บทที่ 23 กินจุ
บทที่ 23 กินจุ
แน่นอนว่าพระเจ้าอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันความแข็งแกร่งของพวกเขาเพิ่มขึ้นจนตอนนี้เขาเองก็เทียบไม่ได้เลย
เป็นไปได้มั้ยว่าพรสวรรค์ของพวกเขานั้นโคตรดีมากเพียงแค่ไม่กี่วันความแข็งแกร่งของพวกเขาก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่ากลัว!
“ฮ่าฮ่าทุกอย่างต้องขอบคุณคำแนะนำของมิสเตอร์โปโป้ ไม่อย่างนั้นร่างกายของฉันคงไม่แข็งแกร่งขึ้นเร็วขนาดนี้”
เซียร์ย่าพูดอย่างจริงใจจากนั้นเขาก็จ้องไปที่ซีหลิงด้านข้างของเขาและพูดว่า "โอ้! ฉันต้องการให้พระเจ้าช่วยจัดการกับหางของซีหลิงด้วย!”
“หางเหรอ?”
เมื่อเห็นว่าเซียร์ย่าพูดถึงหางซีหลิงก็เลื่อนสายตาไปที่ด้านหลังของเซียร์ย่าและรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าหางของเขาหายไปตอนไหนก็ไม่รู้
เซียร์ย่าอธิบายว่า“เวทย์มนตร์ของพระเจ้านั้นลึกลับมากยิ่งไปกว่านั้นตามการฝึกในปัจจุบันของพวกเรา” ทุกอย่างควรไม่ติดขัด“การมีหางจะเป็นภาระแทนดังนั้นจึงเป็นการดีที่จะตัดหางออก”
“อ๋อ!”
ซีหลิงกระพริบตาเพื่อแสดงความเข้าใจแต่การตัดหางจะไม่เจ็บเหรอ?
เซียร์ย่ายิ้มและจับหางที่มีขนของเธอและสร้างใบมีด Ki ตัดไปที่หางของเธอ มันทำให้ซีหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะมองไปที่ด้านหลังของเธอ
จากนั้นพระเจ้าก็ใช้เวทมนตร์แบบเดียวกับที่เขาใช้กับเซียร์ย่า พระเจ้ามีความสุขมากที่ได้ช่วยเหลือเพราะไม่ต้องออกแรงมาก
นอกจากนี้เขารู้ว่ายิ่งอีกฝ่ายยอมรับความช่วยเหลือของเขามากเท่าไหร่ในอนาคตเมื่อโลกเผชิญกับความยากลำบากพวกเขาก็จะช่วยได้อย่างเต็มที่ โลกยังคงมีหลายสิ่งที่จะต้องรอพึ่งพาพวกเขาในอนาคต
หลังจากตัดหางแล้วซีหลิงก็ขยับไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็นและพบว่าความแข็งแกร่งของเธอไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ เลยแต่การเคลื่อนไหวของเธอคล่องตัวมากขึ้นนั้นทำให้เธอหัวเราะออกมาด้วยความสบายใจ
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราควรไปจากที่นี่ได้แล้ว…”
เขาปรับ Ki และใช้พลังต่อสู้เป็น 800-900 ก่อนที่เซียร์ย่าจะกล่าวอำลากับพระเจ้าและมิสเตอร์โปโป้จากนั้นก็กระโดดออกจากวิหารพระเจ้าพร้อมกับดึงมือของซีหลิงไปด้วย
เมื่อมาถึงหอคอยคารินแล้วพวกเขาก็เดินต่อไปตามหอคอยเล็ก ๆอย่างรวดเร็วดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งคารินก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขาทันที
"ตอนนี้พวกเราจะกลับไปที่ดาวเซลม่าแล้วหรอ”
เมื่อมองไปที่ป่าทึบซึ่งกว้างจนสุดลูกหูลูกตาคิ้วที่สวยงามของซีหลิงก็ย่นและหันไปถาม
เขาส่ายหัว“ไม่... ชีวิตต้องมีการสร้างสมดุลระหว่างการฝึกฝนและการพักผ่อนเราจะไม่แข็งแกร่งเพียงแค่การฝึกฝนอย่างเดียว ในขณะที่ฉันฝึกฝนคนเดียวมาหลายปีตอนนี้ฉันควรได้สัมผัสกับการดำรงชีวิตทางสังคมของมนุษย์ด้วย บางทีมันอาจจะส่งผลดีต่อการเติบโตของ Ki และฉันก็เคยได้ยินมาว่าอาหารบนโลกนี้อร่อยมากฉันตั้งใจจะอยู่ที่นี่สักพักเธอคิดว่ายังไง?”
"ดีเลย!" เนื่องจากเซียร์ย่าพูดแบบนั้นซีหลิงก็ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ
เมื่อพวกเขาอาศัยอยู่บนดาวเซลม่าเป็นเวลาหลายปีพวกเขาไม่คยได้ปฏิสัมพันธ์กับอารยธรรมดังนั้นจึงควรใช้เวลาสักพักเพื่อสัมผัสชีวิตบนโลกอย่างเหมาะสมและกินอาหารอร่อยๆ
อันที่จริงสิ่งสำคัญที่สุดคือพวกเขาจำเป็นต้องการเงินเพื่อใช้ในชีวิตประจำวันและเซียร์ย่าก็เพิ่งรู้จักสถานที่ที่ฝังสมบัติจำนวนมาก
เมื่อซุนโกคูพบกองทัพเรดริ้บบ้อนเขาได้เข้าไปในถ้ำโจรสลัดพร้อมกับนายพลบลูของกองทัพเรดริ้บบ้อน แม้ว่าจะยังห่างจากเนื้อเรื่องส่วนนี้ไปหลายปีแต่สมบัติที่ซ่อนอยู่เหล่านั้นก็น่าจะเริ่มมีการสะสมแล้ว!
เขาจับมือของซีหลิงและใช้เคลื่อนย้ายพริบตาในทันทีทั้ง 2 คนหายไปจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์คารินหลังจากความแข็งแกร่งของเซียร์ย่าเพิ่มขึ้นความสามารถเชิงพื้นที่ของเขาก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย
ดังนั้นการใช้เคลื่อนย้ายพริบตาจึงง่ายยิ่งขึ้น
แม้ว่าความสามารถด้านเวลาของเขาจะตื่นขึ้นมาเร็วกว่าแต่ก็ยังคงหยุดนิ่งและล้มเหลวในการพัฒนาสิ่งใด ๆอาจเป็นเพราะความสามารถด้านเวลาของเขาซับซ้อนกว่ามาก!
ซีกโลกเหนือมหาสมุทรสีน้ำเงิน
ร่างของเซียร์ย่าและซีหลิงปรากฏขึ้นกลางอากาศ
“ไหนที่พี่บอกว่าที่นี่มีสมบัติซ่อนอยู่” เมื่อเห็นคลื่นของมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ซีหลิงถามอย่างสงสัย
“แน่นอนพี่เห็นมันชัดเจนจากด้านบนของวิหารพระเจ้ามันน่าจะอยู่แถว ๆนี้”
เซียร์ย่าพูดเรื่องไร้สาระและเริ่มมองไปรอบๆตามความทรงจำของเขา เมื่อมองไปรอบ ๆบริเวณทะเลในขณะที่บินอยู่ 2-3 สัปดาห์เขาก็กำหนดตำแหน่งคร่าวๆจากนั้นร่างของเขาก็ดำลงไปทะเล
เขาพบทางเข้าสู่ขุมสมบัติที่ซ่อนอยู่อย่างรวดเร็วโดยอาศัยความทรงจำของเขา เมื่อเข้ามาในถ้ำโจรสลัดกับดักต่างๆที่โจรสลัดจัดเตรียมไว้นั้นยังคงเรียบง่ายและอ่อนมาก ดังนั้นหลังจากหลีกเลี่ยงกับดักเหล่านี้แล้วเขาก็ไปถึงสถานที่ที่มีสมบัติกองพะเนินเป็นภูเขาได้อย่างง่ายดาย
มีกล่องสมบัติสีทองแวววาวหลายกองอยู่ภายในซึ่งโจรสลัดได้เอาของที่ปล้นสะดมได้มาเก็บไว้ที่นี่ เมื่อมองไปที่กองสมบัติที่อยู่ตรงหน้าเขาปากของเซียร์ย่าก็โค้งเป็นรอยยิ้ม
จากนั้นเขาก็โบกมือในความว่างเปล่าช่องว่างมิติก็ปรากฏขึ้นจากนั้นเขาก็เก็บสมบัติทั้งหมดไว้ในนั้นหลังจากเก็บของทุกอย่างแล้วเขาก็ปรบมือและพูดว่า "ไปกันเถอะเราจะไปที่เมืองเพื่อแลกเปลี่ยนทองคำเหล่านี้เป็นเงิน จากนั้นพี่ก็จะพาเธอไปกินอาหารและเครื่องดื่มอร่อยๆ พี่เคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าไม่มีที่ไหนในจักรวาลจะมีอาหารเทียบเคียงโลกได้เพราะอาหารบนโลกมันอร่อยมากกก……”
“แล้วจะรออะไรล่ะไปกันเถอะ!”
เห็นได้ชัดว่าอาหารอร่อยๆนั้นทำให้หัวใจของสาวน้อยสั่นไหวทันทีและรีบเร่งให้เขาพาไป
ต่อจากนั้นก็ได้มีข่าวลือเกี่ยวกับเด็กชายและเด็กสาวคู่หนึ่งได้กวาดร้านอาหารอย่างบ้าคลั่งจนพ่อครัวในครัวเป็นลมจากความเหนื่อยล้าจนพวกเขาต้องขอให้ทั้ง 2 คนออกไป
ในปีหน้าร้านอาหารหลายแห่งปฏิเสธที่จะใช้ข้อได้เปรียบที่เป็นที่นิยมของบุฟเฟ่ต์ ยังไงก็ตามทั้ง 2 คนที่ริเริ่มทั้งหมดนี้ ในตอนนี้กำลังกินอย่างบ้าคลั่งด้วยสีหน้าที่พึงพอใจจากกองอาหารเสียงตะเกียบและจานกระทบกัน อาหารมาเสริฟไม่หยุดหย่อนและพวกเขาก็วางจานที่กินหมดเป็นภูเขาทั้งคู่
“เชฟเอาหมูย่างอีกตัว!”
“สั่งบะหมี่ผัดซอสให้หนูหน่อยสิ!”
“หนูขอขาแกะย่างด้วยนะ!”
เซียร์ย่ายื่นจานอาหารออกมาและตะโกนเสียงดังแต่หลังจากได้ยินเสียงตะโกนเจ้าของร้านอาหารก็ตัวสั่นจากนั้นเขาก็เดินมาและพูดขณะที่เหงื่อออก
“พวกคุณทั้ง 2 คนร้านนี้ไม่เหลืออะไรแล้วได้โปรดทำไมคุณไม่ลองหาดูร้านอาหารอื่น ๆบ้างล่ะครับ…”
“หมดเร็วจัง”
ใบหน้าของเซียร์ย่าโศกเศร้าแต่เมื่อเห็นเจ้าของร้านอาหารเหงื่อออกเขาโบกมือและพูดว่า " นั้นเป็นเพราะคุณไม่เตรียมวัตถุดิบเพียงพอก่อนที่คุณจะเปิดร้าน!"
"ใช่ครับ ๆ!"
เจ้าของร้านอาหารปาดเหงื่อขณะพูดอย่างไม่พอใจแต่คิดในใจว่า“พวกแกกินอาหารมากพอที่จะใช้ในร้านอาหารของเราเป็น 7 วันเลยนะเว้ย!”
เมื่อจ่ายบิลเซียร์ย่าและซีหลิงก็ออกจากร้านอาหาร เขามองไปที่ด้านหลังของทั้ง 2 คนที่จากไปและในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะทรุดตัวลงบนพื้น ที่ด้านข้างพนักงานรีบพยุงเขาด้วยแขนแต่เจ้านายก็ดึงมือของพนักงานเสิร์ฟออกและพูดอย่างโกรธมากว่า“พวกนายยังทำอะไรอยู่อีก รีบไปจัดการและปิดร้านอาหารซ่ะ ฉันต้องการให้มันปิดไปเลย 1 สัปดาห์! ……ไม่สิ 1เดือนไปเลย! ฉันหวังว่าเจ้า 2 คนนั้นจะจากไปในตอนนั้นนะ! ……”
เซียร์ย่าและซีหลิงอยู่ในเมืองนี้มานานกว่า 10 วันแล้วและได้กินอาหารในร้านอาหารทั้งหมดที่นี่
ทันทีที่เห็นพวกเขามาที่ร้านอาหารพวกเขาก็จะร้องไห้ราวกับว่ามีคนตาย ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการรายได้แต่มันเหนื่อยเกินไปที่ต้องต้อนรับลูกค้าประเภทนี้และยังไม่สามารถรับลูกค้ารายอื่น ๆ ได้อีกและหากเป็นเช่นนี้พวกเขาจะรักษาธุรกิจร้านอาหารของตนในระยะยาวได้ยังไง?
“นี่ซีหลิง พี่พูดถูกไหม? อาหารบนโลกอร่อยที่สุด!”
“เอ่ออืมม!”
หญิงสาวพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง การกินและดื่มครั้งล่าสุดนี้เป็นเรื่องสนุกที่สุดตั้งแต่เธอเกิดมาเลยล่ะ
“เซียร์ย่าพี่เก็บของในมิติเก็บของได้ทำไมไม่ลองเก็บอาหารดูล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำเตือนของเธอเซียร์ย่าก็นึกขึ้นได้อันที่จริงความสามารถเชิงพื้นที่อวกาศของเขาสามารถใช้เก็บอาหารได้!
“ถ้าอย่างนั้นเราควรรีบไปซื้ออาหารมากักตุนไว้เพราะหลังจากที่เราออกจากโลกไปแล้วเราจะไม่สามารถกินอาหารที่อร่อยแบบนี้ได้อีก”
ดังนั้นไม่กี่วันต่อมาพวกเขาก็รีบไปซื้ออาหารและข้อเท็จจริงก็พิสูจน์แล้วว่าความสามารถเชิงพื้นที่มิติของเซียร์ย่าสามารถเก็บอาหารได้ ยิ่งไปกว่านั้นเวลาข้างในแทบจะหยุดลงทันทีเพราะฉะนั้นอาหารจะไม่เสียอีกต่อไป
ความต้องการอาหารของทั้ง 2 คนเพิ่มขึ้นมากจากเวลาที่ใช้บนโลกนี้ ดังนั้นเงินในมือของพวกเขาจึงถูกใช้ไปเรื่อย ๆและในที่สุด 2 เดือนต่อมาเงินทั้งหมดจากสมบัติของโจรสลัดก็ถูกใช้ไปกับการซื้ออาหาร
ในพื้นที่มิติเก็บของของเซียร์ย่ามีกองอาหารเพียงพอสำหรับทั้ง 2 คนที่จะกินอย่างบ้าคลั่งเป็นเวลา 3 หรือ 4 ปี ความอยากอาหารของชาวไซย่านั้นมีมากอย่างไม่น่าเชื่อ
