ตอนที่ 1 - เจ้าตัวน้อยน่ารัก (3)

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

--------------------------------------------------------------------------------------------

“เป็นยังไงบ้าง? พร้อมเธอพร้อมรึยัง? เธอต้องอัดให้น่วมในทีเดียวให้ได้ อย่าให้โอกาสเธอลุกขึ้นมาอีก เข้าใจมั้ย?” ดวงตาของเดโบรามีความอาฆาตขึ้นมาขณะที่สั่งเพื่อนของเธอ.

 

เพื่อนของเธอพยักหน้าตอบ “ไม่ต้องห่วง หลักฐานพร้อมแล้วพวกเราไม่พลาดแน่ชั้นมั่นใจ”

 

เดบรายิ้มแสยะ. ทั้งสองคนเดินขนาบไปตามถนนเรื่อยๆ.

 

ขณะที่กำลังปะปนอยู่กับฝูงชน, เอมิเลียก็ตามเดบราไปอย่างเงียบๆ พยายามรักษาระยะห่างไว้เพื่อไม่ให้ถูกจับได้.

 

โชคดีของเธอที่เธอมีเวทย์มนต์ที่สามารถทำให้การได้ยินของเธอดีขึ้นมากๆ สามารถได้ยินทุกอย่างแม้ว่าจะอยู่นอกระยะการได้ยินก็ตาม.

 

เธอสามารถทำให้เสียงคนที่คุยกันดังๆ เบาลงประดุจใบไม้หล่นลงพื้นได้.

 

“ชั้นจะเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวของเธอไปให้ทั่วทั้งโบสถ์รู้เลยพรุ่งนี้. ทุกคนจะต้องได้รู้สันดานที่แท้จริงของเธอแล้วจะได้รู้กันว่าเธอมีสิทธิมาลอยหน้ากับเหล่าเซ้นต์รึป่าว”

 

“ถ้าอย่างงั้นตำแหน่งหัวหน้าก็จะต้องตกเป็นของชั้น” เดบราหัวเราะเบาๆ. เอมิเลียเริ่มเครียดหนักขณะที่พยายามแอบฟังพวกเขา. เอมิเลียเริ่มร้อนรนเพราะพวกนั้นไม่เห็นจะพูดอะไรให้มันชัดๆเลย. เธอมีเวลาไม่มากและต้องรู้ให้ได้เดี๋ยวนี้ด้วย.

 

เอมิเลียกัดเล็บตัวเองด้วยความกระวนกระวายขณะที่รอเวลาเหมาะที่จะใช้เวทย์มนต์. โชคไม่ดีนักที่ตรงนี้คนเยอะมาก สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือจ้องไปทางด้านหลังศีรษะของเดบราแล้วตามเธอไปอย่างเงียบๆ.

 

ขณะเดินๆอยู่เดบราก็ลดเสียงเธอลงเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน “ไม่อยากจะเชื่อเลย ชั้นไม่นึกเลยนะว่านางจะหน้าด้าน หน้า-”

 

“อ้ากก! ช่วยด้วย!” มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาตัดบทพูดของเดบรา. เสียงร้องขอความช่วยเหลือนั่นดังมาจากบ้านหลังเล็กๆที่อยู่ถัดไปไม่กี่ตรอก.

 

ผู้คนที่กำลังเซ็งแซ่กันอยู่นั้นเงียบลงทันที. พวกเขาไปยืนรวมกันเหมือนพวกหนูและสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น.

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

เดบรากำคทาของเธออย่างแน่นแล้วตะโกนไปทางกลุ่มคน “อย่าเข้ามาใกล้นะคะ. ไปหาที่หลบซะ” เธอสั่ง.

 

พวกเขาก็รีบทำตามคำสั่งของเซ้นต์. ถึงแม้เดบราจะดูหนักแน่น แต่จริงๆแล้วเธอกำลังกลัวเพราะเสียงร้องนั้นจู่ๆก็เงียบไป. เอมิเลียตามกลุ่มคนไปแล้วซ่อนอยู่ข้างๆ แล้วจับตามองไปที่ร่างของเดบรา.

 

เอมิเลียโมโหมากจนจ้องเขม็งไปทางเสียงกรีดร้องนั่น. เธออยากจะดึงผมทิ้งจริงๆเพราะอีกนิดเดียวก็จะได้รู้แล้วว่าเดบราพูดอะไร.

 

มันเป็นบ้านธรรมดาๆที่มีสีเทา. มีกลิ่นเหม็นคาวเลือดรุนแรงโชยออกมาผ่านประตูที่กำลังเปิดอยู่.

 

กลิ่นสาบรุนแรงของเวทย์มนต์ดำก็โชนมาพร้อมกับกลิ่นเลือดนั่น. กลิ่นทั้งสองนั้นพอปนรวมกันแล้วมันเหม็นจนแทบจะอ้วกออกมาเลย. ดูเหมือนว่ามีใครบางคนร่ายเวทย์มนต์ดำในบ้านหลังนั้น.

 

เดบราจับคทาของเธอให้มั่นพร้อมที่จะทุบขณะที่ค่อยๆเปิดประตูออก.

 

พอประตูเปิดกว้างขึ้น สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าก็ยิ่งน่าสะเทือนใจขึ้นไปอีก. มีร่างคนจำนวนมากกองทับกันอยู่และเลือดก็ไหลนองออกมาจากแขนขาที่ขาดนั่น จนเป็นบ่อเล็กๆไหลผ่านบันไดลงไปที่พื้น. กลิ่นเลือดนั้นแรงมากจนเดบราต้องปิดจมูกตัวเอง.

 

ข้างๆบ่อเลือดนั่นมีผู้หญิงนั่งคุกเข่าอยู่. เดบราเดาว่านั่นคงเป็นคนที่กรีดร้องออกมาเมื่อกี้.

 

ที่นี่เหมือนกับโรงเชือดคนที่มีคนตายอย่างน่าอนาถอย่างน้อย100คนเลย.

เดบราตกใจกับการตายอันน่าสยดสยองเหล่านี้. ขณะที่มือเธอสั่นอยู่เธอก็พยายามทำใจให้เย็นลงแล้วค่อยๆบอกให้ผู้หญิงที่คุกเข่าอยู่ออกไปจากบ้านซะ. จากนั้นเดบราก็เดินไปสำรวจกองซากศพนั่น ขณะที่ตาของเธอกำลังตะลึงกับภาพสยองนี้.

 

เอมิเลียเองก็ตะลึงเช่นกัน. เธอถอนหายใจออกมา. พอเกิดเหตุการณ์ที่สลดแบบนี้ไม่นานทีมลาดตระเวนก็ต้องมาถึงเร็วๆนี้แน่. เธอต้องไปแล้วอยู่ที่นี่นานไม่ได้.

 

ถ้าหน่วยลาดตระเวนเห็นเธอแต่งตัวไม่สมกับเป็นเซ้นต์แบบนี้ล่ะก็ เธอคงถูกเรียกตัวไปถามแน่ เธอไม่อยากมีปัญหาแบบนั้นตอนนี้.

 

เอมิเลียถอยออกจากกลุ่มคนเบาๆ อย่างรวดเร็ว. เธอวิ่งเร็วขึ้นๆไปทางตรอกหนึ่งของถนน. เธอถอนหายใจออกมาด้วยความพ่ายแพ้ พร้อมกับคิดว่าทำไมวันนี้ถึงโชคร้ายจังนะ. ในเมืองหลวงไม่เกิดการสังหารหมู่มาหลายปีแล้ว แต่วันนี้มันดันบังเอิญซะอย่างงั้น โชคร้ายจริงๆ.

 

แต่เธอหารู้ไม่ว่าโชคร้ายที่เกิดขึ้นกับเธอนั้นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น แล้วมันก็จะทยอยมาหาเธออีกเรื่อยๆ.

 

พอคิดว่ามันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว จักรวาลจะทำให้รู้ว่ามันแย่กว่านั้นได้อีกเพียบ……

 

ตัวอย่างเช่น มีตัวอะไรไม่รู้อยู่ที่ด้านหน้าของเธอ.

 

ผิวสีน้ำผึ้ง, เสื้อผ้าขาดวิ่นและรอยแผลขีดข่วนจำนวนมากบนร่างกายของเจ้าตัวนั้น, ที่รอยแผลนั้นมีเลือดไหลออกมาจนเป็นบ่อเล็กๆตรงที่ตัวนั้นนอนอยู่.

 

หน้าของเจ้านั่นหันข้างมา สีหน้าของเขาดูยโสโอหังขณะที่เขาพยายามกระพริบตารัวๆ.

 

เยี่ยม. เอมิเลียคิด. เธอรำคาญสุดใจเลย ได้มาเจอทารกดาร์คเอล์ฟที่กำลังบาดเจ็บอยู่ใจกลางเมืองหลวงก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว.

 

มีเสียงฝีเท้ากำลังมาทางเธอพร้อมกับเสียงชุดเกราะและอาวุธกระทบกันดังขึ้นเรื่อยๆ. หน่วยลาดตระเวนกำลังมาแล้วสินะ.

 

เอมิเลียมีตัวอะไรไม่รู้สีดำอยู่ด้านหน้าของเธอแล้วด้านหลังก็มีหน่วยลาดตระเวนกำลังเข้ามาอีก. เธออดใจไม่ไหวจนสบถออกมา. เวรเอ้ย!