ตอนที่ 84: ผลไม้วิญญาณ

ตอนที่ 84: ผลไม้วิญญาณ

“ว้าว…นี่คือลิงสีเงินเหรอและต้นไม้เรืองแสงขนาดใหญ่ตรงกลางคืออะไร?” ยูรุ พึมพำด้วยเสียงต่ำหลังจากเห็น วานรสีเงิน

อย่างไรก็ตามไม่เหมือนก่อนหน้านี้พวกมันไม่ได้นอนหลับอยู่รอบ ๆ ต้นไม้

“เอ - มัน…กินกันเองเหรอ?!” ยูรุปิดปากของเธอด้วยความตกใจหลังจากที่รู้ว่าวานรสีเงินกำลังกินพวกมันที่ถูกหยวนฆ่าไป

"นั่นเป็นธรรมชาติของพวกมัน - พวกมันกินอะไรก็ได้เมื่อหิว" เสี่ยวฮัวกล่าว

"สำหรับต้นไม้เรืองแสงนั่นคือต้นไม้แห่งวิญญาณมันสามารถเติบโตและออกผลเป็น ผลไม้วิญญาณ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อฐานการฝึกฝนของคน ๆ หนึ่งอย่างไรก็ตามมันต้องใช้เวลาหลายสิบปีในการเติบโตแม้แต่ต้นเดียวและลิงสีเงินก็ได้กินพวกมันทั้งหมดไปแล้ว"

“ช่างน่าเสียดาย…” ยูรุ ถอนหายใจ

"ยังไงก็ตามเรามาเคลียร์ รังอสูร นี้กันเถอะเสี่ยวฮัวอย่าเพิ่งทำอะไรแม้ว่าเธออาจจะไม่ใช่ผู้เล่น แต่เธอก็ยังเป็นภูตรับใช้ของพี่เทียนดังนั้นการมีส่วนร่วมของเธออาจยังคงถูกนับรวมกับของพี่ชายฉัน และอาจจะปรากฏในประกาศ "

เสี่ยวฮัวพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ กับคำพูดของ ยูรุ

ยูรุ จ้องมองไปที่ ลิงเงิน กลุ่มใหญ่ที่รวมตัวกันเป็นวงกลมในขณะที่กิน พวกมัน ที่ตายไป

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ และเหวี่ยง พัดทอวิญญาณ

"ใบมีดวายุ!"

ส่วนโค้งของลมที่ทรงพลังบินไปยังวานรสีเงินในแนวนอนและก่อนที่ลิงสีเงินจะสามารถตอบสนองได้ใบมีดลมได้หั่นลิงสีเงินเป็นครึ่งโหล

“อุฮุ! ฮ่าฮะ! อุอุ!”

เมื่อได้รู้ตัววานรสีเงินก็ทิ้งอาหารทันทีและพุ่งเข้าใส่ยูรุ

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นออร่าอันยิ่งใหญ่ที่เปล่งออกมาจากเสี่ยวฮัวพวกเขาก็หยุดลงทันทีและยืนอยู่ที่นั่นราวกับว่าพวกเขาเป็นรูปปั้นหิน

“อะไรหน่ะ?”

แม้ว่า ยูรุ จะตกตะลึงกับสถานการณ์ แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะหยุดและยังคงขว้าง ใบมีดวายุ ไปที่ ลิงสีเงิน

โห่! โห่! โห่!

ลิงสีเงินทิ้งตัวลงทีละตัว แต่ไม่มีใครกล้าขยับราวกับว่าพวกมันโดนตรึงกับที่มาจากความกลัว

ไม่กี่นาทีต่อมาวานรสีเงินทั้งหมดถูกสังหารโดย ยูรุ และมีการประกาศให้โลกได้เห็น

�ยินดีด้วย! ผู้เล่น ยูรุ กลายเป็นผู้เล่นคนแรกที่สามารถเคลียร์ ดันเจี้ยน วานรสีเงิน ได้! »

เมื่อหยวนเห็นประกาศบนท้องฟ้ารอยยิ้มโล่งใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

เมื่อยูรุกลับมาข้างนอกหยวนกล่าวชมเธอว่า "ว้าวเร็วกว่าที่ฉันคาดไว้ทำได้ดีมาก ยูรุ "

อย่างไรก็ตาม ยูรุ ไม่ได้เฉลิมฉลองและเพียง แต่ถอนหายใจด้วยเสียงที่หดหู่“มีบางอย่างผิดปกติกับ ลิงเงิน ดูเหมือนว่าพวกมันจะโจมตีฉันในตอนแรก แต่พวกมันก็หยุดเคลื่อนไหวและปล่อยให้ฉันฆ่าพวกมันโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ . มันไร้สาระและไม่สนุกเลย!”

“เอ่อ…” หยวนพูดไม่ออกและไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อเธออย่างไรเพราะเขาสนใจแค่ว่าเธอบาดเจ็บหรือไม่

"อย่างไรก็ตามเธอสามารถเคลียร์ดันเจี้ยนและได้รับประกาศนี่ทำให้เธอกลายเปฺน เอนเชสเตอร์ *(1) ใช่มั้ย?" หยวนถามเธอ

"แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นเนื่องจากมันเป็นเพียงดันเจี้ยนกระจอกงอกง่อย เทียบไม่ได้กับการได้รับภูตระดับเทพแบบพี่สักหน่อย " ยูรุ กล่าว

“อืม…ถ้าอย่างนั้น เธอต้องการหาดันเจี้ยนอีกสองสามแห่งเพื่อเคลียร์ไหม?” หยวนถามเธอครู่ต่อมา

"ไม่เป็นไร."

“แล้วตอนนี้เธออยากทำอะไร?”

“ฉันอยากจะออกเดินทางครั้งยิ่งใหญ่ซึ่งอาจใช้เวลาหลายวันหรือเป็นสัปดาห์กว่าจะเสร็จสมบูรณ์ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาสำหรับตอนนี้ดังนั้นฉันจึงต้องการใช้เวลาที่เหลืออยู่เพื่อตามหาภูตรับใช้” ยูรุ กล่าว

"ภูตรับใช้หรอ เธอคิดว่ายังไงเสี่ยวฮัวมีวิธีใดที่เราจะช่วยให้น้องสาวของฉันทำให้สัตว์ร้ายเชื่องได้บ้าง" หยวนถามเธอ

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและกล่าวว่า "มันง่ายมากที่จะทำให้สัตว์เชื่องคุณแค่ต้องให้อาหารมันและถ้ามันชอบคุณคุณสามารถพยายามทำให้มันเชื่องได้"

“หือง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” ยูรุ มองไปที่เธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

เสี่ยวฮัวพยักหน้าอีกครั้งและกล่าวว่า "นอกจากนี้ยังมีเทคนิคที่ช่วยให้คุณเชื่องและควบคุมสัตว์ร้ายได้"

"เรามาลองวิธีการให้อาหารกันก่อนว่าเราควรให้อาหารแบบไหนดี?" ยูรุ ถาม

“มันขึ้นอยู่กับว่าสัตว์ร้ายชนิดใดที่เธอพยายามทำให้เชื่อง แต่ส่วนใหญ่ชอบอาหารที่มีพลังงานทางจิตวิญญาณโดยเฉพาะ ผลไม้วิญญาณ เกือบจะได้รับการรับรองว่าสัตว์ร้ายส่วนใหญ่เชื่องด้วยผลไม้วิญญาณ” เสี่ยวฮัวกล่าว

“ผลไม้วิญญาณ เหรอช่างน่าเสียดายที่วานรสีเงินได้จับพวกมันไปหมดแล้ว” ยูรุ ถอนหายใจ

"เธอสามารถซื้อ ผลไม้วิญญาณ ได้ในตลาดซึ่งมีมูลค่าประมาณ 500,000 เหรียญทองต่อชิ้น"

"500,000 เหรียญทอง!" ยุรุ อุทาน "นั่นเป็นเงินจำนวนมาก แต่พี่สามารถจ่ายได้โดยไม่มีปัญหาใช่มั้ย?"

หยวนเริ่มเหงื่อตกทันทีที่ได้ยินคำพูดของเธอและเขาก็พูดอีกสักครู่ว่า "ฉันเหลือเพียง 200,000 เหรียญทอง"

"หือเป็นไปได้ยังไงพี่ยังคงเป็นอันดับหนึ่งในกระดานผู้นำความมั่งคั่งแน่นอน พี่ต้องมีมากกว่า 200,000 เหรียญทอง!" ยูรุ กล่าว

“อืม…ส่วนใหญ่อยู่ในความครอบครองของเสี่ยวฮัว” หยวนกล่าว

ยูรุมองไปที่ เสี่ยวฮัว และพูดว่า "แต่ความมั่งคั่งนั้นยังคงเป็นของพี่ชายใช่ไหม"

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและกล่าวว่า "เสี่ยวฮัวถือไว้ให้พี่หยวนเท่านั้น"

"แล้วมีปัญหาอะไร" ยูรุ ยังคงถามต่อไป

"ฉันไม่ต้องการพึ่งพาเสี่ยวฮัวมากเกินไปและต้องการหาเงินด้วยตัวเองดังนั้นฉันจึงไม่อยากใช้เงินที่เราได้รับจากการขายสมบัติของเธอเว้นแต่จะเป็นกรณีฉุกเฉิน" หยวนอธิบายให้เธอฟัง

"โอ้ฉันเข้าใจแล้ว ... งั้นฉันจะถามเธอ" ยูรุ พูดและเธอพูดต่อ "เสี่ยวฮัว ฉันสามารถยืม 500,000 เหรียญทองจากเธอได้หรือไม่ฉันจะจ่ายคืนให้เธอในอนาคต ฉันจะไม่พึ่งพาพี่ชายของฉันได้ตลอดไป"

เสี่ยวฮัวพยักหน้าเล็ก ๆ ของเธอและหยิบ 500,000 เหรียญทองก่อนที่จะมอบให้ยูรุโดยไม่กระพริบตา ในสายตาของผู้ฝึกฝนในระดับของเธอ 500,000 เหรียญทองเป็นความมั่งคั่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“เธอแน่ใจเหรอยูรุมันแค่ 500,000 เหรียญทอง…เจ้าไม่ต้องจ่ายคืนให้เราก็ได้” หยวนพูดกับเธอ

“ฉันยืมมาจากเสี่ยวฮัวไม่ใช่คุณพี่ชายและฉันก็ไม่หน้าด้านพอที่จะรับเงินโดยไม่ต้องจ่ายคืนและอย่างที่ฉันบอกไปฉันไม่ต้องการพึ่งพาพี่มากเกินไปถ้าทำได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอหยวนก็พยักหน้า

"อย่างไรก็ตามเราจะซื้อผลไม้วิญญาณได้ที่ไหน" ยูรุ ถาม

"ผลไม้วิญญาณ ค่อนข้างหายากมี แต่ร้านหรูหราเท่านั้นที่จะมี" เสี่ยวฮัวกล่าวและเธอกล่าวต่อ "มีสถานที่ยอดนิยมในเมืองฟีนิกซ์ชื่อ 'ลานค้าขายฟินิกซ์ทอง' และคุณจะพบสมบัติที่หายากและมีค่าที่สุดที่นั่น .”

"เยี่ยม! ที่นี่อยู่ที่ไหน" ยูรุ ถาม

"อยู่ห่างออกไปประมาณ 5,000 ไมล์ถ้าเราออกไปตอนนี้เราควรไปถึงที่นั่นภายในเช้าวันพรุ่งนี้" เสี่ยวฮัวกล่าว

"พรุ่งนี้เช้าเหรอคุณคิดว่าไงยูรุ ส่วนฉันเล่นตลอดทั้งคืนได้" หยวนพูดกับเธอ

"งั้นรีบเลย เนื่องจากฉันมีเวลาอีกเพียงหนึ่งวันก่อนที่ฉันจะต้องกลับไปโรงเรียนฉันก็อยากจะเล่นกับพี่ให้นานที่สุด" ยูรุพยักหน้า

หลังจากได้หยิบดาบบินของเขาหยวนก็อุ้ม ยูรุ ขึ้นมาและกระโดดขึ้นไปบนดาบก่อนที่ เสี่ยวฮัว จะบินขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับพวกเขา

"แม้ว่าจะต้องใช้เวลาสักพัก แต่ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะสามารถใช้ดาบบินได้ด้วยตัวเอง" ยูรุ กล่าว

"ฉันด้วย." หยวนพยักหน้า

หลังจากบินไปได้สักพักพวกเขาก็ลงมาเพื่อพักผ่อนอย่างรวดเร็ว หลังจากบินไปได้สองสามชั่วโมงพี่น้องก็ออกจากระบบชั่วคราวเพื่อรับประทานอาหารค่ำ

เมื่อพวกเขากลับเข้าสู่เกมพวกเขาก็กลับไปที่การเดินทางของพวกเขาและ ยูรุ จะหลับไปในอ้อมแขนของ หยวน ในไม่ช้า

หลายชั่วโมงต่อมาเมื่อ ยูรุ ตื่นขึ้นพวกเขาเดินทางไปแล้วกว่า 5,000 ไมล์

"สวัสดีตอนเช้า ยูรุ เราน่าจะไปถึงที่นั่นภายในหนึ่งชั่วโมง" หยวน พูดกับเธอ

“พี่…? โอ้ไม่นะฉันเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนบินรู้สึกดีมาก!” ยูรุ อุทาน “ฉันขอโทษพี่…”

“เธอขอโทษทำไม” หยวนส่ายหัว

“ถึงพี่จะทำเพื่อฉัน แต่ฉันก็หลับไปและทิ้งพี่ไว้คนเดียว…” เธอถอนหายใจ

"ไม่เป็นไรดูตรงนั้นสิ - ฉันเห็นนกฟีนิกซ์" จู่ๆหยวนก็พูดกับเธอ

"อะไรนะ! นกฟีนิกซ์?!" ยูรุ หันไปมองทันทีที่เขามองเห็นนกตัวใหญ่บนท้องฟ้า

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเข้าใกล้มันมากขึ้นพวกเขาก็รู้ว่าแท้จริงแล้วนกฟีนิกซ์เป็นว่าวฟีนิกซ์ขนาดมหึมาที่บินมาจากเมือง

"ว่าว?" ยูรุพึมพำด้วยเสียงที่ต่ำและประหลาดใจเนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของเธอที่ได้เห็นว่าวขนาดใหญ่เช่นนี้

“มีข่าวลือว่าปัจจุบันมีนกฟีนิกซ์ที่ยังมีชีวิตอาศัยอยู่ในเมืองและว่าวนั้นใช้เพื่อเป็นเกียรติแก่นกฟีนิกซ์” เสี่ยวฮัวกล่าว

“ เดี๋ยวก่อน…มีนกฟีนิกซ์ตัวจริงอาศัยอยู่ในเมืองแน่นอนว่ามันต้องเป็นของปลอมใช่มั้ยท้ายที่สุดใครจะไปพลาดการมองเห็นนกฟีนิกซ์อันสง่างาม ยูรุ กล่าว

"สัตว์วิเศษเช่นนกฟีนิกซ์ถือเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์และพวกมันมีความสามารถในการสร้างร่างมนุษย์เมื่อพวกมันไปถึงฐานการฝึกฝนขั้นสูง ดังนั้นจึงเป็นนกฟินิกซ์ที่อาศัยอยู่ แต่เป็นร่างมนุษย์ของฟินิกซ์ที่อาศัยอยู่ " เสี่ยว ฮัวอธิบาย

“ถ้ามีนกฟีนิกซ์จริงๆฉันก็อยากจะพบสักตัว…” ยูรุ ถอนหายใจขณะที่พวกเขาลงมาจากเมืองไม่กี่ไมล์

…………

*(1) เอนเชสเตอร์ (ผู้เล่นคนแรกที่เคลียร์สิ่งต่างๆได้ ผู้แปลขอนุญาติเปลี่ยนคำเรียกเป็นผู้เล่นตำนาน)