ตอนที่ 131 อลิสซ่า

ตอนที่ 131 อลิสซ่า

ไนเรลบินออกไปด้วยความเร็วสูงมาหยุดรออยู่ที่หลุมที่เต็มไปด้วยซอมบี้นับ 8 พันตัว ที่นี่มีผู้พิทักษ์อยู่ประมาณ 100 คนมารออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับอาวุธระดับ 4 จำนวนมาก

มีทั้งดาบ เกราะ และเสื้อคลุม และชุดพร้อมรบสำรองไว้มากมาย ด้านหลังยังมีเจ้าหน้าที่สวมเสื้อคลุมเพื่อกันสายฝนที่ตกลงมา ซึ่งเจ้าหน้าที่พวกนี้รับผิดชอบเสบียงอาหารอยู่ด้านหลังอีกหลายคน ตอนนี้ดูเหมือนพวกเขาพร้อมที่จะไปรบที่ไหนซักแห่งไม่มีผิด

ซึ่งอันที่จริงพวกเขาก็เตรียมพร้อมรบกันจริง ๆ เพราะหลังจากคัดเลือกคนแล้วไนเรลคิดจะเดินหน้าไปที่เมืองซานติเกียต่อเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

ในครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ไนเรล แต่มีคูเปอร์ โลแกนมนุษย์หมาป่า เฒ่าไมเคิลและมนุษย์เหล็กเอมเบอร์มาด้วย ซึ่งการที่ไนเรลเรียกตัวทั้ง 4 คนมานั้นก็เพื่อให้เข้ามาดูแลกองกำลังกองกำลังหมาป่า กองกำลังพยัคฆ์

โดยผู้นำกองกำลังหมาป่าคือ โลแกนมนุษย์หมาป่าและรองผู้นำคือเฒ่าไมเคิล ส่วนกองกำลังพยัคฆ์แน่นอนว่าต้องเป็นคูเปอร์และรองผู้นำคือ มนุษย์เหล็กเอมเบอร์

ส่วนกองกำลังเวหานั้นไนเรลยังไม่เลือกเพราะกองกำลังเวหานั้นมันเป็นกองกำลังที่ต้องสมกับชื่อของมันคือ สมาชิกจะต้องมีความสามารถในการบิน แต่ตอนนี้ไนเรลยังไม่เจอคนที่เหมาะสม อีกอย่างไนเรลก็ไม่รู้ว่าหลังจากคนที่ผ่านการคัดเลือกแล้วจะมีมนุษย์ชั้นสูงที่มีความสามารถในการบินอยู่สักกี่คนดังนั้นเขาจึงปล่อยมันว่างไปก่อน

ในตอนแรกหลังจากทั้ง 4 คนได้ทราบเรื่องต่างก็พากันยินดีตอบตกลงทันที เนื่องจากที่ผ่านมาพวกเขานั้นเห็นคนอื่น ๆ ทำงานแต่ในขณะที่ตัวเองนั้นเอาแต่นั่งว่าง ๆ อยู่ในสมาพันธ์ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์จึงทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดมาก

แต่ก็ไม่สามารถโทษพวกเขาได้ เพราะถ้าพูดถึงความสามารถของพวกเขานั้นคือการต่อสู้จะให้ไปจัดการหรือบริหารสมาพันธ์แบบเอวาหรือดูเรื่องเอกสารแบบดามินก็ไม่ไหว หรือจะเป็นแบบเมสันกับจูเรียพวกเขาก็ไม่มีความสามารถพอ ขนาดเจแดน ดีแลน เกรย์สัน ลีวาย แมทธิว ยังได้รับมอบหมายงานไปทำกันแล้วที่ผ่านมาทั้ง 4 คนจึงรู้สึกกดดันมากเป็นพิเศษ ตอนนี้โอกาสในการพิสูจน์ตัวมาถึงแล้วทุกคนจึงดูเหมือนอัดแน่นไปด้วยพลังงานที่พร้อมฆ่าฟันซอมบี้ทั้ง 8 พันตัวอย่างเต็มที่

ไนเรลได้แต่ห้ามปรามไป เพราะซอมบี้พวกนี้เป็นของที่เขาเอาไว้ทดสอบเหล่าลูกแกะที่กำลังจะมาถึง

หลังจากนั้น 4 วันขณะที่ไนเรลกำลังนั่งแยกผลคริสตัลวิวัฒนาการที่อยู่ในลังก็มีผู้สมัครกลุ่มแรกเดินทางมาถึงด้วยสภาพบาดเจ็บยับเยินมากันเลยทีเดียว หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนทยอยมาถึงเรื่อย ๆ

ผ่านไปถึงวันที่ 5 ตามเวลาที่กำหนดก็มีคนที่รอดมาถึงที่นี่กว่า 1600 คนและที่เหลือศูนย์หายไปเกือบ ๆ พันคนในใจของพวกเขานั้นก็รู้ดีว่าถ้าคนพวกนั้นไม่ยอมแพ้กลับไปแล้วส่วนใหญ่ก็คงตายกันหมด แต่ไม่มีใครพูดถึงคนที่หายไปเลยแม้แต่น้อย เพราะไม่มีใครบังคับพวกเขามาตายสักหน่อย

“1,600 คนงั้นหรือ ถือว่ายังมากไปอยู่ดี แต่เอาเถอะอย่างไรทุกคนก็มาถึงแล้วงั้นก็มาเริ่มกันเถอะ....” แต่ยังไม่ทันที่ไนเรลจะพูดจบก็มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาจากป่าด้วยสภาพมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอสูงประมาณ 150 เซนติเมตร เมื่อมองดี ๆ ราวกับว่าเธอเป็นเด็กมัธยมไม่มีผิด

ในใจหลาย ๆ คนที่มองดูอยู่อุทานเป็นเสียงเดียวกันว่าเด็กตัวกะเปียก

“รอ...รอด้วยค่ะ ฉัน ๆ มา...มาสาย” หญิงสาวพูดด้วยความเหนื่อยหอบ แต่เมื่อเธอรู้ว่ายังคงมาทันสายตาของหญิงสาวก็เป็นประกายขึ้นมารีบวิ่งไปรวมกับคนอื่น ๆ

“ทำไมถึงมีเด็กตัวกะเปียกมาสมัครด้วยละเนี่ย” คูเปอร์พูดด้วยความสงสัย แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะอ่อนไหวกับคำว่า เด็กและตัวกะเปียกมาก เธอจึงรู้สึกโกรธและเถียงกลับไปทันที “ฉันไม่ใช่เด็กนะ ฉันอายุตั้ง 23 แล้ว”

หญิงสาวเท้าเอวขณะยืนประชันหน้ากับคูเปอร์อย่างไม่เกรงกลัวราวกับลูกแกะที่ไม่กลัวหมาป่า คูเปอร์ที่โดนท้าทายซึ่ง ๆ หน้าก็ไม่ได้กลัวเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เขารู้สึกไม่พอใจมากกว่าที่มียัยเด็กตัวกระเปียกมายืนเชิดหน้ามองเขาแบบนี้ แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรไนเรลก็พูดขึ้นมาซะก่อน

“เอาละ ในเมื่อมาครบแล้วก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า ในหลุมมีซอมบี้อยู่ประมาณ 8 พันตัว และนั้นคือเป้าหมายของพวกนาย” ไนเรลชี้ไปที่หลุมด้านหลัง จากนั้นก็กล่าวต่อ “คนที่ฆ่าและตัดหัวของพวกมันมาได้ครับ 30 ตัวก่อนก็จะได้เข้าร่วมกับเรา”

ไม่รอช้าไนเรลก็กระทืบเท้าด้วยความรุนแรง เสียงมันดังราวกับระเบิดพื้นดินที่ปากขอบหลุมที่ไนเรยืนอยู่พังทลายลงจนกลายเป็นทางลาดลงไปหาฝูงซอมบี้

ฝูงซอมบี้ที่หาทางปีนขึ้นมาสักพักแล้วเมื่อเห็นว่าที่ตรงชายหนุ่มยืนอยู่สามารถขึ้นไปด้านบนได้พวกมันก็ดาหน้าเดินเข้ามา

แต่มันไม่ใช่แค่นั้นเพราะพวกมันทั้งหมดเต็มไปด้วยความหิวกระหายราวกับไม่ได้กินอะไรมาหลายปีตรงเข้าหากลุ่มคนที่มาเข้าร่วมทดสอบทั้ง 1,601 คน

เมื่อทุกคนเห็นต่างก็พากันถอยหนีจากฝูงซอมบี้ แต่แล้วไม่รู้ว่าผู้พิทักษ์มาพันธ์นักล่ามายืนล้อมพวกเขาอยู่ด้านหลังตอนไหน ต่างชี้ดาบมาท่พวกเขาและตะโกน

“ใครถอยตาย ไม่สู้ตาย” ดาบหนักชี้ไปที่กลุ่มด้วยความกระหายไม่สามารถมองเห็นความลังเลในสายตาของพวกผู้พิทักษ์สมาพันธ์เลยแม้แต่น้อย

“พวกนั้นเอาจริง ถ้าเราถอยพวกมันฆ่าเราแน่ ๆ”

“พวกกระจอกเอ๊ยหลบไป ก็แค่ซอมบี้จะไปกลัวอะไร”

มนุษย์ชั้นสูงทั้งที่รอดมาถึงทั้งสองร้อยคนต่างก็เปิดฉากบุกซอมบี้ตัดหัวซอมบี้กันอย่างเมามัน ขณะที่มนุษย์ธรรมดาที่เห็นดังนั้นก็เข้าร่วมด้วย แต่ก็มีหลายคนที่หวาดกลัวกรีดร้องด่าต่อสมาพันธ์นักล่า

“พวกแกมันบ้า พวกเขาเป็นมนุษย์ชั้นสูงก็ได้เปรียบสิ”

“ใช่ ๆ ไม่ยุติธรรมเลยแม้แต่น้อย อย่างน้อยลดจำนวนให้พวกเราครึ่งหนึ่งสิ”

“หึ” แต่ยังไม่ทันไรเสียงของไนเรลก็ดังขึ้นมา พร้อมกับที่ลูกไฟยิงเข้ามาคนที่กำลังด่าทอสมาพันธ์นักล่าเผาทั้งร่างกายและวิญญาณตกตายไป

คนที่เหลือเมื่อเห็นดังนั้นก็ต่างตกตะลึงไม่คิดว่าไนเรลจะกล้าฆ่ามนุษย์อย่างโจ่งแจ้งแบบนี้

“มีใครยังร้องขอความยุติธรรมอีกไหม ถ้าอยากได้พลังก็ต้องใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน ส่วนพวกเขาที่เป็นมนุษย์ชั้นสูงอยู่แล้วจะเรียกว่าเอาเปรียบได้อย่างไร ถ้านายอยากเป็นมนุษย์ชั้นสูงแบบพวกเขาก็ไปตัดหัวพวกบัตซบซอมบี้มา 30 ตัวแล้วฉันจะให้โอกาสพวกนายในการเป็นมนุษย์ชั้นสูง แต่ถ้าไม่ก็นอนตายและกลายเป็นซอมบี้ให้คนอื่นตัดหัวซะ”

ไนเรลพูดด้วยความดุดันเหมือนกับที่เขาเคยใช้กับพวกผู้พิทักษ์สมาพันธ์มาก่อน ตอนนี้ไนเรลกลับมาส่วนบทโหดอีกครั้ง

คนทั้ง 1601 คนต่างเงียบปากลงไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก หญิงสาวตัวกระเปียกที่อยู่หน้าสุดเองก็เช่นกัน เธอตรงเข้าหาซอมบี้ด้วยท่าทางดุร้าย อาศัยความได้เปรียบในรูปร่างที่เล็กแต่รวดเร็ว ฆ่าซอมบี้ไปหลายตัวแล้ว

ถึงจะไม่เร็วเท่ามนุษย์ชั้นสูงที่อยู่ด้านหน้า แต่ก็อยู่ในอันดับต้น ๆ ของคนธรรมดา

“ค่อยดูไว้ใครที่ฆ่าครบ 30 ตัวแล้วก็ไปช่วยออกมา” ไนเรลหันไปสั่งคนอื่น ๆ ขณะที่ชายหนุ่มหันหลังเดินออกไป

.......

หลังจากนั้น 6 ชั่วโมงต่อมาภายในหลุ่มเต็มไปด้วยซากศพของซอมบี้ที่นอนตายไร้ศีรษะกองพะเนินรวมกันอยู่ข้างล่าง เลือดกลิ่นคาวผสมกับพื้นดินที่เปียกเเฉะจากสายฝนที่ยังไม่หยุดตกมาหลายเดือนแล้ว

มีผู้สมัครที่ยังเหลือรอดอยู่ราว ๆ 1200 คนกำลังมองดูภาพตรงหน้าด้วยความเหนื่อยล้า พวกเขาทั้งหมดคือคนที่รอดชีวิตมาได้จากการทดสอบ

ทุกคนมองดูผู้พิทักษ์สมาพันธ์ที่กำลังเดินสำรวจดูว่ายังมีซอมบี้ตัวไหนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ จากนั้นก็ฆ่าพวกมันทิ้งอย่างเลือดเย็น

“ดูเหมือนจะเยอะไปหน่อย แต่ก็ยินดีต้อนรับสู่สมาพันธ์นักล่า” ไนเรลพูดจบก็โบกมือให้เจ้าหน้าที่ยกกล่องที่ภายในนั้นบรรจุผลคริสตัลวิวัฒนาการทั้งสามแบบไว้นั้นก็คือ ผลที่ให้ความสามารถ พลังธาตุ พลังกายร่างและสนับสนุนออกมาเปิดดูให้กับทุกคนตรงหน้า

“หยิบไปคนละหนึ่งผล แล้วพรุ่งนี้เช้ามารวมตัวกันอยู่ตรงนี้ ส่วนพวกมนุษย์ชั้นสูงอยู่แล้ว ถ้าไม่เอาผลคริสตัลก็มาหยิบแก่นพลังงานระดับ 4 ไปคนละ 3 ชิ้น”

“แต่ก่อนหน้านั้นพวกนายต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่งก่อน” ไนเรลเปิดใช้ความสามารถ [คำบัญชาเผ่าพันธุ์ C] ในทันที

“ห้ามทรยศสมาพันธุ์นักล่าและฉัน” เสียงของชายหนุ่มดังก้องกังวาลกระจายออกไปปกคลุมคนทั้ง 1200 คนจนมิด

......

ทุกคนตรงหน้ามองด้วยความตื่นเต้นเมล็ดพันธุ์วิวัฒนาการและแก่นพลังงานด้วยความตื่นเต้น รีบวิ่งมาหยิบของที่ต้องการกันอย่างรวดเร็ว

เช้าวันต่อมาทุกคนได้รับผลคริสตัลวิวัฒนาการต่างก็วิวัฒนาการเป็นมนุษย์ชั้นสูงกันหมด คูเปอร์และโลแกนต่างก็มาเลือกสมาชิกของตัวเองด้วยจำนวนที่มากกว่าที่คาดการไว้ทำให้กองกำลังหมาป่า มีสมาชิกทั้งหมด 500 คน ซึ่งกองกำลังหมาป่าทั้งหมดนั้นเป็นพวกมีความสามารถกลายร่าง และเสริมด้วยพวกที่มีความสามารถพลังธาตุ

ส่วนกองกำลังพยัคฆ์พวกเขาคือพวกมีความสามารถสนับสนุน เช่นการเสริมพละกำลัง ความเร็ว การตอบสนองและอื่น ๆ ถึงแบบนั้นกองกำลังนี้ก็ยังคงเสริมไปด้วยพวกมีความสามารถพลังธาตุเช่นกันกับกองกำลังหมาป่า เพราะไนเรลนั้นต้องการให้พวกเขามีความหลากหลายมากขึ้น

แต่ที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นคือกองกำลังเวหา ไนเรลไม่ได้คิดว่าจะมีคนที่มีความสามารถบินได้ เธอคือหญิงสาวร่างเล็กอายุ 23 ปีที่ยืนประจันหน้ากับคูเปอร์ก่อนสู้กับซอมบี้ เธอมีชื่อว่า อลิสซ่า

อลิสซ่าเธอมีความสามารถประเภทกลายร่างเป็นนกน้ำขนาดใหญ่ หลังจากสังเกตอยู่สักพักไนเรลก็สรุปว่ามันคือหงส์

ไนเรลจึงเลื่อนตำแหน่งให้เธอเป็นคนดูแลกองกำลังเวหาไปก่อน อันที่จริงแล้วมันไม่ใช่เพราะว่าเธอน่ารักหรืออะไร แต่กองกำลังเวหามีเธอเป็นสมาชิกคนเดียว

“เธอก็อยู่ในตำแหน่งนี้ไปก่อน หลังจากนี้ถ้าในหมู่พวกสายพลังธาตุมีใครที่ควบคุมพลังจนบินได้ เธอก็ไปดึงตัวมาก็แล้วกัน” ไนเรมองไปที่อลิสซ่า

“นายจะให้ยายกระเปียกนั้นคุมกองกำลังเวหาจริง ๆ งั้นหรือ เธอไม่เด็กไปหรือไง” คูเปอร์ถามไนเรล ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินอยู่

“เดี๋ยวสิใครเด็กกัน ฉันบอกแล้วไงว่าอายุ 23 แล้ว” อลิสซ่าพูดด้วยท่าทีไม่พอใจตะโกนไล่หลังคูเปอร์ไปด้วยความไม่พอใจพร้อมกับพูดพึมพำว่า “ตาลุงคูเปอร์”

“เรื่องนั้นนายไม่ต้องเป็นห่วงในตอนที่ต่อสู้ฉันมองเห็นความโหดเหี้ยมในสายตาเด็กนั้น อย่าได้โดนรูปร่างเหมือนเด็กของเธอหลอกเอาได้ ฉันเชื่อว่าเธอเหมาะสม” ไนเรลพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแปลก ๆ

คูเปอร์เองก็เหมือนจะสัมผัสอะไรได้ในน้ำเสียงของไนเรลและคิดขึ้นได้ว่า เด็กนี่จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนหรือว่าเธอจะเป็นคนของรัฐบาลส่งมา

“ฉันจะจับตาดูเธอ ยัยตัวกะเปียกติดปีก”

......

สามวันหลังจากนั้นไนเรลไม่ได้พากองกำลังทั้งสามกลับไปที่เมืองย่อย 101 ส่วนหนึ่งก็หลีกเลี่ยงไม่ให้ใครรู้เรื่องของทั้งสามกองกำลัง และเลือกจะเริ่มแผนการโจมตีเมืองซานติเกียทันที

อย่ามองว่ามันรวดเร็วแต่อันที่จริงไนเรลเตรียมทุกอย่างพร้อมมาสักพักแล้ว แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่อยู่ ๆ จะพากองกำลังมนุษย์ชั้นสูงมือใหม่ไปถล่มเมืองซานติเกียที่มีซอมบี้อยู่จำนวนมาก ดังนั้นในระหว่างทางไนเรลจึงให้พวกเขาทั้งสามกองกำลังดูดซับแก่นพลังงานระดับสองทั้ง 10 ชิ้นต่อคนให้หมดจนกระทั่งหลายวันต่อมาพวกเขาส่วนใหญ่ก็พัฒนาจากระดับสีขาวไปเป็นระดับสีเทากันแล้ว

เรื่องนี้คงต้องขอบคุณความร่ำรวยของสมาพันธ์นักล่าที่มีแก่นพลังงานระดับต่ำจำนวนมาก ถึงจะระดับต่ำในสายตายไนเรลแต่ในสายตาของมนุษย์ชั้นสูงระดับขาวพวกเขามองว่าแก่นพลังงานระดับสองนั้นมีค่ามาก

ส่วนในเรื่องของประสบการณ์ต่อสู้นั้นไนเรลไม่ได้เป็นห่วงพวกเขามากนัก เพราะกว่าพวกเขาจะมาถึงตรงนี้ได้ต้องฆ่าซอมบี้ไปจำนวนมาก เมื่อมีพลังของมนุษย์ชั้นสูงแล้วไนเรลชื่อว่าพวกเขาจะไม่ทำให้ผิดหวังอย่างแน่นอน

ตอนนี้ไนเรลและคนนับพันเดินมาหยุดอยู่หน้าเมืองซานติเกียบริเวณสะพานที่เขาเคยระเบิดทิ้งในตอนที่หนีออกมาเมื่อตอนที่มาครั้งก่อน