ตอนที่ 74: ความเจ็บปวด

บทที่ 74: ความเจ็บปวด

'เทคนิคการปิดผนึกปีศาจ! นี่คือเทคนิคจากชั้นสาม! และยังทรงพลังที่สุดอีกด้วย! ' ชายหนุ่มมองหยวนด้วยความรู้สึกชื่นชม เนื่องจากมีเพียงอัจฉริยะอันดับต้น ๆ  เท่านั้นที่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะก้าวขึ้นสู่ชั้นสามได้

อย่างไรก็ตามในขณะที่เทคนิคการปิดผนึกปีศาจเป็นเทคนิคที่ทรงพลังอย่างยิ่งที่สามารถปิดผนึกแม้แต่ปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว แต่ก็ยากที่จะเรียนรู้เช่นกันและจะต้องใช้เวลาหลายปีในการทำความเข้าใจพื้นฐานของเทคนิคนี้ ด้วยเหตุนี้คนส่วนใหญ่จึงยอมแพ้และเลือกที่จะหาเทคนิคอื่นที่ใช้เวลาและความเข้าใจที่ง่ายกว่า

" เทคนิคนี้จะไม่มีค่าใช้จ่าย ท่านแขกผู้มีเกียรติ ... " ชายหนุ่มกล่าวกับหยวนพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

"อะไรนะ! ไม่เสียค่าใช้จ่าย?!" ยูรุอุทานด้วยความไม่เชื่อบนใบหน้าของเธอ ทำไมเธอต้องจ่าย 200,000 เหรียญทองสำหรับเทคนิคของเธอในขณะที่หยวนไม่ถูกเก็บเงินแม้แต่เหรียญเดียว?!

"ใช่แล้ว เธอสามารถรับเทคนิคที่เลือกได้ฟรีหนึ่งเล่ม หากมีคุณสมบัติที่จะเข้าสู่ชั้นสาม" หยวนอธิบายให้เธอฟังว่าทำไมเขาถึงไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน

“ไม่ยุติธรรม…” ยูรุทำปากยื่นอย่างน้อยใจ

หยวนจึงจ่ายเงินให้ชายหนุ่ม 200,000 เหรียญทองสำหรับใบมีดวายุและตอนนี้เขาก็เหลือเงินเพียง 200,000 เหรียญทองสำหรับตัวเขาเอง

'ถ้าฉันใช้เงินในฟุ้มเฟือยแบบนี้ต่อไป เงินของฉันจะหมดเงินก่อนที่ยูรุจะกลับไปโรงเรียนแล้ว!' หยวนร้องไห้อยู่ข้างในใจ

อย่างไรก็ตามไม่ว่ามันจะทำให้หัวใจหรือกระเป๋าเงินของเขาเจ็บปวดแค่ไหน แต่เขาก็จะไม่ลังเลหากเพื่อช่วยยูรุ

"ขอบคุณสำหรับการอุดหนุน…ของคุณแขกผู้มีเกียรติ!"

ชายหนุ่มส่งเทคนิคให้กับหยวน จากนั้นเขาก็ส่งมันต่อให้ยูรุ

"ขอบคุณพี่ชาย!" ยูรุรับหนังสือเทคนิคใบมีดวายุด้วยน้ำเสียงแห่งความสุขและรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

ในเวลาต่อมาพวกเขาออกจากร้านขายหนังสือเทคนิค

"แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ที่นี่นาน แต่ฉันหวังว่าจะได้พบคุณอีกในอนาคต เต๋าหยูเทียน” ยูหยิงพูดกับเขาที่ทางเข้า

"เข่นกัน…ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" หยวนพยักหน้าให้เธอ

หลังจากออกมา หยวน ก็ถามยูรุว่า "อยากทำอะไรต่อล่ะ"

“มันจะมืดแล้วค่ะพี่ และใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ดังนั้นวันนี้เราจะหยุดพักที่นี่กันดีกว่า”

"โอเค…พบกันอีกฟาก " หยวนกล่าว

ยูรุออกจากระบบในไม่กี่วินาทีต่อมา

“พรุ่งนี้เราจะกลับมาเสี่ยวฮัว”

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและหายเข้าไปในสร้อยคอของเขา

หยวนก็ออกจากระบบในเวลาต่อมา

"... "

"... "

"... "

"ห - ห่าอะไร"

หยวนขมวดคิ้วทันที หลังจากได้กลิ่นตัวคนเหมือนเพิ่งตัดไม้จนเหงื่อซก กลิ่นแรงที่คล้ายกับไข่เน่าพุ่งเข้ามาที่จมูกของเขา

"นี่กลิ่นอะไรเนี่ย! กลิ่นมันเหมือนอึ!" หยวนรู้สึกเหมือนอ้วก แต่แล้วเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้

'เดี๋ยวก่อน ... กลิ่นนี้ ... ฉันเคยได้กลิ่นที่เน่านี้มาก่อน ... ' จู่ๆหยวนก็นึกขึ้นได้ถึงสิ่งสกปรกที่ร่างกายของเขาปล่อยออกมา

อย่างไรก็ตามนั่นทำให้เขาสับสนมากขึ้นเท่านั้น ทำไมเขาถึงได้กลิ่นบางอย่างที่เขาเคยสัมผัสในเกม?

ครู่ต่อมาประตูก็เปิดออกและยูรุ ก็เดินเข้าไปในห้องของเขา

“พี่คะฉัน- อ๊ะ! พี่?! โอเคมั้ย?!” จู่ๆยูรุก็ร้องด้วยเสียงที่น่ากลัวไม่นานหลังจากเข้ามาในห้องของเขา

"กะ เกิดอะไรขึ้นหยูร่อ?!" หยวนสะดุ้งเมื่อเธอตะโกน

"ทำไมห้องนี้ถึงมีกลิ่นเหม็นมาก มีสีดำเกาะอยู่เต็มตัวพี่เลย?!" ยูรุอุทาน

“ของเสียสีดำ ... ?” หยวนพูดไม่ออกทันทีที่ได้ยินคำพูดของเธอ

แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นร่างกายของตัวเอง แต่ในสายตาของ ยูรุ ร่างกายของเขาจมอยู่ในก้อนสีดำนี้ดูเหมือนว่ามีใครเทถังขยะใส่เขา

"รอแปปนะพี่ชาย เดี๋ยวฉันมา!" ยูรุรีบวิ่งกลับไปข้างนอกทันทีเพื่อมองหาคนรับใช้

ในขณะเดียวกันหยวนก็ครุ่นคิดพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างจริงจัง

'ของสีดำ ... มลทิน? ไม่น่าจะเป็นไปได้ ทำไมร่างกายที่แท้จริงของฉันถึงปล่อยสิ่งสกปรกออกมาเมื่อมันเกิดขึ้นในเกม? แต่กลิ่นที่น่าขยะแขยงนี้เหมือนกับในเกมไม่มีผิด 'หยวนครุ่นคิดและไตร่ตรอง แต่เขาก็ไม่สามารถหาคำอธิบายสำหรับเหตุการณ์นี้ได้

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้า…จะเกิดอะไรขึ้นหากสิ่งที่เกิดขึ้นในเกมส่งผลกระทบต่อโลกแห่งความจริง…?” หยวนพึมพำเสียงเบา

ครู่ต่อมาเขาก็หัวเราะ“ฮ่าฮ่าฮ่า! เรากำลังคิดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ไม่มีทางเป็นไปได้! ถ้าเป็นเช่นนั้น?”

หลังจากหัวเราะได้ไม่กี่วินาทีหยวนก็หยุดหัวเราะและพึมพำกับเขา "อืม ... ลองสักหน่อยก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ... "

หยวนหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งก่อนที่จะทำการฝึกฝนและเขาพยายามที่จะระลึกถึงเทคนิคแห่งศิลปะลับแห่งสวรรค์

ครู่ต่อมาราวกับว่ามันฝังอยู่ในความทรงจำของเขา คัมภีร์ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา แต่เพียงเพราะเขาจำเนื้อหาของเทคนิคได้ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถใช้มันได้จริง

อีกไม่กี่อึดใจหยวนก็หายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งก่อนที่เขาจะเริ่มท่องเทคนิคการฝึกฝน 'เทคนิคสวรรค์' ราวกับว่าเขากำลังฝึกฝนอยู่ในเกม

หนึ่งวินาที…สองวินาที…สามวินาที…

“อุ๊ย!”

จู่ๆหยวนก็ร้องไห้ออกมาดัง ๆ หลังจากรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงปรากฏขึ้นทั่วร่างกายเขารู้สึกราวกับว่าเขาถูกเข็มทิ่มแทงไปทุกหนทุกแห่งซึ่งทำให้เขาต้องหยุดการฝึกฝนอย่างรวดเร็ว

“น่ะนะ นั่นอะไร…?”

หยวนพึมพำด้วยเสียงงุนงงโดยที่เขาไม่คาดคิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตามที่น่าประหลาดใจคือร่างกายของเขามีปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อเขาพยายามฝึกฝน! แม้ว่ามันจะไม่เป็นที่พอใจและเจ็บปวดมาก แต่ก็ยังเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง!

และต้องการยืนยันว่าไม่ใช่แค่จินตนาการของเขา หยวนพยายามฝึกฝน(เหมือนตอนนั่งท่าดอกบัว)อีกครั้ง

ไม่กี่วินาทีต่อมาความเจ็บปวดแบบเดียวกันก็เกิดขึ้นภายในร่างกายของเขา

"อ๊า! เจ็บจริงๆเจ็บจริงๆ ฮ่า ๆ ๆ เจ็บจริงๆฉันรู้สึกได้ถึงบางอย่าง!" หยวนหัวเราะเสียงดังเนื่องจากเป็นเวลานานแล้วที่เขารู้สึกถึงความรู้สึกที่ลึกซึ้งใด ๆ จากร่างกายของเขานับตั้งแต่มันเริ่มพิการ

ในเวลาต่อมา ยูรุก็กลับไปที่ห้องของเขาพร้อมกับรถเข็นและคนรับใช้

* แค่กๆ *

คนรับใช้ได้กลิ่นที่รุนแรงและเริ่มมีอาการไอรู้สึก เพราะสูดกลิ่นเหม็นเข้าไปเต็มปอด

"พี่ชายฉันจะยกพี่ออกจากเตียงและทำความสะอาดก้อนสีดำเหล่านั้นออกจากร่างกายพี่ก่อน เดี๋ยวหมอจะมาดูอาการให้ทีหลัง" ยูรุ พูดกับเขาขณะที่เธอดึงร่างของเขาออกจากสิ่งสกปรกที่เหนียวเหนอะหนะด้วยความพยายาม โดยที่เธอไม่ได้สนใจกลิ่นเหม็นเน่าของของเสียหยวนแม้เเต่น้อย

เมื่อหยวนนั่งบนรถเข็น ยูรุก็พูดกับคนรับใช้ว่า "ฉันต้องการให้สถานที่นี้สะอาดภายในเช้าวันพรุ่งนี้อย่างไรก็ตามเก็บขยะสีดำบางส่วนไว้ให้แพทย์ตรวจในภายหลัง"

“ค่ะคุณหนู”

เหล่าคนรับใช้ก้มหัวให้เธอด้วยความเคารพไม่กล้าเอ่ยคำบ่นต่อหน้าเธอแม้แต่คำเดียว

หลังจากที่ ยูรุ ออกจากห้องไปพร้อมกับหยวน คนรับใช้ก็เริ่มสาปแช่งทันที

" ทำไมเราต้องทำความสะอาดให้เจ้าพิการนั่นด้วย!"

"ก้อนสีดำพวกนี้คืออะไรมันเหนียวและน่ารังเกียจมาก ไม่ต้องพูดถึงกลิ่น โอ้ยแม่ ! จะอ้วก ขอกระโถน!!"

“นี่คงเกิดจากอาการของนายน้อยฉันทรุดลง เป็นไปได้ว่า เขาออาจจะตายในไม่ช้ารึเปล่านะ…”

“ฮึ่ม! ถ้าเป็นงั้นได้ก็ดีน่ะสิ!”

“ฉันรู้สึกไม่ดีกับนายหญิงที่เสียเวลาไปครึ่งค่อนชีวิตเพื่อเลี้ยงดูเขาเลย…”

ขณะที่คนรับใช้เริ่มทำความสะอาดห้องเหม็นอับและเตียงสกปรกยูรุก็เข้าห้องน้ำพร้อมกับหยวน

หลังจากถอดเสื้อผ้าของหยวน ยูรุก็ใช้ฝักบัวเพื่อล้างสิ่งสกปรกออกจากร่างกายของเขา

เมื่อเสร็จแล้วเธอก็เริ่มขัดร่างกายของเขาที่ยังคงนั่งอยู่บนรถเข็นด้วยการล้างตัวด้วยสบู่กลิ่นหอม อย่างไรก็ตามเนื่องจากกลิ่นเหม็นจากสิ่งสกปรกค่อนข้างรุนแรง ยูรุจึงต้องล้างและล้างร่างกายของเขาสามครั้งก่อนที่กลิ่นเหม็นเน่าจะหายไปหมด

“ฉันขอโทษนะยูรุ…” หยวนถอนหายใจ

"หมายความว่ายังไง ฉันอาบน้ำให้พี่แบบนี้มาตั้งหลายปี มันไม่ได้มีอะไรที่ฉันรู้สึกแย่หรอกนะ ยกเว้นแต่ก็กลิ่นของมันก็แล้วกัน" ยูรุพูดกับเขา

และเธอพูดต่อว่า "ฉันได้แต่หวังว่ามันจะไม่มีอะไรร้ายแรงนะ ไม่รู้ว่าหมอจะสามารถอธิบายได้ว่าอะไรทำให้ก้อนดำนั้นปรากฏออกมาไหม ... มันเหนียวและเยิ้มเหมือนน้ำเมือกเปียก แต่ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ...”

“ฉันด้วย…” หยวนพูด

ในขณะที่เขามีความคิดว่าก้อนสีดำคืออะไรและทำไมมันถึงปรากฏขึ้นเขาก็ไม่กล้าพูดกับเธอโดยไมีมีหลักฐานเพราะมันฟังดูบ้าไปแล้วที่พูดเรื่องแบบนี้

ไม่กี่นาทีต่อมาหลังจากล้างร่างกายของหยวนเป็นครั้งที่สี่ ยูรุก็พูดว่า "ฉันขอล้างตัวสักนิดนะ"

ในเวลาต่อมาเมื่อยูรุทำความสะอาดสิ่งสกปรกที่เกาะอยู่บนร่างกายของเธอแล้ว เธอก็ยกร่างเบา ๆ ของหยวนออกจากรถเข็นแล้วอุ้มเขาลงไปในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆพวกเขาก่อนจะนั่งลงในอ่างอาบน้ำกับเขา

“ตอนนี้พี่รู้สึกยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ร่างกายไม่ได้มีแผลอะไร แต่ฉันก็ยังกังวลเกี่ยวกับอาการของพี่อยู่ดี” ยูรุ ถามเขาในขณะที่กอดเขาจากด้านหลัง

"ไม่…ฉันสบายดี" เขาตอบอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าฮ่า…ตอนแรกที่ฉันเห็นพี่จมอยู่ในกองสีดำนั้นฉันกลัวแทบตายคิดว่าอาจมีบางอย่างที่น่ากลัวเกิดขึ้นกับพี่แล้ว” เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากนั้น

อย่างไรก็ตามเธอต้องหาสาเหตุว่าทำไมร่างกายของเขาถึงปล่อยขยะสีดำนั้นออกมา

……………