" เซียวอี้หัวเราะชั่วครู่ก่อนจะหันไปบอกหงเตี่ย "หงเตี่ย เจ้าไปยังร้านขายยา และซื้อหญ้าตัดลำไส้ รากตะขอ ใบของต้นราชินีพิษ ดอกกระเรียนสีฟ้า แก่นภายในของแมงป่องพิษระดับสาม และแมงมุมน้ำเงิน"

หงเตี่ยรีบกล่าว "เจ้าค่ะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"

ทันทีที่กล่าวจบ หงเตี่ยรีบวิ่งออกไปทันที ฟางหลิงหยานได้เอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ "เหตุใดเจ้าถึงต้องซื้อยาพิษพวกนี้ล่ะ?"

"ข้าจะใช้พิษสู้พิษ" เซียวอี้ยิ้มอย่างมั่นใจ

"พิษสู้พิษ?" ท่าทีของฟางเหลียงหยานเปลี่ยนไป "เจ้าหมายความว่าท่านแม่ของข้าถูกพิษงั้นหรือ?"

ใบหน้าฟางหลิงหยานเปลี่ยนไปทันที "ใครมันบังอาจคิดสังหารท่านแม่ของข้า! พวกเราตกต่ำถึงเพียงนี้แล้วยังไม่พออีกหรือ!"

เซียวอี้ยักไหล่พร้อมกล่าว "เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่ทราบ แต่ข้ามั่นใจว่านางถูกพิษกัดกร่อนกระดูก หากเจ้าเปิดผิวหนังของนางออก เช่นนั้นจะเห็นกระดูกของแม่เจ้าเป็นสีดำ "

ฟางหลิงหยานกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว "เจ้าพอจะหาคำตอบ..."

เซียวอี้กล่าวขัดอย่างเย้ยหยัน "เจ้าจะทำอะไรได้แม้จะทราบคำตอบ มันเห็นได้ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าไม่มีตำแหน่งในบ้านตระกูลฟางเลย"

"เจ้า!" ฟางหลิงหยานอับอายไม่น้อยที่เซียวอี้กล่าวเรื่องจริง

เซียวอี้ยกมุมปากขึ้นพร้อมกล่าวต่อ "หมอหลิว เมื่อเขาเป็นหมอก็คงไม่มีทางผิดพลาดในการวินิจฉัยโรค แต่เขากลับไม่ช่วย แค่นี้เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ? มันชัดเจนว่าลุงของเจ้าต้องการให้เป็นเช่นนี้ แต่แล้วยังไง? เจ้ากล้าไปทวงแค้นเขาหรือเปล่าล่ะ? ถึงแม้จะกล้า แล้วเจ้าคิดว่าใครกันที่จะเป็นฝ่านสูญเสีย?"

เซียวอี้ถามอย่างจริงจัง มันทำให้ขาของฟางหลิงหยานอ่อนจนแทบจะทรุดลง

เมื่อเห็นเช่นนั้นเซียวอี้จึงเอนตัวลงวางมือไว้บนไหล่นางก่อนจะเอ่ย "แม้แต่มดยังมีวิธีเอาชีวิตรอดในโลกอันโหดร้ายนี้ หากสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป มันก็ย่อมมีวันของเจ้า หากไม่ต้องการให้ตนเองและมารดามีภัย เช่นนั้นก็ค่อยคิดทำการเรื่องนี้ทีหลัง ฟังข้าให้ดี อย่างน้อยภายในสามปีนี้ ข้าจะดูแลพวกเจ้าให้ดีที่สุด"

ฟางหลิงหยานเงยหน้าขึ้นมองพร้อมดวงตาที่สั่นระริก "เซียวอี้ ข้าโกหกเจ้า ทำร้ายเจ้า เหตุใดถึงยังจะปกป้องข้าอีก?"

เซียวกล่าวเสียงต่ำ "ต้นไม้เก่าได้เติบโตและล้มตาย ทุกอย่างได้เกิดขึ้นไปแล้ว ตอนนี้ข้าทำได้แค่รอวันตาย บางทีวันตายข้าอาจจะตายเป็นวันหลังจากสุสานบรรพชนถูกเปิด แต่อย่างน้อยข้าก็ยังมีชีวิตได้อีกสามปี สามปีนั้นจะว่านานก็ไม่ได้นาน สั้นก็ไม่ได้สั้น แทนที่จะมาจ้องทำร้ายกัน ข้าว่าช่วยสนับสนุนให้ชีวิตมีความสุขจะดีกว่า!"

"ตราบใดที่เจ้าเต็มใจจะเชื่อฟังข้า เช่นนั้นข้าก็จะปกป้องเจ้าและมารดาเจ้าในช่วงสามปีนี้ มันจะไม่มีใครมาทำร้ายพวกเจ้าได้"

ฟางหลิงหยานมองเซียวอี้อย่างว่างเปล่า

ถึงแม้นางจะเคยคุยและอยู่กับเขาไม่กี่วันก่อนหน้า แต่ก็ไม่เคยทราบว่าชายผู้นี้เป็นคนยังไง

เพราะเดิมทีมันเป็นเพียงแค่ภารกิจของตระกูลเท่านั้น

ตอนนี้เซียวอี้ไม่สนใจอดีตที่ผ่านมา อีกทั้งยังคิดจะปกป้องชีวิตเรากับท่านแม่...

"เซียวอี้ ข้า..." ฟางหลิงหยานรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

เซียวอี้ส่ายหัวพร้อมกล่าว "ข้าทราบว่าเจ้าอยากจะขอโทษข้า แต่ไม่จำเป็นหรอก ในครอบครัวเล็ก ๆ ที่ไร้ซึ่งคนเหลียวแล เจ้าก็ต้องทำตามคำสั่งเท่านั้น ข้าเข้าใจดี เมื่อเจ้าและข้าได้อยู่ด้วยกันแล้ว เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นโชคชะตา"

ฟางหลินหยานอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินคำนี้

โชคชะตานั้นช่างโหดร้ายและน่าสังเวช!

แม้แต่ลุงของนางเองยังคิดจะทำร้ายคนในครอบครัว แต่เซียวอี้ผู้ที่ถูกกดขี่ข่มเหงจากตระกูลฟางกลับคิดจะปกป้องนาง ชีวิตข้าช่างน่าละอายนัก!

ความหดหู่หลั่งไหลเข้าในใจฟางหลิงหยานจนนางไม่อาจกลั้นน้ำตาที่มีได้อีก

เมื่อเห็นนางแสดงอารมณ์เช่นนั้น เซียวอี้ทำได้เพียงยิ้มเยาะในใจ

ความโหดเหี้ยมและเย็นชาของตระกูลฟางนั้น มันคือยาพิษชั้นดีในการควบคุมฟางหลิงหยานจนสำเร็จ!

ครึ่งชั่วยามผ่านไป หงเตี่ยได้วิ่งกลับมาพร้อมเหงื่อไหลท่วมตัว นางส่งยาพิษทั้งหมดให้เซียวอี้

เซียวอี้ยิ้มพร้อมกล่าว "เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าไม่ต้องการให้ใครรบกวน"

ฟางหลิงหยานกลัวว่าจะมีผลกระทบต่อการรักษา นางจึงพยักหน้าและออกไปกับหงเตี่ยอย่างรวดเร็ว

หลังจากปิดประตูแน่น เซียวอี้ได้เริ่มรวบรวมพิษเข้าสู่แหวนต้นกำเนิด

หลังจากปลุกวิญญาณต้นกำเนิดแล้ว เขาก็ได้ก้าวเข้าสู่ขั้นแรกของการบ่มเพาะพลัง และสามารถใช้เครื่องมือต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับพลังวิญญาณได้อย่างแหวนต้นกำเนิด

เซียวอี้ไม่รีบร้อนในการถอนพิษจืออวี้จวิ๋น เขานั่งขัดสมาธิบนพื้นพร้อมโคจรพลังหมื่นพิษในร่าง!

ภายใต้การหมุนของลูกแก้วสีม่วง เส้นพลังงานสีดำบางอย่างได้ไหลออกมาจากกายเนื้อและโลหิตของเขา

ผ่านไปชั่วครู่ ดวงตาสีม่วงเข้มของเซียวอี้ได้เปิดขึ้น เขายิ้มเยาะก่อนจะกล่าวในใจ "พิษกัดกร่อนหัวใจของตาเฒ่านั้นคือยาพิษระดับสี่ แม้จะเป็นยอดฝีมือที่อยู่ขั้นปฐพีก็ไม่สามารถถอนมันได้โดยง่าย เจ้าเฒ่านั้นคิดจะใช้เราอย่างจริงจังเลยสินะ... แต่มันก็คงไม่คาดคิดว่านอกจากพิษนั่นจะไม่เป็นอันตรายกับเราแล้ว มันยังช่วยเพิ่นพูนพลังพิษในร่างของเราด้วย!"

เซียวอี้ยกฝ่ามือขึ้น จากนั้นกลุ่มควันสีม่วงได้พุ่งออกมาและหลอมรวมกันจนเป็นทรงกลม

"ด้วยอานุภาพของลูกแก้วหมื่นพิษในตอนนี้ มันคงไม่ยากที่จะสังหารบรรดาผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นปฐพีระดับหนึ่งถึงสาม" เซียวอี้ยิ้มชั่วครู่ จากนั้นกลุ่มควันสีม่วงตรงหน้าได้กระจายออกเป็นจุดสีม่วงเต็มห้อง จากนั้นไม่นานพิษทั้งหมดได้ถูกกลืนเข้าไปยังลูกแก้วหมื่นพิษทันที

"น่าเสียดายที่พลังหมื่นพิษของเราต้องถูกฝึกจนบรรลุระดับห้าเพื่อจะสามารถคงสภาพมันไว้ได้ถาวร ตอนนี้พิษทั้งหมดในตัวเราสามารถนำมาใช้ได้แค่ชั่วครู่เท่านั้น!”

"ลูกแก้วหมื่นพิษ และวิญญาณต้นกำเนิดเอกนิยมได้ถูกเก็บไว้อย่างดีในร่างกาย มันจะไม่มีใครสามารถรับรู้ถึงพลังพวกนี้ได้”

"ถึงแม้เราจะฝึกฝนมาเป็นพันปีแล้ว มันก็ยังนับว่าอ่อนแอ และเรายังไม่อยากตายเร็วเกินไป ดังนั้นคงต้องอดใจรอไปก่อน"

ขณะสูดหายใจลึก เซียวอี้ได้วางแผนบ่มเพาะพลังในอนาคตไว้เรียบร้อย

หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการของตน เซียวอี้ได้เดินไปยังจืออวี้จวิ๋นพร้อมวางนิ้วชี้และกลางลงตรงหน้าผากของนาง จากนั้นเขาค่อย ๆ เลื่อนผ่าลงมาผ่านริมฝีปาก หน้าอก และหน้าท้อง... จากนั้นเขาได้จี้จุดตรงต้นขาทั้งสองข้างของนาง

ผ่านไปชั่วครู่ ปราณพลังงานสีดำได้ไหลออกมาจากร่างของจืออวี้จวิ๋นและไหลเข้าสู่นิ้วทั้งสองของเขา มันไหลผ่านเส้นชีพจรเข้าสู่ลูกแก้วหมื่นพิษในจุดตันเถียนทันที!

เซียวอี้เผยรอยยิ้มก่อนจะดึงนิ้วกลับ

การถอนพิษนั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา

ที่เขาสั่งให้นำยาพิษมากมายมานั้นก็เพื่อจะตบตาผู้อื่น และอย่างที่สองก็เพื่อใช้เป็นวัตถุดิบบ่มเพาะพลัง

"พิษกัดกร่อนกระดูกนั้นถูกหลอมรวมกับลูกแก้วของเราแล้ว พลังของมันจะยิ่งทวีคูณความทรมานเข้าไปอีก หากครั้งหน้าพบเจ้าฟางเฉินลั่ว เราจะให้มันได้ลิ้มรสพิษนี้ดู!" เซียวอี้ปิดตาลงและเดินออกจากประตู

อารมณ์ของฟางหลิงยานไม่อาจจะสงบได้ นางไม่รู้จักวิธีรักษา ดังนั้นจึงทำได้แค่เชื่อใจเซียวอี้เท่านั้น

เมื่อเขาเดินออกมา ฟางหลิงยานได้ถามอย่างร้อนรน "เซียวอี้ ท่านแม่ข้าเป็นยังไงบ้าง?"

เซียวยิ้มพร้อมกล่าว "ไม่เป็นอะไรแล้ว นางน่าจะตื่นหลังจากเจ้าเรียกสักสองสามครั้ง"

"ตกลง ข้าจะเข้าไปดูนางก่อน" ฟางหลิงหยานรีบวิ่งเข้าไปพร้อมหงเตี่ย

เซียวอี้มองไปรอบ ๆ ก่อนจะหันไปมองยังหัวมุมของสวนด้านนอก

จนถึงตอนนี้ มันมีเสียงแผ่วเบาดังมาจากที่นั่นราวกับมีใครแอบดูอยู่

เซียวอี้แสร้งไม่สนใจพร้อมเดินกลับไปยังห้องหอหลังแต่งงานของตน

ในใจเขาหวังว่าจะมีใครสักคนแอบมาวางยาพิษอีกเพื่อจะได้ฆ่าเวลาระหว่างนี้...