ตอนที่ 358 โรคหัวใจสามารถรักษาให้หายได้
เธออาจจะไม่ชอบก็ได้
ใครจะชอบคนป่วยกันเล่า
และเนื่องจากตอนนี้เขายังไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแรง และเป็นปกติ เขาควรต้องคิดถึงสิ่งที่ไม่ควรจะเป็น
“พี่สาว โรคของผมสามารถรักษาให้หายจริง ๆ เหรอ”
ดวงตาของเฉียวเฉินหม่นหมองและไม่มั่นใจ
“ตอนที่เรียน ม.ต้น เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งเขาเป็นโรคเดียวกับผม เขาเข้ารับการผ่าตัดเช่นเดียวกัน แล้วยังรักษาอีกหลายอย่างเลยล่ะ แต่..เขาก็เสียชีวิตอยู่ดี”
“พี่สาว”
เมื่อสองขึ้นไป ดวงตาสีเข้มและใสของเฉียวเฉินถูกปกคลุมไปด้วยหมอก เสียงของเขาสำลักเล็กน้อย “ผมจะ...แต่...ผมทนไม่ได้ที่จะต้องจากพี่ไป”
“เฉินเฉินอย่าพูดเรื่องไร้สาระ” เฉียวเมียนเมียนขมวดคิ้ว เอื้อมมือออกและกอดร่างบางของเด็กหนุ่ม เธอใช้มือข้างเดียวลูบผมที่ตัดอย่างประณีต “โรคหัวใจสามารถรักษาให้หายได้ เธอจะไม่ได้ลงเอยเช่นเดียวกับเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นของเธอหรอก”
“พี่เขยเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในสาขาที่เกี่ยวข้องเหล่านี้ เขาบอกว่าตราบใดที่เธอได้รับการผ่าตัด นายจะหาย แล้วกลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปได้ เธอต้องเชื่อใจเขา โอเคไหม?”
“ไม่ใช่โรคหัวใจทั้งหมดจะไม่สามารถรักษาให้หายได้นี่ โรคของเรารักษาได้ เราต้องร่วมมือกับหมอในการรักษาโรคเท่านั้นและจะดีขึ้นเอง ฉันจะถามพี่เขยของเธอเกี่ยวกับเวลาที่เธอจะสามารถเข้ารับการผ่าตัดได้ในภายหลัง เรารีบเข้ารับการผ่าตัดให้เร็วที่สุดกันเถอะ”
คำพูดของเฉียวเมียนเมียน ฟังดูไม่มั่นใจนัก
โรคหัวใจสามารถรักษาให้หายได้ แต่...
ในสถานการณ์เช่นเฉียวเฉิน การรักษาให้หายหรือล้มเหลวมีความน่าจะเป็นครึ่งต่อครึ่ง
แต่เธอไม่สามารถพูดอย่างนั้นได้
ถ้าเธอไม่มั่นใจ เฉียวเฉินจะทำอะไรได้?
“เฉินเฉินเชื่อใจพี่กับพี่เขยของเธอนะ เธอต้องมั่นใจและเลิกคิดมาก โอเค?”
หลังจากสบายใจได้สักพัก อารมณ์ของเฉียวเฉินก็ค่อย ๆ คงที่
เขาผลักเธอออกไปด้วยความอับอาย ใบหน้าของเขาแดงก่ำ “พี่สาว ผมขอโทษ ผมทำให้พี่กังวลเรื่องของผมอีกแล้ว”
เธอเอื้อมมือไปบีบใบหน้าขาวหล่อของเขา เหมือนกับที่เธอมักจะทำตอนเป็นเด็ก ๆ
“อย่างที่รู้ เธอไม่ได้รับอนุญาตให้คิดมากเกินไปนะ”
“ครับ” เฉียวเฉินพยักหน้า
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ถามอย่างสงสัยว่า
“พี่เขยเขาเป็นหมอเหรอฮะ? เขาไม่ได้ทำงานบริษัทหรอกหรือ?”
“เขาเคยเป็นหมอ” เฉียวเมียนเมียนไม่ได้รู้เรื่องนี้มากนักและได้ยินเรื่องนี้มากจากลู่เหยาเท่านั้น
“เขาเลิกเป็นหมอเมื่อสองสามปีก่อน แล้วมาทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ในตอนนี้ แต่หมอใหญ่บอกว่าพี่เขยของเธอเป็นคนที่น่าประทับใจมาก ตราบใดที่เขาเป็นคนลงมือผ่าตัดให้เธอ อัตราความสำเร็จเป็น 100%”
“ดังนั้น เธอสามารถรอรับการผ่าตัดได้อย่างสบายใจได้เลย ไม่ต้องคิดถึงอย่างอื่นแล้ว โอเค?”
“ฮะ”
เฉียวเฉินรู้สึกมั่นใจขึ้นเล็กน้อยในตอนนี้ และไม่ต้องคิดในแง่ร้ายอีกต่อไป
“ตอนนี้สบายใจขึ้นบ้างหรือยัง?”
เฉียวเมียนเมียนถามโดยคิดว่าเหมาเยซื่อยังคงรอพวกเขาอยู่
“พี่เขยบอกว่าจะออกไปกินข้าวเย็นข้างนอก เพื่อฉลองที่เธอออกจากโรงพยาบาล เธออยากจะไปไหม”
หลังจากอยู่ในห้องตลอดบ่าย เฉียวเฉินก็คิดได้หลายอย่าง
แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกทุกข์ใจ แต่ก็ไม่ถึงขนาดจมอยู่ในภาวะซึมเศร้า
เขาพยักหน้าตอบว่า
“ฮะ ดีขึ้นแล้ว ถ้าพี่เขยอยากจะเลี้ยง พี่ก็จะไป”
เฉียวเมียนเมียนยิ้มและเอื้อมมือไปบีบแก้มของเขา “คิดถึงสิ่งที่เธออยากกินได้เลย พี่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเราจะออกไปกัน” เธอยิ้ม.
