ตอนที่แล้วAC 40: ความช่วยเหลือที่ไม่คาดคิด ฟรี
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปAC 42: ความโชคร้ายครั้งหนึ่ง ฟรี

AC 41: ผู้วิเศษทรงอำนาจ ฟรี


AC 41: นักเวทย์ทรงอำนาจ

อันเฟย์ ควรจะมีความสุขหลังจากได้รับการช่วยเหลือในช่วงเวลาที่อันตราย แต่คนที่ทำสิ่งที่ดีให้กับ อันเฟย์ กลับไม่เปิดเผยตัว เขาหายตัวไปในความมืดโดยไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความมั่งคั่ง มันเป็นการแสดงความเคารพ อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ ไม่รู้สึกมีความสุขเลย

เมื่อเห็น ซีด้า กลั่นแกล้งและปลุกปั่นโดยมีจุดประสงค์ อันเฟย์ รู้สึกแปลก ๆ ที่เจ้าชาย เวสเตอร์ ไม่ต้องการให้สถานการณ์ร้ายแรงเกินไป เมื่อตัดสินตามวิธีที่ซีด้าทำเขาต้องได้รับคำสั่งให้ทำเช่นนั้นหรือมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสมรู้ร่วมคิดบางอย่าง สิ่งที่ซีด้าทำจะทำให้ทั้งซาอูลและเวสเตอร์โกรธและเขาจะไม่ได้อะไรจากทั้งสองฝ่าย ใครจะได้รับประโยชน์จากมันหากสิ่งต่างๆกลายเป็นเรื่องเลวร้าย? ควรมีบุคคลที่สาม! การได้รับความรอดไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป ใครจะรู้ว่าคนที่ช่วย อันเฟย์ มาที่นี่โดยติดตามเขาหรืออัศวิน? เขาอยู่ข้างไหน? มันยังพิสูจน์ได้ว่าคนที่ช่วย อันเฟย์ ต้องการใช้ลูกศิษย์ของซาอูลทำอะไรบางอย่าง

“อันเฟย์ เจ้าเห็นไหมว่าใครช่วยเรา” คริสเตียนรีบเดินไปหาอันเฟย์

“ไม่” อันเฟย์ส่ายหัว

อัศวินทั้งเจ็ดนอนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ บางคนไม่ได้มีรูปร่างเหมือนมนุษย์อีกต่อไป แม้แต่คริสเตียนที่เป็นผู้ใหญ่และมีความมั่นใจก็ยังตื่นตระหนก เขาขมวดคิ้ว “เนโครแมนเซอร์?” สายตาของเขากำลังมองไปที่ร่างเน่าทั้งสอง

อันเฟย์เดินขึ้นอย่างช้าๆหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาและเดินถอยหลังไปสองสามก้าว เขาหยุดหายใจไปครู่หนึ่งก่อนจะนำเสื้อผ้ามาปิดจมูกและหายใจเข้า กลิ่นแรกเป็นกลิ่นเครื่องสำอางเล็กน้อยตามด้วยกลิ่นเน่าเหม็นที่น่าขยะแขยง อันเฟย์ไม่รู้ว่าเสื้อผ้านั้นมาจากศพเน่าไม่ไกลจากเขา

อันเฟย์ อยู่ในความคิดชั่วครู่ เขาโยนเสื้อผ้าทิ้งเดินไปที่รถม้าแล้วกระโดดลงไป

“อันเฟย์เรา…เดินหน้าต่อไปไหม” นิยาถามเสียงเบา วันนี้นางตกอยู่ในอันตรายหลายครั้ง หัวใจของนางชา

อันเฟย์ ถามว่า“ไม่ ใครคุ้นเคยกับถนนใกล้ ๆ ? เราควรหันไปทางทิศใต้เดี๋ยวนี้”

“เราควรไปต่อที่เมืองกรีน มีทางแยกไปทางทิศใต้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเมืองกรีน หลังจากผ่านทางแยกให้ตรงไปเรื่อย ๆ ที่นั่นเราจะพบเมืองไบดาช ซึ่งเราสามารถนั่งเรือข้ามฟากได้ เรือจะพาเราไปลงที่ ลาแกน ซึ่งอยู่ห่างจาก ป่าคลาร์ม เพียงไม่กี่ไมล์” ซูบิน กล่าว

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ซูบิน เขาไม่เคยมีโอกาสได้กล่าวมากขนาดนั้น ในช่วงเวลาหนึ่งลมหายใจ มันทำให้ทุกคนประหลาดใจเล็กน้อย

อันเฟย์ ไม่ลังเลเลยสักนิด เขาพยักหน้า. “เอาล่ะเรามาตามเส้นทางที่ ให้ซูบิน นำทางเถอะ ซูบิน เจ้ารู้วิธีขับรถม้าหรือไม่”

"ได้"

“เจ้าช่วยดูแลรถม้าเพื่อให้นิยาได้พักผ่อนบ้างไหม”

ซูบินยกมือขึ้นโดยไม่มีคำกล่าวใด ๆ และนิยาส่งแส้ม้าไปหาซูบินอย่างเงียบ ๆ และเข้าไปในรถม้า จริงๆแล้วนางรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

“ซูบินไปเมืองกรีนใช้เวลานานแค่ไหน?” อันเฟย์ ถาม

“เราไปถึงที่นั่นก่อนค่ำได้ถ้าไม่แวะระหว่างทาง”

“เจ้าช่วยพาเราไปที่นั่นได้ไหม”

"ไม่มีปัญหา."

“งั้นไปกันเลย” อันเฟย์ ละความสนใจจากสภาพแวดล้อมในความมืด ความสามารถในการรับรู้ของเขาถูก จำกัด ถ้าคนที่ "มีอำนาจ" ที่ดีเลือกที่จะติดตามพวกเขาไม่มีทาง ที่อันเฟย์ จะรู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ซาอูลกล่าวว่าความสามารถในการรับรู้ของคน ๆ หนึ่งขึ้นอยู่กับว่าการเพ่งของพวกเขาแข็งแกร่งเพียงใด เขาต้องใช้เวลามากขึ้นในการฝึกฝนการเพ่งในภายหลัง เขาอ่านหนังสือเวทมนตร์มากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่เคยพบเทคนิคการฝึกอบรมเฉพาะสำหรับมัน นักเวทย์ปรับปรุงการเพ่งของพวกเขาอย่างเป็นธรรมชาติผ่านการทำสมาธิ ขวา! การทำสมาธิ…

※※ ห้องบรรทม

ในพระราชวังบนภูเขาเซนต์เบิร์นสวิคที่ชั้นหนึ่งใต้ซุ้มประตู ชายและหญิงนอนอยู่ด้วยกันบนเตียงในห้องนอน ตำแหน่งของพวกเขามีสีสัน ขายาวของผู้หญิงโอบรอบเอวของผู้ชาย นางขยับตัวเหมือนไม่สามารถรับความรู้สึกได้อีกแล้วครวญครางอย่างเงียบ ๆ ชายคนนั้นล้วงมือเข้าไปในเสื้อของนางพร้อมกับบีบก้นกลมและโค้งของนางด้วยมืออีกข้างของเขา

สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามา“ฝ่าบาท บรูฟิตอยากพบท่าน”

“ไอ้โง่นี่…” ผู้ชายคนนั้นพึมพำแล้วลุกขึ้นนั่ง เขาคือเวสเตอร์เจ้าชายแห่งอาณาจักรมาโฮ เขาลงจากเตียงแล้วคว้าลูกแก้วบนโต๊ะ เขาส่ายหัวและก้มลงไปหยิบถ้วยจากใต้โต๊ะกระแทกเข้ากับผนัง ถ้วยกระแทกเข้ากับผนัง เวสต์ตะโกนเต็มแรง“ออกไป! พวกเจ้าทุกคน! ข้าไม่อยากเจอพวกเจ้า!”

เวสเตอร์ฟังดูเกรี้ยวกราด แต่ใบหน้าของเขามีรอยยิ้ม เขาขยิบตาให้สาวใช้หลังจากตะโกน

สาวใช้คนนั้นแลบลิ้นออกมาและเดินออกไปอย่างเชื่อฟัง

“ฮ่าฮ่า…เจ้านายของข้านี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นอารมณ์ของท่านเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ มันน่าสนุก.”

“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะคิดว่าข้าเป็นเด็กหรือเปล่า ข้าสนใจว่า บรูฟิต จะปฏิบัติต่อข้าเหมือนเด็กหรือไม่” เวสเตอร์กล่าวอย่างเรียบเฉย

“ข้าอยากรู้อยากเห็นฝ่าบาท ท่านไม่กังวลหรือ? ฟิลิปรู้สึกหงุดหงิด หากเขามีความขัดแย้งใด ๆ กับ จอมเวทย์ซาอูล จักรวรรดิ มาโฮ จะได้รับผลกระทบอย่างมาก บัลลังก์ของท่าน…อาจประสบกับการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง”

“เจ้าพยายามค้นหาความลับของข้าหรือเปล่า” เวสเตอร์หัวเราะ

“ไม่ ข้าแค่อยากรู้อยากเห็น ข้าจะเอาคำกล่าวของข้ากลับมา ถ้าท่านไม่ต้องการกล่าวถึงมัน”

“เจ้าคิดมากเกินไป” เวสเตอร์นอนลงบนเตียงสัมผัสเส้นผมของนางอย่างรักใคร่ “ข้าบอกเจ้าได้ ถ้าเจ้าอยากรู้”

“แน่นอน” หญิงสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม นางสวยมากผมยาวสีเขียวอ่อนพาดอยู่บนหน้าอกของนาง การล่อลวงนี้ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำกล่าว คางเล็ก ๆ ของนางฟันสีขาวราวกับหิมะแก้มแดงหยาดเหงื่อที่ปลายจมูกและดวงตากลมโตและใสคู่หนึ่งของนางล้วนให้ความรู้สึกไร้เดียงสา

“ข้าทำผิดกับ บรูฟิต ข้าไม่ต้องการให้เขามีความสงสัยในตัวข้า ดังนั้นข้าจึงไม่ส่งใครไปเฝ้าเขา ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะคุ้นเคยกับ ซีด้า ในช่วงเวลาสั้น ๆ เขายังสามารถขอให้ ซีด้า ทำงานให้เขาได้ ฮ่า ๆ … แต่ไม่มีเวลาให้เสียใจ” เวสเตอร์กำลังกล่าวอะไรบางอย่างที่น่าจะทำให้เขาไม่มีความสุข แต่เขามีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าราวกับว่าเขาไม่ได้ตระหนักถึงผลกระทบร้ายแรงที่เกี่ยวข้อง เขาจูบที่หน้าผากของผู้หญิงคนนั้นอย่างรักใคร่

“ท่านประเมิน บรูฟิต ต่ำเกินไป” ผู้หญิงคนนั้นยื่นหน้าเข้าไปในมือของเวสเตอร์ นางดูพอใจ แต่ข้างในก็รู้สึกประหม่ามาก ยิ่งนางใช้เวลากับเวสเตอร์มากเท่าไหร่นางก็ยิ่งพบความเป็นผู้ใหญ่เจ้าเล่ห์และเฉลียวฉลาดมากขึ้น นางไม่สามารถควบคุมความกังวลใจของนางได้ เมื่อนางอยู่ตามลำพังกับเวสเตอร์ แม้ว่ารูปลักษณ์บนใบหน้าของเวสเตอร์จะเต็มไปด้วยความรักและความเสน่หา แต่นางก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น ผู้ชายอย่างเวสเตอร์รักตัวเองและสนใจ แต่อำนาจเท่านั้น พวกเขาไม่สามารถตกหลุมรักใครได้ นางมั่นใจในรูปลักษณ์ของนาง แต่นางรู้ว่าเวสเตอร์คือใคร

“มันตรงกันข้าม ข้าประเมิน บรูฟิต มากเกินไป” เวสเตอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก

"ฮะ?" หญิงสาวเบิกตากว้าง นางไม่เข้าใจเวสเตอร์

“ข้าเคยทำอะไรมาก่อนโดยหวังว่าจะได้รับความสนใจจาก บรูฟิต ในความเป็นจริงข้าล้มเหลว”

"มันคืออะไร?"

“มิโอริชถูกขอให้รับหน้าที่บัญชาการกองพันเมืองศักดิ์สิทธิ์ ข้าใช้เวลาครึ่งวันในการได้รับความไว้วางใจจากเขาและโน้มน้าวให้เขารับคำสั่งของข้าโดยไม่มีเงื่อนไข ถ้าเจ้าได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าจะเห็นข้าเป็นอย่างไร” เวสเตอร์ยิ้ม

“ข้าจะเฝ้าดู ท่านอย่างรอบคอบมากขึ้นและประเมินความสามารถของท่านใหม่” ผู้หญิงคนนั้นตอบ

“ข้าบอก บรูฟิต ด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่า มิโอริช ยินดีที่จะรับคำสั่งของข้า ข้าคิดว่าเขาคงรู้ว่าเขาต้องระวังสิ่งที่เขากำลังทำ คนงี่เง่านั้นมีเพียงแผนการที่น่าเบื่อในใจของเขา มันน่าผิดหวังมาก”

“แต่…มันเกิดขึ้นแล้ว ท่านต้องแก้ไข!”

"แก้ไขมัน? ทำไมข้าถึงต้องแก้ไข”

“ ฟิลิปเป็นนักดาบระดับปรมาจารย์ที่มีอารมณ์ร้อน ศิษย์สามคนของเขาก็ถึงระดับนักดาบระดับปรมาจารย์แล้ว หากเขามีความขัดแย้งใด ๆ กับซาอูลไม่ว่าฝ่ายใดจะต้องบาดเจ็บล้มตาย มันจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ต่อจักรวรรดิ!

“ฮ่าฮ่า…ที่รักไม่นานมานี้เรากำลังคุยกันว่าจะจัดการกับพี่ชายของเจ้าอย่างไรในการเจรจา ฟังดูไม่คุ้นเลยหรือ”

“ฝ่าบาท ท่าน…ดูถูกข้าหรือเปล่า” ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไป

“ไม่ ไม่ ไม่ ที่รักเจ้ายังคงมีปัญหานั้นคิดมากเกินไป ข้าแค่ระบุความจริง หากความสัมพันธ์ของสมาชิกในครอบครัวและมิตรภาพสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาความสัมพันธ์ระหว่างอาขารย์กับศิษย์จะคงอยู่ตลอดไปหรือไม่?” เวสเตอร์ยิ้ม “เจ้าคิดว่ามีนักดาบระดับปรมาจารย์สี่คนภายใต้ฟิลิปส์ สำหรับข้ามีเพียงหนึ่งเดียว นี่คือความแตกต่างระหว่างเรา”

“ท่านคิดว่า…ศิษย์ของฟิลิปจะทรยศเขาหรือไม่”

“แน่นอนว่ากุญแจสำคัญคือข้าสามารถให้พวกเขาได้มากแค่ไหนและสิ่งที่ข้าเสนอนั้นคุ้มค่าหรือไม่ที่พวกเขาทรยศต่ออาจารย์ของพวกเขา หึ…ข้าเกลียดคำว่า” ทรยศ“ข้าคิดว่าพวกเขาอาจจะรู้สึกแบบเดียวกัน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฟิลิปกลายเป็นคนทรยศ? พวกเขาจะกลายเป็นวีรบุรุษ ถ้าพวกเขาสามารถฆ่าอาจารย์ของพวกเขาเพื่อประเทศของพวกเขา!”

เวสเตอร์ยิ้ม “ที่รักตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือยัง? นี่คือข้อดีของการเป็นราชา หากเจ้ามีพลังสูงสุดในการตีความ เจ้าก็คือเทพเจ้าที่มีอำนาจทุกอย่าง!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด