ตอนที่ 22: เนื้อสัตว์ปราณ - กระต่ายหิมะ (่ส่วนที่2)

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

--------------------------------------------------------------------------------------------

“เธออยากเอาเนื้อสัตว์ปราณมาทำอาหารขายจริงๆหรอ?” หลินฟ่านมอง เขาไม่เห็นด้วยมากๆ “อันตรายเกินไปมั้ง”

 

ชิยูตอบ “ชั้นเองก็ไม่มีทางเลือก. เมล็ดอัคคีน่าจะต้องใช้เงินอย่างต่ำ1หมื่นตำลึงเงิน. ชั้นสู้ไม่ไหวหรอก. ทางเดียวที่จะหาเงินมาสู้ได้ก็มีแค่วิธีนี้เท่านั้น”

 

ใช่แล้ว ชิยูอยากจะหาเนื้อสัตว์ปราณมาทำอาหารขายเอาเงิน.

 

แต่พอเธอไปแจ้งหลินฟ่านแล้ว เขาก็ไม่เห็นด้วย. ถ้าเรื่องที่เธอทำอาหารจากเนื้อสัตว์ปราณได้ดีแพร่งพรายออกไปแล้วล่ะก็ เธอคงจะมีงานเข้าเยอะแน่ๆ. มันเสี่ยงเกินไป ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธ.

 

“ถ้ามันแค่ไม่กี่ตำลึงชั้นก็พอจะหาทางช่วยได้อยู่หรอก” หลินฟ่านเองก็นึกอะไรไม่ออกเช่นกัน. เงินตั้ง1หมื่นตำลึงมันมากกว่า1ใน3ของรายได้ตระกูลหลินซะอีก. อย่างมากเขาก็ขอมาได้แค่1หมื่นตำลึงแต่ถ้าไปขอมันมาจากพ่อล่ะก็ ท่านคงไม่เห็นด้วยแน่ๆเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของชิยู ไม่ใช่ของเขา.

 

ชิยูก็เริ่มเครียดหนัก ตอนนี้เธอไม่มีพลังอะไรเลย. แต่เธอก็ไม่อยากเสียโอกาสทองนี้ไป.

 

หลินฟ่านเห็นว่าเธอเครียดหนัก จึงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอ้อนี่ ชั้นคิดอะไรออกแล้ว! ชั้นจะไปที่ภูเขา ไปล่าสัตว์ปราณให้ก็แล้วกัน!”

 

เขาว่าความคิดนี้น่าจะดี “สัตว์ปราณธรรมดาๆสามารถขายได้ราคาหลายพันตำลึงเงินเลย. สัตว์ปราณระดับ2มีราคาถึง2หมื่นตำลึง. ถ้าฆ่าระดับ3ได้ก็จะได้ตั้ง1แสนตำลึง. ตอนนี้ระดับของชั้นก็คงไม่กล้าไปท้าสัตว์ระดับ3หรอก แต่ระดับ2ก็น่าจะพอไหว. แล้วถ้าสัตว์ปราณมันมีแก่นพลังปราณอีกก็ยิ่งมีราคามากขึ้น. ก่อนงานประมูลก็อีกตั้ง10วัน ถ้าทุกอย่างราบรื่นดีชั้นน่าจะกลับมาทัน”

 

ชิยูก็คิดเหมือนกัน. จากนิยายต้นฉบับแล้วหลินฟ่านจะไปล่าสัตว์ปราณที่ภูเขา. เพื่อจะไปฝึกฝีมือให้เก่งขึ้นและหาซากสัตว์ปราณมาขายเอาเงิน แล้วก็เอาเงินนั้นไปซื้อยาวิเศษเพื่อพัฒนาตัวเองขึ้นไปอีก.

 

“ชั้นจะไปเตรียมของก่อน” ชิยูลุกขึ้น. เธอต้องเตรียมตัวออกไปล่าครั้งใหญ่. ตอนนี้เธอมีสถานที่ลับเอาไว้เก็บของ มันช่างสะดวกสบายจริงๆ.

 

แต่หลินฟ่านก็ห้ามเธอไว้ “เธอห้ามไปเด็ดขาด! เธอเป็นแค่คนธรรมดา. อยากจะไปให้สัตว์ปราณเคี้ยวเล่นรึไง?”

 

“.....” ชิยูลืมเรื่องนี้ไปเลย “แต่….ถ้านายไปคนเดียว ชั้นก็ไม่สบายใจน่ะสิ. ชั้นไม่อยากนั่งงอมืองอเท้าอยู่นี่หรอกนะ! ให้ชั้นไปด้วยเถอะ ชั้นดูแลตัวเองได้น่า”

 

ถ้าเธอเจออันตรายเข้าจริงๆ เธอก็สามารถหนีเข้าไปในมิติส่วนตัวได้.

 

“อันตรายเกินไป” หลินฟ่านปฏิเสธ. เขาค่อนข้างจริงจังกับเรื่องนี้มาก.

 

“วางใจเหอะน่า ชั้นดูแลตัวเองได้! ชั้นไม่ถ่วงแข้งขานายหรอก!” ชิยูสัญญา.

 

สุดท้ายชิยูก็ดึงดันจะไปจนหลินฟ่านยอม. ทั้งสองคนรีบเก็บของที่ต้องใช้ทันทีแล้วรีบไปแจ้งทางตระกูลให้รู้. แต่ตอนหลินฟ่านไปบอกลู่หยาน เรื่องก็ยากขึ้นซะงั้น.

 

“มันอันตรายเกินไปนะ! ก็แค่เงินหมื่นตำลึงเอง ชั้น…” ลู่หยานยังพูดไม่จบชิยูก็พูดแทรกขึ้นมา “ลู่หยาน เธออยากไปกับเรามั้ยล่ะ? เอ่อะ ดีเลยสิ! ชั้นกำลังคิดอยู่พอดีว่าหลินฟ่านคงจัดการคนเดียวไม่ไหว. ถ้าเธอไปกับเราก็คงไม่มีปัญหาแล้วล่ะ”

 

ลู่หยานทำหน้าแปลกๆ แล้วเธอก็ตกลง “ก็ได้ ชั้นจะไปด้วย” แต่จู่ๆเธอก็หันมาคุยกับชิยูว่า “เธอจะไปด้วยทำไมเล่า? เราไม่มีพลังพอจะปกป้องเธอหรอกนะ”

 

“ชั้น...ชั้นเองก็ต้องการเงินเหมือนกัน…” ชิยูพูดอย่างกระอั่กกระอ่วม.

 

ลู่หยานไม่พูดอะไรอีกแล้วหันไปหยิบการ์ดคริสตัลออกมาแล้วเอาให้ชิยู “ในการ์ดนี้มีเงินอยู่จำนวนนึง. เอาไปสิ. ถือซะว่าเป็นของขวัญจากชั้น. เธอไม่ต้องไปเสี่ยงชีวิตหรอก”

 

พอเห็นการ์ดคริสตัล ชิยูก็รับมาอย่างเต็มใจ “งั้นขอให้พวกเธอเดินทางอย่างปลอดภัยนะ ชั้นจะรอพวกเธอสองคนกลับมา อยู่ที่นี่”

 

หลินฟ่าน “.....”

 

ใครนะที่เขาเสนอความคิดให้ว่าจะไปล่าสัตว์ปราณบนเขาน่ะ?

 

พอเห็นท่าทางของชิยู ลู่หยานก็ดีใจมากๆ เธอรีบไปควงแขนหลินฟ่านแล้วพูด “ท่านพี่หลินฟ่านคะเราไปกันเถอะ!”

 

หลินฟ่าน “....”

 

สุดท้ายทั้งสองคนก็จากไป. ชิยูรีบเปิดการ์ดออกมาดูว่ามีเงินเท่าไหร่.

 

ในโลกนี้ เนื่องจากหลายๆคนคิดว่าการพกเงินทองไปไหนมาไหนเยอะแยะนั้นไม่สะดวก ทางธนาคารจึงสร้างการ์ดคริสตัลนี้ขึ้นมา. ตราบใดที่มีการ์ดพวกนี้อยู่ ก็สามารถเบิกเงินจากในธนาคารมาใช้ได้.

 

สำหรับผู้หญิงแบบลู่หยานแล้ว เงินนั้นเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยมาก. ดังนั้น เมื่อตะกี้เธอคิดว่าจะเอาให้หลินฟ่านแต่ชิยูดันพูดขึ้นมาซะก่อน. ชิยูไม่อยากให้เธอพูดออกมา เพราะนั่นจะเป็นการทำร้ายเกียรติของหลินฟ่าน. วัยรุ่นทุกคนนั้นย่อมมีเกียรติศักดิ์ศรีของตัวเอง ถ้ามันจะแปดเปื้อนเพราะเรื่องแบบนี้ล่ะก็ ชิยูคงรู้สึกแย่แน่.

 

พอเธอไปถึงที่ธนาคาร ชิยูก็แทบจะกระอั่กเลือดออกมาทันทีที่รู้ว่าในการ์ดนี้มีเงินอยู่เท่าไหร่. ทำไมลู่หยานถึงมีเงินอยู่แค่หมื่นเดียวล่ะเนี่ย? ไล่ตามพวกเขาไปทันมั้ย?

 

ชิยูทำอะไรไม่ได้เลย.

 

ชิยูกังวลหนักมากขณะที่10วันนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว. งานประมูลเริ่มไปแล้ว. หลินฟ่านก็กลับมาทันก่อนปิดงาน1วัน เขาเอาเนื้อสัตว์ปราณกลับมาเยอะแยะด้วย. เนื้อบางอันเป็นของสัตว์ปราณระดับ2เลย.

 

ชิยูยิ้มขณะที่รับพวกมันมา.

 

เธอไม่ได้ไปงานประมูลแต่นั่งอยู่ร้านอาหารแล้วนับเงิน.

ร้านขายดีเรื่อยๆแต่ก็ทำกำไรได้แค่ไม่กี่100ตำลึงเงินเอง.

 

บ่ายวันนั้นงานประมูลก็ได้จบลงแล้ว. เศรษฐีหลายคนพากันมาที่ร้านเพื่อฉลอง.

 

ชิยูจึงถามได้แค่ข่มตัวเองไว้แล้วออมเงิน. บางทีเธออาจจะเจอเมล็ดอัคคีอีกอันวางขายก็ได้ในอนาคต. ตอนนั้นเธอคงจะซื้อมันไหวแล้ว.

 

ร้านขายดีมากๆจนร้านปิดเกือบเที่ยงคืนกว่าๆ. คุณตากับชิยูเก็บข้าวของแล้วกลับบ้านกัน. ตอนนี้พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลหลิน.

 

หลังจากเธออาบน้ำเสร็จและพร้อมจะเข้านอนแล้ว เธอก็สังเกตุเห็นว่าหลินฟ่านกำลังยืนอยู่ด้านนอกประตู เหมือนกำลังรอเธออยู่.

 

“นายยังไม่นอนหรอ?” พอเห็นเขาชิยูก็ถาม.

 

หลินฟ่านยื่นมือออกมา “เอาการ์ดของลู่หยานมาให้ชั้นด้วย”

 

“อ่า” ชิยูส่งการ์ดให้เขา.

 

จากนั้นหลินฟ่านก็รับการ์ดมาในมือซ้ายแล้วยื่นมือขวาออกไป พอเขาแบบมือออกมา. มีแสงจ้าออกมาบนมือของเขา. นี่มันเมล้ดอัคคีหนิ. เมล็ดนี้ดูเล็กมากๆ มันมีสีออกเขียวๆ. ชิยูตกใจจนพูดไม่ออก.

 

“นี่มัน…”

 

“เอ้านี่ เธอได้ซื้อมันไว้แล้ว” หลินฟ่านพูด.

 

ภายใต้ความมืดนั้นชายหนุ่มหน้าตาดียืนสง่าอยู่.

 

“นาย….” ทันใดนั้นชิยูก็ซึ้งใจ.

 

เจ้าหนุ่มนี่…..

 

ชิยูรับเมล็ดอัคคีมาอย่างดี เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนเบาๆที่ออกมาจากมัน.

 

จากนั้นก็มองไปทางหลินฟ่านแล้วพูด “ขอบใจนะ! ชั้นจะตอบแทนนายทีหลังแน่ๆ!”

จากนั้นหลินฟ่านก็ลูบหัวเธอแล้วหัวเราะ “ถ้างั้นก็รีบโตล่ะ!”

 

“.....”

 

หมายความว่าไงวะนั่น?