ตอนที่ 9 เสี่ยงโชคกับท้ายตาราง
ซูฟ่านจ้องโทรศัพท์เหมือนคนโง่
เขาคิดว่าระบบให้รางวัลเป็นรถและทักษะต่าง ๆ ก็นับเป็นของขวัญที่ดี แต่เขาไม่คิดว่าเขาจะได้รับเงินจากการทำภารกิจสำเร็จด้วย!
สามแสนสำหรับซูฟ่านเงินสามแสนนั้นเทียบเท่ากับรายได้ของพ่อแม่ของซูฟ่านสามปี เขาได้รับเงินมากมายในเวลาเพียงไม่กี่วันถ้าเกิดนับรถและบัตรวีไอพีไปด้วย ซูฟ่านก็ได้มามากกว่าหนึ่งล้านหยวน!
เขาไม่เพียงแต่ได้รับเงินจำนวนมากเท่านั้น ซูฟ่านยังกลายเป็นเพื่อนกับไอดอลของเขาอีกด้วย
ซูฟ่านรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยจากความสุข นี่คือทองหล่นจากท้องฟ้าของจริง
ด้วยความตื่นเต้นซูฟ่านก็มาที่โรงแรมที่หรูหราที่สุดในเมืองเป็นครั้งแรกเพื่อเปิดห้อง
ในแง่หนึ่งมันอาจเป็นเพราะเขาอยากลองฟุ่มเฟือยแต่ในอีกด้านก็เพราะมันดึกเกินไป ซูฟ่านจึงไม่สามารถกลับไปที่หอพักของโรงเรียนได้
วันรุ่งขึ้นซูฟ่านผู้ซึ่งมีความสุขกับการทำทรีตเมนต์โรงแรมระดับห้าดาวก็เดินออกมาพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น
เขาเคยมีความภาคภูมิใจในตนเองต่ำและเขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาเดินข้างนอก แต่ตอนนี้เขาแตกต่างออกไป
เมื่อผ่านสถานีลอตเตอรีซูฟ่านก็หยุดลง
เมื่อนึกถึงเกม NBA ในวันที่ 25 ที่พูดถึงในข่าวการแข่งขันระหว่าง Werewolves และ Raiden เขาก็คิดอะไรได้
ซูฟ่านสวมหูฟังและนึกถึงข่าวเกม Werewolves ปะทะ Raiden ในใจของเขา
แน่นอนว่าหูฟังเริ่มรายงานรายละเอียดข่าวหลังจากนั้นในไม่กี่วินาที
หลังจากฟังอย่างละเอียดซูฟ่านก็จำได้ว่าผลสุดท้ายของเกมคือ Werewolves ฝั่งเจ้าบ้านเอาชนะทีม Raiden ด้วยคะแนน 124-94
เขาเดินเข้าไปในร้านขายลอตเตอรี่ กลุ่มคนเล่นลอตเตอรีนั่งอยู่บนเก้าอี้ของสถานีลอตเตอรี่และจ้องมองที่หน้าจอขนาดใหญ่อย่างประหม่า พวกเขาสองคนกำลังโต้เถียงกันเกี่ยวกับผลแข่งครั้งต่อไป
ซูฟ่านจงใจหลีกเลี่ยงพวกเขาเพราะกลัวว่าพวกเขาอาจชกต่อยกันได้
“บอสฉันซื้อเกมแข่งบาสเกตบอล Jingcai 303 หมายเลข 25 ชนะหลักคือ 26+ และฉันเดิมพันด้วยเงิน 50,000 หยวน”
ทันทีที่คำพูดของซูฟ่านจบลง คนขายที่ยังคงนับคะแนนอย่างจริงจังก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและมองไปที่ซูฟ่านเหมือนมองคนบ้า
“คุณแน่ใจเหรอว่าซื้อฝั่งชนะ 26+ เกมในวันนั้นคือทีม Werewolves เจ้าบ้านนะ!”
“ใช่แล้ว……”
ซูฟ่านคาดการณ์ปฏิกิริยาของคนขายไว้แล้ว
คำพูดของคนขายทำให้ซูฟ่านกลายเป็นจุดสนใจของสถานีลอตเตอรีทันที
เหล่านักเล่นลอตเตอรีรุ่นเก่ามองดูใบหน้าที่แปลกประหลาดนี้กัน
เด็กคนนี้บ้าหรือเปล่า?
ทีม Werewolves อยู่อันดับต้น ๆ ของท้ายตารางทุกปีและทีม Raiden ได้รับชัยชนะเป็นเวลาสองปีซ้อน แถมปีนี้มาแรงด้วยแม้ว่าจะสูญเสียเนื่องจากการปรับเปลี่ยนกลยุทธ์แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแพ้ในแมตช์นี้
“คุณไม่ได้ดู NBA เหรอ”
คนขายยังคงมองไปที่ซูฟ่านอย่างสงสัย
ซูฟ่านรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อโดนจ้องมอง เขากลืนน้ำลายและรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
“พ่อขอให้ซื้อน่ะเดี๋ยวผมจะไปเช็คกับพ่ออีกครั้ง”
หลังจากพูดจบซูฟ่านก็วิ่งออกจากสถานีลอตเตอรีอย่างเร่งรีบ
ตอนนี้ซูฟ่านสามารถทำนายอนาคตได้แต่เขาไม่ต้องการที่จะทำตัวโอ้อวดขนาดนี้
วันนี้ฉันซื้อลอตเตอรี่รัฐบาลด้วยความเสี่ยงที่น่ากลัวที่สุดและมีคนจำนวนมากเห็น เมื่อเขาได้รับรางวัลซูฟ่านก็กลัวว่าจะเกิดปัญหาขึ้น
หลังจากคิดได้ซูฟ่านก็ตัดสินใจไปที่ร้านเล็ก ๆ แทน
เพื่อเป็นการทำให้ดูน้อย ๆ ซูฟ่านจึงเปลี่ยนรูปแบบการเล่นของเขาและเดิมพันด้วยเงิน 5,000 หยวนโดยมีอัตราต่อรองที่ 51.00 ส่วนที่เหลือเล่นฝ่ายชนะหลัก 20,000 หยวนด้วยอัตราเดิมพัน 4.60
แม้ว่าเจ้าของร้านจะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเกี่ยวกับรูปแบบการเล่นของซูฟ่าน แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งคำถามอะไรนอกจากคิดว่าซูฟ่านเป็นสุนัขติดพนันที่ไม่ค่อยฉลาด
ซูฟานถือลอตเตอรี่นับสิบใบเดินออกจากสถานีลอตเตอรี
ในความเป็นจริงเขารู้ดีว่าแม้ว่าเขาจะถูกลอตเตอรีเขาก็จะไม่ทำให้ตัวเองร่ำรวย
แต่ซูฟ่านเป็นคนรอบคอบดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลว่าเงินจะหมดไปเพราะเขาเป็นเจ้าของระบบนี้
แต่ถ้าเขาโลภและกระตือรือร้นที่จะหาเงินมากเกินไป เขาอาจสร้างปัญหาให้กับตัวเองโดยไม่จำเป็น
ซูฟ่านไม่ต้องการพึ่งหวยเพื่อความร่ำรวย ถ้าเขามีทุกอย่างในวัยยี่สิบชีวิตของเขาก็คงจะน่าเบื่อเกินไป
ซูฟ่านเก็บลอตเตอรีรัฐบาลแล้วขับรถไปที่โรงเรียน
เขาไม่อยากอวดรถที่เขาได้มา เขาแค่ขับรถไปใกล้โรงเรียนแล้วเดินไปโรงเรียนด้วยตัวเอง
เขาเข้าหอไปแต่วันนี้ไม่มีเรียน มีสามคนในหอพักที่กำลังเล่นเกมกัน
เมื่อเห็นซูฟ่านกลับมาที่ห้อง หัวหน้าห้องหลี่หนานก็ทักซูฟ่าน
“ทำไมเมื่อคืนนายไม่กลับมา”
หลี่หนานถามด้วยความเป็นห่วง
“คอนเสิร์ตจบช้าเกินไป ฉันกลัวว่าจะรบกวนนายถ้าฉันกลับมา ดังนั้นฉันเลยนอนข้างนอก”
“โอ้ เราคิดว่านายจับสาวสวยแล้วออกไปเปิดบ้านซะอีก!”
หลังจากที่หลี่หนานพูดจบทุกคนในหอพักก็ยิ้มเยาะ
เมื่อเกมจบลงแล้วทุกคนก็หันมาสนใจซูฟ่าน
“ใช่ ๆ ซูฟ่านไม่เคยมีประสบการณ์ของชายหญิงในห้องนอน พวกเราต่างก็กังวลแทนเขา!”
หยาง เหวินปอเพื่อนร่วมห้องอีกคนแกล้งเขาตาม
“เชี่ย ส่วนนายแม่งมีประสบการณ์สุด ๆ ระวังจะป่วยเอา”
หลี่หนานพูดติดตลก
หยาง เหวินปอไม่เพียงแต่ไม่โกรธเท่านั้นแต่เขายังได้รับการยืนยันจากเพื่อนร่วมห้องของเขาว่าเขามีประสบการณ์มากมายและเขาก็ค่อนข้างภูมิใจมัน
“ซูฟ่านนายไม่สนใจเรื่องนั้นจริง ๆ เหรอ นายไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”
หยาง เหวินปอถามอย่างไม่ใส่ใจนัก
ในความเป็นจริงทุกคนสงสัยว่าทำไมซูฟ่านถึงได้ดูดี อย่างน้อยในโรงเรียนนี้เขาก็ได้ชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อ มีเด็กผู้หญิงหลายคนที่ประทับใจเขาในโรงเรียนแต่หลังจากเรียนไปกว่าหนึ่งปี ซูฟ่านก็ยังเคยไม่ตกหลุมรักใคร
บางครั้งผู้คนก็สงสัยจริง ๆ ว่าซูฟ่านอาจมีปัญหาอะไรหรือเปล่า
“เอาล่ะอย่าแซวซูฟ่านเลย เขาไร้เดียงสานายคิดว่าทุกคนจะเปลี่ยนแฟนเหมือนเสื้อผ้าอย่างนายเหรอ ดูหน้าซูฟ่านสิหน้าแดงไปหมดแล้ว”
เฮต้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“หรืออีกไม่กี่วันฉันพาซูฟ่านไปที่ร้านนั้นเป็นไง?”
หยาง เหวินปอมองไปที่ซูฟ่านแล้วพูดอย่างเหยียดหยาม
“เอาล่ะเราจะไม่พูดถึงหัวข้อนี้ ซูฟ่านขวัญหนีเกินกว่าที่จะพูดแล้ว”
หลี่หนานช่วยซูฟ่านจากการถูกรุมล้อม
ในความเป็นจริงเมื่อเทียบกับหลี่หนานและเฮต้า หยาง เหวินปอคนนี้เป็นคนที่น่ารำคาญมากและความสัมพันธ์ของเขากับคนในหอพักก็ไม่ดีนัก
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซูฟ่านนั้นแย่เป็นพิเศษเพราะผู้หญิงที่เขาชอบแอบชอบซูฟ่าน หยาง เหวินปอมีความขุ่นเคืองอยู่เสมอและทำตัวดูดีแค่ผิวเผิน แต่ซูฟ่านมักจะทำให้หงุดหงิดเสมอ
หากไม่ใช่เพราะความใจดีของซูฟ่านปากเหม็น ๆ ของหยาง เหวินปอคงถูกฉีกออกไปแล้ว
“ซูฟ่านนายไปดูคอนเสิร์ตครั้งนี้แล้วเป็นไง ชูหยุนซีเธอสวยไหม?”
หลี่หนานเปลี่ยนเรื่องแล้วมองไปที่ซูฟ่าน
ทั้งสามคนในห้องนอนก็ชอบชูหยุนซีมากเช่นกัน ทั้งสามคนใช้ชูหยุนซีเป็นวอลเปเปอร์
พวกเขาอิจฉาซูฟ่านที่ได้ไปชมคอนเสิร์ตสดของชูหยุนซี ตั๋วราคาเกือบสองพันใบนั้นมากกว่าค่าครองชีพต่อเดือนเสียอีก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถใช้จ่ายมันได้
“หน้าตาดีกว่ารูปถ่ายเยอะเลยล่ะ”
“จริงเหรอได้เห็นหน้าเธอชัด ๆ ตรงที่นั่งนั้นเหรอ?”
หยาง เหวินปอมองไปที่ซูฟ่านด้วยความไม่เชื่อและถามกลับ
ซูฟ่านพยักหน้าเพราะไม่ต้องการอธิบายอะไรมากเกินไป
เขาไม่ต้องการบอกคนอื่นเกี่ยวกับประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมของเขาเมื่อคืนนี้ เขาแค่อยากมีความสุขกับชีวิตที่เปิดกว้างของเขาเอง
“เฮ้ ถ้าฉันมีเงินฉันก็จะไปคอนเสิร์ตเพื่อดูตัวจริงของเธอ ฉันล่ะอิจฉาซูฟ่านจริง ๆ แต่ฉันไม่ได้เพ้อฝัน ดาราก็คือดาราแม้ว่าฉันจะทำได้ ไปแต่ฉันก็ไม่มีโอกาสบอกคุยกับเธอใกล้ ๆ หรอก ฉันไม่มีทำให้เธอสนใจเลยนี่ซี้”
หยาง เหวินปอพูดจิกกัดอยู่ด้านข้าง
