ตอนที่ 56: ออกจากเมืองปัง

บทที่ 56: ออกจากเมืองปัง

"ฉันคือผู้อาวุโสหยางและฉันจะแนะนำคุณสั้น ๆ เกี่ยวกับโลกของเราก่อนที่ฉันจะปล่อยให้คุณสำรวจโลกอันกว้างใหญ่นี้ด้วยตัวเอง" ชายวัยกลางคนที่หล่อเหลาลอยอยู่บนท้องฟ้ากล่าว

"ก่อนอื่นคุณควรรู้เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของผู้ฝึกฝนเนื่องจากเรามีศักยภาพที่จะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดในโลกนี้แม้จะกลายเป็นพระเจ้าฉันคือสิ่งที่คุณเรียกว่าผู้ฝึกฝนและในฐานะผู้ฝึกฝนเราดูดซับพลังงาน ของสวรรค์และโลกที่รู้จักกันในชื่อ พลังฉี เพื่อปลูกฝังร่างกายของเราเมื่อคุณได้รับการฝึกฝนเพียงพอแล้วคุณสามารถทำสิ่งต่างๆเช่นบินไปรอบ ๆ ท้องฟ้าเหมือนนกที่มีปีกหรือแม้กระทั่งแยกทะเลด้วยหมัดของคุณ "

"สิ่งต่อไปที่คุณควรจำไว้ก็คือความแข็งแกร่งของโลกแห่งการฝึกฝนเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในโลกที่ผู้แข็งแกร่งกินผู้อ่อนแอหากคุณไม่มีพลังที่จะปกป้องตัวเองคุณก็เป็นไก่ที่รอคอยการ ตามล่าโดยผู้แข็งแกร่งและคุณจะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวคุณเองเมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น "

"ตอนนี้คุณรู้พื้นฐานของโลกนี้แล้วให้ฉันช่วยมอบวิธีการฝึกฝนให้คุณแน่นอนว่าเทคนิคการฝึกฝนนี้เป็นเพียงขั้นพื้นฐานที่สุดเท่านั้นหากคุณต้องการได้รับวิธีการฝึกฝนที่แข็งแกร่งขึ้นคุณต้องหามันให้เจอด้วยตัวคุณเองในโลกที่กว้างใหญ่นี้”

ด้วยการโบกแขนเสื้อเพียงครั้งเดียวผู้เล่นทุกคนจะได้รับทักษะ 'เทคนิคการรวบรวมพลังฉีขั้นพื้นฐาน'

"และก่อนที่ฉันจะส่งพวกคุณไปทั้งหมดพวกคุณมีร่างกายระดับสวรรค์หรือระดับโลกหรือไม่?" ผู้อาวุโสหยางมองไปที่ผู้เล่นด้วยสายตาที่คาดหวัง

ยูรุมองไปที่สถานะของเธอเอง

�ร่างกายหยินบริสุทธิ์»

�อันดับ: โลก »

"ฉันมีร่างกายระดับโลกที่เรียกว่าร่างกายหยินบริสุทธิ์" เธอกล่าวขณะยกมือขึ้น

"โอ้ร่างกายหยินบริสุทธิ์เหรอ?" เฒ่าหยางมองไปที่ ยูรุในขณะที่พยักหน้าด้วยความเห็นชอบ

"แม้ว่ามันอาจจะเป็นเพียงอันดับโลกเท่านั้น แต่ร่างกายหยินบริสุทธิ์ก็อยู่ในอันดับต้น ๆ ของร่างกายส่วนใหญ่ในระดับนั้นแม้กระทั่งการเอาชนะร่างกายระดับสวรรค์ในแง่ของความมีประโยชน์สำหรับสิ่งที่มันทำ - มันช่วยให้คุณสามารถดูดซับจิตวิญญาณได้ พลังงานหรือ ฉี ที่มีธาตุหยินง่ายกว่าคนปกติมากนอกจากนี้ร่างกายของคุณจะกำจัดสิ่งสกปรกทั้งหมดให้คุณช่วยให้คุณไม่ต้องพยายามกำจัดสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเองหากคุณไปถึงสวรรค์ชั้นสูงได้ให้ไปที่ วิหารหยินเทพ พวกเขายินดีที่จะรับคนอย่างคุณเป็นศิษย์ของพวกเขาและอย่าลืมบอกว่า ผู้อาวุโสหยางจากวิหารหยางสูงสุด ให้คุณมาหาพวกเขา”

ยูรุพยักหน้าให้กับคำพูดของผู้ฝึกฝน

"ไม่มีใครมีร่างกายระดับสวรรค์หรือระดับโลกอีกแล้วหรือสิ่งที่น่าผิดหวัง" ผู้อาวุโสหยางส่ายหัวด้วยความผิดหวังก่อนจะโบกแขนเสื้ออีกครั้งส่งผู้เล่นไปทางประตูเคลื่อนย้ายที่อยู่ข้างหลังพวกเขา

"... "

ยูรุลืมตาขึ้นอีกครั้งโดยพบว่าตัวเองอยู่ใจกลางเมืองที่วุ่นวายในเวลานี้

"ที่นี่ที่ไหน?"

ยูรุเดินไปรอบ ๆ เมืองสักสองสามนาที และถามคนเดินเท้าเกี่ยวกับเมืองที่เธออยู่

"นี่คือเมืองสปริงในทวีปตะวันออก" คนเดินเท้าคนหนึ่งกล่าว

"ฉันเข้าใจแล้ว…ขอบคุณ"

เมื่อ ยูรุ ทราบตำแหน่งของเธอแล้วเธอก็ยังคงสำรวจเมืองและสัมผัสกับความสวยงามของโลกนี้อีกสองสามนาทีก่อนจะออกจากระบบและเข้านอน

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้หลับไปในทันทีเหมือนปกติเนื่องจากโลกคัลติเวชั่น ออนไลน์ได้ทิ้งความประทับใจไว้อย่างลึกซึ้งทำให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

'ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะสำรวจโลกนี้กับพี่ชาย ... ' เธอคิดกับตัวเองก่อนที่จะหลับไปหลังจากใช้ความพยายามอย่างหนัก

"... "

"... "

"... "

“พี่ตื่นแล้วเหรอ” ยูรุเข้ามาในห้องของเขาตั้งแต่เช้า

"ใช่ เธอได้เข้าเกมหรือเปล่าเมื่อคืนนี้" เขาถามเธอ

"เข้าสิ! และฉันรู้สึกทึ่งกับความน่าอัศจรรย์และความเป็นจริงของโลก! มันเกินความคาดหมายของฉันในหลายระดับไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเป็นเกมที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในโลกตอนนี้! ฉันแทบไม่อยากออกจากระบบเลย เมื่อฉันเริ่มเล่น! " ยูรุพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นฟังดูเหมือนเด็กที่เพิ่งไปสวนสนุกเป็นครั้งแรก

“ฮ่าฮ่าฮ่า…ในที่สุดเธอก็เข้าใจ…” หยวนพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

"อย่างไรก็ตามหลังจากได้รับการประเมินตัวละครของฉันฉันได้รับคำอธิบายสั้น ๆ เกี่ยวกับโลกโดยผู้ฝึกฝนบางคนก่อนที่จะถูกส่งไปยังเมืองของผู้เริ่มต้นที่เรียกว่า 'เมืองสปริง' ในทวีปตะวันออกฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ห่างจากเมืองปัง แค่ไหน แต่ฉันหวังว่ามันจะไม่ไกลเกินไป "

"ไม่ต้องกังวลยูรุไม่ว่าเธอจะอยู่ไกลแค่ไหนพี่จะไปหา"

"อืมฉันรอเล่นไม่ไหวแล้วพี่!" ยูรุ พยักหน้าด้วยความกระตือรือร้น

ต่อมา ยูรุก็ไปเตรียมตัวสำหรับโรงเรียนในขณะที่ หยวนกลับมาเล่นเกม

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะพี่หยวน” เสี่ยวฮัวพูดกับเขาหลังจากที่เห็นใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นจากอากาศที่เบาบางเหมือนผี

“มีอะไรเกิดขึ้นบ้างไหมระหว่างที่ฉันไม่อยู่” เขาถามเธอ

"หลิงเอ๋อและหลี่เอ๋อมาเยี่ยมคุณเมื่อคืนนี้ แต่เสี่ยวฮัวบอกว่าพี่หยวนไปไหนไม่รู้" เธอพูดกับเขา

"ฉันเข้าใจแล้วไปคุยกับพวกเขาก่อนที่เราจะออกจากที่นี้"

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและเดินตามเขาไปเพื่อพบกับตระกูลเหลา

“หลี่เอ๋อ!” หยวนร้องเรียกเธอหลังจากเห็นร่างของเธอที่โถงทางเดิน

“พี่หยวนพี่กลับมาแล้ว” หลี่เอ๋อทักทายเขาด้วยการโค้งคำนับอย่างสุภาพ

"ขอโทษที่ฉันไม่อยู่…ฉันต้องออกจากระบบในคืนนี้"

"อย่ากังวลไปเลยมันก็ไม่สำคัญอะไรอยู่แล้ว" หลี่เอ๋อพูดกับเขาด้วยใบหน้าที่มีเลือดฝาดเล็กน้อยเมื่อเธอนึกถึงเหตุผลที่เธอไปเยี่ยมเขาเมื่อคืนนี้

"อย่างไรก็ตามฉันกำลังจะเข้าไปเรียกคุณเพื่อทานอาหารเช้า" แล้วเธอก็พูดกับเขา

หยวนพยักหน้าและพูดว่า "ไปกันเถอะฉันต้องอิ่มท้องก่อนที่จะเดินทางต่อ"

“คุณจะออกไปแล้วเหรอ?” หลี่เอ๋อ มองเขาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าช่วงเวลานี้จะมาถึงในที่สุด แต่เธอก็ไม่อยากแยกทางกับเขาในเร็ว ๆ นี้เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่เธออยากทำร่วมกับเขา

………