aตอนที่ 124 อาการบาดเจ็บที่ไม่มีวันรักษาหาย

aตอนที่ 124 อาการบาดเจ็บที่ไม่มีวันรักษาหาย

พวกเขามาในขณะที่ถือคำเชิญพิเศษและนั่นคือเหตุผลที่พวกเขาสามารถเข้าสู่เมืองจักรพรรดิ์ได้ตรง

“มีเพียงสิ่งมีชีวิตจากดินแดนปิดผนึกเพียงแห่งเดียวใช่หรือไม่”

"ใช่!"

แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ก็ยังทำให้ทุกคนตกใจ หลายคนที่เดินออกจากศาลาเป็นการต้อนรับแบบหนึ่ง อีกทั้งพวกเขาต้องการเห็นว่าแขกจากเดินแดนปิดผนึกเป็นอย่างไร .

หลังจากหลายปีที่ผ่านมาทุกคนอยากรู้ว่าเผ่าพันธุ์ใดเป็นผู้ที่สามารถตัดดินแดนของตนออกจากส่วนที่เหลือของโลกได้

ที่ทะเลสาบหยก มีสิ่งมีชีวิตที่เดินมาจากระยะไกลเหยียบบนระลอกน้ำเคลื่อนตัวผ่านหมอกสีขาวบริสุทธิ์เข้ามาใกล้เกาะแห่งนี้ เขามีความสงบและห่างเหินอย่างไม่น่าเชื่อทุกคนให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดอย่างแท้จริง

ในที่สุดทุกคนก็เห็นเขา

ชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครสามารถส่งเสียงออกมาได้ ได้เพียงแต่จ้องมองไปในทิศทางนั้น

พวกเขาทุกคนพูดไม่ออกรู้สึกยากที่จะแสดงอารมณ์

เป็นเพราะพวกเขาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับอาคันตุกะจากดินแดนปิดผนึกที่พวกเขาจินตนาการไว้

ในความรู้สึกของทุกคนสิ่งมีชีวิตในดินแดนปิดผนึกนั้น มีทั้งความกล้าหาญและไม่ธรรมดาหรือน่ากลัวอย่างยิ่ง แต่เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งมีชีวิตนี้ต่อหน้าตัวเองพวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ไม่ใช่เทพผู้กล้าหาญและไม่ใช่นางฟ้าที่งดงาม แต่ก็เป็นไก่ตัวผู้ตัวหนึ่ง

ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นไก่ตัวที่ตัวใหญ่และสูงมากกว่าไก่ปกติหลายเท่า เส้นขนบนตัวของมันร่วงหล่นไปหมดแล้วหลายแห่ง หัวของมันล้านเลี่ยนไม่มีเส้นขน

มีเพียงหงอนไก่เท่านั้นที่ยังคงเป็นสีแดงสดเหมือนเปลวไฟ

ปีกของมันเปลือยมองเห็นเนื้อได้แม้กระทั่งร่างกายของมันบางแห่งมีขนบางแห่งไม่มีขน เนื้อหนังแสดงออกอย่างเต็มที่ว่าเป็นไก่ชราตัวนึง

นั่นคือเหตุผลที่ทุกคนพูดไม่ออก สิ่งนี้โค่นล้มทุกสิ่งที่พวกเขารู้จริงๆ นี่คือสิ่งมีชีวิตที่ออกมาจากพื้นที่ปิดผนึก ซึ่งเป็นของคนที่สามารถข่มขู่เก้าสวรรค์สิบพิภพได้!

ไก่ชราตัวนี้สับสนเคลื่อนไหวเชื่องช้า นี่เป็นเหตุผลที่ชัดเจนว่าทำไมมันยังไม่ขึ้นไปบนเกาะแม้ว่าจะเกิดความวุ่นวายต่อเนื่องเป็นเวลานานก็ตาม

“ไก่ตัวใหญ่อะไรอย่างนี้ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันมันมีแก่นแท้สวรรค์และปฐพีอย่างไม่รู้จบ ถ้าเอาไปตุ๋นและทำเป็นหม้อตุ๋นไก่ทองล่ะก็รสชาติจะยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน!”สือฮ่าวพูดกับเฉาอวี่เซิ่ง

แน่นอนว่าพวกเขาใช้จิตสนทนากัน มิฉะนั้นทุกคนที่อยู่รอบข้างจะหวาดกลัวอย่างมาก ใครจะกล้ารุกรานสิ่งมีชีวิตในดินแดนปิดผนึก?

“ผู้อาวุโสต้องขออภัยพวกเราที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับ” ทัวปาอู่หลงกล่าว เขาเป็นคนที่ส่งคำเชิญออกไปซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสุภาพมาก

อย่างไรก็ตามไก่ชราไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเลย ยังคงเชื่องช้าถึงเพียงนั้น

“ผู้อาวุโส!” ทัวปาอู่หลงร้องเสียงดัง

ในเวลาเดียวกันเจ้าของฉีหงก็พูดขึ้นช่วยทัวปาอู่หลงแก้ความอึดอัด

แม้ว่าพื้นที่ปิดผนึกจะมีความพิเศษสูงขึ้นไป แต่ก็ไม่ควรทำอย่างหยิ่งยโสเช่นนี้ เมื่อมาถึงเมืองจักรพรรดิ์แล้ว ยังไงซะแผนที่สัตว์ร้ายโบราณก็เป็นของตระกูลทัวปาแห่งเมืองจักรพรรดิ์ หากพวกเขาต้องการสิ่งของของผู้อื่นก็ต้องแสดงออกมาด้วยความเคารพบ้าง

แค่ก!

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงไอดังขึ้น มันไม่ได้มาจากไก่ แต่มาจากด้านหลังของมัน

จากนั้นผู้อาวุโสคนหนึ่งที่มีเส้นผมเบาบางก็เดินเข้ามา แต่ยังคงมีอาการง่วงเหงาอยู่บ้าง “เรามาถึงแล้ว…”

เขาใช้ภาษาเซียนโบราณซึ่งเป็นคำพูดจากยุคเก่าแก่ล่าสุดมันแตกต่างจากยุคนี้อย่างสิ้นเชิง!

อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานเขาก็เปลี่ยนคำพูดโดยใช้ภาษาของโลกปัจจุบัน เขามองไปที่เด็กๆทุกคนแล้วยิ้มจาง ๆ พูดว่า“อย่าได้รู้สึกห่างเหิน!”

“สัตว์ขี่ตัวนี้ของข้าได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ในอดีตประสาทสัมผัสทั้งห้าหายไปค่อนข้างมาก ดังนั้นเหตุผลที่มันไม่ได้ยินเสียงของพวกเจ้าไม่ใช่เพราะมันกำลังหยิ่งยโสแต่อย่างใด” เขาอธิบายเพิ่มเติม

ในเวลาเดียวกันเขายืนขึ้นบนหลังของไก่ตัวนั้นเผยให้เห็นร่างที่แท้จริงของเขา

ทุกคนต่างตะลึง ก่อนหน้านี้พวกเขาเข้าใจผิดว่าไก่ตัวนี้คือแขกคนสำคัญ อย่างไรก็ตามบุคคลนี้ก็ค่อนข้างแปลกประหลาดเช่นกัน

นี่คือผู้อาวุโสที่มีส่วนสูงไม่ถึงสามจ้างค่อนข้างเตี้ยแคระเหมือนเด็ก รูปร่างของเขาผอมแห้งมากแถมยังแก่ชราอีกด้วย ผมของเขาเป็นสีเหลืองเหมือนหญ้าแห้ง

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอยใคร ๆ ก็บอกได้จากการมองเพียงครั้งเดียวว่าอายุของเขานั้นต้องมากมายอย่างที่จินตนาการไม่ถึง มีเพียงดวงตาของเขาเท่านั้นที่ยังคงพิเศษเป็นสีทองไม่มีสีขาวหรือรูม่านตาปรากฏให้เห็นราวกับเป็นโคมไฟสีทองสองดวง

แขกรับเชิญดินแดนปิดผนึกมีส่วนสูงไม่ถึงสามจ้าง ผมสีเหลืองดวงตาสีทองเป็นเผ่าพันธุ์ที่ไม่มีผู้ใดทราบ?

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังขี่ไก่ที่แปลกประหลาดตัวหนึ่งอีกด้วย

ผู้อาวุโสคนนั้นกระโดดลงจากไก่ชราลอยขึ้นมาบนพื้นด้วยเสียงแผ่วเบา

ทุกคนสังเกตเห็นว่าขากางเกงด้านซ้ายของเขาว่างเปล่าวมีเพียงแค่ชายกางเกงที่กระพือไปมาเห็นได้ชัดว่าขาของเขาขาดหายไป นี่น่าตกใจยิ่งกว่า ในระดับนี้การฟื้นฟูแขนขาที่ขาดเป็นเพียงงานง่ายๆเหตุใดเขาจึงขาดขาไป

ราวกับว่าเข้าใจว่าทุกคนกำลังคิดอะไรอยู่เขาจึงพูดภาษาเซียนโบราณบางอย่างตามปกติจากนั้นก็เปลี่ยนอีกครั้งโดยใช้ภาษาโลกปัจจุบันเพื่อพูดว่า“มันถูกตัดขาดโดยศัตรู”

ขณะพูดเขายกขากางเกงขึ้นเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน

ขาซ้ายของเขาถูกตัดที่หัวเข่า ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่น่ากลัวคือยังมีร่องรอยเลือดสีฟ้าราวกับว่ามันอาจตกลงมาได้ตลอด

เลือดสีน้ำฟ้าไม่ได้เป็นของมนุษย์แน่นอน อย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่ใช่มนุษย์สายเลือดบริสุทธิ์แม้ว่าเขาจะมีรูปร่างเป็นมนุษย์ก็ตาม!

อาการบาดเจ็บนั้นเรียบง่ายมากราวกับถูกตัดด้วยอาวุธมีคม สามารถเห็นกระดูกเนื้อเส้นเลือดและสิ่งอื่นๆ บริเวณที่ถูกตัดเรียบลื่นอย่างยิ่งยังคงมีโลหิตไหลซึมออกมา

“ผู้อาวุโสท่านถูกลอบโจมตีจากศัตรูระหว่างทางหรือ?” ทัวปาอู่หลงถาม

อาการบาดเจ็บนี้เกิดขึ้นใหม่ๆอย่างชัดเจนและยังไม่สามารถรักษาได้

“ไม่บาดแผลนี้เกิดขึ้นจากการสู้รบในปีนั้นกว่าล้านห้าแสนปีที่ผ่านมา” ผู้อาวุโสรู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อยค่อนข้างเสียใจ สีหน้าของเขาว่างเปล่าก่อนจะส่ายศีรษะ เพื่อขับไล่ความคิดอันยุ่งเหยิงออกไป

อย่างไรก็ตามในหูของทุกคนมันไม่ใช่วลีธรรมดาๆ แต่เหมือนเสียงฟ้าร้องทำให้ทุกคนหวั่นไหว

เป็นเพราะจนถึงตอนนี้ยังไม่มีสิ่งมีชีวิตที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงหนึ่งล้านปี

สิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะต้องตายในวันหนึ่ง หากพวกเขาไม่สามารถบรรลุความเป็นอมตะได้

วันนั้นจะมาถึงเสมอและพวกเขาจะตายด้วยความชรา

ต่อให้เป็นเซียนอมตะหวัง เมิ่งเทียนเจิ้ง หรือใครก็ตามท้ายที่สุดพลังของพวกเขาก็ยังคงต้องเหือดแห้งในที่สุดเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายของชีวิต

ผู้อาวุโสคนนี้สูงไม่ถึงสามจ้าง แต่เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังมาก จริงๆแล้วมีอายุยืนยาวกว่าหนึ่งล้านห้าแสนปี!

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาการบาดเจ็บของเขาไม่สามารถรักษาได้หลังจากหลายปีที่ผ่านมา

เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ทำร้ายเขามีพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ เมื่อศัตรูได้รับบาดเจ็บแล้วมันก็ยากที่จะฟื้นฟูพลังต่อสู้กลับมา

ผู้ที่ลงมือกับผู้อาวุโสคนนี้จะต้องมีพลังที่แข็งแกร่งมากกว่าเขาหลายเท่าและนั่นคือสาเหตุที่อาการบาดเจ็บยังไม่สามารถฟื้นตัวได้ แม้เวลาผ่านไปล้านห้าแสนปีแล้วก็ยังคงมีเลือดไหลซึมออกมา

“ผู้อาวุโสไม่มีทางรักษาอาการบาดเจ็บนี้ได้หรือ” มหาโสดาฉวีโต้วถาม

“ผู้สืบทอดพุทธโบราณ” ชายชราประเมินฉวีโต้วออกด้วยการมองเพียงครั้งเดียว สามารถเห็นได้ว่าดวงตาของเขาเฉียบคมแค่ไหน

“มีบางคนที่แข็งแกร่งเกินไปตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่อิทธิพลของเขาจะไร้ขอบเขต มันยากเกินไปสำหรับข้าที่จะรักษาตัวเองจากอาการบาดเจ็บนี้” ผู้เฒ่าตอบอย่างใจเย็น

ทุกคนสูดลมหายใจเข้าอย่างหนาวเหน็บ คนที่ทำให้ผู้อาวุโสคนนี้บาดเจ็บได้ ยังคงมีชีวิตอยู่ตอนนี้เขาจะแข็งแกร่งไปกว่าเดิมแค่ไหน?