AC 49: เมืองลาแกน ฟรี
AC 49: เมืองลาแกน
คริสเตียนก้มหัวลงและกล่าวเบา ๆ ว่า“ขอโทษนะอันเฟย์ มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าไม่ได้ปกป้องเจ้าให้ดี”
“ไม่ อันเฟย์มันเป็นความผิดของข้าเอง ชาร์ลเลสเป็นสมาชิกในกลุ่มของข้า แต่ข้าไม่สามารถปกป้องเขาได้ ข้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นหัวหน้ากลุ่ม” บลาวี แย้ง
อันเฟย์สูดลมหายใจและนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะกล่าวว่า“ช่างมันเถอะ เจ้าเพิ่งรู้วิธีฝึกฝนเวทมนตร์ เพราะไม่รู้เรื่องเหล่านี้ข้าให้อภัยเจ้าได้ แต่เจ้าต้องจำไว้ว่าการทำตัวไร้เดียงสาไม่ใช่เรื่องน่ากลัว เจ้าจะกลายเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรับมือกับมันได้หลังจากผ่านการฝึกฝนมาระยะหนึ่ง อย่างไรก็ตามหากใครยังมองว่าเด็กเป็นข้ออ้างก็อย่าบ่นว่าข้าไม่ได้บอกเจ้า!”
“ไม่ต้องกังวล อันเฟย์ หลังจากประสบการณ์นี้ข้าคิดว่าทุกคนได้เรียนรู้ว่าจิตใจของมนุษย์นั้นทรยศเพียงใด” คริสเตียนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยว
“บลาวี เจ้าไปที่ห้องครัวเพื่อดูว่ามีอาหารให้พวกเราหรือไม่? นำสิ่งที่สามารถนำไปได้และแบ่งออกเป็นส่วน ๆ ทุกคนควรนำติดตัวไปด้วย” อันเฟย์กล่าวช้าๆ เขาพร้อมที่จะก้าวต่อไปจากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ “ใครก็ตามที่รู้เกี่ยวกับ ป่าคลาร์มโปรดอยู่และเราจะมีการประชุมกัน คนอื่น ๆ สามารถออกไปพักผ่อนได้ ซูบิน เจ้าสามารถไปที่ ซานเต้ ได้”
ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด บลาวี จึงต้องการทำบางสิ่งเพื่อแลกกับสิ่งที่เขาได้ทำลงไป เขาเห็นอันเฟย์กำลังมอบหมายงานเขาจึงรีบลุกขึ้นและพาสมาชิกในทีมเพียงสองคนวิ่งไปที่ห้องครัว
“ข้าไม่เคยไปที่ป่าคลาร์ม แต่อาจารย์พาข้าไปยังป่าอสูรเวทที่แตกต่างกัน ป่าอสูรเวททั้งหมดมีลักษณะคล้ายกันหรือไม่? อันเฟย์เจ้าอยากรู้อะไร” คริสเตียนถาม
“เราไม่ควรบุกเข้าไปใน ป่าคลาร์มอย่างกะทันหัน หากต้องเตรียมอะไรก็ควรเตรียมให้พร้อมก่อน ลาแกน เป็นโอกาสสุดท้ายของเราที่จะได้รับเสบียงดังนั้นข้าต้องทำความเข้าใจให้มากขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงการพลาดอะไรไป” อันเฟย์ กล่าว
“ข้าดีใจที่ในที่สุดก็สามารถช่วยเจ้าได้” คริสเตียนหัวเราะอย่างไม่เห็นคุณค่าตัวเองจากนั้นก็เริ่มไตร่ตรอง
“อันเฟย์ เจ้ากำลังเรียกข้าหรือ” ซานเต้และซูบินเดินเข้าไปในห้องอาหารด้วยกัน
“เจ้าสามารถนำศพเหล่านั้นลงไปได้ พาพวกเขาไปที่ห้องเก็บของพร้อมกับศพเหล่านี้ที่นี่”
“เข้าใจแล้ว” ซานเต้ พยักหน้า
อันเฟย์ คิดว่า ซานเต้ จะถามอะไรบางอย่างกับเขาและเขาจะมีโอกาสอธิบายเหตุผลและปล่อยให้มนุษย์เหล่านี้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่าง ตามความเป็นจริง การหนีไปกับกลุ่มเด็กไร้เดียงสานั้นอันตรายและน่าเหนื่อยใจมาก อันเฟย์ อยากให้กลุ่มนี้เป็นผู้ใหญ่และเติบโตขึ้น แน่นอนว่ามนุษย์สามารถเติบโตได้อย่างรวดเร็วและ อันเฟย์ จะทำหน้าที่เป็นแนวทางให้กับพวกเขา เขาหวังว่าทุกคนจะได้เรียนรู้วิธีการไตร่ตรองและวิเคราะห์ตนเอง
น่าเสียดายที่สิ่งที่เขาทำและกล่าวนั้นได้สร้างอำนาจของเขาแล้วและ ซานเต้ ก็เชื่อมั่นในอำนาจของเขาแล้ว ไม่ต้องกล่าวถึงคนอื่น ๆ ที่ยังอยู่ท่ามกลางความละอายใจใครจะกล้าก้าวออกไปร้องขอความจริง?
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า 'เจ้าไม่สามารถเตรียมตัวได้มากเกินไป' หรือไม่?” อันเฟย์ เริ่มอธิบาย“กองศพเหล่านั้นไว้ในห้องเก็บของแล้วล็อคประตูให้แน่น ด้วยวิธีนี้เมื่อเรืออับปางมันจะไม่ทำให้เราเดือดร้อนเพราะซากศพลอยอยู่ เจ้าไม่ต้องการที่จะเพิกเฉยเพียงเพราะโอกาสที่จะเกิดขึ้นนั้นน้อยมาก จนถึงวันนี้มีผู้เสียชีวิตจากการสะเพร่าเป็นจำนวนมาก! นอกจากนี้ภายใต้สถานการณ์ปกติ กองทหารรักษาการณ์จะไม่สกัดกั้นและตรวจสอบเรือสินค้า แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุล่ะ? ซ่อนซากศพเหล่านี้ออกไปในขณะที่เรามีโอกาสจัดการพวกมัน”
ทันใดนั้นอันเฟย์ก็รู้สึกว่าเขาเป็นครูโรงเรียนประถม แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าเป็นไปได้เขาหวังว่าเขาจะพาคนเหล่านี้ไปหาซาอูลได้อย่างปลอดภัย
“เข้าใจแล้ว” ซานเต้ พยักหน้า
“ซูบินเจ้าอยู่ด้วย เจ้าระบุเส้นทางหลบหนีและข้าคิดว่าเจ้ารู้จัก ป่าคลาร์มมากขึ้น” อันเฟย์ กล่าว
“ในป่าอสูรเวทสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือภัยคุกคามจากสัตว์ครึ่งสัตว์ครึ่งมนุษย์ แต่ดังที่ ริสกะ กล่าวว่า ป่าคลาร์มไม่ได้มีสัตว์ครึ่งสัตว์ครึ่งมนุษย์อีกต่อไปดังนั้นเราต้องมุ่งเน้นไปที่สัตว์เวทย์…” คริสเตียน มีความคิดอยู่ในใจอยู่แล้วเขาจึงกล่าวอย่างตรงไปตรงมาและมั่นใจได้
อันเฟย์ตั้งใจฟังบางครั้งก็ถามคำถาม คริสเตียน ซูบินและคนอื่น ๆ ตอบเป็นรายบุคคล เมื่อไม่สามารถอธิบายได้ดีพอคนอื่น ๆ ก็จะเสริม
นิยาก้าวเข้ามาในห้องอาหารโดยไม่มีใครสังเกตเห็น นางนั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบ ๆ เพื่อฟังการอภิปรายของพวกเขา ใครก็ตามที่เคยเผชิญกับความสยองขวัญที่นางมีคงไม่สามารถนอนหลับได้ดีเว้นแต่คน ๆ นั้นจะไม่สนใจเลย
บางคนกล่าวว่าเมื่อผู้ชายแสดงท่าทีจริงจัง เขาจะมีเสน่ห์เฉพาะตัว เมื่อ อันเฟย์ กำลังจริงจังเสน่ห์ของเขาก็ยิ่งโดดเด่นมากขึ้น ภายใต้การปลอมตัว อันเฟย์ เต็มไปด้วยความมั่นใจที่สร้างขึ้นจากความโกรธมากมาย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่สามารถเรียนรู้ได้ง่าย
เวลาส่วนใหญ่สายตาของ นิยา อยู่ที่ อันเฟย์ ชายคนนี้เปลี่ยนไปอย่างมากจากความอ่อนแอในอดีต นางรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่นางเคยรู้สึกจากพ่อของนาง
ก่อนการปฏิวัติอุตสาหกรรมจะสิ้นสุดลงเรือเป็นรูปแบบการขนส่งหลักของแต่ละอารยธรรม แม้ในสังคมสมัยใหม่การขนส่งทางเรือยังคงเป็นแกนนำที่ยังคงไม่สั่นคลอน
โลกเวทมนตร์ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ลาแกน เป็นสถานีขนส่งขนาดใหญ่ แม้ว่าพื้นที่ที่ถูกครอบครองขนาดและโครงสร้างทางสถาปัตยกรรมไม่สามารถเทียบได้กับเมืองศักดิ์สิทธิ์และไม่มีฉากทางวัฒนธรรมของเมืองใหญ่ แต่คุณภาพชีวิตไม่ห่างไกลจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ ท้องถนนคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เมืองนี้แบ่งออกเป็นสี่ส่วนตามถนนใหญ่สองสายโดยถนนสายหนึ่งไปทางทิศเหนือไปทิศใต้และอีกสายหนึ่งไปทางตะวันออกไปตะวันตก ข้างถนนทั้งสองมีร้านค้ามากมาย เมืองลาแกนยังมีตลาดการค้าขนาดใหญ่อีกสองสามแห่งซึ่งมีทุกสิ่งที่ปรารถนาตั้งแต่มนุษย์ที่ชาญฉลาดไปจนถึงแมลงที่ต่ำต้อยไปจนถึงสัตว์เวทย์ที่แข็งแกร่ง
อันเฟย์, ซูบิน และ ซานเต้ เดินสบาย ๆ บนถนน ลาแกน และผู้คนจากทีมเล็ก ๆ ก็มาถึง เพื่อจุดประสงค์ที่จะไม่สังเกตเห็นได้ง่ายกลุ่มได้ถูกแบ่งออกเป็นห้ากลุ่มย่อยที่แตกต่างกัน กลุ่มเหล่านั้นห่างจากกันประมาณยี่สิบเมตรและพวกเขาได้จองห้องเช่าไว้ล่วงหน้า อันเฟย์กังวลว่าผู้คนจะพลัดจากกันโดยบังเอิญ เขาจึงกำหนดให้พวกเขามีสถานที่นัดพบล่วงหน้า
เรือจมหลังจากบทเรียนนองเลือดเมื่อวาน ดังนั้นเมื่อ อันเฟย์ สั่งให้พวกเขาฆ่าลูกเรือที่เหลือจึงไม่มีใครลังเล ชาวเรือมีเวลาเพียงพอที่จะวิงวอนพวกเขาเล็กน้อยก่อนที่พวกเขาจะถูกกระแสน้ำกลืนกิน หลังจากอ้อมไปทางด้านตะวันตกของเมืองลาแกน พวกเขาก็เข้าเมืองเป็นชุด ๆ ภายใต้คำสั่งของ อันเฟย์ ไม่มีใครถูกตรวจพบหรือกระตุ้นความสงสัยใด ๆ
อันเฟย์มักจะเดินเข้าไปในร้านค้าซื้อสินค้าชิ้นเล็ก ๆ จากนั้นก็พบสถานที่ที่ค่อนข้างเงียบสงบเพื่อให้ซูบินและซานเต้เก็บของไว้ในแหวนมิติของพวกเขา คนทั่วไปที่เดินไปรอบ ๆ เมือง ลาแกน จะสามารถซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้ แต่ไม่ใช่ อันเฟย์ เขาต้องการยาสมุนไพร เมื่อพวกเขาไปถึงป่าคลาร์มหากใครเจ็บป่วยยาสมุนไพรเหล่านั้นจะเป็นผู้ช่วยชีวิต แต่ไม่มีขายในเมืองลาแกน
เมื่อกล่าวถึงประสบการณ์การเอาชีวิตรอดในถิ่นทุรกันดารมือใหม่เหล่านี้เทียบไม่ได้กับ อันเฟย์ คริสเตียนให้ความสนใจทุกคนเกี่ยวกับสัตว์เวทย์ที่ไม่รู้จัก อันเฟย์ เท่านั้นที่รู้ว่านักฆ่าล่องหนจะน่ากลัวกว่านี้ หากไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสมแม้แต่โรคหวัดที่พบบ่อยที่สุดก็อาจคุกคามชีวิตมนุษย์ได้
เมื่อเลี้ยวที่หัวมุมถนน อันเฟย์ เดินเข้าไปในร้านดอกไม้มองไปรอบ ๆ แล้วจากไปด้วยความผิดหวัง สิ่งของที่เขาจำได้ว่าไม่มีค่าสำหรับการรักษา ของที่เขาจำไม่ได้ว่าเขาไม่สามารถชิมได้ก่อนที่จะซื้อ อันเฟย์ไม่คิดว่าเขาจะมีความกล้าที่จะลิ้มรสสมุนไพรอย่างเซินหนง [1] เนื่องจากเซินหนงเสียชีวิตจากการกินสมุนไพรพิษเข้าไป ...
ข้างนอกร้าน อันเฟย์ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากทางฝั่งตะวันตก เขาหันกลับมาและฉากที่น่าขันก็ปรากฏขึ้นในมุมมองของเขา อาจกล่าวได้ว่าไร้สาระเพราะสามารถพบเห็นได้บ่อยครั้ง โดยไม่คำนึงถึงสถานที่หรือระดับของอารยธรรมฉากนี้เป็นเรื่องธรรมดาเสมอ ลูกชายของตระกูลผู้ดีพร้อมกับผู้คุ้มกันของเขาใช้เสรีภาพกับพี่สาวสองคน สองสาวพยายามวิ่งหนี แต่ถูกผู้คุ้มกันปิดกั้นไว้แน่น พวกเขาไม่มีที่ให้หลบหนี แต่กฎหมายของจักรวรรดิมาโฮค่อนข้างเข้มงวด ชายที่มาจากตระกูลผู้ดีเพิ่งแตะแก้มและหยิกบั้นท้าย การลักพาตัวสาว ๆ ข้างถนนมักจะไม่เกิดขึ้นเว้นแต่ว่าบุคคลนั้นจะหมดใจ ลวนลาม และ ฉกทรัพย์ มีสองลักษณะที่แตกต่างกันมาก เมื่อ ยอนลาธี ขึ้นบัลลังก์กฎหมายก็เข้มงวดมาก คนปกติจะไม่ทดสอบ นอกจากนี้สำหรับครอบครัวที่มีเกียรติตราบใดที่พวกเขาคิดจะใช้เงิน พวกเขาก็สามารถหาผู้หญิงแบบที่ต้องการได้ ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงเพราะการแลกของรางวัลเป็นเพียงเกมสำหรับยามว่างซึ่งเป็นสิ่งที่ทำเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น
พี่สาวทั้งสองกอดกันแน่น คนโตกัดริมฝีปากแน่นในขณะที่น้องร้องไห้เบา ๆ ในอ้อมแขนของพี่สาว มีผู้คนจำนวนมากรอดูฉากที่คึกคัก แต่ไม่มีใครกล้าที่จะก้าวออกไป บางคนบอกว่ามันไม่ใช่ธุระของพวกเขา ดังนั้นจึงเป็นการเปิดเผยความเห็นแก่ตัวของพวกเขา แต่หากมองจากอีกมุมหนึ่งอาจมองว่าเป็นการปกป้องตนเอง
โดยปกติ อันเฟย์ ไม่สนใจเหตุการณ์ประเภทนี้ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาพร้อมที่จะจากไปทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงโกรธคนหนึ่งตะโกนว่า“ไอ้! เอามือออก!”
จริงๆแล้วขุนนางคนนั้นพร้อมที่จะจากไปเมื่อได้ยินเสียงนี้ เขารู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็มองไปที่ฝูงชนด้วยความประหลาดใจ นิยาผลักฝูงชนออกไปและเดินเข้าไปพร้อมกับสาวเท้าใหญ่ บางทีสิ่งนี้อาจทำให้นางนึกถึงการเผชิญหน้าของนางเมื่อวานนี้เนื่องจาก นิยา ดูเหมือนจะกระวนกระวายใจ ดวงตาคู่สวยคู่โตเบิกกว้างเต็มไปด้วยเปลวเพลิงที่โกรธเกรี้ยวและมือข้างหนึ่งถือด้ามดาบ
ขุนนางมองไปที่ความบ้าบิ่นของ นิยา เพียงไม่กี่วินาทีดวงตาก็เบิกกว้างเช่นกัน แต่ นิยา เกิดจากความโกรธในขณะที่เขาเป็นเพราะความงามที่น่าทึ่งของ นิยา “พลาดมีอะไรหรือ” ขุนนางถามอย่างสุภาพ ในตอนนี้เขาลืมพี่สาวสองคนนั้นไปแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกับ นิยา ที่สวยงามเหมือนดอกไม้ที่อ่อนโยนพี่สาวทั้งสองก็เหมือนลูกพลัมที่ยังไม่สุกสองลูก ถ้าเขาหมดใจจริง ๆ ก็คงแย่งผู้หญิงอย่างนิยาไปแล้ว ใครจะเป็นห่วงพี่สาวสองคนนั้น?
คำตอบของนิยาเป็นระเบียบเรียบร้อย นางก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและตบหน้าชายคนนั้นทำให้ขุนนางล้มลงเหมือนน้ำเต้ากลิ้ง
[1] เขาได้ลิ้มรสสมุนไพรหลายร้อยชนิดเพื่อทดสอบคุณค่าทางยา
