ตอนที่แล้วตอนที่ 2 การต้อนรับที่ไม่คาดคิด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 4 การตื่นขึ้นของระบบ

ตอนที่ 3 เลือด


“ขอโทษทีนะ…พวกเราต้องการหุ่นฝึกหัดพอดีเลย ฮ่าๆ”

เสียงหัวเราะของเจอรัลด์ และกลุ่มของเขาดังไปทั่วเวที

“อะ...อะไรนะ”

อีแวนส์หายใจอย่างตะกุกตะกักอีกครั้ง เลือดไหลออกจากปากของเขาจากหมัดของเจอรัลด์

จากนั้นคนกลุ่มนั้นก็โยนกระสอบฟางขนาดใหญ่และเทของของเขาลงบนพื้น

“...ไม่”

อีแวนส์พยายามลุกขึ้นยืน แต่เขาทำไม่สำเร็จ ขณะที่ขาของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“ไอ้นี่! มันไม่มีอะไรมาเลยนอกจากขยะ!”

นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะเบาๆ

"โอ้ดูนี่"

หนึ่งในนั้นหยิบกล่องสีดำบางๆขึ้นมาจากซากของที่กองอยู่บนพื้น

"นี่มันอะไรกันเนี่ย"

"นี่ นี่! ส่งมาให้ฉัน"

นักเรียนอีกคนหนึ่งคว้ากล่องสีดำบางๆ

"ดูนี่!"

เขาพูดขณะโยนกล่องไปทางอีแวนส์ กล่องนั้นตรงเข้าไปที่หน้าผากของเขา

"โอ๊ย!"

อีแวนส์ร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่กล่องสีดำบางๆกระแทกศีรษะของเขา มันแตกเป็นชิ้นๆ เศษพวกนั้นเจาะและติดอยู่ที่ใบหน้าของอีแวนส์

"ฮ่า ๆ ๆ! ให้ฉันลองบ้าง!"

อีกครั้งมีวัตถุแข็งอีกชิ้นหนึ่งถูกโยนเข้ามาหาเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งทั้งร่างของเขาจมอยู่ในซากของซึ่งเขาเก็บรวบรวมด้วยความพยายามทั้งหมดของเขา

การหายใจของเขาผิดปกติ เนื่องจากร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เท้าและแขนของเขาถูกไฟไหม้ กรามของเขาหลุดออกจากกันเนื่องจากหมัดของเจอรัลด์ มีเศษชิ้นส่วนเกาะอยู่ทั่วร่างกายและกระดูกของเขาหักหลายซี่

แต่ถึงอย่างนั้นคนกลุ่มนั้นก็หัวเราะเยาะเขาโดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเลือดออกเต็มไปทั่วร่างกาย

แต่อีแวนส์ไม่ได้ยินพวกเขาอีกต่อไป

มันเจ็บ! มันเจ็บ! มันเจ็บ! เขาย้ำในใจขณะที่ลมหายใจของเขาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาได้ยิน

และในไม่ช้าวิสัยทัศน์ของเขาก็ขุ่นมัว ภาพพ่อของเขาฉายซ้ำขึ้นอีกครั้งในความคิด ขณะที่ร่างกายของเขาโค้งงอเป็นลูกบอลอย่างช้าๆ

“มะมะ...ไม่…”

เขากระซิบ

“พ่อ…ได้โปรด…ไม่”

ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ขณะที่เขาพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาของเขาผสมกับเลือดของเขา

"เกิดอะไรขึ้นกับเขา?"

"เขาร้องไห้จากเรื่องแค่นี้จริงหรอ!"

“นายไม่สามารถเป็นผู้ควบคุมระบบได้ ถ้านายอดทนมากขนาดนี้ไม่ได้!”

"นายกำลังเรียกหาพ่อ!?

"เด็กผู้ชายคนนี้ตลกดี มารักษาเขากันเถอะ เพื่อที่เราจะได้แกล้งเขาได้อีก"

นักเรียนคนหนึ่งกำลังจะปีนขึ้นไปบนเวที แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำเจอรัลด์ก็ดึงเขาออกไป

"ไปกันเถอะ"

เจอรัลด์พูด

“...อะไรนะ”

"ไปกันเถอะ"

เจอรัลด์ย้ำคำพูดของเขา น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป

"เราจัดการเขาเสร็จแล้ว"

"แต่นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น!"

นักเรียนคนหนึ่งบ่น

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเขา

"นายไม่เชื่อฟังฉันงั้นหรอ"

เจอรัลด์พูดขณะจ้องไปที่นักเรียนที่บ่น

"มะมะ...ไม่"

นักเรียนรีบถอยห่างออกไปขณะที่เขามองไปด้านข้าง

"แล้วเขาล่ะ"

นักเรียนที่กำลังจะรักษาเจอรัลด์พึมพำ

"ปล่อยเขา"

"อะไรนะ!? เขาอาจจะ..."

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เจอรัลด์ก็ไม่สนใจเขา และเดินออกจากสนามประลอง

"ไอ้บ้าเอ้ย!"

นักเรียนคนหนึ่งด่า ขณะที่เขาเดินตามเจอรัลด์ออกไปอย่างรวดเร็วคนอื่นๆก็ทำตาม พวกเขาไม่อยากถูกครูจับได้ในฉากนี้

ดังนั้นพวกเขาจึงออกไปจากที่นั่น แต่อีแวนส์ซึ่งเสียงร้องยังคงดังก้องไปทั่วลานกว้างแห่งนั้น

“...พ่อ…มันเจ็บ…ได้โปรดอย่า”

“ฮึ…ทำไมฉันต้องเป็นคนเลี้ยงกริฟฟอนด้วย!?”

นักเรียนหญิงที่มีผมสีแดงกำลังเดินเท้าเปล่าไปรอบๆบริเวณสถาบันการศึกษาโดยมีรองเท้าบูทห้อยอยู่ที่คอของเธอ คำบ่นของเธอเต็มไปทั่วอากาศ แต่กลับไม่มีใครได้ยิน

“ทำไมที่นี่ถึงใหญ่ขนาดนี้นะ!?”

เธอยกมือขึ้นกลางอากาศ ทำให้มือของเธอไปชนรองเท้าบู๊ตที่ห้อยอยู่ที่คอของเธอแกว่งไปมากระแทกหน้าเธอตรงๆ

"ฮึ. ไอ้บ้า!"

เธออยากจะดึงผมออกด้วยความหงุดหงิด แต่กลัวว่ารองเท้าบูทของเธออาจโดนหน้าเธออีกครั้ง

“ฉันมาถูกที่แล้วเหรอ!?”

สถาบันการศึกษามีขนาดใหญ่มาก ที่นี่มีนักเรียนเกือบ 5,000 คน ถ้าหากรวมพนักงานที่ทำงานที่นี่ด้วยละก็มันจะยิ่งมากขึ้นไปอีก หากใครไม่คุ้นเคยกับเส้นทางของโรงเรียนก็จะต้องหลงทางแน่ๆ

นักเรียนหญิงเดินต่อไปด้วยการถอนหายใจ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหยุด เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ดังก้องไปในอากาศ

“...พ่อ…ได้โปรด…”

เธอรู้สึกเหมือนมีแมลงคลานไปทั่วร่างกายของเธอ ขณะที่เสียงร้องดังทะลุเข้ามาให้หู

“ผะ…ผี!? ที่นี่มีผี!?”

ดวงตาของนักเรียนหญิงเบิกกว้าง ขณะถอยห่างออกไปช้าๆเธอกำลังจะวิ่งหนีแต่จมูกของเธอกระตุกขณะที่เธอได้กลิ่นที่คุ้นเคย

“นี่คือ…”

นักเรียนหญิงหลับตาขณะที่เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นที่เข้มข้นขึ้น เธอเป็นผู้ควบคุมระบบประเภทวิวัฒนาการ และตามชื่อที่บอกมันทำให้ร่างกายของเธอมีวิวัฒนาการในบางรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นการแปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายอย่างหรือยังคงเป็นมนุษย์แต่มีประสาทสัมผัสไวขึ้น

นักเรียนหญิงยังคงดมกลิ่นต่อไปเรื่อยๆ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวกับกลิ่นที่เธอดมเข้าไป

"นี่มันกลิ่นของเลือด!"

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด