เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 218 “เพื่อนดี” ช่วยเหลือกัน 1

大姐大 บทที่ 218 “เพื่อนดี” ช่วยเหลือกัน 1

ฮั่วอวี้ตอนนี้อยู่ในออฟฟิศของตัวเอง และก็ยังเป็นเวลาตอนกลางวันทางด้านของเขา

หน้าจอเจ็ดถึงแปดหน้าจอ วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าของเขา

หลังจากที่โทรศัพท์ข้ามประเทศไปหาเจี่ยนอีหลิงแล้ว เขาก็เอนหลังอย่างสบาย

เขาควรจะบอกนายน้อยเฉิงเรื่องนี้ดีไหมนะ

อย่าพูดอะไรดีกว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาถูกอีกฝ่ายเล่นงาน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องรับงานแปลกๆอีก

เร็วนี้เขาทำตัวเหมือนพี่เลี้ยงเด็กมาพอแล้ว ดังนั้นเขาก็ไม่ควรหาเหาใส่หัวอีกจะดีกว่าถูกไหม

ใช่ ถูกต้องแล้ว เขาไม่ต้องทำอะไรมากไปกว่านี้แล้ว

ไม่ว่าอย่างไร ถ้าเซี่ยวหลิงหลิงเห็นว่ามีอะไรผิดพลาด เธอก็ควรจะบอกพี่ชายเธอเอง

จะดีกว่าที่จะให้เซี่ยวหลิงหลิงพูดกับนายน้อยเฉิงด้วยตัวเอง

ก็เพียงแค่ทำตัวโปร่งใสเล็กน้อย

ซุกซ่อนบุญคุณกับชื่อเสียงเอาไว้ ทำตัวปิดทอดหลังพระ

แต่จะว่าไปแล้ว เสียงของเซี่ยวหลิงหลิงก็ยังเหมือนแต่ก่อน ทั้งนุ่มละมุนและอ่อนหวานเหมือนกับน้ำผึ้ง

ไม่รู้ว่าเธอหน้าตาเป็นยังไงแล้วตอนนี้ จะยังคงเหมือนตอนที่เธอยังเป็นเด็กหรือเปล่า ใบหน้าเล็กๆนุ่มนวล แก้มป่องตอนโกรธ ปากมุ่ย ตอนเธออารมณ์เสียก็ดูเหมือนกับว่าไม่มีใครจะสามารถปลอบเธอได้

ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

ฮั่วอวี้เคยยั่วให้เจี่ยนอีหลิงโกรธมาก่อน แต่ก็ถูกเจี่ยนหยุ่นเฉิงทุบตีหลังจากนั้น

###

ก่อนที่เจี่ยนอีหลิงจะถึงบ้าน เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากหยูซี

“เทพหลิง น้องไปไหน ย่าเจี่ยนพูดว่าเธอไปโรงพยาบาล เกิดอะไรขึ้นกับน้องเหรอ”

เสียงของหยูซีฟังดูกระวนกระวายเป็นอย่างมาก

เมื่อกี้นี้เขามาที่บ้านของเจี่ยนอีหลิงเพื่อตามหาเธอ แต่ย่าเจี่ยนบอกเขาว่าเจี่ยนอีหลิงนั้นไปโรงพยาบาล

หลังจากที่พูดอย่านนั้นแล้ว เธอก็หันไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเก่า แต่นั่นกลับทำให้หยูซีเป็นกังวล

มือที่บาดเจ็บของนายท่านเชิ่งยังไม่หายดี แล้วเทพหลิงกลับไปเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ

นี่ไม่ใช่เหมือนฆ่าเขาหรือไง

หยูซีถูกคำพูดของย่าเจี่ยนหลอก

เขาไม่ได้คิดให้ดี ถ้าเจี่ยนอีหลิงอยู่ที่โรงพยาบาลจริงๆ เช่นนั้นแล้วย่าเจี่ยนจะพูดโทรศัพท์กับเพื่อนเก่าของเธออย่างสบายใจได้อย่างไรกัน

“ฉันสบายดี” เจี่ยนอีหลิงตอบ ด้วยน้ำเสียงสงบเรียบตามปกติ

“ไม่ ไม่ น้องต้องบอกที่อยู่ในตอนนี้ให้พี่ แล้วพี่จะไปหาทันที”

หยูซีไม่เชื่อคำพูดของเจี่ยนอีหลิง เธอพูดว่าเธอสบายดีเมื่อคราวที่แล้วขณะที่เป็นลำไส้อักเสบ แล้วก็วิ่งไปทั่ว

“ฉันจะกลับไปเร็วๆนี้” เจี่ยนอีหลิงไม่ต้องการบอกหยูซี

หยูซีเหลือบมองไปยังจ๋ายหวินเชิ่งที่อยู่ข้างกาย และถามต่อโดยไม่ลดละ “ไม่ น้องต้องให้ที่อยู่ตอนนี้”

“อยู่ระหว่างทางกลับบ้าน จะไปถึงเร็วๆนี้”

เมื่อรู้ว่าเจี่ยนอีหลิงจะกลับมาถึงในเร็วๆนี้ หยูซีก็ไม่ถามต่อ แต่นั่งรออยู่ที่บ้านของเจี่ยนอีหลิง

เมื่อเจี่ยนอีหลิงไปถึงประตู เธอก็เห็นหยูซีกับจ๋ายหวินเชิ่งนั่งอยู่ตรงโซฟาที่ห้องนั่งเล่น

ปู่กับย่าเจี่ยนคุ้นเคยกับการมาของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่ได้ออกมาทักทายพวกเขา ต่างพากันยุ่งอยู่กับธุระของตัวเอง ปล่อยให้คนรับใช้ที่บ้านชงชามาให้พวกเขาสองคน

“เทพหลิง น้องกลับมาแล้ว” หยูซีรีบลุกขึ้น โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบสภาพร่างกายของเจี่ยนอีหลิง

หลังจากที่ยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดพลาดกับเจี่ยนอีหลิงแล้ว เขาก็ถามต่อว่า “เทพหลิง ทำไมน้องไปโรงพยาบาล”

“เพื่อนถูกรังแก”

“ใครรังแกเพื่อนน้อง” หยูซีเลิกคิ้ว ถูกรังแกจนต้องถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลนี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ฉันจัดการได้”

เจี่ยนอีหลิงไม่ต้องการรบกวนหยูซีกับจ๋ายหวินเชิ่ง

“อย่าทำอย่างนั้นเทพหลิง พวกเราต่างก็เป็นเพื่อนพ้องที่ดี ถ้าน้องพูดออกมา พี่ก็จะเสนอความคิดเห็นให้” หยูซีกระตือรือล้นเป็นอย่างมาก

เจี่ยนอีหลิงส่ายหน้า สีหน้าบนใบหน้าเล็กๆแค่ฝ่ามือนั้นเยือกเย็นมาก