ตอนที่ 80: ผลลัพธ์

ตอนที่ 80: ผลลัพธ์

�คุณได้เรียนรู้ ใบมีดวายุ»

ใบมีดวายุ

อันดับ: มนุษย์

ระดับความเชี่ยวชาญ: 1

รายละเอียดเพิ่มเติม : เรียกใบมีดลมที่สามารถโจมตีศัตรูจากระยะไกล ต้องใช้อย่างน้อย 500 ฉี เพื่อเปิดใช้งาน

"เยี่ยม! ในที่สุดฉันก็เรียนรู้มันได้!" ยูรุ ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นหลังจากเห็นการแจ้งเตือนรู้สึกโล่งใจที่เธอไม่ต้องเสียเวลากับมันอีกต่อไป

"ฉันเหลือเวลาอีกเท่าไหร่" ยูรุหันไปมองนาฬิกาจับเวลาข้างประตู

"เหลืออีก 10 นาที?!" ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจหลังจากเห็นว่าเธอต้องใช้เวลาเกือบ 10 ชั่วโมงในการเรียนรู้เทคนิค มนุษย์ เพียงหนึ่งเดียว

“ฉันเทียบไม่ได้กับพี่เทียนที่สามารถเรียนรู้เทคนิคต่างๆได้ง่ายเหมือนการหายใจ” เธอถอนหายใจเสียงดัง

หลังจากเก็บเทคนิคใบมีดวายุ ไว้ในกระเป๋าเก็บของเธอแล้ว ยูรุกำลังจะออกไปเคาะประตูห้องหยวน

แต่ที่น่าแปลกใจคือเขาออกมารอเธอข้างนอกแล้ว

“พี่…ออกมาเมื่อไหร่ฉันไม่ได้ทำให้พี่รอนานใช่มั้ย?” เธอถามเขา

"ไม่เราเพิ่งออกมา" เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ช่างเรื่องนั้น เป็นอย่างไรเธอสามารถเรียนรู้เทคนิคได้หรือไม่"

“อุ๊!” ยูรุ พยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่สดใส "ฉันสามารถเรียนรู้มันได้ใน 10 ชั่วโมงนั้น!"

"ยินดีด้วย ยูรุ" หยวนกล่าว

“ฉันเทียบพี่แทบไม่ติด” ยูรุส่ายหัวของเธอ

“นั่นไม่เป็นความจริง” เขากล่าว

“คุณไม่จำเป็นต้องพยายามปลอบฉันเลยพี่ชายฉันรู้ดีถึงความแตกต่างระหว่างพรสวรรค์ของเรามาหลายปีแล้ว - นี่ไม่ใช่เรื่องใหม่เลย” ยูรุ กล่าวและเธอก็พูดต่อ "อย่างไรก็ตามตอนนี้ฉันได้เรียนรู้เทคนิคใหม่แล้วฉันต้องการใช้มันดังนั้นไปล่าสัตว์ประหลาดกันเถอะ!"

หยวนพยักหน้า "โอเคเธออยากไปไหน"

“ทุกที่ที่มีมอนสเตอร์ระดับต่ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ฝึกวิญญาณระดับแรกถึงระดับสอง” เธอกล่าว

“มีสัตว์ร้ายมากมายที่อยู่ต่ำกว่าผู้ฝึกหัดวิญญาณระดับสามซึ่งอยู่ห่างจากเมืองนี้ไปไม่กี่ไมล์” เสี่ยวฮัวกล่าว

“เยี่ยม! งั้นไปกันเลย!” ยูรุ กล่าว

พวกเขาเดินลงไปชั้นล่างและคืนกุญแจให้กับพนักงานต้อนรับก่อนออกจากอาคาร

เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอกหยวนก็ดึงดาบบินของเขาออกมาและกระโดดขึ้นไปบนมันโดยมี ยูรุอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและบินต่อไปอีกสองสามนาทีจนกระทั่งพวกเขาอยู่ห่างจากเมืองธรรมชาติไปสองสามไมล์

“มีสัตว์อสูรฝึกหัดวิญญาณระดับแรกสองสามตัวอยู่ด้านล่างพวกเรา” เสี่ยวฮัวพูดกับพวกเขา

"โอ้ว. ฉันต้องการที่จะต่อสู้กับพวกมัน!" ยูรุ กล่าว

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและพวกเขาก็ลงไปที่พื้นในเวลาต่อมา

"มันอยู่ที่ไหน?" ยูรุถามหลังจากที่พวกเขาลงจอด

"200 เมตรทางนั้น" เสี่ยวฮัวชี้ไปทางทิศใต้

"ตกลง!"

ยูรุเดินไปในทิศทางนั้นด้วยความตื่นเต้น เห็นได้ชัดว่าไม่สามามรถอดทนที่จะลองใช้ทักษะใหม่ของเธอ

"ช้าหน่อย ยูรุสัตว์ประหลาดจะไม่ไปไหน" หยวนพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มหลังจากเห็นความตื่นเต้นของเธอ

ไม่กี่อึดใจต่อมา ยูรุก็สามารถมองเห็นสัตว์ประหลาดได้ในที่สุด มันเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวใหญ่เล็กน้อยที่มีขนสีส้มและดวงตาสีแดง

“นั่นคือจิ้งจอกตาแดงพวกมันว่องไว แต่อ่อนแอถ้าคุณไม่ตีมันด้วยการโจมตีครั้งแรกคุณจะไม่มีโอกาสที่สองเพราะมันจะหนีไป” เสี่ยวฮัวพูดด้วยเสียงต่ำ

ยูรุพยักหน้าและหยิบพัดทอวิญญาณของเธอออกมา

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ เธอก็รวบรวมพลังทางจิตวิญญาณของเธอก่อนที่จะโบกมือใช้พัดของเธอในเวลาต่อมา

"ใบมีดวายุ!"

ทันใดนั้นส่วนโค้งของลมที่คล้ายกับการโจมตีด้วยดาบระยะไกลก็บินออกมาจาก พัดทอวิญญาณไปยังจิ้งจอกตาแดง

อย่างไรก็ตามเนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของ ยูรุที่ใช้ทักษะและ พัดทอวิญญาณเป้าหมายของเธอจึงพลาดจากเป้าหมาย

ปัง

ใบมีดลมหมุนไปในอากาศอย่างประหลาดก่อนที่จะบินเข้าไปในต้นไม้และทำลายมันได้อย่างง่ายดาย

เมื่อสุนัขจิ้งจอกตาแดงเห็นสิ่งนี้มันก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไปทันที

“ว้าว…ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทักษะนี้ถึงมีราคาสูงมากทั้งๆที่เป็นเทคนิคระดับมนุษย์! มันทรงพลังจริงๆ!” ดวงตาของ ยูรุ กระพริบด้วยความตื่นเต้นหลังจากเห็นพลังทำลายล้างของทักษะ

“ความแข็งแกร่งเทียบได้กับเทคนิคระดับโลกเลย” เสี่ยวฮัวพูดกับเธอ

และเธอพูดต่อว่า "ถ้ามันไม่เข้าเป้ามันก็ไม่สำคัญแม้ว่าเทคนิคนั้นจะแข็งแกร่งที่สุดในโลกก็ตาม"

"ฉันรู้ แต่จริงๆแล้วมันยากมากที่จะควบคุมทักษะนี้" ยูรุถอนหายใจ

"เว้นแต่เธอ จะเป็นพี่หยวนปกติแล้วต้องมีการฝึกฝนหลายชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะสามารถใช้เทคนิคที่เพิ่งเรียนรู้ได้อย่างเหมาะสม"

"แม้ว่าฉันจะต้องฝึกฝนเป็นเวลาหลายร้อยชั่วโมง แต่ฉันก็จะทำให้ทักษะนี้สมบูรณ์แบบที่พี่ชายของฉันซื้อมาให้ฉัน!" ยูรุ กล่าวด้วยการแสดงออกที่เด็ดเดี่ยวบนใบหน้าของเธอ

ในเวลาต่อมาพวกเขายังคงล่าสัตว์ประหลาดระดับต่ำโดยมี เสี่ยวฮัวคอยบอกทิศทางและ ยูรุก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะโจมตีเป้าหมายของเธอ

หนึ่งชั่วโมงต่อมากับการโจมตีนับครั้งไม่ถ้วนในที่สุด ยูรุก็สามารถโจมตีเป้าหมายของเธอได้ด้วย ใบมีดวายุและตัดสัตว์ประหลาดออกครึ่งหนึ่งอย่างไร้ความปราณีเหมือนที่เคยทำกับต้นไม้มาก่อน

“อุวะ…เทคนิคแบบนี้มัน…แรงไปหน่อยไม่ใช่เหรอ?” ยูรุตระหนักถึงสิ่งนี้หลังจากที่เธอได้เห็นว่าสัตว์ประหลาดเกือบจะระเบิดจนเป็นเลือด

"มันเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่เหรอที่เทคนิคของมันมีประสิทธิภาพ" หยวนเอียงศีรษะไม่เข้าใจความกังวลของเธอ

"ฉันหมายถึงแน่นอน แต่มันก็โหดร้ายเกินไปสำหรับรสนิยมของฉัน" ยูรุ ถอนหายใจ หญิงสาวที่สง่างามอย่างเธอจะใช้เทคนิคอำมหิตเช่นนี้ได้อย่างไร? มันจะทำลายภาพลักษณ์ที่สง่างามของเธออย่างแน่นอน!

"ถ้าอย่างนั้นเธอ ต้องการเทคนิคใหม่หรือไม่?" หยวนถามเธอ

"ไม่เป็นไรมันอาจจะเป็นเทคนิคที่โหดร้าย แต่ฉันแค่ไม่ชอบมัน ฉันแค่ต้องคุ้นเคยกับฉากที่ฝ่ายตรงข้ามของฉันถูกสกิลฉีกเป็นชิ้น ๆ " ยูรุ กล่าว

"อย่างไรก็ตามเราต้องล่ามอนสเตอร์ต่อไป เป็นวิธีเดียวที่ฉันจะเก่งขึ้นด้วยการใช้ทักษะนี้คือการใช้มันซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ดังนั้น - ไปยังสัตว์ประหลาดตัวต่อไปเสี่ยวฮัว!"ยูรุ ชี้ไปมั่วๆด้วยพัดของเธอพร้อมกับการแสดงออกที่ลึกซึ้งบนใบหน้าของเธอ

“โอเค…” เสี่ยวฮัวพยักหน้า

และในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าจนกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น ยูรุ จะล่าสัตว์ประหลาดอย่างต่อเนื่องโดยใช้ ใบมีดวายุ ของเธอในขณะที่ เสียวหัว พาเธอไปรอบ ๆ

สำหรับหยวนเขาเพียงเดินตามพวกเขาอย่างเงียบ ๆ อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เหมือนกับว่าเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์ในขณะที่เขายังคงต้องแน่ใจว่าจะไม่มีอันตรายใด ๆ มาสู่ ยูรุ ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเข้าใกล้สัตว์ประหลาดเขาก็จะเตรียมตัวเตรียมใจเผื่อว่าจะต้องเข้ามาปกป้องยูรุเมื่อภัยมาถึง.

"พี่ชายฉันล่าสัตว์ประหลาดมามากมาย แต่ไม่มีสักตัวที่ทิ้งแกนมอนสเตอร์สักตัวทำไมถึงเป็นอย่างนั้น" ยูรุถามเขาในตอนท้ายของการผจญภัย

"นั่นเป็นเพราะมีเพียงมอนสเตอร์ที่สูงกว่า วิญญาณฝึกหัดระดับเจ็ดเท่านั้นที่ดรอปพวกมันลง" เขาตอบ “ฉันเข้าใจถูกหรือเปล่าเสี่ยวฮัว” เขาถามเธอในกรณี

"ถูกต้อง" เธอพยักหน้า

"วิญญาณฝึกหักระดับเจ็ดเหรอนั่นเป็นหาทางที่ยาวไกล ... " ยูรุถอนหายใจ

“ยังไงก็ได้ฉันจะออกจากระบบตอนนี้เพื่อทำอาหารเย็นพี่ชาย พี่จะเล่นต่อนานกว่านี้อีกหน่อยจนกว่าอาหารเย็นจะพร้อมถ้าพี่ต้องการ”

"ไม่เป็นไรไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้ในพื้นที่นี้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้"

“แล้วพบกันอีกฟาก” ยูรุ พูดกับเขาก่อนจะออกจากระบบ

“พรุ่งนี้เจอกันนะเสี่ยวฮัว”

“ลาก่อนพี่หยวน” เสี่ยวฮัวพูดกับเขาก่อนจะหายเข้าไปในสร้อยคอ

หยวนก็ออกจากระบบในเวลาต่อมา

เมื่อเขาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้งและยูรุออกไปเตรียมอาหารเย็นหยวนเริ่มพยายามฝึกฝนอีกครั้งโดยหวังว่าเขาจะได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้นหลังจากที่เขาเข้าใจเทคนิคการฝึกฝนได้ดีขึ้น

"... "

"... "

"... "

“... อุ๊ย!”

หยวนพยายามทำการฝึกฝนหลายครั้งโดยไม่มีความคืบหน้าใด ๆ จนกระทั่ง ยูรุกลับมาพร้อมกับอาหาร

"พี่สบายดีไหมพี่ชายฉันได้ยินพี่ตะโกนด้วยความเจ็บปวดต ... " ยูรุพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

"หืม? โอ้มันไม่มีอะไร" หยวนกล่าวว่ายังไม่ได้เตรียมที่จะบอกเธอเกี่ยวกับการพยายามฝึกฝนในโลกแห่งความจริง - อย่างน้อยก็ต้องไม่จนกว่าเขาจะยืนยันว่ามันใช้งานได้จริงและเขาก็ไม่ได้บ้าไปแล้ว

"ถ้าพี่มีอาการเจ็บปวดในร่างกาย อย่าลังเลที่จะบอกเข้าใจไหม?" ยูรุ พูดกับเขาในภายหลัง

"ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่เก็บไว้แน่" หยวนพูด

"ดียังไงก็ตามฉันมีข่าวหมอฮวังจะมาในภายหลังและเขาบอกว่าเขามีผลบางอย่างเกี่ยวกับก้อนสีดำที่หลุดออกจากร่างกายของคุณ"

"โอเค" หยวนพูด

"มาเติมกระเพาะของคุณก่อนที่เขาจะมาถึง" ยูรุกล่าวขณะที่เธอเริ่มป้อนซุปไก่ให้เขา

หลังจากนั้นไม่นานหมอหวังก็มาถึงบ้านของพวกเขาและยูรุก็ทักทายเขาพร้อมกับหยวนบนรถเข็น

"คุณได้ผลลัพธ์แล้วหรอ หมอหวังนั่นเร็วกว่าที่ฉันคาดไว้" ยูรุพูดกับเขา

"ฉันทำงานโดยไม่หยุดเกือบทั้งวันเพื่อให้ได้ผลลัพธ์โดยเร็วที่สุดและคุณจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพบจากการตรวจ" หมอหวังกล่าว

"มันเป็นอะไรมันเป็นสิ่งที่เราควรจะเป็นห่วงหรือไม่" ยูรุถามเขาด้วยสีหน้าประหม่า

"อันที่จริงมันควรจะตรงกันข้าม! จากผลที่ออกมาก้อนสีดำนั้นมีสิ่งเจือปนอยู่จริงๆ! แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ดูเหมือนว่านายน้อยจะจัดการกับสิ่งสกปรกภายในร่างกายของเขาได้"

“สิ่งสกปรก…?” ยุรุเลิกคิ้ว นั่นหมายความว่าอย่างไร?

"นั่งลงนายหญิง นี่จะต้องใช้เวลาพอสมควรในการอธิบาย" หมอหวังกล่าวกับเธอ

ยุรุพยักหน้าแล้วเธอก็ไปคว้าเก้าอี้ก่อนจะนั่งลงและรอให้ หมอหวังพูดต่อ

…………