ตอนที่ 7 หนูหิว

ตอนที่ 7 หนูหิว

“กลับไปที่รอยัลออร์คิดวิลล่า!”

"ครับผม"

รอยัลออร์คิดวิลล่าเป็นหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองบนทำเลทอง และเป็นบ้านพักตากอากาศที่มีชื่อเสียงซึ่งเป็นที่บ้านพักส่วนตัวของฮัวซุ่ยเฉิง และเขาไม่เคยพาใครกลับมาที่นี่เลย

จากนั้นครึ่งชั่วโมงต่อมารถยนต์คันหรูก็มาจอดที่บริเวณประตูของรอยัลออร์คิดวิลล่า

เมื่อลงจากรถแล้วคุณฮัวซุ่ยเฉิงได้พาบุตรสาวของตนเองเข้าไปในอาคารด้วยการโอบร่างของเด็กทารกน้อยเอาไว้ด้วยมือเดียว

ขณะที่พนักงานต้อนรับรีบเปิดประตูให้เขาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกดปุ่มลิฟต์และยืนรอให้ลิฟต์มาถึง ขณะที่เธอเห็นเด็กทารกที่ฮัวซุ่ยเฉิงกำลังอุ้มอยู่ในอ้อมแขน

เด็กคนนี้น่ารักมาก!

เด็กทารกคนนี้มีผิวขาวเนียนใส และมีดวงตาสีเข้มที่มีประกายสว่างไสวอยู่บนใบหน้าที่อวบอ้วนจนใคร ๆ ก็อยากจะหยิก เเต่ภาพนี้ทำให้เธอมีอาการสะดุ้งด้วยความประหลาดใจ

เธอเป็นพนักงานที่ทำงานให้กับคุณฮัวมานาน แล้วทุกครั้งที่คุณฮัวกลับมาที่รอยัลออร์คิดวิลล่าเขาจะได้รับการดูแลจากเธอ ซึ่งแน่นอนว่าเธอจะได้ใกล้ชิดกับเขาทุกสัปดาห์

ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เคยเห็นว่ามีผู้หญิงคนไหนที่อยู่ใกล้ตัวคุณฮัวกำลังตั้งครรภ์

นอกจากนี้เธอก็ไม่เคยเห็นคุณฮัวพาใครกลับมาที่นี่

แล้ว…เด็กคนนี้เป็นอะไรกับคุณฮัว?

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเด็กทารกคนนี้ถูกห่อด้วยเสื้อผ้าของคุณฮัว ซึ่งเธอไม่เคยเห็นคุณฮัวปฏิบัติเช่นนี้กับเด็กคนไหนมาก่อนเลย และในตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดว่าทารกคนนี้เป็นลูกของใคร ทันใดนั้นลิฟต์ก็มาถึงพอดี

เมื่อเธอกำลังตกอยู่ในห้วงของความคิด เขาก็ยื่นมือออกไปเพื่อกดปุ่มปิดประตูลิฟต์และโบกมือให้หญิงสาวออกไปจากตรงนั้น เธอจึงโค้งคำนับและเดินออกไปอย่างว่าง่าย

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในห้อง ฮัวซุยเฉิงก็เดินผ่านห้องนั่งเล่นโดยอุ้มเด็กทารกน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วหยุดอยู่หน้าห้องนอนใหญ่ของตนเองสักพักก่อนที่จะหันไปทางห้องนอนอีกห้องและวางร่างอันเบาะบางของฮัวลี่ลี่ลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

ขณะที่ฮัวลี่ลี่เฝ้ามองดูบิดาวางร่างของเธอลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนและเขาก็เดินออกไปจากห้อง ทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังเพราะคิดว่าเขาคงไม่ปรารถนาที่จะดูแลตนเอง เด็กน้อยจึงยื่นมือออกไปราวกับว่าต้องการจะเรียกให้บิดากลับมา

คุณฮัว!

คุณฮัว!

คุณฮัว!

พ่อ!

อย่าเพิ่งไป!

อย่าทิ้งหนูไว้ที่นี่คนเดียว!

นี่เราเป็นตัวปัญหาสำหรับเขาเหรอ? เขาถึงทิ้งเด็กทารกน้อยไว้ที่นี่เพียงลำพัง

แต่ตอนนี้ฉันอึดอัดมาก..ใครก็ได้ช่วยเอาชุดที่พันรอบตัวฉันออกไปที!

จากนั้นเธอก็เหยียดขาตรงและพยายามผลักดันชุดที่คลุมตัวเองออก

แต่เหตุผลที่ฮัวซุยเฉิงนำเสื้อสูทมาห่อร่างเธอเอาไว้นั้นก็เป็นเพราะเขารู้สึกเป็นห่วงเด็กทารกน้อยจากใจจริง  เนื่องจากเขากลัวว่าบุตรสาวตัวน้อยของตนเองจะป่วยเพราะโดนลมแรง เขาจึงใช้มันห่อหุ้มร่างเธอไว้และใช้แขนเสื้อผูกปมอย่างแน่นหนา

เมื่อฮัวลี่ลี่พยายามขยับน่องอย่างรุนแรงแต่เธอก็ไม่สามารถถอดชุดที่คลุมร่างของตนเองได้ ทำให้ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้และนอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยอาการเหนื่อยหอบ

ขณะที่รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากและรู้สึกว่าชุดที่คลุมตัวเธออยู่นั้นช่างเหมือนกับชุดประดาน้ำ ซึ่งมันทำให้เธอดูเหมือนปลาเค็มที่ไม่สามารถพลิกตัวกลับได้

เด็กคนอื่น ๆ คงจะได้รับความอบอุ่นและความเอาใจใส่จากบิดามารดาในขณะที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยวและไม่มีใครอยู่เคียงข้างเลย

หิวอะ!

...ทำไมถึงหิวมากอย่างนี้นะ! ฮัวลี่ลี่นึกสงสัยขณะที่ยกมือขึ้นมาแตะท้องที่กำลังส่งเสียงร้องดังขึ้น

ระยะทางจากโรงพยาบาลไปยังชานเมืองแล้วกลับมาที่นี่ถึงแม้จะผ่านไปเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงแต่เธอกลับหิวมากและจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตนเองไม่รู้สึกหิวเลย แต่ทำไมตอนนี้เธอจึงหิวจนไส้แทบจะขาด

นอกจากนี้ความคิดที่ว่ามีแต่ฮัวซุยเฉิงเท่านั้นที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่นี้ มันยิ่งทำให้ฮัวลี่ลี่เกิดอาการสิ้นหวังขณะที่หลับตาลง

เนื่องจากคิดว่าผู้ชายที่ไม่เคยเลี้ยงลูกมาก่อนอาจจะไม่รู้ถึงวิธีการให้นมเด็กทารกอย่างเธอซึ่งแน่นอนว่าเขาคงจะไม่ทราบว่าจะต้องป้อนนมเธอทุก ๆ สองชั่วโมง

จากนั้นฮัวลี่ลี่จึงพยายามรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อยกศีรษะตนเองขึ้น และใช้มือที่สั่นเทาผลักดันที่นอนเพื่อพลิกตัวแต่กลับทำไม่สำเร็จ

ตอนนี้การช่วยชีวิตคนร้ายคงไม่สำคัญอีกต่อไป เพราะเธอกำลังจะอดตายแล้ว...

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการใช้ทรัพยากรโดยเปล่าประโยชน์ เพราะวิญญาณที่แข็งแกร่งกำลังถูกกักขังอยู่ในร่างของทารกน้อยที่อ่อนแอและกำลังถูกทอดทิ้งให้หิวตายในที่สุด

ไม่มีทาง! เธอจะไม่มีวันปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน และเพื่อไม่ให้อดตายเธอจำเป็นต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อความอยู่รอด

เราต้องหาทางช่วยตัวเองไม่ให้หิวตาย!

เธอมองไปรอบ ๆ และพบว่าในห้องนี้มีหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน โต๊ะทำงาน เตียงที่มีขนาดใหญ่และตู้เสื้อผ้า โดยเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดนี้มีความสะอาดสะอ้านและไม่มีร่องรอยการใช้งานเลย แต่ทว่าตอนนี้ประตูถูกแง้มเอาไว้ทำให้ได้ยินเสียงจากภายนอกดังเข้ามาอย่างชัดเจน

และเพื่อไม่ให้อดตายฮัวลี่ลี่จึงใช้พลังเฮือกสุดท้ายของตนเองร้องไห้ออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ที่บริเวณนอกห้องเลย

มันจึงทำให้เธอรู้สึกหมดหวัง!

ฮัวซุ่ยเฉิงจะไม่ทิ้งเธอไว้ที่นี่เพียงคนเดียวใช่มั้ย?

ฮัวลี่ลี่หดตัวอยู่บนเตียงอย่างเศร้าใจพลางจ้องมองไปยังเพดานด้วยความหวัง และไม่มีแรงที่จะร้องไห้อีกต่อไป ขณะที่ในสายตาของเธอมองเห็นทุกอย่างภายในห้องเป็นอาหาร และแม้แต่มือของเธอเองก็ดูคล้ายกับขาหมู ทำให้เธออยากจะกัดกินมันเสียเหลือเกิน

เมื่อมองไปยังมือน้อยอันอวบอ้วนของตนเองแล้ว ฮัวลี่ลี่ก็เริ่มน้ำลายไหลและย้อยหยดลงมา เธอจึงเอานิ้วหัวแม่มือยัดเข้าไปในปากของตนเองแล้วร้องออกมาอย่างพึงพอใจ

คนที่อยู่ในบ้านหลังใหญ่โตและเพียบพร้อมขนาดนี้ จะปล่อยให้เธออดตายจริง ๆ เหรอ?

ขณะที่ฮัวลี่ลี่รู้สึกสิ้นหวังทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักให้เปิดกว้างออก เธอจึงเหลือบมองไปยังบริเวณประตูด้วยความประหลาดใจและเห็นว่าฮัวซุ่ยเฉิงกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับถือขวดนมอยู่ในมือ

และเขาเดินมาทางฮัวลี่ลี่ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ด้วยสายตาอ้อนวอน ดังนั้นฮัวซุ่ยเฉิงจึงยัดขวดนมเข้าไปในปากของเธอด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยและไร้อารมณ์ทำให้ไม่สามารถตรวจจับความรู้สึกของเขาได้ในขณะนั้น

‘ที่...ดื่มอยู่นี่คือนมผงใช่หรือเปล่า?’

“???” เพราะเราเป็นเด็กทารกใช่มั๊ยถึงต้องดื่มนมผง?

พ่อ!

หนูเป็นลูกสาวของพ่อนะ!

หนูเป็นสายเลือดของพ่อนะ!

เลือดข้นกว่าน้ำนะพ่อ!!

พ่อจะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้!

จะให้หนูดื่มนมผงและน้ำต้มสุกอย่างนั้นเหรอ?

หนูอยากกินของที่อร่อยกว่านี้ ???