ตอนที่ 81: น้องสาวของผู้เล่นหยวน

ตอนที่ 81: น้องสาวของผู้เล่นหยวน

"ก่อนที่เราจะเริ่มต้นฉันควรแจ้งให้คุณทราบว่านี่มาจากตำรายาโบราณเล่มหนึ่งที่ฉันอ่านในอดีตเนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์การแพทย์ของเรา" หมอหวังกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“ตำรายาโบราณ?” ยูรุเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้

"ใช่แล้วขยะสีดำที่ออกมาจากร่างกายของนายน้อยเป็นสิ่งสกปรก - สิ่งสกปรกที่รวมตัวกันในร่างกายเมื่อเวลาผ่านไป - คล้ายกับสิ่งสกปรกที่สะสมบนใบหน้าและรูขุมขนตามธรรมชาติ แต่สิ่งสกปรกนี้เป็นของเสียมากกว่า และเป็นสิ่งที่โดยปกติไม่สามารถทำความสะอาดจากร่างกายได้เนื่องจากมันรวมตัวอยู่ส่วนลึก ในร่างกายของคุณ "

“แล้วทำไมมันถึงเกิดขึ้นกับพี่ชายของฉัน?” ยูรุถามในภายหลัง

"ฉันไม่รู้" หมอหวังส่ายหัวรู้สึกอับอายเล็กน้อยที่ต้องพูดคำเช่นนี้ว่าเป็นหนึ่งในแพทย์ที่ดีที่สุดในโลก

“แม้แต่ตำรายาโบราณยังไม่ได้กล่าวถึงอะไรเลยเหรอ?”

"น่าเสียดาย."

ยูรุ มองไปที่พี่ชายของเธอก่อนจะพูดต่อ "แล้วทำไมคุณถึงบอกว่ามันเป็นสิ่งที่ดีล่ะ?"

"เพราะสิ่งสกปรกนั้นเป็นอันตรายต่อร่างกายแม้ว่ามันจะไม่ฆ่าเรา แต่ก็เห็นได้ชัดว่าดีกว่าสำหรับร่างกายของเราที่จะกำจัดสิ่งสกปรกออกไป" หมอหวังกล่าว

“ทุกคนมีสิ่งสกปรกเหล่านี้ใช่ไหม?”

“ถูกต้องคุณฉันและทุกคนในโลกนี้ควรมีสิ่งสกปรกเหล่านี้อยู่ในร่างกายของเรา” หมอหวังพยักหน้า

"อย่างไรก็ตามนั่นคือทั้งหมดที่ฉันรู้ อย่างไรก็ตามฉันมีอีกเหตุผลที่จะมาที่นี่ในวันนี้นายน้อย คุณช่วยไปโรงพยาบาลของฉันในวันพรุ่งนี้เพื่อให้ฉันสแกนร่างกายของคุณเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติหรือไม่"

“เธอคิดว่าไงยูรุ?” หยวนถามเธอ

“เราจะเสียเวลาเล่นด้วยกัน แต่ชีวิตของพี่สำคัญกว่า ดังนั้นเราจึงควรไปในวันพรุ่งนี้” ยูรุกล่าว

"ตกลงแล้วนะครับ" หมอหวังพยักหน้า "ฉันจะเห็นพวกคุณในวันพรุ่งนี้."

“เจอกันพรุ่งนี้หมอหวัง!”

เมื่อหมอหวังจากไป ยูรุก็ช่วยหยวนแปรงฟันก่อนจะจับเขาลงบนเตียงของเธอ แม้ว่าห้องของตัวเขาเองจะสะอาดแล้ว แต่กลิ่นเหม็นก็ยังคงอบอวลอยู่และพวกเขาต้องรออีกสักสองสามวันเพื่อให้มันหายไปตามธรรมชาติ

ขณะที่หยวนนอนอยู่บนเตียงยูรุก็ท่องเว็บ อย่างไรก็ตามไม่เหมือนก่อนหน้านี้เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็น 'ผู้เล่นหยวน' ถูกพูดถึงในหัวข้อข่าว รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจจะปรากฏบนใบหน้าของเธอ

'ฮ่าฮ่าฮ่า ... ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าพี่ชายของฉันคือผู้เล่นหยวนการได้เห็นคนเหล่านี้คาดเดาและพูดถึงเขาเป็นเรื่องที่สนุกสนานกว่าร้อยเท่า!' ยูรุหัวเราะในใจขณะที่เธออ่านทุกอย่างเกี่ยวกับผู้เล่นหยวนอย่างเข้มข้นมากขึ้นกว่าเดิม

หลังจากใช้เวลาหลายนาทีในการดูผู้คนที่พูดถึงพี่ชายของเธอจู่ๆยูรุก็มีความปรารถนาที่จะโพสต์บางสิ่งบางอย่างด้วยตัวเองเธอจึงสร้างบัญชีใหม่ภายใต้นามแฝง 'น้องสาวของผู้เล่นหยวน' และโพสต์บนหัวข้อข่าวโดยใช้ชื่อว่า 'ฉันคือน้องสาวของหยวนอยากจะถามอะไรก็ถามมา '

“มาดูกันว่าฉันจะได้คำถามแบบไหน” ยูรุรอด้วยความคาดหวัง

และไม่ถึงนาทีหลังจากที่เธอโพสต์ก็มีคนแสดงความคิดเห็นในโพสต์ของเธอแล้ว

[ถ้าคุณเป็นน้องสาวของผู้เล่นหยวน ฉันก็เป็นพ่อของผู้เล่นหยวน! ฮ่าฮ่าฮ่า!]

"ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้คาดหวังความคิดเห็นประเภทนี้เพราะฉันจะไม่เชื่อเช่นกันหากมีคนที่มีบัญชีใหม่อ้างว่าเป็นน้องสาวของผู้เล่นหยวน" ยูรุ ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

และเมื่อ ยูรุ อ่านความคิดเห็นแรกเสร็จก็มีการแสดงความคิดเห็นอื่นในโพสต์ของเธอ

[บัญชีใหม่เอี่ยมที่อ้างว่าเป็นน้องสาวของผู้เล่นหยวน - ตลกและ…]

[ถ้าคุณเป็นน้องสาวของผู้เล่นหยวนจริง ๆ พิสูจน์สิ]

[คุณประสาทหลอนหรือเปล่า? ใครจะเชื่อคุณ?]

[ช่างมโน!]

ยูรุส่ายหัวของเธอกับคำตอบเหล่านี้ ก่อนที่จะปิดคอมพิวเตอร์และเข้านอน

'แม้ว่าพวกเขาจะถามคำถามที่ดีขนาดไหน ฉันก็จะไม่ตอบคำถามเหล่านี้อย่างจริงจังอยู่ดี' ยูรุคิดกับตัวเองขณะที่เธอนอนข้างๆหยวนที่หลับสนิทแล้ว

'ถ้าโลกนี้ได้รู้ตัวตนของพี่ชายฉันพวกเขาอาจจะพรากเขาไปจากฉันและฉันก็ไม่อาจปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ... ' ยูรุคิดกับตัวเองขณะที่เธอหลับไป

-

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจาก ยูรุเรียนเปียโนเสร็จและป้อนอาหารเช้าหยวน เธอก็เตรียมตัวไปโรงพยาบาลพร้อมกับหยวน

“พร้อมมั้ยพี่ชาย” ยูรุถามเขาซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นสวมชุดทางการที่เธอเลือกโดยเฉพาะ

"ทุกเมื่อเมื่อมีเธออยู่" เขากล่าว

"งั้นไปกันเถอะ" ยูรุพยักหน้าขณะที่เธอเริ่มผลักรถเข็น

และเมื่อถึงเวลาที่พวกเขาออกจากบ้านก็มีรถลีมูซีนสีดำรออยู่ด้านหน้าโดยมีทหารรักษาการณ์สี่คนสวมเครื่องแบบสีดำยืนอยู่รอบ ๆ

“วันนี้เราจะมุ่งหน้าไปทางไหนดีนายหญิง?” คนขับคนหนึ่งถามเธอ

“โรงพยาบาลหมอวัง” เธอตอบอย่างใจเย็น

บอดี้การ์ดอีกคนเปิดประตูรถลีมูซีนให้พวกเขา

เมื่อยุรุอุ้มหยวนเข้าไปในรถลีมูซีนแล้วบอดี้การ์ดก็พับรถเข็นและเก็บไว้ในท้ายรถก่อนจะเข้าไปนั่งข้างในกับพวกเขา

ไม่กี่อึดใจรถลีมูซีนก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

ภายในรถลีมูซีน หยวนนอนอยู่บนเบาะยาวโดยมีเข็มขัดรัดไว้เพื่อที่เขาจะได้ไม่ล้มลงและศีรษะของเขาวางอยู่บนตักของยุรุ

“ตอนนี้พี่รู้สึกยังไงบ้าง?” ยูรุถามเขา

“เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่ฉันไม่ได้ออกจากบ้าน ฉันรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย” หยวนพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

"ตื่นเต้นใช่มั้ยฉันก็จะเหมือนกัน ถ้าหากเราไม่ไปโรงพยาบาล ... " ยูรุกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่หวานอมขมกลืนบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ

สถาการณ์เงียบลง ขณะที่เธอลูบไล้ผมยาวนุ่มสลวยของหยวนอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งพวกเขาไปถึงจุดหมายในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา

"เราถึงแล้วนายหญิง" บอดี้การ์ดพูดกับเธอขณะที่เขาเปิดประตู

เมื่อบอดี้การ์ดคนอื่นดึงรถเข็นออกมาได้ ยูรุก็อุ้มหยวน ไปที่รถเข็นโดยไม่แม้แต่จะขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ ในความเป็นจริงบอดี้การ์ดตระหนักถึงกฎที่เข้มงวดของยุรุ เมื่อต้องสัมผัสกับหยวนเนื่องจากเธอไม่ยอมให้ใครแตะต้องเขาเว้นแต่จะได้รับอนุญาต

เมื่อ ยูรุ และ หยวน เข้าใกล้โรงพยาบาลที่มีขนาดใหญ่โต หมอหวัง ก็รออยู่ที่ทางเข้าในชุดแพทย์ของเขา อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้อยู่คนเดียว เนื่องจากมีอีกคนยืนอยู่ข้างๆเขา - หญิงสาวที่สวยงามในวัยเดียวกับหยวน

"นายหญิง นายน้อย ขอบคุณที่มาเยี่ยม" หมอหวังกล่าวกับพวกเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและเขาพูดต่อ "หลานสาวของฉันได้ยินว่าคุณสองพี่น้องจะมาเยี่ยมเธอจึงตัดสินใจมาเยี่ยมในวันนี้"

"สวัสดีท่านหญิงยู นายน้อยยู! นานมาแล้วนะคะ จากครั้งสุดท้ายได้พบกัน!" หญิงสาวที่สวยงามโบกมือให้พวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเธอ

"มันเป็นเวลานานแล้วหวังซิ่วอิ๋ง" ยูรุกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อนข้างแข็งบนใบหน้าของเธอ

"คุณสามารถพูดคุยกันได้หลังจากไปที่ส่วนตัวมากกว่านี้" หมอหวังกล่าว

"คุณต้องการความช่วยเหลือบ้างไหมท่านหญิงยูฉันสามารถช่วยคุณเข็นนายน้อยได้หากคุณเหนื่อย" หวังซิ่วหยิงพูดกับยูรุเมื่อเธอเข้ามาใกล้

"ขอบคุณสำหรับความหวังดี แต่ฉันจะปฏิเสธอย่างสุภาพเพราะฉันไม่ต้องการรบกวนคุณด้วย" ยูรุกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

"ไม่ต้องกังวลว่าจะรบกวนฉันตอนนี้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลและฉันมีหน้าที่เป็นพยาบาลในการช่วยเหลือคนไข้" หวังซิ่วหยิงตอบ

"... "

แม้จะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ แต่ยูรุก็รู้สึกไม่พอใจกับแนวทางของหวังซิ่วหยิงส่วนใหญ่เป็นเพราะเธอรู้ว่าหวังซิ่วหยิงเป็นแฟนตัวยงของหยวน สมัยเขายังเล่นเครื่องดนตรีอยู่

“ซิ่วอิ๋งฉันรู้ว่าคุณตื่นเต้นที่จะได้เห็นไอดอลของคุณ แต่อย่าเพิ่งตื่นเต้นไปเดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลัง” หมอหวังส่ายหัวใส่เธอ

และเขาพูดต่ออีกสักครู่ "ยังไงก็ตาม ตามฉันมา"

ยูรุ ก็เข็นรถเข็นและเดินตาม หมอหวัง ไป

อย่างไรก็ตามหวังซิ่วหยิงรอจนกระทั่งยุรุและหยวนตามทันก่อนที่จะเดินไปกับพวกเขา

“นายน้อยหยูเทียน จำข้าได้ไหม?” หวังซิ่วหยิงพูดขณะที่พวกเขาเดิน

“ฉันจะลืมเสียงร่าเริงของเธอลงได้อย่างไรหวังซิ่วอิ๋ง” หยวนพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

"โปรดเรียกฉันว่าซิ่วอิ๋งเหมือนที่ปู่ของฉันได้" เธอกล่าว

"ยังไงก็ตามฉันได้ยินมาว่าคุณจะไปเอ็กซเรย์วันนี้คุณโอเคไหม?"

"ใช่ฉันสบายดีมันเป็นเพียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาดังนั้นเราจึงมาที่นี่เพื่อตรวจสอบในกรณีนี้" หยวนกล่าว

“ฉันเข้าใจ…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันหวังว่ามันจะไม่มีอะไรร้ายแรงหรือแย่”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงฉัน”

"ฮิฮิในฐานะแฟนอันดับหนึ่งของคุณแน่นอนฉันคงกังวลเรื่องความเป็นอยู่ของคุณแม้ว่าคุณจะไม่สามารถเล่นเครื่องดนตรีได้อีกต่อไป แต่ฉันก็ยังคงเป็นแฟนหมายเลขหนึ่งของคุณไปตลอดชีวิต!" หวังซิ่วหยิงพูดกับเขาโดยไม่รู้สึกเขินอาย

"... "

ในขณะเดียวกันแม้จะมีการแสดงออกที่สงบของเธอ ยูรุ ก็จ้องมองไปที่ หวังซิ่วอิ๋ง ด้วยสายตาที่เย็นชาจากหางตาของเธอ

หวังซิ่วหยิงสังเกตเห็นแววตาเย็นชาของยูรุนานแล้ว แต่เธอทำราวกับว่าเธอไม่รู้สึกตัวและยังคงพูดกับหยวนต่อไป

ในขณะเดียวกันหมอหวังรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่น่ากลัวจากด้านหลังเขาและเขาก็เดินต่อไปโดยไม่กล้าหันกลับไปมองข้างหลัง และเดินเร็วกว่าเดิมเล็กน้อย

…………