ตอนที่ 7 เด็กชายผู้ฆ่าพ่อ

“พ่อของคุณ…ตายไปแล้ว”

"...ตายแล้วงั้นหรอ?"

"...ใช่"

หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ขณะที่เธอแจ้งข่าวให้อีแวนส์ฟัง

"บางทีคุณอาจจะตอบคำถามของเราได้บ้าง..."

“อ๊าก!”

อีแวนส์อดไม่ได้ที่จะจับหัวของเขา ขณะที่ความเจ็บปวดแล่นปราดเข้ามาในกะโหลกของเขาอย่างรวดเร็ว

"อีแวนส์!?"

แอนเดรียรีบไปหาอีแวนส์เพื่อดูอาการเขา

ความเจ็บปวดในหัวของเขาไม่ได้หายไป ความทรงจำก่อนที่เขาจะหมดสติลงกำลังวิ่งผ่านความคิดของเขา

เขาไปที่สถาบันการศึกษา

ถูกนักเรียนของสถาบันทุบตีจนเกือบตาย

ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาปลดล็อกระบบของเขา

แล้วจู่ๆเขาก็กลับบ้าน

พ่อจับเขาเข้าไปในบ้าน และเริ่มทุบตี เมื่อพ่อของเขากำลังจะลวนลาม เวลาก็ช้าลง เขาจับหัวของพ่อ

และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้ หลังจากนั้นทุกอย่างก็ว่างเปล่า

"พ่อ...ของผม"

อีแวนส์หายใจแรง ขณะที่เขามองไปที่ผู้หญิงจากสมาคมนักสำรวจ

"...พ่อของผมตายยังไง"

“อีแวนส์…นายควรพักผ่อนก่อนไหม?”

แอนเดรียยื่นแก้วน้ำให้อีแวนส์

"ฉันสบายดี"

น้ำเสียงของอีแวนส์ยืนกรานแม้จะหายใจหนักๆ

"ได้โปรด...บอกผมทีว่าพ่อของผมตายยังไง"

เมื่อเห็นดวงตาของอีแวนส์ ผู้หญิงจากสมาคมนักสำรวจก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้ง

"พ่อของคุณเสียชีวิตเพราะเลือดออกในศรีษะ"

ผู้หญิงคนนั้นพูดขณะที่จ้องไปที่อีแวนส์

"สมองของเขา...ระเบิด"

"...อะไรนะ"

อีแวนส์ขมวดคิ้ว

"รายงานบอกว่าเมื่อพบคุณ คุณมีเลือดออกจากจมูก"

ผู้หญิงคนนั้นพูดต่อ

"...และนั่นคือสาเหตุที่เรามาที่นี่ เราเชื่อว่ามันอาจเป็นมอนเตอร์ที่ฆ่าพ่อของคุณ"

การแสดงออกที่สับสนของอีแวนส์เพิ่มขึ้นอีก

"ฮาร์ปี้สามารถละลายสมองของมนุษย์ได้ด้วยเสียงกรีดร้อง แต่เพื่อนบ้านของคุณไม่ได้ยินเสียงดังกล่าว"

ผู้หญิงคนนั้นอธิบาย

"...คุณจำอะไรได้ไหมก่อนที่จะออกไป"

“...ไม่”

อีแวนส์หลบตาของเขาขณะที่เขาปล่อยลมหายใจ

“สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้คือ…พ่อของผมตีผมอยู่”

แม้ว่าหัวของอีแวนส์จะยังคงปวดอยู่ แต่เขาก็ยังคงค้นหาความทรงจำของเขา แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมอนเตอร์ตัวไหนเลย เลยนอกจากพ่อของเขาเอง

"...อีแวนส์"

เสียงกระซิบของแอนเดรียเต็มไปด้วยความกังวล ขณะที่เธอจับมือของอีแวนส์เบาๆ

"ฉันเข้าใจ"

ผู้หญิงคนนั้นถอนหายใจยาวๆ

"ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"ขอโทษที่ผมช่วยอะไรไม่ได้มาก คุณ..."

"ซาร่าห์คุณสามารถเรียกฉันว่าซาร่าห์ก็ได้"

ผู้หญิงคนนั้นพูดผมสีทองของเธอโบกสะบัดเล็กน้อยขณะที่เธอเอียงศีรษะ

"คุณ...ซาร่าห์"

อีแวนส์ส่ายหัว

"ผม...หวังว่าคุณจะพบกับมอนเตอร์ก่อนที่มันจะฆ่าคนอื่น"

"ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน"

ซาร่าห์พูดขณะที่เขามองอีแวนส์ ก่อนจะลุกขึ้น

อีแวนส์ยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า เขากำลังจะนอนลงบนเตียงเพราะความปวดหัว แต่ก่อนที่เขาจะทำเช่นนั้นเสียงของซาร่าห์ก็ดังมาถึงหูของเขาอีกครั้ง

"ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เราอยากจะคุยกับคุณ"

ซาร่าห์พูดขณะที่เธอหยิบกระดาษจากมือของชายคนหนึ่งในชุดเกราะ

"...เราได้ยินมาว่าคุณเพิ่งปลดล็อกระบบของคุณ?"

"...ครับ?"

อีแวนส์เบิกตากว้างขณะเหลือบมองไปที่แอนเดรีย เธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเขาปลดล็อกระบบของเขาแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นเราอยากจะจ่ายค่าเล่าเรียนของคุณ หากคุณต้องการเข้าเรียนใน สถาบันสำหรับผู้มีพรสวรรค์และผู้ควบคุมระบบ รวมถึงค่าใช้จ่ายอื่นๆ ที่คุณอาจมีระหว่างที่อยู่ในสถาบันการศึกษา”

ซาร่าห์กล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"อะไรนะ!?"

ดวงตาของอีแวนส์เบิกกว้างขึ้น ขณะที่เขามองไปที่ซาร่าห์ เขาแทบจะลืมความเจ็บปวดที่หัวของเขาไปทั้งหมด

"มอนเตอร์ที่หลุดออกไปเป็นความรับผิดชอบของสมาคมนักสำรวจ ดังนั้นเราจึงต้องรับผิดชอบในการชดเชยให้กับ...การสูญเสียของคุณ"

ซาร่าห์พยักหน้า ขณะที่เธอยื่นกระดาษในมือให้อีแวนส์

"คุณต้องกรอกข้อมูลนี้เพื่อที่เราจะได้รับรองคุณเข้าสู่สถาบันการศึกษา"

“นี่…”

อีแวนส์แสดงสีหน้าที่ซับซ้อน เขาอยากสัมผัสว่าการเป็นนักเรียนเป็นอย่างไร แต่ถ้าเขาต้องเข้าเรียนในสถาบัน เขาก็จะต้องได้พบเจอรัลด์และกลุ่มของเขาอีกงั้นหรอ? ถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นโอกาสที่เขาไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้

“คุณ…จะจ่ายทุกอย่าง?”

อีแวนส์พูดอย่างอ่อนแรง

"ใช่"

ซาร่าห์พูดมือของเธอยังคงถือกระดาษอยู่

“ถ้าอย่างนั้น…”

อีแวนส์เงียบไปพักหนึ่ง โดยที่ทุกคนในห้องคาดหวังคำตอบของเขา ในที่สุดหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีอีแวนส์ก็ได้คำตอบ

เขาส่ายหัว

“อีแวนส์!?”

แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง

เมื่อเห็นคำตอบของอีแวนส์ซาราห์ก็เลิกคิ้ว

“คุณ…ไม่อยากเข้าสถาบันเหรอ?”

"ผมอยากเข้า"

อีแวนส์ตอบอย่างรวดเร็ว

“แล้วทำไมล่ะ”

ซาร่าห์เต็มไปด้วยความสับสน

"ผม..."

อีแวนส์กัดริมฝีปากเล็กน้อยขณะจ้องมองไปที่ใบสมัคร

"...ผมไม่รู้จะเขียนยังไง"

เขาพูดขณะที่มองไปด้านข้างอย่างเขินอาย

"..."

"อ่อ...อื้ม"

ซาร่าห์รีบกระแอมในลำคอ จากนั้นเธอก็คว้าปากกาจากกระเป๋าเสื้อ และนั่งข้างๆอีแวนส์อีกครั้ง

"งั้น...ฉันจะช่วยเขียนให้แล้วกัน เธอชื่ออะไร นามสกุลอะไร"

"ขอบคุณ..."

อีแวนส์ก้มศีรษะไปทางซาร่าห์

"...อีแวนส์"

“อีแวนส์…?”

“ผม…ผมไม่มีนามสกุล”

"ฉันเข้าใจ"

ซาราห์เขียนบนกระดาษว่า

"วันเดือนปีเกิดของคุณ?"

“...ผมไม่รู้”

อีแวนส์ส่ายหัว

ซาร่าห์แทบจะขูดกระดาษออกทั้งแผ่นเมื่อเธอได้ยิน

"...แล้วคุณรู้ไหมว่าคุณอายุเท่าไหร่?"

“ผม...น่าจะอายุ 16 ปี”

"16!?"

ตาของซาร่าห์เบิกกว้างด้วยความตกใจ

"แน่ใจเหรอ!?"

"...ใช่?"

ซาร่าห์มองไปที่อีแวนส์ ขณะที่เธอสำรวจอีแวนส์ตั้งแต่หัวจรดเท้า อีแวนส์ดูเหมือนอายุยังไม่ถึง 13 ปีเลยด้วยซ้ำ เขาตัวเล็กเกินไป

แต่แล้วซาร่าห์ก็จำได้ว่าอีแวนส์อาศัยอยู่ที่ไหน ขณะที่เธอมองไปที่ร่างกายที่ผอมแห้งของเขา เขาขาดสารอาหารที่ดี หรือขาดสารอาหารอย่างหนักเลยก็ว่าได้ เธอจะไม่แปลกใจถ้าจิตใจของอีแวนส์อาจด้อยพัฒนาเช่นกัน

ดังนั้นเธอจึงได้แต่ถอนหายใจในขณะที่เธอถามคำถามต่อไป

ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะทำเสร็จ

"เราจะมาเยี่ยมคุณอีกครั้ง เมื่อการลงทะเบียนของคุณได้รับการยืนยันแล้ว"

ซาร่าห์สูดหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่เธอลุกขึ้นยืนจากที่นั่งของเธอ

"ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย"

“ขอบคุณ!”

อีแวนส์ก้มศีรษะลงอีกครั้ง

"พักผ่อนให้ดีนะอีแวนส์"

ซาร่าห์พยักหน้าขณะที่เธอเดินออกจากห้องไปพร้อมกับชายสองคนที่สวมชุดเกราะ

"...ตอนนี้เธอเป็นนักเรียนในสถาบันแล้วอีแวนส์!"

แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้ม ขณะมองไปที่ใบหน้าที่ตื่นเต้นของอีแวนส์

"หื้ม"

อีแวนส์พยักหน้าไปทางแอนเดรีย

************

ด้านนอกห้องซาร่าห์ยังคงยืนอยู่ใกล้ๆประตู สายตาของเธอเต็มไปด้วยความหนักใจ

“คุณซาร่าห์ ใช่เขาแน่เหรอ”

ชายคนหนึ่งถาม

“...เขาเป็นคนฆ่าพ่อของเขาหรือเปล่า?”

"..."

"...อือ"

ซาร่าห์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะเริ่มเดิน

"!!!"

ชายคนนั้นเลิกคิ้ว

"ถ้าอย่างนั้นเราควรจับเขาตอนนี้เลยสิ!?"

"...ไม่"

ซาร่าห์ส่ายหัว

"แค่เขียนในรายงานว่ามันเป็นฮาร์ปี้ที่หลุดมาจริงๆ"

"แต่…"

"แค่ทำตามนั้น"

ดวงตาของซาร่าห์เปลี่ยนเป็นเย็นชา ขณะที่เธอมองชายคนนั้น

"ถ้านายถามฉันละก็...เขาก็แค่ฆ่ามอนเตอร์ตัวอื่นเท่านั้น"

“โอ...โอเค”

ชายคนนั้นไม่มีทางเลือกนอกจากก้มหน้าและยอมรับมัน

ซาร่าห์ได้ตรวจสอบประวัติพ่อของอีแวนส์แล้ว และเขาเป็นมอนเตอร์ที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนมนุษย์เท่านั้น ซาร่าห์คิด

"เด็กชายคนนี้อาจถูกทารุณกรรมไปตลอดชีวิต..."

ซาราห์กระซิบ

"แต่ตอนนี้เขาก็เป็นผู้รอดชีวิตเช่นกัน"

จากนั้นเธอก็มองไปที่ห้องของอีแวนส์ก่อนจะถอนหายใจครั้งสุดท้าย

"โชคดีนะเด็กๆ…เราจะคอยดูพวกเธอ”