ตอนที่ 55 คนแคระ
เมื่อตกกลางคืน ฟรอสแอ็กก็สิ้นสุดการทำงานของวันในขณะที่เขาเดินขึ้นจากเมืองคนแคระใต้ดินไปยังนอร์แลนด์บนพื้นดิน
“ผู้อาวุโสใหญ่ ข้าจะขยี้คนโง่เหล่านี้ให้อยู่ใต้ฟรากอนของข้า! ข้าจะออกไปก่อน!”
“หุบปากแล้วออกไป!”
ฟรอสแอ็กจ้องมองคนแคระหนุ่ม ขณะที่เขาเฝ้าดูร่างของพวกเขาค่อยๆห่างออกไปจากมุมถนนของนอร์แลนด์ เขาลูบเคราสีขาวของเขาและถอนหายใจ
เขาอายุมากกว่าตัวนอร์แลนด์ซะอีก และเขาเป็นหนึ่งในคนแคระกลุ่มแรกที่ค้นพบซากปรักหักพังใต้เมือง ผู้บุกเบิกซากปรักหักพังใต้ดิน และ ... ผู้สร้างและผู้ก่อตั้งเมืองนอร์แลนด์
จากเดิมที่นอร์แลนด์เป็นหมู่บ้านของผู้วิเศษไปจนถึงเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในโลก ฟรอสแอ็กผ่านอะไรมามาก
แต่เวลาก็เปลี่ยนไป และแม้แต่คนแคระที่มีอายุยืนยาวก็ยังมีอายุเยอะแล้ว แม้ว่าเขาจะเป็นผู้อาวุโสใหญ่ของตระกูล ฟรอสแอ็กก็ตาม
ด้วยร่างกายที่แก่ชราของฟรอสแอ็ก เขาไม่สามารถเป็นเหมือนคนแคระอายุน้อยที่ถือแก้วเบียร์ที่ทำด้วยไม้ได้อีกต่อไป
คนที่มีอายุเยอะก็จะชอบแสวงหาความตื่นเต้นมากขึ้น และคนแคระก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นสำหรับหลักการนี้
สิ่งที่ฟรอสแอ็ก ชอบทำเมื่อเร็ว ๆ นี้คือการเดินเตร่ไปตามท้องถนนในนอร์แลนด์ เพื่อดูการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในเมืองที่เขาสร้างขึ้นเอง
การเตรียมการล่าสุดสำหรับการจัดนิทรรศการโลกได้นำคนหน้าใหม่ ๆ มาสู่นอร์แลนด์ ฟรอสแอ็กสามารถเห็นร้านค้าใหม่ ๆ หลายแห่งทุกครั้งที่เขามาที่ถนน
และวันนี้เขาพบโรงเตี๊ยมที่ถนนการค้าซึ่งเป็นโรงเตี๊ยมชื่อใจหิน
คนแคระมีวัฒนธรรมโรงเตี๊ยมที่ไม่เหมือนใคร และคนแคระทุกคนต่างก็เคยได้ยินแม่ของตัวเองตะโกนใส่พวกเขาว่า“เจ้าคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ของข้า ข้าได้เจ้ามาหลังจากที่ข้าแพ้ในเกมดื่ม!”
ฟรอสแอ็กซึ่งมีอายุหลายร้อยปีแล้วไม่ได้สนใจโรงเตี๊ยมที่มีเสียงดังอีกต่อไป แต่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ที่รู้จักกันในชื่อ ใจหิน กลับเงียบอย่างไม่คาดคิด
เงียบก็คือความสงบ และเมื่อฟรอสแอ็กเดินเข้าไป เขาพบเพียงหนึ่งหรือสองคนที่อยู่ข้างในนั้น
“ยินดีต้อนรับ…หาที่นั่งได้ตามอัธยาศัย”
มาถึงฟรอสแอ็ก เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ …หรือผู้ชาย?
ฟรอสแอ็กมองไปที่มนุษย์คนนั้นด้วยแว่นตากรอบไม้ ไม่สำคัญสำหรับเขาว่าคนๆนั้นจะเป็นชายหรือเด็กหญิง ไม่ว่าในกรณีใดเผ่าพันธุ์ใดที่สูงกว่าเขาล้วนน่าเกลียดในสายตาของเขา และยิ่งไปกว่านั้นเขาพบว่าขนาดร่างกายของพวกเขาน่ากลัว สำหรับเขาความงามของคนแคระหญิงคือขนาดเท่าถัง!
ฟรอสแอ็กชื่นชอบโรงเตี๊ยมที่เงียบสงบแห่งนี้ ในขณะที่เขาเดินตามมนุษย์เข้าไปในโรงเตี๊ยมและนั่งลง
วินาทีที่เกราะเบาบนตัวและน้ำหนักตัวของเขาพาดอยู่บนเก้าอี้พื้นทั้งหมดก็ดังเอี๊ยด
“ท่าน ... อยากรับอะไร?”
อินอร์มองไปที่คนแคระชราตรงหน้า งานในโรงเตี๊ยมเป็นงานที่เหมาะสมกับเขา แต่ประสบการณ์ในอดีตของเขาในด้านการบริการกลับไม่ดีเท่าตอนนี้ เขามีที่อยู่และโอกาสที่จะไปโรงเรียน ได้รับการศึกษา เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ชีวิตเขาตอนนี้มาไกลและดีกว่ามาก
หลังจากกลับมาจากโรงเรียน อินอร์จึงอาสาเป็นหนึ่งในพนักงานของโรงเตี๊ยม
“ที่นี่มีเหล้าต้าเซียไหม?”
ฟรอสแอ็กไม่ได้มองไปที่เมนูเหล้าที่โรงเตี๊ยมให้มา เพราะส่วนใหญ่จะเป็นราคาตามปกติ พวกเหล่าหมัก รือไวน์แดงเป็นของที่พวกเอลฟ์ชอบดื่ม
เครื่องดื่มเหล่านี้มีรสจืดสำหรับฟรอสแอ็ก และเมื่อไม่นานมานี้เขาชอบเหล้าจากต้าเซีย มันเป็นเหล้าที่รสชาติชัดเจนและการดื่มขวดหนึ่งก็รู้สึกแสบคอแล้ว
"มีค่ะ"
อินอร์พยักหน้า ขณะที่นางวิ่งกลับไปที่ด้านหลังของเคาน์เตอร์บาร์ทันที หนึ่งในผู้จำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เมลิน่าได้พูดคุยด้วยนั้นมาจากต้าเซีย ดังนั้นจึงมีการเสนอเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดังกล่าวให้
“ข้าต้องการอันที่ดีสุด!”
ฟรอสแอ็กตะโกนออกมาดัง ๆ และเสียงของเขาก็ดังก้องไปทั่วโรงเตี๊ยม แต่ในไม่ช้าเสียงอื่นก็เข้ามาแทนที่เขา
“ขอโทษด้วย แต่เวทมนตร์ของข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ”
เกิดอะไรขึ้น?! นักเวทย์มาที่โรงเตี๊ยมหรอ?
ฟรอสแอ็กได้ยินเสียงและมองไปที่อีกด้านหนึ่งของโรงเตี๊ยมอย่างอยากรู้อยากเห็น สังเกตเห็นร่างที่ไม่รู้จักสองคนอยู่ที่มุมของโรงเตี๊ยม แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของฟรอสแอ็กก็คือ ... โต๊ะของพวกเขานั้นดูเร่าร้อน!
…
“ข้า…ข้าชนะแล้ว!ร่ายสี่ บอลไฟ!”
ซิริมีการ์ดอยู่ในมือ“บอลไฟ : ความเสียหาย 6”
โจชัวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับซิริยักไหล่ ตัวละครที่เขาควบคุมคือแกรรอช เฮลสครีม นักรบถูกโจมตีด้วยลูกไฟ และแตกเป็นชิ้น ๆ
โจชัวกำลังทดสอบการเล่นเกมของใจหินเวอร์ชันอาร์เคดกับซิริ ตรงหน้าโจชัวคือเครื่องต้นแบบที่สร้างเสร็จแล้ว และเวอร์ชันของใจหินภายในนั้นเป็นเวอร์ชันที่ล้าสมัยมาก
ไม่มีการแก้ไขเด็คและมีเพียงสองอาชีพให้เลือกคือนักรบและจอมเวทย์ เด็คนั้นก็เป็นเด็คโจชัวตั้งไว้ล่วงหน้าเนื่องจากโจชัวตั้งใจจะใช้เครื่องนี้ในการทดสอบ
การแสดงผลของใจหินเวอร์ชันอาร์เคดเป็นหน้าจอโปร่งใสบนแท็บเล็ตขนาดเท่าโต๊ะ โจชัวใช้ฟังก์ชั่นการฉายภาพของอุปกรณ์ของไฮร์แลนด์ทำให้สามารถฉายการ์ดต่อหน้าผู้เล่นได้ แต่นี่เป็นเพียงคุณสมบัติเสริมเท่านั้น
การเล่นเกมที่แท้จริงยังคงต้องลากและจิ้มบนหน้าจอโปร่งใส
โจชัวและซิริทำการทดสอบทั้งหมดสิบสองรอบตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงตอนนี้ หลังจากที่ซิริพ่ายแพ้ให้กับโจชัวสิบเอ็ดครั้งติดต่อกัน และในที่สุดจอมเวทย์ตัวเล็กที่แสนฉลาดก็เชี่ยวชาญเทคนิคนี้ และด้วยโชคเล็กน้อย นางก็เอาชนะโจชัวได้ในตอนนี้
“เร็วเข้า! ถึงเวลาที่เจ้าต้องรักษาสัญญา”
ซิริไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของนางเมื่อนางได้รับรางวัลได้
โจชัวได้บอกให้นางต้องพูดว่า ‘ขอโทษ’ ก่อนที่จะใช้บอลไฟหรือระเบิดไฟเพื่อสังหาร นั่นทำให้ซิริรู้ว่าคำว่า ‘ขอโทษ’ มีความสำคัญแค่ไหนสำหรับจอมเวทย์
ถ้าไม่ใช่เพราะซิริเป็นสาวกของเทพแห่งกฎ และไม่รู้วิธีการร่ายบอลไฟ นางอาจจะทำได้ดีมากถ้านางจะร่ายมันในอนาคต
“ยอมแพ้โดยเต็มใจดีกว่า”
โจชัวได้เดิมพันกับซิริก่อนที่จะเริ่มการทดสอบ ตราบเท่าที่ซิริสามารถเอาชนะโจชัวได้ภายในสิบห้าเกม โจชัวจะรักษาสัญญากับซิริตราบใดที่มันไม่มากเกินไป
หากนางแพ้ซิริจะกลับไปสตูดิโอของไฮร์แลน และทำงานที่ค้างคาให้เสร็จ
“เจ้าทำส่วนสุดท้ายของ” ลีออง“เสร็จหรือยัง?”
สิ่งที่ซิริถามทำให้โจชัวค่อนข้างประหลาดใจเนื่องจากคำขอที่“ไม่มากเกินไป” นั้นรวมถึงการปล่อยให้นางเป็นอิสระด้วย
เขาไม่คาดคิดว่าผู้วิเศษหญิงร่างเล็กจะลืมสถานะของนางในฐานะนักโทษไปแล้ว และกังวลมากเกี่ยวกับบทที่โจชัวแสดงให้นางเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน
“ข้ายังทำส่วนสุดท้ายไม่เสร็จ ข้าจะเริ่มถ่ายทำภาพยนตร์เมื่อเสร็จสิ้นการผลิตใจหินเท่านั้น”
โจชัวยุ่งอยู่กับการเขียนโค้ดในช่วงสองสามวันนี้ และเขาเพิ่งเขียนบทเริ่มต้นด้วยความตั้งใจ และถูกซิริที่อาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันเจอมันเข้า
หลังจาก“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ซิริได้กลับมาเป็นแฟนคลับที่คลั่งไคล้
“Update PLS!” อีกครั้ง
“การผลิต…งานศิลปะดั้งเดิมที่เจ้ามอบให้ข้ายังมีอยู่ประมาณหนึ่งร้อยชิ้น แต่ข้าได้ทำเค้าโครงการ์ดพื้นฐานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขอเวลาข้าสักสองสามวัน”
โจชัวไม่มีข้อร้องเรียนใด ๆ เกี่ยวกับประสิทธิภาพในการทำงานของซิริ หลังจากที่โจชัวเขียนโครงร่างล่วงหน้าเสร็จแล้วนางก็กรอกรายละเอียดทันทีและเริ่มระบายสี
ซิริก็ไม่รีบร้อนเช่นกัน ตราบใดที่นางติดตามโจชัว นางจะสามารถอ่านบทที่สมบูรณ์ของ’ลีออง”ได้และมีส่วนร่วมในการถ่ายทำภาพยนตร์!
นี่คือสิ่งที่ซิริคาดหวังมากที่สุด
“ได้ การทดสอบใกล้จะจบแล้ว”
โจชัววางแผนที่จะหยุดจ่ายพลังงานให้กับเครื่องจักร ในขณะที่เขารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยที่พื้น
คนแคระคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเครื่องจักรด้วยดวงตาที่เบิกกว้างโดยที่เขาไม่สังเกตเห็น คนแคระกำลังจ้องมองไปที่หน้าจอราวกับพยายามคิดว่าเครื่องจักรคืออะไร
ฉากนั้นทำให้โจชัวนึกถึงครั้งแรกที่เขาไปที่ห้องโถงอาร์เคด เพียงแค่ยืนอยู่ข้างหลังคนที่ดูพวกเขาเล่น และรวบรวมความกล้าที่จะลองเล่นด้วยตัวเองหลังจากนั้นไม่นาน
“อยากลองดูไหม?” โจชัวมองคนแคระชราและถาม
