ตอนที่ 54: อาวุธวิญญาณ

บทที่ 54: อาวุธวิญญาณ

เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จและหยวนกลับไปที่ห้องของเขาเขาถามเสี่ยวฮัวว่า "อาวุธวิญญาณคืออะไร"

"อาวุธวิญญาณเป็นไปตามชื่อของมัน - อาวุธที่มีวิญญาณทำให้มันมีสติสัมปชัญญะเป็นของตัวเองพวกมันเป็นสมบัติที่หายากอย่างยิ่งแม้จะอยู่ในอาณาจักรที่สูงกว่าด้วยศักยภาพที่ไม่ จำกัด และเนื่องจากเอกลักษณ์ของพวกมันพวกมันจึงไม่มีเกรดเฉพาะ เหมือนอาวุธธรรมดามันน่าตกใจจริงๆที่ตระกูลเหลาจะมีอะไรแบบนี้ " เสี่ยวฮัวอธิบายให้เขาฟัง

"อาวุธที่มีวิญญาณ ... แล้วมีใครอยู่ข้างในอาวุธนั้นมันเกิดขึ้นได้อย่างไร?" หยวนถามโดยยังคงสับสนเกี่ยวกับแนวคิด

"ไม่ใช่แบบนั้นพี่หยวน ไม่มีใครอยู่ในอาวุธคำว่า 'วิญญาณ' ไม่ได้หมายความว่ามีใครอยู่ในอาวุธจริงๆมันเป็นเพียงอาวุธที่มีสติเพียงพอที่จะเลือกผู้ถือครองของพวกมันเอง"

“อ๋อ…งั้นฉันคุยด้วยไม่ได้หน่ะสิ?” หยวนกล่าวด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

“นั่นอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น พี่หยวนเนื่องจากอาวุธวิญญาณเป็นอาวุธมีชีวิตที่แข็งแกร่งขึ้นเมื่อผู้ถือครองของพวกเขาแข็งแกร่งจึงมีโอกาสที่ 'วิญญาณ' ของมันจะสามารถพัฒนาได้ในอนาคตทำให้มันสามารถพูดได้”

"อาวุธวิญญาณสามารถเติบโตได้แข็งแกร่งขึ้นใช่ไหมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงบอกว่ามันมีศักยภาพที่ไร้ขีด จำกัด "

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและกล่าวว่า“อย่างไรก็ตามเพื่อให้มันเติบโต พี่หยวนต้องสามารถใช้มันได้ก่อนและอาวุธวิญญาณไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะควบคุมเพราะไม่ว่าฐานการฝึกฝนขอพี่จะเป็นอย่างไรหากอาวุธวิญญาณไม่รู้จักคุณ ในฐานะผู้ถือครองมันจะไม่ต่างจากอาวุธธรรมดาบางทีอาจจะแย่กว่านั้นด้วยซ้ำ”

หยวนพยักหน้า

จากนั้นเขาก็หยิบกริชสีดำที่สวยงามและจ้องที่มันด้วยใบหน้าที่ชวนให้หลงใหล

� ดาราประกาย »

�ระดับ: 0 »

�อันดับ: อาวุธวิญญาณ»

�อัตราการเติบโต: ช้ามาก»

�ความต้องการ: ??? »

�รายละเอียด: กริชที่สวยงามซึ่งมีต้นกำเนิดที่ไม่แน่ชัด ดูเหมือนจะมีจักรวาลอยู่ภายในใบมีด»

"ฉันจะทำให้มัน จำฉันได้อย่างไร" หยวนถามเธอครู่ต่อมา

“พี่หยวนลองป้อนเลือดของเจ้าให้มันดูว่ามันจะจำเจ้าได้หรือเปล่า” เสี่ยวฮัวแนะนำ

"ให้เลือดฉัน มันต้องการเลือดเท่าไหร่?"

“ไม่กี่หยดก็น่าจะเพียงพอแล้ว” เธอกล่าว

หยวนพยักหน้าและหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะใช้ดาราประกายกดลงปลายนิ้วของเขาแล้วให้มันดูดเลือดสองสามหยด

ขณะที่เลือดของหยวนสัมผัสกริชเลือดของเขาหายลงไปในใบมีดและหยวนก็เห็นเลือดของเขากำลังถูกดูดซับโดยดาราประกายเข้าไปภายในใบมีด

ไม่กี่วินาทีต่อมากริชเริ่มสั่น

"กะ เกิดอะไรขึ้นเสี่ยวฮัว?" หยวนถามเธอด้วยสีหน้าประหม่า

“มันตอบสนองต่อเลือดของพี่หยวนมีโอกาสดีที่มันจะจำพี่ได้! ให้เลือดมันอีก!” เธอกระตุ้นเขาด้วยความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอ

หยวนพยักหน้าและบีบเลือดอีกสองสามหยดลงบนกริชที่สั่น

ในขณะที่กริชดูดซับเลือดของหยวนมากขึ้นการสั่นก็รุนแรงขึ้นและกริชเองก็เริ่มร้อนขึ้น

“ร้อนมาก!” หยวนทิ้งกริชลงเมื่อมันร้อนเหลือทนที่จะถือ

อย่างไรก็ตามราวกับว่าแรงโน้มถ่วงหยุดทำงาน ดาราประกายไม่ได้ตกลงไปที่พื้นและยังคงลอยอยู่ต่อหน้าหยวน

หลังจากใช้เวลาครู่หนึ่งลอยอยู่กลางอากาศในที่สุด ดาราประกาย ก็หยุดสั่น

“ลองสัมผัสดูสิพี่หยวน” จู่ๆเสี่ยวฮัวก็พูดกับเขา

หยวนพยักหน้าและเอื้อมมือไปหากริช

หลังจากจิ้มมันสองสามครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ร้อนหยวนก็คว้ากริช

�ยินดีด้วย! คุณได้รับการยอมรับจาก ดาราประกาย ให้เป็นผู้ถือครองคนใหม่! »

�คุณได้รับฉายา 'ผู้ถือครองอาวุธวิญญาณ' »

"ฉันทำได้แล้วเสี่ยวฮัว! มันจำฉันได้ว่าเป็นนายคนใหม่ของมัน!" เมื่อรู้สึกถึงความเชื่อมโยงบางอย่างกับกริชหยวนกล่าวกับเธอด้วยความตื่นเต้นหลังจากนั้น

เสี่ยวฮัวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม“อาวุธวิญญาณรับรู้ถึงศักยภาพที่ไร้ขีด จำกัด ของพี่หยวนอย่างแน่นอน”

"ฉันจะทำให้มันแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไร" เขาถามเธอ

"อาวุธวิญญาณจะเติบโตอย่างแข็งแกร่งตามธรรมชาติตราบใดที่พี่หยวนยังคงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ อาวุธวิญญาณก็เช่นกันแม้ว่าคุณต้องการที่จะทำให้มันเติบโตเร็วขึ้นคุณก็สามารถล่ามอนสเตอร์ด้วยอาวุธวิญญาณเพื่อที่มันจะสามารถดูดซับพลังมอนสเตอร์ดูดเลือดและเติบโตอย่างแข็งแกร่งด้วยวิธีนั้น "

“แต่ฉันไม่รู้เทคนิคกริชใด ๆ นอกจากเทคนิคมีดพันเล่มและนั่นสำหรับการปรุงอาหาร” เขากล่าว

“แม้แต่เทคนิคที่ดูไร้พิษสงและไร้ประโยชน์เช่นเทคนิคการทำอาหารก็อาจกลายเป็นอันตรายในการต่อสู้ได้หากใช้อย่างเหมาะสมพี่หยวน”

หยวนพยักหน้าและพูดว่า "ฉันเดาว่าฉันสามารถลองใช้เทคนิคมีดพันเล่มกับกริซนี้กับสัตว์ประหลาดที่อ่อนแอกว่าเมื่อฉันมีเวลา"

ในขณะเดียวกันในห้องของลอร์ดทหารยามก็พูดกับเขาว่า “ท่านลอร์ดเหลามีผู้มาเยี่ยมเยียนมากมายที่เมืองของเรานับตั้งแต่การรุกรานของจ้าวภูผาและพวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ฝึกฝน”

“เพราะ อะไรรู้ไหม” ลอร์ดถาม

"เราถามพวกเขาถึงเหตุผลที่มาเมืองของเราและพวกเขาบางคนบอกว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อ 'ผู้เล่นหยวน'"

“พวกเขาหมายถึงเต๋าหยวนหรือเปล่า แต่ทำไมหลาย ๆ คนถึงมาที่นี่เพื่อหาเขา?” ลอร์ดครุ่นคิดออกมาดัง ๆ

"เราได้ถามคำถามนั้นกับพวกเขาเช่นกัน แต่พวกเขาไม่ได้ให้เหตุผลที่ดีใด ๆ กับเราโดยพูดว่าพวกเขาต้องการพบเขา"

ลอร์ดผงกศีรษะและพูดกับผู้คุมในเวลาต่อมา "แจ้งเต๋าหยวนเกี่ยวกับสถานการณ์เนื่องจากคนเหล่านี้มาที่นี่เพื่อพบเขาจึงเป็นการดีที่สุดที่จะให้เขาตัดสินใจว่าเราควรทำอะไรในสถานการณ์นี้ "

ในเวลาต่อมาทหารยามอธิบายสถานการณ์ให้หยวนฟังซึ่งในตอนท้ายกำลังเหงื่อตก

"อย่าให้พวกเขารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่! อันที่จริงบอกพวกเขาว่าฉันออกจากเมืองไปนานแล้ว!" หยวนรีบพูดกับทหารยามซึ่งตกใจเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของเขาดูเหมือนว่าเขากำลังหนีหรืออะไรบางอย่าง

'ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสหยวนจะได้รับความนิยมมากกว่าที่เราคาดการณ์ไว้' ทหารยามคิด

"เข้าใจแล้วเราจะไม่ปล่อยให้พวกเขารบกวนผู้อาวุโสหยวนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม" ทหารยามพูดกับเขาก่อนจะเดินออกจากห้องไป

'บ้าเอ้ย! นี่ต้องเกิดจากการประกาศ! ตอนนี้ผู้เล่นทุกคนในโลกรู้แล้วว่าฉันอยู่ในเมืองนี้! ฉันต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด! ' หยวนถอนหายใจในใจ

'อย่างไรก็ตามมันอันตรายเกินไปที่จะออกไปตอนนี้เมื่อมีคนจำนวนมากมองหาฉันข้างนอก ฉันจะออกไปเมื่อมีคนน้อยลงในวันพรุ่งนี้ '

เมื่อตัดสินใจเช่นนั้นหยวนจึงกลับไปฝึกฝนอย่างเงียบ ๆ เพื่อทำให้จิตใจของเขาสงบ

…………