EP 243  สำเร็จแล้ว!

EP 243  สำเร็จแล้ว!

By loop

ฝนยังคงเทลงมาอย่างไม่ลดละ

"หยุดรถ! หยุดทันที!”

“หัวหน้าซูบินกำลังทำอะไรอยู่? เขาพยายามช่วยชีวิตผู้โดยสารที่ติดอยู่ในนั้นหรอ? เขาบ้าไปแล้วหรือยังไงกัน”

“ด้านข้าง ภูเขาพังทลาย! ไม่เหลือเวลาแล้ว!”

“หัวหน้าซูบินเองก็บาดเจ็บอยู่! แค่ตัวเขาเองก็จะไม่ไหวแล้ว และเขาจะช่วยคนอื่นได้อย่างไรกัน!”

หลายคนแทบไม่เชื่อสายตาของพวกเขาขณะที่พวกเขามองไปที่มุมมองด้านหลังของดงซูบินเมื่อดงซูบินสั่งให้อพยพทุกคนบางคนยังคิดว่าเขากลัวที่จะตายและไม่สนใจผู้โดยสารที่ติดอยู่เพื่อความปลอดภัยของเขาและผู้นำของมณฑล แต่เมื่อทุกคนเห็นว่าดงซูบินไม่ได้ขึ้นรถและหยิบพลั่วขึ้นมาพวกเขาก็รู้ว่าเขาพยายามจะทำอะไร!ดงซูบินจะช่วยชีวิตผู้โดยสาร! เขาจะช่วยพวกเขาเอง!

หัวหน้าซูบินทำแบบนี้อีกแล้วหรอ! เมื่อใดก็ตามที่ผู้คนมีปัญหาหัวหน้าซูบินก็เป็นคนที่จะก้าวไปข้างหน้าเสมอ!

มีคนไม่กี่คนเริ่มร้องไห้ขณะที่พวกเขามองไปที่หัวหน้าเซียวตงจากกระจกบังลมด้านหลังของรถ ไม่มีใครคาดคิดว่า ดงซูบินจะตัดสินใจเช่นนี้ หินและเศษเล็กเศษน้อยยังคงตกลงมาจากภูเขาและเขาอยู่คนเดียว พื้นดินโคลนไม่เสถียรอย่างยิ่งและสถานการณ์ก็น่ากลัว ไม่มีความหวังที่ดงซูบินจะสามารถรอดชีวิตกลับมาได้ ขนาดแขนของเขายังพันผ้าพันแผลอยู่เลย เขายังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ!

ทุกคนในที่เกิดเหตุขึ้นรถและมีเพียงดงซูบินเท่านั้นที่ยังคงอยู่

ไม่มีคำใดสามารถอธิบายความรู้สึกของผู้ที่อยู่ในยานพาหนะได้

เสี่ยวหลานเปิดหน้าต่างและตะโกนด้วยความโกรธ “ซูบิน! กลับมา!”

เหลียงเฉิงเผิงยังตะโกนใส่ดงซูบิน “หัวหน้าซูบิน! กลับมาเดี๋ยวนี้!”

ดงซูบินได้ยินเสียงร้องของพวกเขา แต่เขาไม่ได้หันกลับมาหรือพูดอะไรหลิวดาไห่ อาจจะยังอยู่บนรถทัวร์พร้อมกับหน่วยกู้ภัยและผู้โดยสารคนอื่น ๆ เขาจะหันกลับมาได้อย่างไร? ดงซูบินเป็นคนเดียวที่มีโอกาสเพียงเล็กน้อยในการช่วยเหลือทุกคนจากรถบัสด้วยพลังของเขา ถ้าเขาไม่ช่วยพวกเขาพวกเขาก็จะต้องตาย

ทุกคนสามารถออกจากที่เกิดเหตุได้ยกเว้นดงซูบิน!

ดงซูบินเองต้องการช่วยพวกเขา! เขาต้องช่วยคนให้ได้มากที่สุด!

“หัวหน้าซูบิน!”

“หัวหน้าซูบินกลับมา!”

ดงซูบินเห็นป้ายรถเมล์อีกครั้งและตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “เฉินฟาง! เร็วเข้า!”

พัง! ต้นไม้ล้มกลิ้งลงมาจากภูเขาแล้วชนท้ายรถมินิบัส!

“หัวหน้าซูบิน!”

“ซูบิน!”

ฝ่ายช่วยเหลือและผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บนั้นร้องลั่นออกมา

ดงซูบินเองก็ไม่พูดอะไรสักคำและวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับพลั่วของเขา ฝนทำให้พื้นดินนุ่มนวลขึ้นและดงซูบินเกือบจะก้าวพลาด เขาใช้พลั่วพยุงตัวเองอย่างรวดเร็วและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทุกย่างก้าวเท้าของเขาจะจมลงไปในโคลน!

เวลา!

สิ่งที่ดงซูบินต้องการมากที่สุดคือเวลา!

ดงซูบินไม่เหลือเวลาแล้ว และต้องเพิ่มความเร็วของเขาให้เร็ว!

ครึ่งเมตร…

หนึ่งเมตร…

สองเมตร…

อ๊า !!! ดงซูบินก้าวเข้าสู่หลุม!

ดงซูบินรู้สึกว่าทุกอย่างกลายเป็นสีดำและในช่วงเวลาต่อมาร่างกายของเขาก็รู้สึกว่าเป็นหลุมโคลน!

"อา!"

“หัวหน้าซูบิน!”

คนบนรถเมล์อ้าปากค้าง!

ดงซูบินนั้นดิ้นรนและไม่สามารถปีนออกไปได้ เขาปกคลุมไปด้วยโคลนและหายใจไม่ออก เขารู้ว่าเขาจะไม่ทำมันและกลั้นหายใจขณะที่เขากรีดร้อง“ย้อนกลับไป 10 วินาที!” ในหัวใจของเขา ร่างของดงซูบินตกลงสู่พื้นและกำลังจะก้าวไปข้างหน้า เขาหยุดชั่วคราวและเปลี่ยนทิศทางเพื่อหลีกเลี่ยงบริเวณที่เป็นหลุม!

มันแค่ห้าถึงหกเมตร แต่มันอันตรายมาก!

ดงซูบินเองก็เกือบตายถึงสามครั้งพื้นดินรู้สึกเหมือนเป็นหนองน้ำซึ่งสามารถกลืนเขาได้ทุกเมื่อ!

หกเมตร! ดงซูบินขยับไป 6 เมตร! เขาใกล้ฝังรถทัวร์แล้ว!

แต่ก่อนที่ดงซูบินจะก้าวต่อไปอันตรายก็เกิดขึ้นกับเขาอีกครั้ง ดงซูบินสวมเสื้อกันฝนและมีผ้าคลุมด้านข้างของศีรษะ เขารู้สึกว่ามีลมโชยอยู่ข้างๆเขาและหันร่างกายเล็กน้อยเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในเวลาเดียวกันเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนอยู่ข้างหลังและก้อนหินขนาดเท่าท่อนแขนของเขาล้มลงและกระแทกเข้าที่เอวของเขา!

“เออ!”

ดงซูบินตะโกนด้วยความเจ็บปวด เขาไม่แน่ใจว่าเขาตายหรือเขาเป็นลม!

เวรเอ้ย! ย้อนกลับ 8 วินาที!

ฉากเปลี่ยนอีกแล้ว!

ดงซูบินฟื้นคืนสติและพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว!

พัง! ก้อนหินกลิ้งลงมาจากภูเขาและพลาดไปที่ด้านหลังของดงซูบินอย่างหวุดหวิด!

ดงซูบินเองรู้สึกโล่งใจและลุกขึ้นจากพื้นโคลน เขาเดินหน้าต่อไปและสถานการณ์อันตรายนี้ไม่ได้หยุดเขา เขาไม่กลัวอันตรายและมุ่งมั่นที่จะเอาชนะมันให้ได้

ทุกคนบนรถบัสตะโกนให้ลงจากรถหลังจากที่เห็นตงซู่ปิงรอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิดหลายต่อหลายครั้ง เจ้าหน้าที่จากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนตะโกนเรียกเฉินฟาง “หัวหน้าสถานีเฉิน! ให้ผมไปพาหัวหน้าซูบินกลับมา!” เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ กล่าวเสริม “ผมจะไปด้วย! ถ้าหัวหน้าซูบินยังไม่ตายผมจะอยู่ช่วยเขาเอง! เราต้องไม่ปล่อยให้หัวหน้าซูบินเผชิญกับอันตรายเพียงลำพัง!”

“หัวหน้าเฉิน! ให้ผมไปด้วย!”

“ผมจะไปด้วย!”

คนขับมองไปที่เฉินฟาง

เฉินฟางไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ทันใดนั้นดงซูบินหันกลับมาและเห็นรถสองแถวยังอยู่ที่นั่น ปอดของเขาแทบระเบิดจากความโกรธของเขา “คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ! ออกไปจากที่นี่!”

ดวงตาของ เฉินฟาง เป็นสีแดง “แต่คุณ…”

ดงซูบินขัดจังหวะเขา “ไม่ต้องสนใจฉันไปเดียวนี่!”

“หัวหน้าซูบิน!”

“หัวหน้าซูบิน!”

เศษหินและหินบิ่นจำนวนมากตกลงมาจากภูเขา แตก! ก้อนหินก้อนหนึ่งกระแทกรถมินิบัสและทำให้หน้าต่างแตก!

“เร็วเข้า!” ดงซูบินตะโกน

เฉินฟางชนกระจกหน้ารถมินิบัสและตะโกน “ขับรถ! ไปกันเถอะ!”

น้ำตาไหลจากดวงตาของคนขับขณะที่เขาเหยียบคันเร่ง!

เฉาซูเผิงตะโกนจากด้านหลังของรถบัส "หยุด! ใครอนุญาตให้นายขับรถ! รีบพาหัวหน้าซูบินกลับมา!”

เหลียงเฉิงเผิงตะโกนใส่คนของเขา “รับชายสองคนเข้ามาและแบกซูบินกลับมาด้วย! เขายังบาดเจ็บอยู่และมันอันตรายมากสำหรับเขา!”

ทุกคนรู้สึกหวั่นไหวกับท่าทีที่ไม่เกรงกลัวของดงซูบินเขาเป็นเช่นนี้ระหว่างสถานการณ์ตัวประกันที่โรงเรียนและในช่วงเหตุการณ์กระโดดตึกคณะกรรมการพรรคของมณฑล ตอนนี้เขากำลังทำมันอีกครั้ง มีเจ้าหน้าที่ของรัฐกี่คนในมณฑลเมืองหรือแม้แต่จังหวัดที่สามารถทำในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่?

ไม่มี!

เมื่อเห็นคนขับลังเลว่าจะหยุดหรือไม่ เฉินฟางจึงลากเขาออกจากที่นั่งคนขับและเข้าไปเขาเหยียบคันเร่งโดยไม่สนใจผู้นำและเพื่อนร่วมงานของเขา เขาจับพวงมาลัยแน่นแล้วขับไปข้างหน้า!

“ หัวหน้าซูบิน!

“หัวหน้าซูบิน!”

ดงซูบินเองก็รู้สึกโล่งใจเมื่อเสียงร้องเบาลง เขามองไปที่ก้อนหินและเศษเล็กเศษน้อยที่กลิ้งลงมาจากภูเขาและยิ้มอย่างเบื่อหน่าย ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาพักผ่อนอยู่ที่บ้านและสะสมย้อนกลับ ประมาณ 10 นาที แต่เพียงระยะสั้น ๆ ก่อนหน้านี้เขาใช้เวลาเกือบ 2 นาที เขายังไม่แน่ใจว่าจะทำให้มันมีชีวิตขึ้นมาได้หรือไม่ คราวนี้เขาอาจจะตาย

แต่ดงซูบินไม่มีเวลาคิดเรื่องเหล่านี้แล้ว!

ดงซูบินเดินหน้าต่อ! เขาต้องช่วยทุกคน!

สิบเอ็ดเมตร…

สิบสองเมตร…

สิบสามเมตร…

ยิ่ง ดงซูบินข้าไปใกล้รถทัวร์มากเท่าไหร่ก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น

ดงซูบินตกลงไปในหลุมลึกห้าหรือหกครั้งและใช้ ย้อนกลับมากกว่าหนึ่งนาทีก่อนที่จะไปถึงจุดที่รถทัวร์อยู่ รถทัวร์ถูกฝังอยู่ใต้โคลนและเศษซาก มีพื้นที่ในโคลนซึ่งจมลงและดงซูบินเดาว่าหน้าต่างรถบัสหรือประตูอยู่ด้านล่าง โคลนและเศษขยะจะเข้าไปในรถทัวร์ทางหน้าต่างหรือประตูทำให้เกิดรอยบุ๋มตื้น ๆ ในโคลน!

ดงซูบินไม่มีเวลาเดาว่านี่คือตำแหน่งที่ถูกต้องหรือไม่และสิ่งที่ทำได้คือการเสี่ยงโชคได้เท่านั้น!

ดงซูบินเองหยิบพลั่วและเริ่มขุด!

แขนของ ดงซูบินยังไม่ฟื้นตัวดีและไม่ควรทำกิจกรรมที่ต้องใช้กำลังมาก แค่ขยับแขนเขาเองก็รู้สึกเจ็บแล้ว แตเขาเองก็ไม่ยอมแพ้ เขากัดฟันขุดต่อไป!

พัง!

ทันใดนั้นหินห้าก้อนตกลงมาจากภูเขาและสามก้อนพุ่งเข้าใส่ ดงซูบิน!

ดงซูบินตะโกนด้วยความเจ็บปวดและสังเกตว่าเขาไม่สามารถขยับมือขวาได้ มือขวาร้าว!

ย้อนกลับ 5 วินาที!

เวลาหวนย้อนกลับ!

ดงซูบินลดตัวลงอย่างรวดเร็วและใช้พลั่วปิดกั้นด้านข้างของเขา ชน ... หินสองก้อนถูกบล็อกด้วยพลั่วและ ดงซูบินหลบอีกหนึ่งก้อน แรงกระแทกจากก้อนหินกระทบพลั่วทำให้มือของเขาชา เขามองไปที่พลั่วของเขาและมีรอยบุบสองรอย ถ้าก้อนหินโดนหัวเขาคงตายแน่!

ดงซูบินไม่สนใจอาการชาในมือของเขาและยังคงขุดต่อไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขา!

ฉันต้องช่วยพวกเขา!

ครั้งเดียว…

สองครั้ง…

สามครั้ง…

ดงซูบินรู้สึกเจ็บแปลบจากแขนของเขา แต่เขาพูดต่อ

เศษหินลอยอยู่เหนือศีรษะของ ดงซูบินแต่เขายังคงขุดต่อไป

ทุกคนเฝ้าดูดงซูบินร่างที่โดดเดี่ยวจากรถมินิบัสซึ่งกำลังเคลื่อนตัวออกไปไกลออกไป พวกเขาสามารถเห็นดงซูบินขุดโดยไม่หยุดด้วยแขนที่มีผ้าพันแผลอย่างแน่นหนาและสัมผัสได้จากเขา

หลายคนเริ่มร้องไห้

นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเห็นหัวหน้าซูบินยังมีชีวิตอยู่

เสี่ยวหลานนั่งเงียบ ๆ มองไปข้างหน้า แต่เฉาซูเผิงสังเกตเห็นว่าขนตาของเธอเคลื่อนไหวเร็วมากและดูเหมือนว่าจะมีอารมณ์มาก เหลียงเฉิงเผิงกำหมัดแน่นและรู้สึกแย่มาก เขาอ้างว่าเป็นข้าราชการที่ดีและต้องการทำอะไรเพื่อประชาชนมาโดยตลอด แต่เขาต้องยอมรับว่าเขาไม่มีอะไรเทียบได้กับดงซูบินได้เลย!

“ฮือ…เสี่ยวฮวน!”

“เล่ย!”

ผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บยังคงตะโกนเรียกชื่อสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา

เหลียงเฉิงเผิงมองไปที่พวกเขาและพูด “ไม่ต้องกังวล หัวหน้าซูบินกำลังช่วยพวกเขาและพวกเขาจะสบายดี!” มีคนเพิ่ม "ถูกต้อง. ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับหัวหน้าซูบิน หัวหน้าซูบินเป็นคนที่ช่วยตัวประกันทั้งหมดที่โรงเรียนหนานหลิวจูเนียร์ คราวนี้จะเหมือนเดิม!”

แต่ไม่ว่าหัวหน้าซูบินจะมีความสามารถแค่ไหนเขาก็ยังอยู่คนเดียวและเป็นไปไม่ได้ที่จะชนะการถล่มดินโคลนหินที่ตกลงมา ฯลฯ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นอันตรายถึงชีวิตและแม้ว่าเขาจะสามารถหลีกเลี่ยงหินที่ตกลงมาได้หนึ่งหรือสองก้อนด้วยโชคก็ตามเขา ไม่สามารถหลบส่วนที่เหลือได้!

ไม่มีใครรู้ว่าหัวหน้าดงจะรอดจากภัยพิบัตินี้ได้หรือไม่!

แม้แต่ดงซูบินยังไม่รู้ว่าเขาจะทำให้มันมีชีวิตได้หรือไม่!

ดงซูบินเองก็รู้สึกหมดแรง แต่โคลนดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ว่าเขาจะขุดอย่างไรเขาก็ยังไม่สามารถไปถึงด้านล่างได้ แม้ว่านี่จะไม่ถือว่าเป็นโคลนหรือหนอง แต่โคลนจะไหลกลับเข้าไปในหลุมที่ดงซูบินกำลังขุด หลังจากขุดมานานดงซูบินขุดได้เพียงไม่ถึงครึ่งเมตร!

ไม่สามารถดำเนินการต่อได้! ดงซูบินต้องขุดให้เร็วขึ้น!

ดงซูบินเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดในแขนของเขาและขุดให้หนักขึ้นและเร็วขึ้น เขาภาวนาให้คนที่ติดอยู่ในรถบัสอยู่ต่อไปจนกว่าเขาจะไปถึง!

มันเป็นสีดำสนิทบนรถทัวร์

หลิวดาไห่นอนตะแคงอ้าปากค้างและได้ยินเสียงเด็ก ๆ ร้องไห้อยู่ใกล้เขา

พวกเขาติดอยู่ในรถทัวร์นานกว่าสิบนาทีและหน้าต่างด้านหลังของรถบัสแตกเป็นเสี่ยง ๆ โคลนและเศษเล็กเศษน้อยได้ซึมเข้ามาตามช่องต่างๆ มีที่ว่างเพียงเล็กน้อยที่ด้านหน้าของรถบัส ถ้าหลิวดาไห่และหน่วยกู้ภัยอีกสองคนไม่ได้ใช้เบาะรองนั่งปิดกั้นประตูรถบัสและหน้าต่างพวกเขาจะถูกฝังทั้งเป็น

ตอนนี้ออกซิเจนกำลังจะหมดและทุกคนก็สิ้นหวัง

“ฉัน…หายใจไม่ออก!” หญิงสาวเริ่มร้องไห้

หลิวดาไห่ตอบเบา ๆ “หน่วยกู้ภัยเจะมาถึงเร็ว ๆ นี้! อย่ายอมแพ้!”

เจ้าหน้าที่จากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนตอบกลับด้วยความสิ้นหวัง "ฟัง. ยังมีหินหล่นอยู่ด้านบน พวกเขาจะช่วยเราอย่างไรในสถานการณ์นี้? พวกเขาอาจยอมแพ้ที่จะช่วยเรา”

เด็กๆเริ่มร้องไห้ “หนูไม่อยากตาย! สะอื้น…แม่! พ่อ! มาช่วยฉัน!”

เสียงร้องของเด็กส่งผลต่อส่วนที่เหลือ หญิงสาวคนนั้นและเด็กชายอีกคนเริ่มร้องไห้ "บางคน! ช่วยเรา! ช่วยด้วย!" ปังปังปัง…พวกเขาเริ่มทะเลาะกันที่ด้านข้างของรถบัสโดยหวังให้ใครสักคนได้ยิน “มาช่วยเรา! ช่วยด้วย! อากาศหายใจกำลังจะหมดไป!”

มีคนกล่าวว่า “หยุดตะโกน! พวกเขาจากไปแล้วและจะไม่มีใครช่วยเราได้!”

แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องจริง แต่พวกเขาก็ยังคงตะโกนและกระแทกกับรถบัส!

หลิวดาไห่เริ่มเวียนหัวและนี่เป็นสัญญาณของการขาดออกซิเจน เขาอ้าปากและพยายามรับอากาศให้มากที่สุด คนรอบตัวเขาอยู่ในสภาพเดียวกับเขาและพวกเขาก็หยุดตะโกน ทุกคนหลับตารอ พวกเขากำลังจะตาย!

หนึ่งวินาที…

สองวินาที ...

สามวินาที ...

มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์และเมื่อทุกคนคิดว่าพวกเขากำลังจะตายพวกเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่อยู่เหนือพวกเขา!

ฟังดูเหมือนขุด!

มีคนพยายามช่วยชีวิตพวกเขา!

หลิวดาไห่รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดและลุกขึ้นนั่ง “มัน…ประตูรถบัส…มีคนพยายามติดต่อเราที่นั่น”

พวกเขาทั้งหมดอ่อนแอและทำได้เพียงมองไปที่ประตูรถบัส

แตก…

สะ…

เสียงใกล้เข้ามาทุกที!

ทันใดนั้นมีเสียงดังโครม ที่นั่งผู้โดยสารที่ใช้กั้นประตูถูกผลักออกไปและมีแสงส่องเข้ามาในขณะเดียวกันอากาศบริสุทธิ์ก็เข้ามาในรถทัวร์และผู้โดยสารที่ติดอยู่ก็หอบหายใจ พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังกลับมาหาพวกเขาและเหมือนได้เกิดใหม่!

ยังมีชีวิตอยู่!

ฉันยังมีชีวิตอยู่!

ชายคนหนึ่งตะโกน “มีใครยังมีชีวิตอยู่ไหม”

"ใช่! ใช่!"

“ช่วยเราด้วย!”

“ได้โปรดช่วยเราด้วย!”

มีเพียงหลิวดาไห่เท่านั้นที่จำเสียงนี้ได้ “หัวหน้าซูบิน!”

เป็นเสียงของดงซูบินและเมื่อได้ยินคำตอบจากในรถบัสดงซูบินก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น “พี่หลิว! ทุกคนสบายดีไหม เยี่ยมมาก! เร็วเข้า! พาทุกคนปีนออกไปทีละคน! ด่วน!” พลังพิเศษย้อนกลับของดงซูบิน ถูกใช้ไปเกือบหมดแล้วและหากไม่มี ย้อนกลับเขาก็ไม่สามารถฟื้นฟูตัวเองได้อีกต่อไป ทุกวินาทีมีค่า!

หลิวดาไห่เกือบร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงของดงซูบิน

“ทุกคนเร็วเข้า!” หลิวดาไห่จับเด็กและผลักเขาขึ้นไป “ไม่ต้องรีบ! ไม่ต้องรีบ! ปล่อยให้เด็กไปก่อน!”

ประตูรถบัสถูกบังคับให้เปิดและโคลนก็เริ่มไหลซึมเข้าไปในรถบัส พวกเขาเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว!

“ทุกคนเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น!”

แม้ว่า หลิวดาไห่ต้องการลงจากรถบัสก่อนในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่เขาก็ต้องอยู่ต่อไปจนกว่าทุกคนจะได้รับความปลอดภัย เขาปีนออกจากรถบัสหลังจากที่ผู้โดยสารที่ติดอยู่ทั้งหมดได้รับการช่วยเหลือแล้ว!

ในที่สุดพวกเขาก็ออกมาแล้ว!